1. Στην Καθημερινή 6/5 διάβασα μια περίληψη του άρθρου κάποιου Αμπροζ Ίβανς-Πρίτσαρντ στη Daily Telegraph του Λονδίνου να δίνει μια βαρύγδουπη ανάλυση του ρόλου του ΔΝΤ, που, λέει, επέβαλε στυγνή λιτότητα στην Ελλάδα για να σώσει το Ευρώ!
Δεν ξέρω από πού ξεφύτρωσε αυτός και απορώ πώς το δημοσίευσε η Telegraph. Βέβαια, υπάρχουν κι άλλοι ξένοι που λένε πως το πρόγραμμα των Θεσμών απέτυχε, όπως ο Μ. Σέλμαγιερ, βοηθός του Γιούνκερ. Όλοι παραγνωρίζουν πως αλλού τα προγράμματα πέτυχαν, ενώ στην Ελλάδα υπήρξε μουλαρίσια απροθυμία των κυβερνήσεων να μεταρρυθμίσουν το κράτος. Αλλά εμείς που θυμόμαστε την πρώτη έλευση του ΔΝΤ το 2010, γνωρίζουμε πολύ καλά πως τη λιτότητα με αυξημένους φόρους και περικοπές μισθών και συντάξεων γενικά την επέβαλε η κυβέρνηση Πασόκ, διότι δεν ήθελε να κάνει το αυτονόητο, να μειώσει δηλαδή το δαπανηρό Δημόσιο και να θεραπεύσει το καρκίνωμα του πελατειακού, υπερτροφικού κράτους.
Η ίδια παλαβομάρα συνεχίζεται προπαγανδιστικά από τους άσπιλους κομμουνιστές μας που επίσης δεν θέλουν να μειώσουν το κράτος, αλλά μάλλον να το αυξήσουν, και τώρα προσθέτουν πολύ χειρότερους φόρους από τους επάρατους καπιταλιστές!
Όπως είναι πλέον πασιφανές, η εξαπάτηση και ο δόλος είναι η προσφιλέστατη πρακτική του Σύριζα (και των άλλων αντιευρωπαϊστών στη χώρα μα)ς. Οι ψευτιές που αράδιασε ο κ. Τσίπρας στον Γιούνκερ και μετά στη Βουλή, Παρ, 5/5, σε τόσο επίσημες περιστάσεις, παραπλανώντας τους πάντες ότι του δόθηκε τελεσίγραφο δήθεν και ότι η κατάργηση του ΕΚΑΣ και άλλων προτάσεων δεν είναι συζητήσιμες, είναι δίχως προηγούμενο.
2. Η άλλη παλαβομάρα με την οποία ξεκίνησε ως πρωθυπουργός και τη συνεχίζει τώρα στους φιλοσοφικούς μονολόγους του (για τους ανέγνωρους οπαδούς του ίσως) είναι πως αυτός θα μεταρρυθμίσει την Ευρώπη και τον κόσμο προς το κομμουνιστικότερο με τη Λενινιστική-Μαοϊκή διαρκή επανάσταση, παρότι μόνο η Β. Κορέα κράτησε αυτό το ενθύμιο της αφροσύνης. Δεν υπάρχουν χειρότεροι εγκληματίες από τους μάπες που θέλουν να σώσουν τον κόσμο ως ήρωες.
Ενώ επί 5 μήνες δεν κατόρθωσαν, αυτός κι ο σύντροφος Βαρουφάκης, να παραθέσουν ένα απλό σχέδιο μεταρρυθμίσεων για τη σωτηρία της χώρας τους που χαροπαλέυει μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης, θα σώσουν τον κόσμο. Νομίζουν πως η πολιτισμένη Ευρώπη, για την οποία, όπως απέδειξαν δεν ξέρουν σχεδόν τίποτα, είναι σαν το δικό τους υπουργικό συμβούλιο ή τα συνέδρια του Σύριζα – με τις συνθηματολογίες ενός νερόβραστου, ξεθωριασμένου σταλινισμού.
Έτσι με το φιλοσοφημένο ύφος του αμόρφωτου καταληψία, διακηρύσσει πως αν οι Ευρωπαίοι δεν συνεχίσουν να του δανείζουν χρήματα δίχως όρους για να εδραιώσει το συριζικό κράτος του (της παραφροσύνης) η Ευρώπη θα διαιρεθεί και θα καταστραφεί ως συνέπεια του Γκρέξιτ!
Αυτή την παλαβομάρα εκφράζει, αντί με υπευθυνότητα πρωθυπουργού να εξηγήσει στους αγράμματους του κόμματός του και στον απληροφόρητο λαό τις αληθινές συνέπειες ενός Γκρέξιτ – της απροσμέτρητης αθλιότητας που θα πέσει με την πλήρη απουσία μισθών και συντάξεων. Λέει πως μετά την Ελλάδα θα τιμωρηθούν (!) οι Ιαλία, Ισπανία και Γαλλία και αποσιωπά το γεγονός πως οι Εσθονία, Σλοβακία, Ιρλανδία, Πορτογαλία και Κύπρος επίσης έχουν υποστεί Μνημόνια και λιτότητες κι έχουν τώρα μπει , ή σύντομα θα μπουν, σε δρόμο ανεξάρτητης ανάπτυξης.
3. Μια τρίτη παλαβομάρα που ο κ. Τσίπρας ανακοινώνει σε χαμηλού βαρομετρικού τόνους είναι πως ξένοι και ντόπιοι τροϊκανοί παίζουν «παιχνίδια στην πλάτη του λαού»!
Μα αν κάποιος ενέπαιξε αναίσχυντα τον εύπιστο ελληνικό λαό είναι ο ίδιος – και το ξέρει πολύ καλά. Αυτό που σίγουρα δεν ξέρει είναι πως απατεώνες σαν τον ίδιο ποτέ δεν είχαν αίσιο τέλος.
Ασφαλώς δεν διέφυγε του ίδιου και της προπαγανδιστικής κουστοδίας του, ή του ευρύτερου έκθαμβου ακροατηρίου του, πως ο πρώην καλός φίλος του Σουλτς του διεμήνυσε να πάψει τα δικά του (παλαβά) παιχνίδια με τους Ευρωπαίους.
4. Μια τελευταία για την ώρα παλαβομάρα: οι ακατάπαυστες κορόνες για τις σκληρές διαπραγματεύσεις («σκληρές» μόνο λόγω πλήρους άγνοιας του θέματος) και τον «αγώνα για μια έντιμη και αμοιβαία επωφελή συμφωνία».
Αυτή είναι εξαιρετική ασυναρτησία αφού ο αγώνας προϋποθέτει εξαντλητική προσπάθεια κατά εχθρικών δυνάμεων, πρώτον, και δεύτερον προσπάθεια για συμφωνία για ίδιον ώφελος. Αν είναι αμοιβαία επωφελής, ο αγώνας είναι περιττός αφού και οι δύο πλευρές συμφωνούν γοργά.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι εχθροί γνωρίζουν πως μπορεί να χάσουν όσα λεφτά μας δάνεισαν, μα δεν μοιάζουν να νοιάζονται ιδιαιτέρως. Την ίδια διάθεση αδιαφορίας επέδειξαν σε όλα τα κόλπα που δοκίμασε ο ‘μεστωμένος’ Κνίτης: τα πρώτα τρελά ταξίδια να φτιάξει τη «συμμαχία» της Νότιας Ευρώπης· το απογοητευτικό φλερτ με τη Μόσχα· η έκκληση για μεσολάβηση του Ομπάμα (του αδυσώπητου καπιταλιστή και καταπιεστή λαών)· η απειλή δημοψηφίσματος· κλπ.
Όλα αποδείχθηκαν τρύπες στο νερό.
5. Εγώ τάσσομαι ανεπιφύλακτα με τους δολοφονικούς δανειστές και απόλυτα ενάντια στους κουφιοκέφαλους που αποτελούν τη πιο επαίσχυντη κυβέρνηση που γνώρισε ο τόπος. Διότι, όπως το βλέπω, μόνο οι δανειστές με τη σκληρή τους στάση θα επιβάλουν τις μεταρρυθμίσεις που τόσο έχει ανάγκη αυτός ο τόπος που τόσο δεινοπάθησε από τους πανηλίθιους κυβερνήτες του. Κανένα ντόπιο πολιτικό τερατομόρφωμα δεν θα το κάνει δίχως ασφυκτική, ανυποχώρητη πίεση.
