1. “Δεν είναι ασκέρι” έγραψε για το Σύριζα ένας γνωστός δημοσιογράφος στο Βήμα (8/2/15) και διαπίστωνε την ενότητα, ομοιογένεια απόψεων και συνοχή της κυβέρνησης που συγκροτήθηκε τόσο γρήγορα με τους σωστούς ανθρώπους στα σωστά πόστα. Αναρωτήθηκα για την νοητική επάρκεια του δημοσιογράφου, αφού ούτε η Αυγή δεν θα εγκωμίαζε τους συντρόφους τόσο ψευδώς.
Από μια άλλη άποψη, βέβαια, είναι αληθές πως ο Σύριζα δεν είναι ασκέρι. Διότι όντως το ασκέρι έχει κάποια συνοχή και δρα με ενιαία τακτική σε συγκεκριμένη κατεύθυνση. Ο Σύριζα δεν έχει ενιαία τακτική με συγκεκριμένο στόχο, κάτι που φάνηκε ξεκάθαρα με τους λόγους των πρωτοκλασάτων κατά τη συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων την Τρίτη 10/2.
Ο Σύριζα είναι κινούμενο άσυλο ανιάτων. Δεν είναι ότι, όπως έγραψα πριν λίγες μέρες, η δεξιά χείρα του δεν γνωρίζει τι ποιεί η αριστερά, αλλά ούτε το δεξί χέρι δεν γνωρίζει τι κάνει το ίδιο. Άλλα λέει ο ένας υπουργός άλλα ο πρωθυπουργός ή άλλος υπουργός και άλλα κάποιο στέλεχος εκτός κυβερνητικού σχήματος. Επιπλέον, άλλα λέει κάποιος τη μια μέρα και άλλα λέει ο ίδιος άλλη μέρα ή, ακόμα, άλλα λέει το πρωί και άλλα το βράδυ.
Δυστυχώς είναι αλήθεια πως κάθε φέτος και φριχτότερα. Από το 1974 και δώθε, για 40 χρόνια, κάθε νέα κυβέρνηση δείχνει να είναι χειρότερη από την προηγούμενη, με εξαίρεση τον Σημίτη που εκδήλωνε κάποια λίγη σύνεση. Και δεν χρειάζεται να δούμε πολλά πεπραγμένα της τωρινής για να κρίνουμε, διότι το ποιόν των στελεχών που την απαρτίζουν ήταν γνωστό εδώ και πολλά χρόνια.
Ο Βαρουφάκης εκφράζει καλύτερα και από τον Τσίπρα τη σχιζοφρένεια στην οποία παραδέρνει αυτό το τερατούργημα της αναρχοαριστεράς – όπως βλέπουμε.
2. Ας ξεκαθαρίσουμε τους βασικούς όρους ή τις αρχές που στηρίζουν τη συζήτηση.
Αυτό το μόρφωμα μπορεί να λέγεται “μαρξιστικό” αλλά δεν είναι “μαρξικό” διότι δεν έχει σχέση με ορισμένες αρχές στη διατυπωμένη σκέψη του Μαρξ. Είναι μαρξιστικό μόνο με την έννοια που ο Στάλιν ή ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν μαρξιστές. Δηλαδή, πιο απλά, χρησιμοποιούν μερικά αποσπάσματα του Μαρξ που συμφέρουν και, συνήθως, το βασικό κομμάτι για την πάλη των τάξεων που θα φέρει τον ονειρεμένο κομμουνιστικό παράδεισο. Όπως είναι πασίγνωστο πλέον, τα κομμουνιστικά συστήματα έχουν αποτύχει παταγωδώς παντού. Aπό κει και πέρα ο κάθε μουρλός εγωίσταρος κάνει, με τη δέουσα δημαγωγία, ότι μπορεί για να αρπάξει και να κρατήσει την εξουσία.
Ο Σύριζα είναι τέτοιο κόμμα, μια μίζερη μειοψηφία που, για διάφορους λόγους εντελώς άσχετους με την ιδεολογία του, μεγάλωσε και απολαμβάνει τη στήριξη της πιο παλαβής μερίδας του Υπαρκτού Ελληνισμού. Ο δε Τσίπρας, είμαι πλέον βέβαιος, πάσχει από έντονη ψευδαίσθηση μεγαλείου νομίζοντας πως οι δυνάμεις του Σύμπαντος που κυβερνούν τις τύχες μας τον επέλεξαν για να διορθώσει την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο. Γι αυτό συνεχώς μιλά για το επίτευγμά του, ότι δηλαδή η αντρειωμένη στάση του, που εμπνέεται από την ξέχειλη αγάπη του για τον ελληνικό λαό, έχει απήχηση πανελλαδική, πανευρωπαϊκή και παγκόσμια.
Τέτοια ψευδαίσθηση δεν είχε ούτε ο μέγας “αείμνηστος”. Αλλά αυτό το κουτάβι της Κομμουνιστικής Νεολαίας, μεγαλωμένο στην καλοπέραση της εύπορης μεσοαστικής τάξης και γαλουχημένο στη φιλοσοφία του πρώην ΚΚΕ συντρόφου Φλαμπουράρη, μη έχοντας εργαστεί ποτέ για βιοπορισμό, μη έχοντας ζήσει ποτέ σε πολιτισμένη χώρα όπως η Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία κλπ, θα επιβάλει τις νερόβραστες αναρχοαριστερές αντιλήψεις του, που μοιράζεται με γελοίους τύπους σαν τον Ζίζεκ, και αιμοδιψείς δικτάτορες σαν τον Μαδούρο της Βενεζουέλας, στην Ευρώπη όλη!
3. Ο Βαρουφάκης όμως με τις βροντώδεις μπαρούφες του είναι καλύτερο παράδειγμα για την παραφροσύνη του σύνολου Σύριζα.
Στη συζήτηση με τον Σόιμπλε είπε ξεκάθαρα πως εμείς (δηλ. ο Σύριζα) αποδεχόμαστε το 60-70 (sixty-seventy που από πολλούς, και από μένα, εξελήφθη ως sixtyseven = 67) των μέτρων του προγράμματος [της Τρόϊκας, φυσικά, αφού δεν υπάρχει άλλο]. Την επομένη αρνήθηκε στους δημοσιογράφους που τον πλεύριζαν πως είπε κάτι τέτοιο. Όχι, έλεγε έντονα, δεν είχε πει κάτι τέτοιο.
Πρόσφατα πάλι ομολόγησε πως, ναι κρατάμε το 70% αλλά πετάμε το τοξικό 30% των όρων του προγράμματος [=Μνημονίου].
Το βράδυ πάλι της Τρίτης (10/2) βροντοφώναξε, Όχι, κρατάμε 0%!!!
Προχώρησε μάλιστα να δηλώσει πως η ρήξη με την Ευρωζώνη είναι μια επιλογή και δεν μπλοφάρει. Έτσι αντιστρέφει και αυτές τις δηλώσεις που έκανε πριν από μια βδομάδα όταν εξορμούσε στην Ευρώπη για να δείξει τα λογικά αιτήματα του Σύριζα και διακήρυττε πως ανήκουμε irreversibly ‘αναντίστρεπτα / αμετάκλητα’ στην Ευρώπη. Ο υπουργός πρέπει δυστυχώς να πάσχει από σχιζοφρένεια εκτός του έκδηλου ναρκισσισμού του.
Το στυλ ντυσίματος που λανσάρουν δεν είναι “επαναστατικό” αλλά δηλωτικό της γενικότερης νοητικής ατημελησιάς που χαρακτηρίζει αυτούς όλους. Σκεφθείτε ότι ο Βαρουφάκης, παρά τις διαβεβαιώσεις πως είχαν έτοιμες προτάσεις για πρόγραμμα-γέφυρα με κοστολογήσεις, εμφανίστηκε στο Eurogroup με αόριστες γενικεύσεις δίχως κανένα έγγραφο: oι προτάσεις δόθηκαν προφορικά και πολύ γενικά.
4. Αλλά ελπίζω ο προαναφερθείς δημοσιογράφος στο Βήμα να πρόσεξε πως ενώ ο Βαρουφάκης αποδεχόταν το 70%, ο Λαφαζάνης δήλωνε πως το Μνημόνιο ήταν παρελθόν και κανένας όρος του δεν ήταν αποδεκτός.
Ο άλλος στηλοβάτης της διάχυτης σχιζοφρένειας, ο Στρατούλης, είπε πάνω κάτω τα ίδια. Και ο Σκουρλέτης λέει τα ίδια ακυρώνοντας όλες τις μεταρρυθμίσεις που είχαν γίνει στον εργασιακό τομέα.
Κατά τα άλλα – Όχι, δεν επιθυμεί ρήξη με την Ευρώπη ο Τσίπρας.
Τι επιθυμεί τελικά ο Σύριζα;
Επιθυμεί απλά η Ευρώπη και το ΔΝΤ να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν τη συριζική κυβέρνηση ώστε να αυξήσει συντάξεις και κατώτατους μισθούς, να παρέχει δωρεάν ενέργεια και παιδεία (αιωνίως), να οργανώσει ένα δωρεάν ιατροφαρμακευτικό και νοσηλευτικό σύστημα για όλους, να συντηρεί άχρηστες και ζημιογόνες κρατικές επιχειρήσεις για να διορίζονται τα κομματόσκυλα (κάτι που έχει ξεκινήσει ορμητικά: Βήμα, 12/2, “Βηματοδότης”) και παρόμοια.
Και βέβαια να διαγραφεί το χρέος των 340 δις.
Και όλα αυτά μέσα στους θεσμούς της Ευρωζώνης!
Απίστευτο κουτοπόνηρο θράσος.
5. Όχι δεν είναι ασκέρι. Είναι κινούμενο φρενοκομείο.
Αυτοί οι αναρχοαριστεροί δεν ανήκουν πια στο ΚΚΕ διότι νομίζουν πως είναι καλύτεροι από τους σταλινιστές κομμουνιστές.
Στην πραγματικότητα είναι ίδιοι και χειρότεροι, αδίστακτοι αλαζόνες, μη έχοντας χωνέψει πως οι σοσιαλιστικές, κομμουνιστικές αντιλήψεις χρεοκόπησαν σαν την Ελλάδα, όμως πολύ νωρίτερα.
Αλλαγή σίγουρα θα επέλθει στην Ευρώπη, όχι όμως οι ανοησίες τις οποίες πρεσβεύουν με τόση επιπολαιότητα και θέλουν να επιβάλουν με τόση μαγκιά. Αυτή συντελείται αργά, έτσι όπως συνήθως γίνονται τα πράγματα στη γηραιά ήπειρο.
