1. Καμιά εικοσαριά φίλοι ρώτησαν τελευταία τι να ψηφίσουν – μια και η αποχή ή το λευκό δεν προσφέρουν κάτι θετικό.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει δίλημμα. Αποκλείεις τα άκρα του παλαιολιθικού κομμουνισμού και της ναζιστικής ακροδεξιάς. Μετά ξεκαθαρίζεις τα κριτήριά σου που βασίζονται στις αξίες κι επιθυμίες σου.
Η ιδέα που κυριαρχεί μοιάζει να είναι κοινή αυτές τις μέρες στο 80% των Ελλήνων. Να μείνουμε στην Ευρωζώνη. Μετά, να έχουμε οικονομική ανάπτυξη και βελτίωση και να μεταρρυθμιστεί προς το καλύτερο το διεφθαρμένο πελατειακό κράτος.
Δεν υπάρχει δίλημμα διότι όλα τα κόμματα, οι κομματάρχες, τα κομματόσκυλα και τα κοπάδια τους αυτά πρεσβεύουν με τα βελάσματά τους.
Και όλοι ψεύδονται.
Κανείς δεν γνωρίζει πώς να επιτύχει αυτούς τους απλούς στόχους. Αμφιβάλλω μάλιστα αν κανείς θέλει να τους πραγματοποιήσει.
Διότι αυτό σημαίνει ριζοσπαστική αλλαγή στον χαρακτήρα μιας μεγάλης μερίδας πολιτών που μετά θα επηρεάσει αποφασιστικά τους υπόλοιπους. Ελάχιστοι θέλουν να αλλάξουν.
Τώρα λοιπόν αποφασίζουμε ποιο είναι το λιγότερο κακό. Δηλαδή, ποιο κόμμα θα επιφέρει τη μικρότερη ζημιά: το μη χείρον.
2. Για μένα είναι φανερό πως ο Σαμαράς πρέπει να φύγει όχι μόνο από τη διακυβέρνηση της χώρας, όχι μόνο από τη Βουλή, μα και από τη Ν.Δ. (Νιώθω πια τόση αηδία που δεν μπορώ νο τον αποκαλώ «κύριο» αν και είμαι βέβαιος ο «κύριος» υπάρχει εκεί, θαμμένος κάτω από στιβαρά στρώματα ιδιοτέλειας και ανοησίας. Και το ίδιο ισχύει για τους άλλους κυρίους που αναφέρω.) Και ο Κωστάκης Καραμανλής πρέπει να φύγει και πολλοί άλλοι επίορκοι πολιτικάντηδες αυτού του χώρου. Με τη φιλοδοξία και συμφεροντολογία τους κονιορτοποίησαν τα ερείπια της κεντροδεξιάς, που ήταν το μόνο υγιές κι έλλογο τμήμα της πολύπαθης Πολιτείας μας.
Το ίδιο ισχύει για τον Βενιζέλο που, χωρίς ντροπή πλέον, ισχυρίζεται πως αυτός περίπου έσωσε τη χώρα. Ξεχνά τις πονηριές και παρασπονδίες του και κυρίως το αλησμόνητο “Λεφτά υπάρχουν”, που με τον Παπακωνσταντίνου σεκοντάριζαν τον Γεωργάκη! Πολλοί αναρωτιούνται αν φεύγοντας από τη Βουλή θα μείνει εκτός φυλακής.
Οι Ανέλληνες του Καμμένου μάλλον έχουν κατακαεί και είναι αμφίβολο αν θα μπουν στη Βουλή. Πάντως δεν επέδειξαν ούτε δράμι διόρασης ή διανόησης σε όλη τη θητεία τους. Μόνο αποκρουστικές, εμετικές παραστάσεις χυδαιότητας.
Ο Κουβέλης έχασε κάθε σεβασμό που κάποτε ενέπνεε καθώς με τις παλινδρομήσεις του έδειχνε να χάνεται βαθύτερα σε έναν ονειρόκοσμο γεροντικής άνοιας – που οπωσδήποτε εκφράζει μεγάλο μέρος του έθνους μας. Ούτε τα θλιβερά λείψανα του κόμματός του και οι λεγόμενοι Πράσινοι με τους οποίους έχει τώρα συμμαχήσει φαίνονται να έχουν ελπίδα εισόδου στη Βουλή. (Αναρωτιέσαι τι λόγο ύπαρξης έχουν αυτοί οι Πράσινοι αφού όλα τα κόμματα κάπου στα προγράμματά τους αναφέρονται στο πράσινο οικολογικό καθαρό περιβάλλον. Κι εδώ η φιλοδοξία υποκινεί.)
Αν αφήσουμε στην άκρη τα άλλα μικρά κόμματα που ελπίζουν σε ακόμα λιγότερες ψήφους, μένουν ο Σύριζα και το Ποτάμι.
3. Ειλικρινά δεν πιστεύω πως μια ψήφος στον Σύριζα είναι λιγότερο θετική και περισσότερο επικίνδυνη από ο,τιδήποτε άλλο. Ακόμα κι αν εγκαθιδρύσει μια αναρχοαριστερή δικτατορία, ακόμα κι αν επιστρέψει στη Δραχμή φεύγοντας από την Ευρωζώνη, όπως σίγουρα θέλουν πολλά πρωτοκλασάτα στελέχη, θα είναι μια καλή διδακτική εμπειρία για τους ονειροπαρμένους Έλληνες σοσιαλδημοκράτες και (ψευτο-) φιλελεύθερους.
Είναι αλήθεια πως ο Τσίπρας δεν ξέρει τι λέει τον περισσότερο καιρό και φαντάζεται με αξεδίψαστη φιλοδοξία πως θα αλλάξει τον ρουν της Ιστορίας στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στην Υφήλιο! Είναι αμόρφωτος, αδιάβαστος, και με νοημοσύνη κατώτερη του μέτριου. Όλοι οι αριστεροί πολιτικάντηδες, ημιμαθείς και φαντασιόπληκτοι, τρέφουν τέτοια ουτοπικά τερατοράματα. Δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει πρακτικά μια ισχυρή πολιτική δύναμη όπως της Γερμανίας, Βρετανίας, Αμερικής, Κίνας.
Αλλά είναι αλήθεια εξίσου πως αυτό το παλαιό κουτάβι της ΚΝΕ μαθαίνει αρκετά έστω και αργόρυθμα. Βρέθηκε στη θέση αυτή όχι με δική του προσπάθεια. Η έννοια ‘προσπάθεια’ του είναι άγνωστη. Άλλες, άγνωστες δυνάμεις, ξένα πρόσωπα και γεγονότα, πέρα από τις δικές του ανύπαρκτες ικανότητες, τον έφεραν στη θέση που βρίσκεται. Κυρίως η διάλυση του Πασόκ και οι απίστευτες τσαπατσουλιές των ηγετών της Νέας Δημοκρατίας – Κωστάκη και Σαμαρά.
Χαρισματικός;… Αμφιβάλλω. Αυτό που τον χαρακτηρίζει είναι μια μαγκιά και μπαρουφολογία τύπου Ανδρέα Παπανδρέου, μα νερόβραστη και μπαγιάτικη. Το πρότυπο ηγέτη και οικογενειάρχη που εκφράζει είναι αυτό της αποσύνθεσης και του εξοβελισμού των παραδοσιακών ελληνικών αξιών: άγαμος συζεί με τη μητέρα των αβάπτιστων παιδιών τους, έχοντας ένα στην ταπεινότατη Σχολή Μωραϊτη (τα αριστοκρατικά δημόσια είναι για τον αγαπημένο του λαό μόνο!), και παρεβρίσκεται στα Θεοφάνεια όχι για να λατρέψει τον Κύριο αλλά για να ξαμολήσει ένα περιστέρι και, φυσικά, να ψαρέψει ψήφους από τους υποκριτές της Εκκλησίας και του θρησκόληπτου ποιμνίου. Κανείς αριστερός ηγέτης δεν έχει φερθεί με τόση περιφρόνηση προς τους παραδοσιακούς μας θεσμούς.
Άραγε θα μείνει εδώ, στη θέση όπου παρασύρθηκε από τις ιστορικές συγκυρίες;…
Ο ίδιος θα θέλει φυσικά να μείνει πολιτικός ηγέτης. Μα δεν ξέρουμε πως θα φερθούν τα κομματόσκυλα όταν έρθουν τα δύσκολα και τι θα πράξουν ο Λαφαζάνης και οι ομοϊδεάτες του στην άκρα αναρχοαριστερά. Άραγε θα γλυκαθούν κι αυτοί με την εξουσία στους διαδρόμους της διακυβέρνησης και όλα τα δώρα που διασφαλίζει, ή θα προχωρήσουν στην εφαρμογή της δικής του δημοκρατίας που θα είναι δικτατορία λενινιστική-σταλινική; (Αφήνω έξω τον μαρξισμό διότι αυτοί όλοι δεν γνωρίζουν τον Μαρξ παρά μόνο από τρίτο χέρι μέσα από τις νερωμένες απλοποιήσεις και συνόψεις άλλων ημιμαθών συντρόφων. Εθνικοποιήσεις τραπεζών, κολχόζες, συνεταιρισμοί και κρατικές βιομηχανίες κλπ, δεν είναι ακριβώς Μαρξ αλλά αντιλήψεις ψευτομαρξιστών με προσωπικές φιλοδοξίες για εξουσία και πλουτισμό.)
Η διάσπαση του Σύριζα είναι μια μεγάλη πιθανότητα. Όπως και μια καταστροφή εθνικών διαστάσεων, ή, από την άλλη, μια κανονική συνέχεια με λίγο φουρτούνιασμα.
4. Ο Θεοδωράκης μου φαίνεται εξίσου φιλόδοξος και αμαθής περί τα Οικονομικά. Αν προσέξει κανείς πραγματικά τα λεγόμενά του, διαπιστώνει πως κάτω από το μειλίχιο ύφος και τα τετριμμένα προεκλογικά κλισέ κρύβεται η ίδια ονειρική επιθυμία για ηρωική, σωτήρια δράση – ενώ ξέρει κάλλιστα πως δεν έχει τα φόντα.
Έχουν κι οι Ποταμίτες, αβασάνιστα όπως φαίνεται, προσγειωθεί στην αρένα της διεφθαρμένης πολιτικής. Έχουν ήδη καταπιεί την εξαγγελία τους ότι δεν θα δεχτούν στους κόλπους τους νυν και πρώην πολιτικούς. Οι Λυκούδης, Ψαριανός, Τατσόπουλος και άλλοι έχουν περάσει από διάφορα κόμματα και τη Βουλή.
Από την άλλη έχουν δείξει ως τώρα περισσότερη αξιοπρέπεια, ομόνοια και συνέπεια στις αντιλήψεις και αξίες τους.
Εδώ λοιπόν είναι το μη χείρον.
5. Το τι θα ψηφίσουμε 1.500 ή 2.000 άνθρωποι δεν θα κάνει διαφορά.
Δεν θα κάνει διαφορά ούτε αν βγει η ΝΔ ούτε αν βγει ο Σύριζα. Για λίγο θα υπάρξει μια ζωηρή κίνηση, μπορεί και βελτίωση, μα σύντομα τα πράγματα θα ηρεμήσουν και θα κυλήσουν προς την κατεύθυνση της αργόσυρτης καταστροφής. Αναπόφευκτα.
Η ορθή διακυβέρνηση εκφράζεται απλά σε λίγο αναγκαίο κράτος και Γεωφορολόγηση. Όχι ΕΝΦΙΑ, αλλά μόνο τη φορολόγηση των αξιών της γης σκέτης. Τίποτε άλλο! Οτιδήποτε άλλο φανερώνει συμφεροντολογία ή/και βλακεία.
Κανένα κόμμα δεν αναφέρει τέτοια φαινόμενα – αναθεώρηση του ηλίθιου Συντάγματός μας, λιγότερο μεταρρυθμισμένο κράτος, λιγότερα έξοδα, λιγότερους υπουργούς, βουλευτές, παρατρεχάμενους, συμβούλους, κρατικούς οργανισμούς κλπ κλπ. Όπως ορθά επισημαίνει ο Π. Μανδραβέλης στο αμέσως προηγούμενο.
Απεναντίας, όλοι, ακόμα και σοβαροφανείς αναλυτές, μιλούν μόνο για περισσότερα έσοδα, για πακέτα στήριξης, για αγορές (δηλ. ΝΕΑ ΔΑΝΕΙΑ!), για επενδύσεις και παρόμοιες παλαβομάρες.
Προτιμάμε να βουλιάξουμε παρά να αλλάξουμε.
Για να αλλάξουμε πρέπει να μάθουμε από την αρχή δικαιοσύνη κι εντιμότητα που σημαίνει πρακτικά ότι δεν βλάπτω, δεν εξαπατώ και δεν κλέβω άλλους. Να ζούμε μέσα στα όρια των όσων παράγουμε μόνο και να μη δανειζόμαστε τίποτα.
Να και το άριστον!
Τέτοιοι πρέπει να είναι οι ηγέτες μας, τέτοια η πολιτεία μας, τέτοια η νοοτροπία μας.
