1. Το νέο κόμμα , ή κίνημα, όπως αυτοαποκαλείται, Το Ποτάμι, που ίδρυσε ο συμπαθής δημοσιογράφος Σταύρος Θεοδωράκης, διανέμει ένα φυλλάδιο, βιβλιαράκι 36 σελίδων.
Ο ΣΘ ισχυρίζεται ( σσ 20-21 σε μια γελοιογραφία) πως δεν είναι “αρχηγός”, αλλά φιγουράρει σε 13 φωτογραφίες (ενώ οι δύο ευρωβουλευτές Γραμματικάκης και Κύρκος σε τρεις). Ας ελπίσουμε πως δεν διαπνέεται και αυτός ο μη-αρχηγός από φιλοδοξία και θα παραμερίσει την ψεύτικη ταπεινότητα.
Είναι φυσικό να υπάρχει αρχηγός. Όπου υπάρχουν δύο και περισσότεροι, ο ένας αποφασίζει, καθοδηγεί, φανερά ή αδιόρατα. Επομένως κι ένα κίνημα σεβαστών πλέον διαστάσεων πρέπει να έχει, και θα έχει αρχηγό. Αυτό που δεν πρέπει να έχει είναι ο φιλόδοξος, τυραννικός, μακιαβελικός αρχηγός: και αυτός ο όρος είναι το pons asinorum (γέφυρα που περνούσαν οι γάιδαροι όλοι στην αρχαία Ρώμη). Θα αντιπαρέλθω μερικές αντιφάσεις που αναπόφευκτα βρίσκονται στις εξαγγελίες και θα συγκεντρωθώ στο κρίσιμο σημείο “Η αναδιανομή του πλούτου” (σ 18)
2. Το Ποτάμι λέει “Όχι στη θεοποίηση της αγοράς και στην άποψη ότι οι άγραφοι νόμοι της ανταγωνιστικότητας και του κέρδους μπορούν να ρυθμίσουν τα πάντα” Αυτό είναι ορθότατο στις παρούσες συνθήκες ιδιωτικοποιήσεως (και κεφαλαιοποιήσεως) της γης αλλά εξίσου αν-ορθότατο σε συνθήκες Γεωφορολόγησης. Οπότε συμπεραίνω πως δεν θα βρω κάτι αξιοπρόσεκτο στην αναδιανομή του πλούτου και στη συνέχεια μάλλον θα ακολουθήσει η πεπατημένη των μπαλωμάτων και κρατικής ελεημοσύνης. Γράφει:
“Παγκοσμίως τα κέρδη των επιχειρήσεων μεγαλώνουν πιο γρήγορα από τα εισοδήματα που διαχέονται στην πραγματική οικονομία, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη διόγκωση των ανισοτήτων.” Ναι, μόνο που δεν είναι τα κέρδη των επιχειρήσεων. Τα εισοδήματα που μεγαλώνουν πιο γρήγορα είναι αυτά που προέρχονται από τοκογλυφία (όλες οι χρηματοπιστωτικές δραστηριότητες), από μονοπώλια ή ολιγοπώλια και από την ιδιόκτητη γη μέσω ενοικιάσεων και πωλήσεων αξιοποιημένων γαιών. Αυτή η διαφορά πρεπει να γίνει απόλυτα κατανητή και να χωνευτεί πλήρως.
“Τα κράτη,” συνεχίζει “πρέπει να εφεύρουν μηχανισμούς σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο που θα οδηγούν σε συνεχή αναδιανομή του πλούτου”.
Ναι, πολύ σωστό. Πώς; Ποιους μηχανισμούς; Αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο.
Ακολουθεί ένα διπλωματικό κλισέ των πολιτικών: “Όχι για να ζημιώσουμε επιχειρήσεις αλλά για να βοηθήσουμε στη μεγέθυνση της συνολικής οικονομίας”. Δεν εξηγεί τους μηχανισμούς αλλά προσθέτει αυτό ακριβώς που δεν ξέρουμε πώς θα υλοποιήσουμε: “να μπορούμε να έχουμε δίκαιη κατανομή βαρών και υποχρεώσεων” – δηλαδή ακόμα ένα κλισέ.
“Στην Ελλάδα πρέπει να εκμεταλλευτούμε τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα και να …” μπλα μπλα μπλα.
3. Είναι φανερό πως Το Ποτάμι δεν γνωρίζει πολλά για την Οικονομία, ούτε θεωρητικά ούτε πρακτικά. Τελευταία πήρε μερικούς «φιλελεύθερους» οικονομολόγους της Δράσης, το οποίο κόμμα τώρα έσμιξε με το Ποτάμι, αλλά και αυτοί έχουν μόνο τις αντιλήψεις της παρηκμασμένης Οικονομολογίας.
Εφόσον δεν έχει σαφή και ορθή άποψη για τα οικονομικά, θα βουλιάξει βαθμιαία στον ίδιο βάλτο της πελατειακής πολιτείας. Άλλες προηγμένες χώρες της Ευρώπης και η Βόρειος Αμερική είναι μόνο για την ώρα σε καλύτερη κατάσταση από μας. Και αυτές θα γλιστρήσουν στα βαλκανικά μας επίπεδα στις επόμενες δεκαετίες.
Υπήρχε μια αχτίδα ελπίδας σε όσα γράφει Το Ποτάμι και κυρίως το γεγονός ότι δεν θέλει επαγγελματίες πολιτικούς από τα εδραιωμένα, διεφθαρμένα κόμματα.
Ο κ. Γραμματικάκης συνόψιζε αυτή την ελπιδοφόρα προοπτική απλά: “Δεν απαιτούνται μόνον πολιτικές θέσεις. Χρειάζονται και άξιοι άνθρωποι. Είναι [αυτοί] όσους απέκλειε μέχρι σήμερα το πολιτικό μας σύστημα, με τις κομματικές παρωπίδες και την ανακύκλωση των στελεχών του» (σ 4).
Δυστυχώς, ήδη διαψεύστηκε αυτή η επαγγελία καθώς αρκετοί παλαιοί βουλευτές από διάφορα κόμματα έχουν γίνει τώρα δεκτοί. Όπως κάθε άλλο παλαιό διεφθαρμένο κόμμα και το Ποτάμι θέλει ψήφους από παντού για να μπει στη Βουλή και ο μη-αρχηγός του, ο νέος πολιτικάντης, να μας σώσει!
Κρίμα. Ας το πάρουμε απόφαση πως τίποτα δεν θα αλλάξει.
Ναι, χρειάζονται άξιοι άνθρωποι αλλά, εγώ θα πρόσθετα, πρώτιστα, έντιμοι!
