1. Απύθμενη ηλιθιότητα φαίνεται να έγινε πια γνώρισμα του έθνους μας.
Δεν αναφέρομαι στην αφέλεια ή αγνωσία που εμφανίζεται ακατάπαυστα σε πολλούς αμόρφωτους ανθρώπους, βιοπαλαιστές στις πόλεις ή επαρχιώτες, που πιστεύουν ακόμα σε πολλές δεισιδαιμονίες, σε θρύλους και σε θαύματα. Σε αυτούς και κατανοητό είναι και συγχωρητό. Συχνά δε αυτοί πρόθυμα θα ακούσουν και θα αποδεχθούν τη γνώμη άλλου, μόλις καταλάβουν πως ο άλλος ξέρει κάτι παραπάνω
Αναφέρομαι στους πάσης φύσης μεγαλοαστούς που, έχοντας πάρει κάποιο πτυχίο, συχνά με “δημοκρατικό” βαθμό, νομίζουν πως ξέρουν τα πάντα και πρέπει να εισακούονται παντού.
Υπάρχουν, επιπλέον, οι διάφορες κατηγορίες διανοουμένων – ακαδημαϊκοί, δημοσιογράφοι, δημόσιοι αξιωματούχοι, υποτιθέμενοι εξειδικευμένοι επαγγελματίες (γιατροί, δικηγόροι κλπ), καλλιτέχνες (ζωγράφοι, θεατρίνοι, μουσικοί, ποιητές κλπ), που επίσης πάσχουν από άγνοια, ακόμα και στον τομέα τους, κι εκφράζουν θαυμαστούς παραλογισμούς, αλλά περιμένουν να τους ακούσεις με σεβασμό.
Σε όλους αυτούς πρέπει να προστεθούν οι πολιτικάντηδες όλων των αποχρώσεων και πάμπολλοι τύποι από ένα πρόσφατο προϊόν της κουλτούρας μας – τηλεπαρουσιαστές και των δύο φύλλων.
2. Πριν από δυο χρόνια κάποιος ακαδημαϊκός (Πανεπ. Αθηνών), μετά από μια διάλεξή μου, πήρε τηλέφωνο και ζήτησε να με δει να συζητήσουμε για ένα θέμα που τον έκαιγε.
Δεν ήταν ο πρώτος. Κι άλλοι έχουν διαβάσει αυτά ή άλλα κείμενά μου ή έχουν παρακολουθήσει ανοιχτές διαλέξεις μου. Αμέσως συστήνονται και μου παρουσιάζουν ή στέλνουν δικές τους δημοσιεύσεις οι οποίες σπάνια έχουν σχέση με τις δικές μου ιδέες και συχνά είναι αντίθετες! Αυτή λέγεται θεληματική άγνοια. (Εγώ ποτέ δεν κάνω κάτι τέτοιο.)
Συναντήθηκα με τον ακαδημαϊκό, λοιπόν, σε κάποια καφετέρια. Μου είπε πως είχε θαυμάσει την τελευταία μου διάλεξη εκτιμώντας τις γνώσεις μου για το θέμα κι ανέπτυξε το θέμα έτσι όπως εκείνος το είχε καταλάβει. Τον ρώτησα τι ακριβώς ήθελε…
Ξεκίνησε λέγοντας πως είχε διαβάσει διάφορα βιβλία, τα οποία γνώριζα καλά, και πως είχε ταξιδέψει σε διάφορες χώρες (Ευρώπη και Ανατολή) και είχε συναντήσει διάφορους “ειδικούς”, μαζί με τη γυναίκα του που είχε όμοια ενδιαφέροντα: τους πιο πολλούς τους γνώριζα επίσης. Ούτε από τα βιβλία ούτε από τους ειδικούς είχε αντλήσει κάτι αξιόλογο αλλά είχε κάποιες “εμπειρίες” μεταφυσικού τύπου. Και συνέχισε να μιλάει και να διανθίζει την αφήγησή του με αυτά που ο ίδιος πίστευε κι έλεγε στους άλλους…
Εγώ άκουγα και κούναγα το κεφάλι μου περιμένοντας ερωτήσεις που δεν ήρθαν. Μετά από 50 λεπτά του είπα πως έπρεπε να φύγω και θα μπορούσαμε να ξαναβρεθούμε να δούμε τα ερωτήματά του. Συμφώνησε περιχαρής ευχαριστώντας με.
Έκτοτε δεν είχα τηλεφώνημά του. Eυτυχως!…
Πρόσφατα άκουα κάποιον καθηγηή, ειδικό στο θέμα, να μιλάει στο ραδιόφωνο περί θρησκειών χωρίζοντάς τις σε μονοθεϊστικές και πολυθεϊστικές: oι δεύτερες μένουν με τη Φύση ενώ οι πρώτες υψώνονται πάνω από τη Φύση – και όλες έχουν τις εκκλησίες, ιεραρχίες, ιερές εξετάσεις τους και παρόμοια. Προφανώς δεν γνωρίζει πως ο Ινδουισμός έχει πολλές θεότητες αλλά αναγνωρίζει πως όλες είναι εκδηλώσεις ενός Πνεύματος Απολύτου – του Μπράχμαν – και πως ποτέ δεν επιδόθηκε σε προσηλυτισμό αλλά αποδεχόταν κάθε προφήτη και θεότητα κάθε άλλης θρησκείας. Τι να πεις…
3. Οι τηλεπαρουσιαστές είναι όντως αξιοπερίεργα πλάσματα στην ηλιθιότητά τους. Σπάνια κάποιος θα αφήσει τον συνομιλητή του να ολοκληρώσει, έστω κι αν είναι λακωνικός.
Παρακολούθησα για λίγα λεπτά τη συνέντευξη του Αλεξάκη Τσίπρα στον Σκάι με την κα Κοσιώνη και τον κ. Τσίμα. Δεν πίστευα αυτό που έβλεπα και, κυρίως, άκουα. Και οι δυο τους είναι τόσο έμπειροι. Ωστόσο και οι δυο άφηναν τον Αλεξάκη με το χερουβικό γελάκι του να λέει τη μια αρλούμπα μετά την άλλη χωρίς να τολμούν να του ζητήσουν να εξηγήσει τα παρανοϊκά που αράδιαζε με την ξύλινη ευφράδεια του αναρχοαριστερισμού. Ο κ. Τσίμας έχει δεκαετίες ενεργού δράσης και πείρα συνεντεύξεων στο εξωτερικό επίσης. Η κα Κοσιώνη πάλι εμφανίζεται ως ακαταμάχητη ντίβα στις βραδινές ειδήσεις του Σκάι. Τώρα, και οι δύο έμοιαζαν φοβισμένα μαθητούδια!
Απορώ πώς σοβαροφανείς αναλυτές όπως οι κκ Παπαχελάς, Παπαδημητρίου, Τσιχλιάς κ.α, κάθονται και συνομιλούν με την κα. Κοσιώνη αφού είναι φανερό πως η κυρία δεν καταλαβαίνει πολλά. Έχω δει αρκετές φορές τον κατά περίπτωση συνομιλητή να κάθεται ως ατάραχος γιόγκης και περιμένει τη σειρά του, ενώ η ντίβα ασχολείται με άλλο θέμα, με άλλο πρόσωπο. Μετά ακούει την ερώτησή της και απαντά, αναπτύσσοντας το θέμα που γνωρίζει καλά. Προτού ολοκληρώσει, αφού αυτός φτάσει σε κάποιο κρίσιμο σημείο, η ντίβα πετιέται με κάποιο σχόλιο ή μια ερώτηση, που δείχνει πως δεν πολυκαταλαβαίνει, αλλά τραβά τον προβολέα πάνω της και μένουμε ξεκρέμαστοι.
Δυστυχώς σχεδόν όλοι και όλες το κάνουν.
4. Μετά την πρώτη ψηφοφορία για Πρόεδρο, την Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου, άκουσα για ένα λεπτό τον Αλεξάκη να μιλάει ξεφουρνίζοντας μια ανάρπαστη αρλούμπα: “Η δημοκρατία δεν εκβιάζεται” είπε. Κατάλαβα πως έχανα τον χρόνο μου κι έβαλα μια περιπέτεια στο βίντεο.
Πώς εκβιάζεται η δημοκρατία;… Πώς δεν εκβιάζεται;… Τι θα πει “δημοκρατία”;… Ποιος εκβιάζει;… Κι άλλοι, φυσικά, έχουν αμολύσει αυτήν και παρόμοιες αρλούμπες. Πως χάφτουν τέτοιες ανοησίες τα εκατομμύρια του “ώριμου” λαού μας;
Και καλά ο Αλεξάκης ούτε δούλεψε ούτε μελέτησε ποτέ του, πέρα από την αναρρίχησή του πρώτα στην ΚΝΕ και μετά στον Σύριζα και τώρα βλέπει πως, χάρη στις ανοησίες της κυβέρνησης και της κεντροδεξιάς γενικότερα, μπορεί να αναρριχηθεί και στην πρωθυπουργία. Αλλά οι καθηγητές που τον πλαισιώνουν ως πρωτοκλασάτα στελέχη (Δραγασάκης, Σταθάκης – εκτός του κ. Βαρουφάκη που είναι χαμένος σε νέο-μαρξιστικές μπαρούφες);
Και τι να πούμε για τις παραπλήσιες τακτικές του Αντωνάκη, που θυσιάζει το έθνος για να απολαμβάνει την πρωθυπουργία;… Ή για τα ασύστολα λαλήματα του Βαγγελάκη;…
Και τι να πούμε για τον Γιωργάκη που ανακοίνωσε στην Κοζάνη πως αυτός (ο “Λεφτά υπάρχουν”!) θα οδηγήσει τους πιστούς του σε νέες αξίες και την εξάγνιση του πελατειακού κράτους! Εδώ πια έχουμε εισέλθει στη σφαίρα σοβαρής ψυχοπάθειας.
Και τι να πούμε για τον καημένο τον Κουβέλη, που πισωγυρίζει (με την ουρά στα σκέλια) στον Σύριζα, από όπου έφυγε τόσο αντρειωμένα, τώρα σώζων πολιτικάντη εαυτόν;…
5. Τώρα διαβάζω το ένα άρθρο μετά το άλλο (δεν παρακολουθώ ειδήσεις στην Τιβί). Όλα συμβουλεύουν συνομιλίες, συζητήσεις, συναίνεση – πάντα για το καλό της πατρίδας, πάντα για να μην πάνε χαμένες οι θυσίες του λαού κλπ.
Οι δημοσιογράφοι δεν πάνε πίσω με τους ηλίθιους πλατειασμούς και τα κλισέ τους. Με την ίδια ευκολία έγραφαν για το θαυματουργό νερό του Καματερού, για διάφορα εικονίσματα στα οποία η Παναγία δάκρυσε και άλλα ευτράπελα.
Άλλο πρέπει να ανζητήσουμε.
Άραγε λέει τίποτα η φράση “προσωπική φιλοδοξία” – για αξίωμα ή πλουτισμό;
Είναι τόσο παράξενο. Όλοι γράφουν και μιλούν και τυρβάζουν για πολλά άσχετα, μα δεν αναγνωρίζουν αυτό το υπέρλαμπρο γνώρισμα στους πλείστους πρωταγωνιστές και κομπάρσους σε κάθε θέατρο δράσης – πανεπιστήμιο, δικαστήριο, εκκλησιαστική ιεραρχία, βουλή, κυβέρνηση, δημοσιογραφία, δημόσιες και ιδιωτικές επιχειρήσεις κλπ, κλπ. Όλοι σχεδόν για όλα υποκινούμαστε από αυτήν – προσωπική φιλοδοξία.
Δεν θυμάμαι να έκανε κανείς πολιτικός κάτι που να μη συνέπεφτε με την προσωπική του φιλοδοξία (είτε να παραμείνει στο αξίωμα είτε να αναρριχηθεί). Γι’ αυτό υπάρχει γραφειοκρατία και διαφθορά σε όλο το Δημόσιο. Προσωπικές φιλοδοξίες – για εξουσία ή/και πλουτισμό.
Θα παραγκωνίσει τώρα ο Αλεξάκης την ευκαιρία να γίνει πρωθυπουργός για χάρη μιας ανόητης συναίνεσης για να σωθεί το Έθνος;… Θα το σώσει αυτός!
Προσωπική φιλοδοξία. Αυτή και μόνη, ως έκφραση εγωπάθειας και ψυχοπάθειας, είναι η αιτία όλων των δεινών στη χώρα. Αυτή φυσικά παράγει και την παρατηρούμενη ηλιθιότητα, που περνά για ευφυΐα, ενώ πρόκειται για κουτοπονηριά!
Εφόσον κανείς δεν θέλει να την αναχαιτίσει στον εαυτό του, τα δεινά θα διπλασιάζονται και θα διευρύνονται.
