1. Όλα τα φτάνω… Αλλά τι πιάνω;
Χέρια ψηλά, σε στάση χαιρετισμού, προσευχής, παράδοσης ή αγανάκτησης.
Αυτά όλα ταιριάζουν με το κλίμα της εποχής, ειδικά μετεκλογικά. Χαιρετούμε τη ζωή καθημερινά μια και μπορούμε ακόμα να ζούμε. Προσευχόμαστε να φωτιστούν οι άνθρωποι της κυβέρνησης και του “πνεύματος” στα ΑΕΙ και κάτι να αλλάξει προς το καλύτερο. Παραδινόμαστε σε ό,τι επικρατεί, κι ας είναι χειρότερο. Και φυσικά αγανακτούμε. Ή βυθιζόμαστε σε βουβή απόγνωση, αφού δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
Αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί κανείς με τις σαχλαμάρες των κ.κ Σαμαρά και Βενιζέλου που είναι ο λεγόμενος ανασχηματισμός;
Όχι, βέβαια… Μερικοί καινούργιοι κουφιοκέφαλοι αλαζόνες αντικατέστησαν τους προηγούμενους κουφιοκέφαλους αλαζόνες. Προστέθηκαν μάλιστα περισσότεροι ως υφυπουργοί και αναπληρωματικοί. Έτσι έχουμε πάλι ογκωδέστερο κυβερνητικό σχήμα – πάντα για εύρυθμη λειτουργία και ευελιξία. Και ακόμα, ενώ ο κ. Σαμαράς ελεεινολογούσε την ιδέα βουλευτών να υπουργοποιούνται, στο “νέο σχήμα” έχει 43 βουλευτές-υπουργούς. Αυτό θα πει συνέπεια!
2. Το αποκαρδιωτικό είναι ο κύκλος των πολιτικάντηδων.
Όλοι επικρίνουν τα πάντα. Οι ακροδεξιοί όλους τους άλλους, Και με το δίκιο τους αφού όλοι έχουν στραφεί εναντίον τους, εκτός από το 10% που ψήφισε Χρυσή Αυγή.
Οι Συριζίτες την κυβερνητική κυκλοθυμική συνεργασία και τους υπόλοιπους διαφωνούντες. Αλλά και οι μισοί δικοί τους, τους άλλους μισούς.
Το ΚΚΕ συνεχίζει … τη μπολσεβική μπαλαλάικα του…
Η ΔΗΜΑΡ μένει περήφανη στο 1,8% και περήφανα επαιτεί να συνεργαστεί με κεντρο-αριστερές δυνάμεις ή τον σχιζοφρενή Σύριζα.
Είναι και ο ποταμίσιος κ. Θεοδωράκης που, δυστυχώς, αποδεικνύεται αφελέστατος ως προς τα πολιτικά και μεταμεσονύκτιος ως προς τα οικονομικά. Ας ελπίσουμε πως δεν είναι απατεώνες όπως όλοι οι άλλοι. Αλλά τι ελπίζει εκείνος με την ανασύνταξη ή ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς;
Και τι νομίζουν πως θα επιτύχουν όσοι οραματίζονται άλλες ανασυντάξεις – Δεξιάς ή Κεντροδεξιάς ή Λαϊκής Δεξιάς ή οτιδήποτε;… Εδώ είναι το πρόβλημα;
3. Αλλά η απόγνωση έρχεται τελικά με τον κοσμάκη, τον λαό. Και αυτοί γκρινιάζουν κι επικρίνουν τους πάντες και τα πάντα, ανάλογα με την τοποθέτησή τους στο δημοκρατικό τόξο. Φταίνε οι δεξιοί, φταίνε οι αριστεροί, φταίνε οι ακραίοι, φταίνε οι κεντρώοι. Άκουσα κάποιον να ρίχνει το φταίξιμο στους Σιωνιστές – εκτος από το κοινότοπο φταίξιμο της Μέρκελ ή της Αμερικής. Γιατί όχι…
Όλοι νομίζουν πως υπάρχει μια μαγική συνταγή που θα αλλάξει τα πάντα ή τουλάχιστον πολλά έτσι που να ανοίξει “ένας ουρανός τη δρόσο να σταλάξει για τις ψυχές μας που νάρκωσε και ανάθρεψε ο λωτός”.
Νομίζουν πως με την αύξηση μισθών και συντάξεων, με την αύξηση ή την μείωση επιτοκίων, με την εισροή κεφαλαίων, με κρατικοποιήσεις τραπεζών, ή αξιοποιήσεις κρατικής περιουσίας και παρόμοια φαινόμενα, θα έρθει ανάπτυξη, οικονομική ευμάρεια, ευτυχία, ασφάλεια.
Νομίζουν πως οι ίδιοι έχουν αυτή τη συνταγή, ή την έχει το κόμμα τους ή ορισμένοι στο κόμμα τους και αν αλλάξει το κυβερνόν κόμμα ή το κυβερνητικό σχήμα – να ο επί γης (Ελλάδος) Παράδεισος!
Ως δια μαγείας θα πάψουμε να αρρωσταίνουμε, να θυμώνουμε, να βιάζουμε, να σκοτώνουμε, να φοβόμαστε, να ζηλεύουμε, να κλέβουμε, να ψυχοπαθαίνουμε, να εξαπατούμε, να γερνάμε … κλπ.
Η ανοησία έχει το κέντρο της παντού και τα όρια της πουθενά.
4. Άκουσα στην τηλεόραση τον κ. Ομπάμα, τον Πρόεδρο της υλικά ισχυρότερης και πλουσιότερης χώρας του πλανήτη, να απορεί και να εξίσταται γιατί κάθε βδομάδα κάποιος παίρνει ένα πολυβόλο και σκοτώνει συμμαθητές στο σχολείο του. Σημειώνω δε πως στις ΗΠΑ υπάρχει τεράστιος αριθμός ψυχολόγων, ψυχιάτρων και άλλων ψυχοθεραπευτών και οι πάντες ενθαρρύνονται να έχουν συχνές συνεδρίες αυτού του τύπου. Και όμως!… Οπότε αυτού του είδους η θεραπεία δεν πιάνει.
Η μόνη συνταγή για πραγματική ευημερία είναι απλή. Πρέπει όλοι να γίνουμε δίκαιοι κι έντιμοι. Το πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο αμέσως θα μεταμορφωθεί. Αυτό χρειάζεται ειδική παιδεία.
Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού και της άγνοιας.
5. Χέρια ψηλά!…
Αν κανείς δεν γνωρίζει κάτι από τον τρόπο που λειτουργούν τα πράγματα και οι διάφορες δυνάμεις στο σύμπαν, εύκολα θα σήκωνε τα χέρια ψηλά… με την απελπισία του… Καρυωτάκη.
Κοιτώντας γύρω λίγο πιο διεισδυτικά βλέπεις παντού άγνοια, αλαζονεία, απληστία, εγωισμό, τσαπατσουλιά και αθλιότητα. Και η συμπεριφορά των ανθρώπων χειροτερεύει. (Κάθε τόσο κάποιος ψυχάκιας για λόγους ολόδικούς του σηκώνει ένα πολυβόλο κι όποιον πάρει ο χάρος.) Η εγκληματικότητα, ο βιασμός, η χυδαιότητα, η ανωμαλία και παρόμοια, έχουν αναχθεί σε ηρωικές ή και ιερές συμπεριφορές. Είναι η Σιδερένια Εποχή του Ησιόδου, το φοβερό Καλι-γιούγκα της Βεδικής Παράδοσης.
Και δυστυχώς οι “στοχαστές” ψάχνουν μόνο για την εύκολη συνταγή (πρόσθεσε το ένα, αφαίρεσε το άλλο, άλλαξε τούτο ή εκείνο) που θα μεταμορφώσει την κοινωνία, αντί να ασχοληθούν σοβαρά με το ποιος και πως θα εκπαιδεύσει τους εκπαιδευτές.
