1. Έχω γράψει πολλές φορές στο παρελθόν πως οι συζητήσεις και τα συνθήματα περί Δημοκρατίας είναι μπαγιάτικες μπαρούφες. Τώρα γιατί υποτιθέμενοι υπεύθυνοι , σοβαροί και καλλιεργημένοι άνθρωποι νομίζουν πως πρόκειται για ένα μεγάλο πολιτικό δώρο του Θεού και της Ελληνοφρένειας στους λαούς του κόσμου είναι κάτι που δεν αξίζει να ερευνηθεί. Απλούστατα ούτε υπεύθυνοι ούτε σοβαροί ούτε καλλιεργημένοι είναι πραγματικά.
Σαν αφηρημένο θεώρημα είναι εξαιρετικό και γιαυτό οι μάζες το έχουν υιοθετήσει με την κατάλληλη καθοδήγηση των πιθηκανθρώπων της πολιτικής και ειδικά του αναρχοαριστερού κλάδου. Λέει ότι ο λαός αποφασίζει ποιος και πώς θα κυβερνήσει, ότι εφαρμόζονται οι νόμοι, ότι γίνονται σεβαστές οι αποφάσεις της πλειοψηφίας και ότι επικρατεί δικαιοσύνη. Αυτά, επαναλαμβάνω είναι αφηρημένα θεωρήματα ευχολογίου και η μόνη σχέση τους με την πραγματικότητα είναι καθαρά αρνητική.
Οι μάζες έχουν δυσκολία να αντιληφθούν πως η Δημοκρατία είναι στην πραγματικότητα μια έξυπνα μεταμφιεσμένη Δικτατορία, όμως κάθε νουνεχής άνθρωπος πρέπει να το βλέπει.
Η διαφορά από ένα ολοκληρωτικό δικτατορικό καθεστώς έγκειται στο ότι κοινές πολιτικές ελευθερίες ισχύουν κι έτσι κάθε συνετός άνθρωπος μπορεί να ζήσει άνετα, δημιουργικά κι ευτυχισμένα.
2. Ο κομισάριος του κόμματος που κερδίζει τις εκλογές γίνεται πρωθυπουργός και κυβερνά – το κόμμα, τη Βουλή, τη δημόσια διοίκηση και τη χώρα. Όποιο κομματόσκυλο διαφωνήσει μαζί του – είτε είναι καθαρόαιμο με υψηλό αξίωμα είτε είναι υβρίδιο του δρόμου – βρίσκει εαυτόν εκτός. Μόνο ισχυρές αγέλες μέσα στο κόμμα και οι μεγάλοι χρηματοδότες του έχουν επιρροή. Κατά τα άλλα, κυβερνά όπως θέλει και τα τελευταία που τον απασχολούν είναι το σύνολο έθνος και η κρίση της Ιστορίας – άσχετα με το τι γράφουν οι δημοσιογράφοι.
Βέβαια, στην πράξη, δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά.
Αλλά σήμερα, δεν εκλέγεται με πλειοψηφία ένα κόμμα. Επινοήθηκε ένα σύστημα όπου κι ένα ποσοστό, ας πούμε, 38% των ψήφων εκλέγει κυβέρνηση! Οι εκπρόσωποι του 62% είναι αντιπολίτευση με εικονική, βερμπαλιστική δύναμη μόνο. Καλώς ή κακώς.
Οι κυβερνήτες σπάνια εφαρμόζουν τους νόμους που θεσπίστηκαν από προκατόχους ή που ίδιοι θεσπίζουν. Εφαρμόζουν μόνο αυτούς που πραγματικά συμφέρει την παράταξή τους.
Το ίδιο ισχύει και για το Σύνταγμα. Το ισχύον μεταπολιτευτικό εκκολάφθηκε από πολιτικούς συνταγματολόγους κι αναθεωρήθηκε από πολιτικούς συνταγματολόγους. Είναι σαν μια μεσήλικη φτιασιδωμένη κυρία, με ρηχή νόηση αλλά φοβερή φλυαρία η οποία που και που αφήνει να της ξεφύγει κάτι χρήσιμο. Δυστυχώς, οι κακοκέφαλοι εκλεγμένοι κυβερνήτες συχνά περιφρονούν και αυτά τα χρήσιμα λόγια.
3. Η Δημοκρατία, όχι μόνο στον υπαρκτό Ελληνισμό, περιέχει και το στοιχείο της σύγχυσης και του συνακόλουθου χάους, εκτός από την ακατάπαυστη ψευδολογία των υποψηφίων (τα πολλά στην προεκλογική περίοδο) και των κυβερνητών (οι πολλές δικαιολογίες για την ανυπαρξία θετικών έργων για το έθνος).
Οι εκλεγμένοι βουλευτές (και οι κυβερνήτες) γνωρίζουν άραγε τις βασικές αρχές της διακυβέρνησης;… Όχι, ακριβώς όπως δεν τις γνωρίζουν οι μάζες που τους ψήφισαν. Δυστυχώς ούτε αυτοί που γράφουν για την Πολιτική Επιστήμη δεν τις γνωρίζουν, παρότι αυτές διατυπώθηκαν επαναληπτικά από σοφούς ανθρώπους.
Πάρτε για παράδειγμα την τωρινή κυβέρνηση και το πρωτογενές πλεόνασμα για το οποίο μεγαλοκαυχώνται.
Ο συνετός κυβερνήτης θα διοχέτευε όλο αυτό το πλεόνασμα στην αναπτυξιακή παραγωγή, έτσι που να δημιουργηθούν νέες επιχειρήσεις και υπηρεσίες στον ιδιωτικό τομέα και μαζί νέες θέσεις εργασίας.
Τι κάνει ο κ. Σαμαράς – και το πιστό του ποίμνιο;
Διαμοιράζει ένα σεβαστό μέρος του πλεονάσματος σε διάφορες τάξεις πολιτών. Αν δεν υπήρχε η Τρόικα να τον συγκρατήσει θα το έδινε όλο.
Σε ποιους και γιατί το διαμοιράζει;
Θα δώσει ορισμένα ποσά, όχι σε όσους έχουν πράγματι ανάγκη (πού και πώς να τους βρεις αυτούς σε ένα έθνος τόσο εθισμένο στην απατεωνία), αλλά σε ένστολους και άλλους. Και αυτό γίνεται διότι έχουμε σύντομα εκλογές. Είναι μια καθ’ όλα νόμιμη εξαγορά ψήφων.
Ό,τι κι αν σπούδασε στην Αμερική, ο κ. Σαμαράς, που του αρέσει να προχωρά ίσια όχι ζιγκ-ζάγκ (όπως του αρέσει να λέει τελευταία, αγνοώντας πως εγκατέλειψε τη ΝΔ για να φτιάξει την Πολιτική Άνοιξη, ή το πόσο ενάντιος στο Μνημόνιο ήταν προτού το εφαρμόσει όταν έγινε πρωθυπουργός), εφαρμόζει πιστά όσα έμαθε στην πολιτική του πελατειακού κράτους εδώ, στην απαράμιλλη Ελληνοφρένεια.
4. Υπάρχουν ομάδες, συντεχνίες, τάξεις επιχειρηματιών, εργαζομένων και παραγωγών κάθε τύπου με τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους. Κάθε ξεχωριστή ενότητα δεν ενδιαφέρεται πολύ για άλλη και καθόλου για το σύνολο έθνος. Υπάρχει κάποιο ενδιαφέρον για μια ή άλλη ομάδα, επειδή μια ξεχωριστή ενότητα μπορεί να συμμαχήσει με μια άλλη – όμως το σύνολο έθνος είναι στο νου μας μια απόμακρη και μάλλον αφηρημένη έννοια.
Κάθε 4 χρόνια – ή όποτε είναι οι εκλογές – οι μάζες ψηφίζουν ασκώντας το δημοκρατικό τους δικαίωμα. Ψηφίζουν φυσικά αυτούς που εύγλωττα προσφέρουν τα περισσότερα – έστω κι αν αυτά είναι απραγματοποιήσιμα. Δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς διότι δεν γνωρίζουν καλύτερα και διότι δεν έχουν φροντίσει, ούτε θέλουν να μπουν στον κόπο να φροντίσουν, να μάθουν και, αφού μάθουν, να εφαρμόζουν στην πράξη αυτά που έμαθαν.
Η παιδεία μας είναι λειψή. Όχι μόνο διότι δεν παρέχει όλες τις αναγκαίες πληροφορίες ή γνώσεις. Τέτοιες παρέχει αρκετές. Εντούτοις ανθούν η διαφθορά και η εγκληματικότης. Χρειάζεται και μια εκπαίδευση όπου οι φοιτητές μαθαίνουν να εφαρμόζουν μόνο τις καλές αρχές που διδάσκονται.
Τότε βέβαια θα είχαμε τους φιλόσοφους κυβερνήτες του Πλάτωνα.
