Και οι τρεις αναλύσεις – δύο άρθρα και μια επιστολή – βρίσκονται τυπωμένες στις σελίδες 16 και 18 της Καθημερινής, Σάββατο-Κυριακή, 1-2 Μαρτίου 2014.
1. Ας ξεκινήσω με το άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη γραπτά του οποίου φιλοξενούμε πολύ συχνά στο ιστολόγιο μας.
Βρίσκοντας πως “Τα υπόγεια ρεύματα βουίζουν”, σε αυτό το άρθρο που ανεβάσαμε πρόσφατα, ο κ Μανδραβέλης εξετάζει κυρίως την ίδρυση του νέου κόμματος Ποτάμι από τον δημοσιογράφο τηλεπαρουσιαστή κ. Στ. Θεοδωράκη. Διαπιστώνει πως οι περισσότεροι νέοι στρέφονται πλέον στο Διαδίκτυο, αντί σε εφημερίδες και ραδιοτηλεόραση, για ενημέρωση. Επίσης πως οι νέοι ενδιαφέρονται για την πολιτική. Μέχρι εδώ πολύ καλά.
Μετά, αναθυμάται “μια ξεχασμένη πρόταση του κ. Γ. Παπανδρέου για μετασχηματισμό των πολιτικών οργανώσεων του ΠΑΣΟΚ, που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της διαδικτυακής εποχής”. Κι εδώ πολύ καλά.
Μετά πάλι επισημαίνει τη δημοφιλία του κ Θεοδωράκη και αναρωτιέται “αν τελικώς Το Ποτάμι” καταφέρει να αρθρώσει σαφές, μετρημένο κι επαρκές πολιτικό πρόγραμμα – τολμηρές προτάσεις ήδη διατυπώθηκαν στο πρώτο κείμενο που είδε το φως της δημοσιότητας”.
Αναφέροντας στη συνέχεια τον (εντελώς θεωρητικό κι εμπειρικά αστήρικτο) θάνατο του παλιού πελατειακού πολιτικού μοντέλου, γράφει: “Μένει να δούμε λοιπόν αν ‘Το Ποτάμι’ θα αλλάξει τα συστατικά της άνοστης και διόλου θρεπτικής σούπας που μας σερβίρει το πολιτικομιντιακό σύστημα”! Η ανάγκη για αλλαγή, καταλήγει, και υπαρκτή και ευδιάκριτη είναι. Κι εδώ θαυμάσια!
2. Όλες οι επισημάνσεις και αναλύσεις είναι ορθές κι ευπρόσδεκτες. Αλλά στερούνται βάθους και σοβαρότητας.
Το ζητούμενο δεν είναι πως οι νέοι ενδιαφέρονται για την πολιτική και στρέφονται στο Διαδίκτυο, αλλά με τι ιδεολογήματα τρέφονται. Ούτε σημαίνει τίποτα ουσιαστικό η μετάλλαξη των οργανώσεων του ΠΑΣΟΚ σε διαδικτυακές φόρμες εφόσον πλασάρουν στον κόσμο τα ίδια σοσιαλιστικά σκουπίδια που άφησε πίσω του ο Αείμνηστος.
Μετά δεν έχει σημασία ουσιαστική το αν ο κ. Θεοδωράκης είναι δημοφιλής λόγω δημοσιογραφικής και τηλεοπτικής καριέρας ή λόγω των γνωριμιών του με ηγέτες στην πολιτική, κοινωνική, ακαδημαϊκή ή άλλη σφαίρα. Η δημοφιλία του μπορεί να του εξασφαλίσει ψήφους όπως ακριβώς και η δημοφιλία των καμαρωτών μας κομματαρχών – Βενιζέλος, Σαμαράς, Καμμένος, Κουβέλης, Κουτσούμπας και Τσίπρας – με τόσα καταπληκτικά κατορθώματα.
Αλλά θα εξασφαλίσει ορθή κυβέρνηση για το καλό του Έθνους;
Τι σημασία θα έχουν οι προγραμματικές εξαγγελίες του “Ποταμιού”;
Μήπως δεν μας έχουν πρήξει μέχρι σκασμού με χιλιάδες προγραμματικές εξαγγελίες οι άλλοι κομματάρχες; Πόσα “θα” έχουμε ακούσει από τα λαλίστατα στόματά τους και πόσες συμφορές προκάλεσαν μόλις ανέλαβαν την εξουσία;… (Ας μην σπαζοκεφαλιάζουμε με τα κολλεκτιβιστικά προγράμματα των νοσταλγών του Στάλιν και του Χίτλερ.)
Το ζητούμενο είναι: έχει σοβαρή επίγνωση της πρακτικής σημασίας της διακυβέρνησης; Έχει αίσθηση δικαίου, εντιμότητα, φιλαλήθεια και τόλμη όποιος ιδρύει νέο κόμμα;…
3. Για δεύτερη παίρνω το άρθρο “Φορομπηχτισμός…” της κας Αντιγόνης Λυμπεράκη, καθηγήτριας Οικονομικών και αντιπροέδρου του πολιτικού κόμματος Δράση που ίδρυσε ο Στέφανος Μάνος.
Πολύ ορθά η συμπαθής καθηγήτρια (την έχω δει και ακούσει σε συνεντεύξεις στην τηλεόραση) επισημαίνει τον φριχτά ηλίθιο φορομπηχτισμό που επέβαλαν διεφθαρμένοι, βλάκες υπουργοί καταστρέφοντας τον παραγωγικό ιδιωτικό τομέα για να μην πειράξουν το πολυδάπανο και αντιπαραγωγικό πελατειακό κράτος, που είναι το δικό τους βασίλειο και των συνδικαλιστών. Και το κάνει με πολλή λεπτότητα και χιούμορ που μάλλον πάνε χαμένα για τους πολλούς.
Οπωσδήποτε ο κρατισμός πρέπει να μειωθεί στο ελάχιστο!
Αλλά το κράτος πρέπει να υπάρχει με υπηρεσίες που κοστίζουν και το κόστος πρέπει να καλύπτεται από φόρους. Από πού θα προέρχονται οι φόροι αυτοί; Η κα. Λυμπεράκη δεν μας λέει.
4. Μπορώ να διαβεβαιώσω πως το δικό της φορολογικό σύστημα δεν θα διαφέρει πολύ από αυτό του κ. Στουρνάρα ( ή άλλου υπουργού). Η κα. Καθηγήτρια βαφτίστηκε στην ίδια επιστημονική κολυμπήθρα και γαλουχήθηκε με τις ίδιες ανοησίες, όπως ο κ. Στουρνάρας, επίσης καθηγητής Οικονομικών.
Η βασική και μόνη νοοτροπία τους είναι πως εφόσον παράγεις πρέπει να πληρώνεις φόρους για να καλύπτονται οι σπατάλες μιας κυκλώπειας (δηλαδή γιγάντιας, μονόφθαλμης και ηλίθιας ) κυβέρνησης. Η δική τους επιστήμη, διαβρωμένη και κοντόφθαλμη, δεν αναγνωρίζει πως η παραγωγική εργασία δεν πρέπει να φορολογείται αφού η φορολόγησή της επενεργεί ως καταπίεση και αντικίνητρο.
Η κα. Λυμπεράκη δεν κατανοεί πως το να φορολογήσεις λιγότερο ή πιο πολύ, μισθούς και συντάξεις, εισαγόμενα ή εξαγόμενα προϊόντα, κτίρια ή κέρδη κλπ, δεν αλλάζει ουσιαστικά την καθοδική πορεία της οικονομίας και τους πυρετικούς κύκλους ανεργίας, πληθωρισμού και ύφεσης.
Το ζητούμενο είναι μια ολιγομελής κυβέρνηση έντιμων και γνωστικών ανθρώπων που θα φορολογήσουν μια πηγή εσόδων η οποία δεν αφαιρεί από τη φυσική αμοιβή της Εργασίας και συνεπώς ουδόλως την καταπιέζει. Αυτή η πηγή είναι στις αυξανόμενες αξίες εδαφών ( όχι κτιρίων ή καλλιεργειών ή ορυχείων) στην πόλη και στην ύπαιθρο αξίες που δεν οφείλονται στην εργασία των κατόχων τους αλλά στην ακατάπαυστη ανάπτυξη της γνώσης και τεχνολογίας της κοινότητας γενικότερα και των υπηρεσιών της κεντρικής και τοπικής διοίκησης.
Με άλλα λόγια, το σύστημα Γεωφορολόγησης, που απαιτεί έντιμους, δίκαιους, φιλαλήθεις και τολμηρούς κυβερνήτες.
5. Η τρίτη ανάλυση βρίσκεται σε μια επιστολή (κάποιου Η. Μαλεβίτη, δικηγόρου, σ18) η οποία μας πληροφορεί πως έγινε μια μυστική σύσκεψη, δηλαδή εν αγνοία της Ελλάδας, από το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και υπουργούς Οικονομικών Γερμανίας και άλλων χωρών και πως η κα. Μέρκελ δεν δικαιούται να αποφασίζει ερήμην μας για το μέλλον μας! Επίσης, πως η Γερμανίδα ηγείται μιας προσπάθειας να μεταλλάξει την Ευρώπη “από Ένωση ισότιμων συμπορευόμενων εταίρων σε ένα μόρφωμα κρατών υπό γερμανικό έλεγχο” δικαιώνοντας τους Ευρωσκεπτικιστές.
Πολύ σωστά! Μόνο που οι κυβερνήτες μας είναι γενικά κοιλέντερα πλάσματα που έχουν πλέον αποκτήσει ανεξίτηλη φήμη αναξιόπιστων ασπόνδυλων και πράγματι, όχι μόνο δεν τηρούν συμφωνίες, όχι μόνο δεν διαπραγματεύονται δυναμικά αλλά ούτε και προωθούν το δίκαιο αίτημα για αποζημιώσεις που εγέρθηκε από τη Γερμανική κατοχή 1941-4.
Και προτείνει μετά ο επιστολογράφος την επανίδρυση της ΕΕ “με θεσμούς οι οποίοι θα εξασφαλίζουν σε όλα τα κράτη-μέλη ίσα δικαιώματα”!!!
6. Αυτή είναι καθαρά ουρανοβατική ονειροπόληση.
Για να υπάρχουν ίσα δικαιώματα, ειλικρινής συνεργασία και αλληλεγγύη, όπως προσθέτει ο κ. Μαλεβίτης, θα πρέπει να υπάρχουν έντιμοι, δίκαιοι, φιλαλήθεις και τολμηροί κυβερνήτες στις χώρες της ΕΕ και ολόιδιοι εκπρόσωποι των Ευρωπαϊκών λαών στα Ευρωπαϊκά κέντρα εξουσίας. Αλλιώς ακόμα κι αν γίνει κάποια προσπάθεια ορθής μεταρρύθμισης, σύντομα οι διεφθαρμένοι πολιτικοί θα επαναφέρουν τα παλιά παλαβά συστήματα και τους διαβρωμένους θεσμούς.
Υπάρχουν πολλές άλλες αναλύσεις. Όλες πάσχουν από ρηχότητα.
Σε κάθε περίπτωση, όπως βλέπουμε, το πρώτο και βασικό (ίσως και μόνο) ζητούμενο το οποίο δεν αναφέρεται παρά μόνο σπάνια, είναι το ποιόν των ηγετών: πρέπει να είναι ενάρετοι.
Τέτοιους εγώ δεν διακρίνω πουθενά. Οι δημοσιογράφοι δεν αναφέρουν αυτό το θεμελειακό ζητούμενο, όχι γιατί δεν το βλεπουν αλλά γιατί δεν το έχουν στο νου τους! Και για την έλλειψη αυτή ευθύνεται μια τρισάθλια παιδεία που χρόνο με τον χρόνο χειροτερεύει.
