1. Πολλά είναι τα θέματα που απασχολούν κάθε στοχαστικό Έλληνα.
Σήμερα ας αρκεστούμε με δύο. Ένα είναι η ορθή και δίκαιη αντίληψη ότι δεν είναι δυνατό να αλλάξουν όλα τα κακώς κείμενα στη χώρα μας από τη μια μέρα στην άλλη ή σε τρία ή έστω σε δέκα χρόνια. Το άλλο αφορά την άδεια που δίνεται σε φυλακισμένους να βγαίνουν έξω με τον όρο πως θα επιστρέψουν να συνεχίσουν να εκτίουν την ποινή τους μέχρι τη συμπλήρωση της.
2. Ας αρχίσουμε με το δεύτερο.
Τι σημαίνει ποινή φυλάκισης;… Σημαίνει αυτό ακριβώς που λένε οι λέξεις. Ο καταδικασθείς βρέθηκε ένοχος από το δικαστήριο για κάποια αντικοινωνική πράξη και πρέπει τώρα να φυλακιστεί, δηλαδή να απομακρυνθεί από την κοινωνία σε καθορισμένο φρουρούμενο χώρο έτσι που για ορισμένο διάστημα να μην αποτελεί απειλή για τους άλλους.
Αν δείξει μετάνοια για την πράξη του και καλή διαγωγή ενδέχεται να του δοθεί χάρη και να μειωθεί η ποινή του ή να αποφυλακισθεί. Αυτή είναι μια καλή διευθέτηση. Διότι αν ο ένοχος μεταμεληθεί και αποδείξει πως δεν είναι πλέον απειλή για τους συμπολίτες του είναι ορθό και δίκαιο να επανενταχθεί στην κοινωνία και να συνεισφέρει κάτι με την όποια νόμιμη δράση του.
Τι σχέση με όλα αυτά έχουν οι άδειες που δίδονται τόσο αφειδώς και μάλιστα σε τρομοκράτες κι άλλους κακούργους;
Απορεί κανείς πως εισχώρησε στο νομικό/σωφρονιστικό σύστημα τέτοια ανοησία. Διότι έχει αποδειχθεί ξανά και ξανά πως πολλοί κακοποιοί επωφελούνται από αυτές τις άδειες και το σκάνε για να συνεχίσουν τις διαβολο-αρεστές δραστηριότητές τους σε βάρος άλλων. Αλλά ακόμα κι αν αυτό δεν γινόταν, δεν έχει νόημα να διακόπτεται έστω και λίγο η φυλάκιση, που είναι και μορφή τιμωρίας και μέσο σωφρονισμού, και ο κατάδικος να απολαμβάνει ελευθερίες και αγαθά που δεν του αξίζουν.
Δυστυχώς έχει αναπτυχθεί ένας υπέρμετρος συναισθηματισμός, ή, αλλιώς έντονη μαλάκυνση του εγκεφάλου, από την οποία πάσχουμε χάρη στην αναρχοαριστερή προπαγάνδα και τις μοντέρνες αντιλήψεις περί ανθρωπισμού, ανθρωπίνων δικαιωμάτων (σχεδόν πάντα των θυτών, όχι των θυμάτων) και παρόμοια. Αυτό ας το αφήσουμε για μελλοντική εκτενέστερη συζήτηση.
3. Διάβασα να λέει ο κ. Στουρνάρας, που κι αυτός ούτε πολιτικός είναι ούτε πραγματικός οικονομολόγος (παρά τις ακαδημαϊκές περγαμηνές του), πως αφού τώρα πιάσαμε το 27,8% της ανεργίας θα είναι δύσκολο να περάσει οποιοδήποτε μέτρο κλεισίματος άχρηστων κρατικών οργανισμών και απόλυσης πλεοναζόντων δημοσίων υπαλλήλων. Πολύ σωστά, βέβαια!
Μόνο που αυτά τα μέτρα δεν πάρθηκαν ούτε όταν η ανεργία ήταν στο 20% ή στο 15%!
Διότι αυτό το τρισάθλιο κράμα κυβέρνησης (Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ, και νωρίτερα, ΔΗΜΑΡ) δεν είχε και δεν έχει καμιά πρόθεση να εξυγιάνει τον πολιτικό βίο της χώρας μειώνοντας το υδροκέφαλο, αδηφάγο Δημόσιο.
Βλέπετε, κι εδώ λειτουργεί ο ελλαδικός συναισθηματισμός, ο οποίος κάτω από τη συμπονετική και φιλάνθρωπη δήθεν μάσκα του υποκρύπτει ανυποχώρητο προσωπικό συμφέρον.
4. Με υπερφουσκωμένο, ελπιδοφόρο πλην σαθρό συναισθηματισμό δήλωναν στα ΜΜΕ εμβριθείς καθηγητές, πολύξεροι πολιτικάντηδες και σοβαροφανείς δημοσιογράφοι πως με την κρίση έρχεται μια Νέα Εποχή στην Ελλάδα όπου θα σαρωθεί το παλαιό διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα κι όσα σχετίζονται μαζί του.
Επί τρία χρόνια ακούμε αυτό το ευχολόγιο τροπάριο.
Τώρα, με τον ίδιο παράλογο συναισθηματισμό μαθαίνουμε πως δεν είναι δυνατό να αλλάξουν προς το καλύτερο (=εντιμότερο, δικαιότερο) όλα τα πράγματα (δικαιοσύνη, παιδεία, υγεία κλπ) τόσο γρήγορα! Χρειάζεται χρόνος!
Αλλά ποιος λογικός άνθρωπος, ντόπιος ή ξένος (εκτός των δημοσιογραφούντων λογίων), περίμενε πράγματι πως θα άλλαζαν όλα έτσι άμεσα και μαγικά;
Κανείς.
Οι λογικοί άνθρωποι περίμεναν μόνο μια μεταρρύθμιση σαν αρχή: να διαλυθούν πλήρως οι δεκάδες άχρηστοι κρατικοί οργανισμοί και να απολυθούν οι χιλιάδες πλεονάζοντες (χαριστικά διορισμένοι) δημόσιοι υπάλληλοι.
Αυτό δεν έγινε για λόγους ελλαδικού συναισθηματισμού και, γενικότερα, υπαρκτού ελληναρισμού. Κι όπως μας λένε οι αισχροί, διεφθαρμένοι πολιτικάντηδες της Ν.Δ και του Πασόκ (και λοιπών συναισθηματικών κομμάτων) δια στόματος κ. Στουρνάρα δεν θα γίνει τώρα! Για να συνεχίσει το υπερτροφικό κράτος, και ο κόσμος των πολιτικάντηδων, να βασιλεύει.
Πολύ σωστά! Δεν θα αλλάξουν τα πράγματα ούτε σε μια τριετία ούτε σε μια τριακονταετία.
5. Εύκολα συνθηματολογούμε, συναισθηματικά, για αλλαγή και υπέρβαση.
Αδύνατο να γίνει αφού η λογική έχει απολυθεί!
