Πριν από ένα μήνα περίπου παρουσιάστηκε βλάβη στα τηλέφωνα της πολυκατοικίας όπου διαμένω, και η οποία βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας. Κλήθηκε ο ΟΤΕ, περιγράφηκε το πρόβλημα και δρομολογήθηκε η αποκατάσταση του. Σκάφτηκαν δύο μεγάλες λακούβες -μία ακριβώς έξω από την είσοδο της πολυκατοικίας, και άλλη μία λίγο πιο πέρα- και η βλάβη αποκαταστάθηκε.
Αλλά οι λακούβες δεν κλείστηκαν. Αφού περίμενα μερικές ημέρες αντιληφθήκα ότι έπρεπε να επικοινωνήσω με τον ΟΤΕ για να λυθεί το πρόβλημα. Για τις επόμενες 5-6 μέρες καλούσα καθημερινά και περιέγραφα το πρόβλημα με ολοένα και περισσότερη ένταση φωνάζοντας στην υπάλληλο που βρισκόταν στην άλλη γραμμή, νοιώθοντας απολύτως σίγουρος ότι είχα δίκιο: υπήρχε κίνδυνος ατυχήματος, τα καλώδια ήταν εκτεθειμένα, και τα χώματα εμπόδιζαν τη ροή του νερού στο δρόμο κάτω από το πεζοδρόμιο. Δεν υπήρχε καμμία αμφιβολία ότι έπρεπε να φωνάξω, να διαμαρτυρηθώ, και γιατί όχι, να απειλήσω.
Ένα πρωί λίγο πριν καλέσω τον ΟΤΕ, είχα μια παράξενη εμπειρία. Στην προοπτική ότι θα επιτεθώ σε κάποιο υπάλληλο (έχοντας δίκιο), αισθανόμουν χαρά. Από τις σκέψεις μου απουσίαζε εντελώς το πρόβλημα και η επίλυση του. Φαινόταν ότι το πιο σημαντικό ήταν η διαμαρτυρία (συνοδευόμενη από πικρή επίκριση), η οποία τόνωνε το εγώ μου, προσφέροντας ισχύ και ασφάλεια. Ήθελα να αποδείξω την ανωτερότητα μου, και να αποκαλύψω την ανευθυνότητα του άλλου. Εκεί στόχευε η ενέργεια μου. Το καθεαυτό πρόβλημα δεν με ενδιέφερε, απουσίαζε από τις σκέψεις μου.
Η κίνηση αυτή έφερε κάποιο καταλάγιασμα, και ακολούθησαν πιο ήρεμες κινήσεις, με την αστυνομία να αναλαμβάνει το ρόλο του μεσολαβητή και τελικά το πρόβλημα να αποκαθίσταται 2 εβδομάδες αργότερα.
Η ιστορία αυτή αναφέρεται για να δείξει τον τρόπο που σκεφτόμαστε και αισθανόμαστε. Ένας άνθρωπος έχει δίκιο. Όλα τα παραπάνω μπορούν να συμβούν. Όμως σε κάποια άλλη περίπτωση θα έχει άδικο, θα έχει διαπράξει αδικία. Είναι σαν να υπάρχουν διαφορετικά κουτιά που γράφουν “Εγώ” αλλά δεν επικοινωνούν μεταξύ τους. Αν επικοινωνούσαν, ίσως θα επιδεικνύαμε κάποια ελάχιστη ταπεινότητα. Ίσως να συγκεντρωνόμαστε στο εκάστοτε πρόβλημα και να μην φωνάζαμε στείρα συνθήματα χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Οι πλατείες γέμισαν αγανακτισμένους, που φωνάζουν και διεκδικούν, και είναι όλοι απόλυτα πεισμένοι ότι η στάση τους είναι δικαιολογημένη. Μπορεί και να είναι. Όμως μια υποτυπώδης ενδοσκόπηση θα φέρει στην επιφάνεια ενοχλητικές αλλά χρήσιμες αλήθειες, και θα μαλακώσει τη συμπεριφορά μας τουλάχιστον σε ένα πρώτο επίπεδο.
Είναι σίγουρο ότι όλοι μας έχουμε σφάλει, έχουμε πει ψέματα, έχουμε αναβάλλει, έχουμε υποστηρίξει αυτό που βολεύει εμάς, έχουμε πληγώσει άλλους, έχουμε εξαπατήσει. Μόνο που το ξεχνάμε. Ας αρχίσουμε να το θυμόμαστε.
Η ταπεινότητα που θα αποκαλυφτεί θα ρυθμίσει τα πράγματα με λίγη παραπάνω σοφία.
Μουσικάντης
