1. Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από στέλεχος της Χ(ρυσής Α(υγής) αναζωπυρώθηκε δημόσια η συζήτηση περί βίας η οποία κατά διαστήματα έχει και στο παρελθόν απασχολήσει τα μίντια. Αυτή τη φορά συνδυάστηκε με τα πολιτικά κόμματα που ανήκουν στο “δημοκρατικό/συνταγματικό τόξο”, όπως ονομάστηκε, και τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος.
Είναι περίεργο πως πολλοί νομίζουν πως υπάρχει μόνο ένα άκρο, της άκρας δεξιάς που εκδηλώνεται στο νεοναζιστικό μόρφωμα που λέγεται ΧΑ (και, βέβαια, στην κρατική καταστολή της παρανομίας!). Δεν μπορούν προφανώς να δουν το οφθαλμοφανές πως ένα οποιοδήποτε τόξο έχει εκ φύσεως και ανεξαίρετα ΔΥΟ ΑΚΡΑ. Το “ένα άκρο” είναι, όπως θα περίμενε κάθε νουνεχής άνθρωπος, καινοφανές εφεύρημα των αναρχοαριστερών και των σοσιαλδημοκρατών συνοδοιπόρων.
Αλλά και το ίδιο το “τόξο” είναι πρόσφατο επινόημα των απατεώνων πολιτικάντηδων αφού όλα τα κόμματα επισήμως επιδίδονται σε αντισυνταγματικές και αντιδημοκρατικές ενέργειες, όπως έγραψα πρόσφατα (“Το (ανύπαρκτο) τόξο“)
Μία από αυτές τις ενέργειες τους είναι και η ωμή βία.
2. Δεν είναι δυστυχώς μόνο η ΧΑ που επιδίδεται τόσο εξόφθαλμα στην εγκληματική βία. Οι άλλοι το κάνουν φορώντας κουστούμια και γάντια ή, κατά το παράδειγμα του “αείμνηστου” Ανδρέα, ζιβάγκο ή ανοιχτό πουκάμισο.
Στην όλη συζήτηση, που συνεχίζεται ωσότου παρουσιαστεί νέο εντυπωσιακό θέμα για να απορροφήσει την άστατη προσοχή μας, βλέπουμε να λείπουν τρία στοιχεία. Και αυτή η απουσία δείχνει πως η συζήτηση γίνεται μάλλον για εντυπωσιασμό και από συνήθεια και όχι διότι αυτοί που μιλούν και γράφουν –πολιτικάντηδες, δημοσιογράφοι, καθηγητές, αναλυτές κλπ – ενδιαφέρονται πράγματι για την εξάλειψη της βίας.
Αυτά τα τρία στοιχεία είναι ότι: α) η βία περιορίζεται στο πολιτικό πεδίο, (β) ακόμα κι εδώ υπήρξαν έντονα κι απαράδεκτα κρούσματα στο πρόσφατο παρελθόν• (γ) η βία έχει πολλές λεπτότερες πτυχές που αποδυναμώνουν τον κοινωνικό ιστό αργόρυθμα μα εξίσου αποτελεσματικά μακροπρόθεσμα όπως φανερές δολοφονίες.
3. Είναι πασίγνωστο πως υπήρξαν πάρα πολλά έντονα κρούσματα βίας από την αρχή της ίδιας της Μεταπολίτευσης – για να μην αναφέρουμε την εκτενή εκδήλωση της Χούντας. Πρώτα πρώτα, τα χαϊδεμένα παιδιά της Χούντας, οι στρατιωτικοί και, πιο φανερά στην καθημερινότητα, οι αστυνομικοί συμπεριφέρονταν δίχως σεβασμό προς τους πολίτες που, υποτίθεται, πάντα πρέπει να προστατεύουν κι όχι να απειλούν ποικιλότροπα.
Τα τελευταία χρόνια, είναι αλήθεια, οι αστυνομικοί δείχνουν πιο πολλή ευγένεια, ενώ οι πολιτικάντηδες πιο πολλή αγένεια και αλαζονεία. Και βέβαια οι χρυσαυγίτες ξεχωρίζουν. Ξεχωρίζουν διότι η παρουσία τους απλά και μόνο εκπέμπει βία, σκληρή, παρανοϊκή, άγρια. Όταν μάλιστα μιλάνε είναι σα να πολυβολούν. Θα πουν τα χοντρότερα, παράλογα ψέματα με απίστευτη, απόλυτη αυτοπεποίθηση – όπως όταν ο κ Κασιδιάρης της ΧΑ διαβεβαίωνε τον κ Πορτοσάλτε στον ραδιοσταθμό ΣΚΑΊ πως ο δολοφόνος του Φύσσα ουδεμία σχέση είχε με τη ΧΑ και πως θα έπρεπε να ντρέπεται για τέτοια ψεύδη!
Όπως ακριβώς η έξοχα μαχητική εκπρόσωπος του άλλου άκρου του τόξου (αυτού που δεν υπάρχει), η κα Λιάνα Κανέλλη (και μερικές άλλες κυρίες που ανήκουν μεν στο ίδιο άκρο όχι όμως στο ίδιο κόμμα).
Υπάρχουν, ομολόγησε ο αρμόδιος υπουργός επί της Προστασίας του Πολίτη κ. Δένδιας, 30 με 35 υποθέσεις βίας της ΧΑ που εκκρεμούν!
Γιατί, κύριοι δικαστές και αρμόδιοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι, να υπάρχουν τόσες υποθέσεις που εκκρεμούν;
Και πόσες άλλες υποθέσεις και από χρυσαυγίτες και από αναρχοαριστερούς (“γνωστούς άγνωστους” κουκουλοφόρους) που έκαψαν ή ξυλοκόπησαν ανθρώπους, πυρπόλησαν περιουσίες, κατέστρεψαν μάρμαρα κλπ;
Γιατί τόση αδράνεια ή καθυστέρηση;
4. Το βασικό ερώτημα όμως είναι γιατί περιορίστηκε η συζήτηση γύρω από τη βία στο πεδίο των πολιτικάντηδων;
Μια πολιτική δολοφονία όπως αυτή του Φύσσα δεν είναι καθόλου σημαντικότερη από μια οποιαδήποτε άλλη δολοφονία. Είναι σε μεγάλο βαθμό επειδή εμείς δίνουμε τόση σπουδαιότητα στη σφαίρα των απατεώνων αυτών που τα πράγματα χειροτερεύουν.
Με το να οδηγηθεί η ΧΑ εκτός νόμου, ή ενώπιον νόμου όπως χαριτολόγησε με τη γνωστή του αυτάρεσκη ψευτο-λογική ο κ. Τσίπρας, δεν θεραπεύεται η άρρωστη κατάσταση. Είναι σαν να προσπαθείς να περιορίσεις την πανούκλα που ξέσπασε, ας πούμε στο Περιστέρι, νομίζοντας πως δεν θα ξεχυθεί και στη Νέα Σμύρνη και στα βόρεια προάστια.
Στην πραγματικότητα η βία προϋπάρχει των τωρινών τερατόμορφων πολιτικών κομμάτων. Υπήρχε από την αρχή του 20ου αιώνα, με τα διάφορα κινήματα, τις δικτατορίες, τον άγριο εμφύλιο και τις μεμονωμένες πολιτικές δολοφονίες σε καιρούς “ομαλότητας”, όπως του Λαμπράκη και του Παύλου Μπακογιάννη. (Αλήθεια γιατί δεν εγκαθιδρύουν και οι δεξιοί μια επέτειο για τον Μπακογιάννη όπως κάνουν οι αριστεροί για τα δικά τους θύματα;)
5. Η βία υπάρχει από την απαρχή της γνωστής ιστορίας του ανθρώπου. Αυτή η γνωστή ιστορία δεν είναι μόνο η ανάπτυξη καλλιέργειας και πολιτισμού. Είναι δυστυχώς πρώτιστα μια ιστορία εγκλημάτων. (Οι εποχές ειρήνης και αφανούς προόδου μας φαίνονται ανιαρές.)
Όταν οι πολιτικάντηδες φροντίζουν τη δική τους ασυλία και καλοπέραση και ψεύδονται ασύστολα είτε λέγοντας πως υπάρχουν λεφτά είτε τάζοντας παραδείσους, ασκούν βία – παραβιάζοντας τις θεμελιακές αρχές της εμπιστοσύνης που δίνουν συνοχή και δύναμη στον κοινωνικό ιστό.
Όταν οι εκπαιδευτικοί απεργούν και παροτρύνουν τους μαθητές να κάνουν καταλήψεις αντί να τους διδάσκουν, αν όχι ενάρετη συμπεριφορά, τουλάχιστον τα προγραμματισμένα μαθήματα, ασκούν βία.
Όταν οι γιατροί ζητούν φακελάκι αντί να φροντίζουν ορθά τον ασθενή, ασκούν βία.
Όταν οι τράπεζες επιδιώκουν να αυξάνουν κέρδη με ψηλά επιτόκια ή απατηλά δάνεια ή «τοξικά» παράγωγα, αντί να εξυπηρετούν τους καταθέτες και δανειολήπτες, ασκούν βία.
Όταν οι μάγκες οδηγοί, (και των δύο φύλων) τρέχουν ενάντια στη μονοδρόμηση, ή παρκάρουν εκεί όπου εμποδίζουν άλλους να κινηθούν, καταστρατηγώντας τον ΚΟΚ, ασκούν βία.
Γενικά, συνοπτικά, όλοι ασκούμε βία όταν επιδιώκουμε το δικό μας συμφέρον (ή του στενού μας κύκλου) και αγνοούμε τις ανάγκες των άλλων.
6. Έχει πολλές λεπτές πτυχές η βία μέσα στην καρδιά του νου μας στις επιδιώξεις κι επιθυμίες μας. Αμφιβάλλω αν υπάρχει κανείς που να μην έχει ευχηθεί το κακό άλλου, ακόμα και αγαπημένου έχοντας οργισθεί. Αυτό δεν είναι πράξη βίας αλλά με την επανάληψη δεν θα αργήσει να εκραγεί σε βία.
Αυτή η βία δεν εξαλείφεται με τα ποικίλα νομοθετήματα δημοκρατίας. Τα νομοθετήματα γίνονται πλακωτική πολυνομία, γραφειοκρατία και διαφθορά με περισσότερη εγκληματικότητα.
Η βία, από την όποια πολιτική/ταξική κατεύθυνση κι αν προέρχεται, είναι παράγωγο της απληστίας, της αλαζονείας και της άγνοιας. Αυτή η ομοούσια τριάς ελλοχεύει σε όλες τις καρδιές άσχετα με κοινωνικές τάξεις.
Αυτή η τριάδα θεραπεύεται, ή τουλάχιστον αναχαιτίζεται, μόνο με επίπονη εκπαίδευση από ανθρώπους που έχουν τη διάθεση να παραμερίζουν τον εγωισμό τους κι ενδιαφέρονται για ανθρώπους και όχι τα προϊόντα της παιδείας που βγάζει τους σύγχρονους ημιάγριους οι οποίοι διεκδικούν μαχητικά μόνο τα δικαιώματά τους, όμως αγνοούν εγωιστικά, πεισματικά τις ευθύνες, τα καθήκοντα και τους συνανθρώπους τους.
