από τον Νικόδημο.
1. Όχι, δεν θα γράψω για την κα. Θάτσερ που επονομάστηκε «σιδερά κυρία». Αλλά σε ένα από τα κανάλια που μετέδιδαν την κηδεία της η παρουσιάστρια είχε καλεσμένο αρχικά τον καθηγητή Σ. Σεφεριάδη και μετά τον κ. Ανδριανόπουλο, πρώην υπουργό της Νέας Δημοκρατίας.
Κι έφριξα. Για δύο λόγους. Πρώτον, διότι δεν μπορούσαν να ακούσουν ο ένας τον άλλον: δηλαδή δεν ήξεραν πώς να συζητήσουν. Δεύτερον, διότι έλεγαν απίστευτες αναλήθειες.
Δυστυχώς, ούτε η παρουσιάστρια ήξερε πως να διευθύνει τη συζήτηση, που μόνο συζήτηση δεν ήταν και έτσι συχνά μιλούσαν και οι τρεις μαζί, κατά τον συνηθισμένο τρόπο και ήθελες να… σπάσεις την οθόνη – γνωρίζοντας όμως πως μόνο εσύ θα υπέφερες τελικά. Τελικά, σύντομα άλλαξα κανάλι.
2. Για όσο ήταν μόνος του ο Σεφεριάδης επέκρινε δριμύτατα την πολιτική της κα. Θάτσερ προσπαθώντας να φαίνεται αντικειμενικός και καθηγητικός χωρίς όμως ούτε μια φορά να αναφέρει πως αυτή η δυναμική και ικανότατη κόρη μπακάλη έγινε αρχηγός των Συντηρητικών, κατατρόπωσε τους Αργεντινούς που εισέβαλαν στις Βρετανικές νήσους Φόκλαντ και εξελέγη τρεις φορές πρωθυπουργός.
Είναι δυνατόν να εκλέγεσαι πρωθυπουργός συνέχεια με απόλυτα δημοκρατικές διαδικασίες χωρίς να έχεις κάνει τίποτα για τον λαό σου;… Όχι βέβαια.
Αλλά ο καθηγητής, φορώντας έξοχα τον (αναρχο-)αριστερό ναρκισσισμό του (με ένα πέτσινο σακάκι, μαλλιά μακριά και επιμελώς ατημέλητα και με αξύριστο πρόσωπο, ο φίλος των φοιτητών, ο διανοούμενος δημοκράτης, κλπ) ανέπτυσσε τις αντιλήψεις του πως η κα Θάτσερ καταπίεσε τις μάζες, μετέφερε τον πλούτο από τα φτωχότερα στα πλουσιότερα κοινωνικά στρώματα, κατέστρεψε τη βιομηχανία της Βρετανίας και, για να τελειώνω, έβαλε τις βάσεις για της οικονομικές κρίσεις που σήμερα περνούν χώρες όπως η Ελλάδα, η Κύπρος, η Πορτογαλία κλπ!
3. Είναι απλό γεγονός της φύσης και της ζωής πως ακόμα και το μεγαλύτερο ψέμα περιέχει κάποιο στοιχείο αλήθειας. Διότι η αλήθεια ή πραγματικότητα του κόσμου υπάρχει, έστω και αν εμείς δεν μπορούμε να τη γνωρίζουμε στην ολότητά της, ενώ τα ποικίλα επιφαινόμενα, οι πλάνες και οι ψευδαπάτες, εγείρονται ως αποχρώσεις και στρεβλώσεις εκείνης της πραγματικότητας.
Η αναλήθεια σε κάθε μορφή της στηρίζεται στην αλήθεια όπως ακριβώς η άγνοια σε κάθε μορφή της στηρίζεται στη γνώση.
Έτσι και πολλά από τα λεγόμενα του κ. Σεφεριάδη είχαν μια δόση αλήθειας. Αλλά τα περισσότερα ήταν προπαγανδιστικές μπαρούφες. Η πραγματικότητα ήταν διαφορετική. Η κα. Θάτσερ παρέλαβε μια αποδυναμωμένη Βρετανία και την άφησε πολύ ισχυρή σε κάθε τομέα – σχεδόν. Κατέστρεψε, είναι γεγονός, τα πανίσχυρα συνδικάτα που τα διοικούσε κρυφά ή φανερά το κομμουνιστικό κόμμα (για χάρη του Διεθνούς σοβιετισμού) αρχίζοντας από τους ανθρακωρύχους. Μείωσε τη γραφειοκρατία και τον κρατισμό, που, έτσι και αλλιώς, ήταν συγκριτικά πολύ μικρότερες δυνάμεις από τις δικές μας εδώ, τόνωσε τη βιομηχανία, το εμπόριο και τις χρηματοπιστωτικές δραστηριότητες και, βέβαια, κέρδισε τον πόλεμο των Φόκλαντ.
Το ότι η Βρετανία πήρε την κατιούσα το 1990-91 και ταρακουνήθηκε σοβαρά το 2008 ελάχιστη σχέση έχει με τη Θάτσερ.
4. Το μεγαλύτερο ψέμα του κ. Σεφεριάδη ήταν πως η Θάτσερ μετέτρεψε τη Βρετανία σε αστυνομικό κράτος(!). Μια τέτοια ανακοίνωση δείχνει πως ο ομιλητής δεν έχει πολλή σχέση με την πραγματικότητα και κάνει σκέτη αναρχοαριστερή προπαγάνδα. Είναι «αστυνομικό κράτος» μόνο στον βαθμό που έχει τη Σκότλαντ Γιαρντ, την καλύτερη αστυνομία του κόσμου!
Η Βρετανία εξακολουθεί να είναι μια όαση βασιλευομένης δημοκρατίας και οι Βρετανοί αγαπούν την ελευθερία και τα πολιτικά τους δικαιώματα περισσότερο ίσως από κάθε άλλο λαό της Ευρώπης. Αυτό φαίνεται καθαρά από τα νομοθετήματά τους από τον 12ο αιώνα κι έπειτα.
Ως αποικιοκράτες δεν εδίστασαν, βέβαια, να εκδιώξουν βίαια τους αυτόχθονες από τις γαίες τους – στη Βόρεια Αμερική, στην Αφρική και στην Αυστραλία. Δεν εδίστασαν να εκμεταλλευτούν τους λαούς των αποικιών, να επιδοθούν στο δουλεμπόριο και στην δουλοκτησία, κυρίως στις νήσους της Καραϊβικής. Αλλά ουδέποτε από τον 13ο αιώνα και έπειτα δεν υπήρξε σκλάβος στην ίδια τη Βρετανία. Και πάντα, σε αντίθεση με άλλες χώρες της Ευρώπης (Ολλανδία, Γαλλία, Βέλγιο) έστελναν όσο γινόταν τους καλύτερους διοικητές και δικαστές στις αποικίες για να κρατήσουν, όσο μπορούσαν, ένα σχετικά υψηλό επίπεδο δικαιοσύνης και πολιτισμού.
Όταν πριν μερικά χρόνια ανέφερα σε κάποιον διευθυντή στο Υπ. Εξωτερικών πως στην Αγγλία οι πολίτες δεν έχουν αστυνομική ταυτότητα έμεινε κατάπληκτος. «Και πώς αποδείχνεις πως είσαι αυτός που λες;», ρώτησε. Περί αυτού πρόκειται ακριβώς. Οι άλλοι (αστυνομία κ.λ.π.) έπρεπε να αποδείξουν το αντίθετο. Συγκρίνετε αυτή την κατάσταση με τη δική μας, ώ δημοκράτες!
5. Μετά ο κ. Ανδριανόπουλος που έκανε τα μεταπτυχιακά του στην Αγγλία άρχισε να πλέκει το εγκώμιο της Θάτσερ αναφέροντας μερικές αλήθειες, όπως ανέφερα πιο πάνω στο §3, αλλά τις διάνθισε με πολλές εντυπωσιακές ανακρίβειες.
Υπήρξαν πριν τη Θάτσερ, όπως και επί πρωθυπουργίας της, όπως και τώρα, απεργίες. Ουδέποτε όμως – και ζούσα τότε στο Λονδίνο – τα σκουπίδια έφτασαν σε δεύτερο όροφο ή παρουσιάστηκε σοβαρό πρόβλημα με το ταχυδρομείο – όπως ισχυρίστηκε ο κ. Ανδριανόπουλος ο οποίος προπαγανδίζει τη νεο-συντηρητική (και Θατσερική) πολιτική που εντελώς παράλογα κλέβει την ονομασία «νεοφιλελευθερισμός». Ο (νέο-)φιλελευθερισμός θέλει το κράτος σε ρόλο διαιτητού μόνο, όχι παρεμβατικό στην οικονομία, αλλά θέλει και ελεύθερη πρόσβαση στη γη, που είναι δώρο της Φύσης, για όλους τους πολίτες.
Με τις νεοσυντηρητικές του παρωπίδες, ο πρώην υπουργός, αγνόησε δύο σημαντικότατα γεγονότα. Πρώτον, η Θάτσερ σακάτεψε την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, φέρνοντας τους χαμηλόμισθους σε απόγνωση. Δεύτερον, παρέδωσε κρατικές δημόσιες υπηρεσίες, όπως η υδροδότηση, σε ιδιωτικές επιχειρήσεις χαρίζοντας τους μονοπωλιακή δύναμη και τεράστια κέρδη σε βάρος, πάλι, των χαμηλόμισθων.
6. Είναι τραγελαφικό να βλέπεις καθηγητές και πολιτικούς να ψεύδονται στρεβλώνοντας τα γεγονότα διότι είναι φυλακισμένοι σε δεινοσαυρικά δόγματα και δεν θέλουν να προχωρήσουν στην έρευνα της αλήθειας.
Είναι εξίσου τραγελαφικό να βλέπεις παρουσιαστές και παρουσιάστριες της τιβί, χωρίς την ικανότητα να διευθύνουν μια συζήτηση, γιατί ενδιαφέρονται περισσότερο για την προβολή του δικού τους ίματζ και μιας ανύπαρκτης παντογνωσίας.
