Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι αναμφίβολα ο καλύτερος πολιτικός ηγέτης που η χώρα διαθέτει αυτή την ώρα. Σε συνομιλίες πολλοί απορούν γιατί έχει αποτύχει στην αποτελεσματική διαχείριση της πανδημίας από το καλοκαίρι του 2020, ιδίως μετά την εξαιρετική επίδοση του στην αναχαίτιση της νωρίτερα την άνοιξη του 2020.
Ο λόγος για την αποτυχία και τη συνακόλουθη αύξηση θανάτων με τις δυσμενείς οικονομικές επιπτώσεις λόγω ημιμέτρων και ακορντεόν τακτικής «βλέπουμε και κάνουμε», είναι πως και αυτός ανήκει στην φατρία των πολιτικάντηδων που αδυνατούν να θεραπευθούν οι ίδιοι και να βοηθήσουν να θεραπευθεί το όλο ελληνικό πολιτικό σύστημα.
Οι κρατικοί θεσμοί είναι θαυμάσιοι. Οι νόμοι επίσης και μάλιστα πολύ περισσότεροι τον αριθμό από όσους χρειάζονται – τόσο που συχνά ένας αναιρεί απόψεις άλλου προκαλώντας σύγχυση και σύγκρουση και καθυστερήσεις που ταλαιπωρούν τους πολίτες. Μα η νοοτροπία με την οποία οι θεσμοί και οι νόμοι αντιμετωπίζονται δεν είναι υγιής και αυτή φυσικά ευθύνεται για το αρρωστημένο πολιτικό κλίμα και τα ελαττώματα του συστήματος. Η νοοτροπία (= τρόπος νόησης) διέπεται από έντονο ή χαμηλότονο εγωισμό – που είναι καθαρά εσωτερικό κοινότατο ψυχικό φαινόμενο.
Οι πολιτικάντηδες ανήκουν σε κόμματα. Κάθε κόμμα, θέλει να κερδίσει την εξουσία και να κυβερνά για να δρέπει τα προνόμια της εξουσίας. Κάθε κομματάρχης θέλει να γίνει πρωθυπουργός δίχως την παραμικρή υποψία πως μπορεί να μην είναι κατάλληλος. Διότι έτσι όπως είναι αποδεκτό το σύστημα καθένας μπορεί να συμπεριφέρεται σαν πρωθυπουργός (ή σαν πρόεδρος όπως ο Τραμπ). Έχει τη δικτατορική εξουσία να διορίζει υπουργούς (η Δημοκρατία εδώ απουσιάζει πλήρως), την Ηγεσία Ενόπλων Δυνάμεων, τον πρόεδρο της Βουλής, τον πρόεδρο της χώρας, τους προέδρους Ανωτάτων Δικαστηρίων και διάφορων Επιτροπών κλπ. κλπ.
Αυτή είναι η βασική παθογένεια και θα θεραπευθεί μόνο με πολύ αυστηρή εκπαίδευση πολύ νωρίς με ανατροφή στο σπίτι και παιδεία στο σχολείο. Όλα τα άλλα είναι σαχλαμάρες.
Η βασική παθογένεια εκδηλώνεται στην εμμονή ή ψύχωση μάλλον για επανεκλογή, διότι έχοντας γευτεί την εξουσία την λαχταράς ξανά και ξανά. Η επάρατη επιθυμία για (εκλογή και μετά) επανεκλογή περιορίζει την ευφυΐα και τις καλές προθέσεις που μπορεί να έχει ένας πολιτικός. Και αυτή τώρα γεννά τη δεύτερη μεγάλη παθογένεια – τη βραχυπροθεσμιοπάθεια.
Ναι οι πολιτικές γενικά, οι μεταρρυθμίσεις, και τα μέτρα πρέπει να αποδώσουν καρπούς σύντομα έτσι που η κυβέρνηση να επανεκλεγεί από ευχαριστημένους ψηφοφόρους.
Γι’ αυτό έχουμε σωρεία νόμων για τιποτένια πράγματα (που βαφτίζονται μέτρα και μεταρρυθμίσεις) συχνά χωρίς την εποπτεία κι επιμονή να εφαρμοστούν, φτάνει να φαίνεται πως κάτι γίνεται.
Διότι για να υπάρξουν καρποί πλούσιοι χρειάζονται μακροπρόθεσμα μέτρα και υπομονή και φροντίδα για το έθνος ολόκληρο και τις επόμενες γενεές.
