1. Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε στους πολιτικούς οραματιστές (Monnet, Schmitt, κι άλλους) και στα ιδρυτικά και άλλα βασικά έγγραφα (Συμφωνία του Μάαστριχτ κλπ) που δημιούργησαν την ΕΕ (= Ευρωπαϊκή Ένωση.) Το απλό γεγονός είναι πως ορισμένα έθνη (οι εκπρόσωποί τους) έβαλαν την υπογραφή τους σε αυτά τα έγγραφα συμφωνώντας για τις αρχές και για τις πρακτικές που θα ακολουθούσαν ως μέλη αυτού του νεότευκτου και φιλόδοξου οργανισμού που σήμερα (2013) έχει 17 μέλη. Μερικά από αυτά τα μέλη, είναι γνωστό, παρουσίασαν ψεύτικα στοιχεία και στατιστικές για τα δημοσιονομικά τους για να γίνουν δεκτά κι έτσι να απολαμβάνουν τον πακτωλό επιδοτήσεων που έρρεε ως Ευρωπαϊκά κοινοτικά κονδύλια. Η Ελλάδα ήταν η χειρότερη περίπτωση: όχι μόνο “μαγείρεψε δημιουργικά” τα δημοσιονομικά της βιβλία για να γίνει μέλος της Ευρωζώνης αλλά συνέχισε να παρουσιάζει ψευδή στοιχεία για να επιδοτούνται ανύπαρκτες καλλιέργειες και κτηνοτροφικές μονάδες. (Κεφ 2 στο M.Lynn Bust Bloomberg Press 2011.)
Σήμερα όμως δεν είναι αυτό το θέμα μας. Ας αρκεστούμε στο ότι ένα από τα ελάχιστα ορθά πράγματα που είπε ο Γεωργάκης Π, ο οποίος συνεχίζει να μεγαλουργεί στη Διεθνή Σοσιαλιστική, είναι πως είμαστε μια διεφθαρμένη χώρα. (Ναι, γνωρίζω πως οι Νεοδημοκρατικές κι άλλες ευαισθησίες ταράχθηκαν από τέτοια δυσφήμηση της χώρας στη διεθνή σκηνή κι ο Γεωργάκης επικρίθηκε δριμύτατα. Αλλά η αλήθεια αλήθεια.)
2. Τα τελευταία χρόνια διαβάζει, (ή ακούει) κανείς αδιάκοπα για τα προβλήματα όχι μόνο της Ελληνικής οικονομίας αλλά και για τις οικονομικές αδυναμίες των άλλων χωρών της νότιας Ευρώπης (Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία – και Ιρλανδία που είναι βέβαια δυτική Ευρώπη). Επιπλέον, για τις “συστημικές” δυσκολίες στην ΕΕ: ότι δηλαδή η ίδια η Ένωση έχει έμφυτα προβλήματα κι ότι οι κρίσεις στις νότιες χώρες εγείρονται από το ίδιο “το σύστημα”, το Ευρωπαϊκό κατεστημένο, κι όχι από δικά τους σφάλματα. Κι ακόμα για τους κινδύνους να χρεοκοπήσουν οι πιο πολλές αν όχι όλες οι χώρες της ΕΕ, να καταρρεύσει το Ευρώ και να διασπαστεί πλήρως η Ευρωζώνη!
Αυτά είναι γνωστά πράγματα. Ναι, όλα μπορεί να συμβούν. Οπότε όλες οι χώρες της Ευρωζώνης θα υιοθετήσουν δικά τους νομίσματα και η Ελλάδα την εθνική Δραχμή.
Ο κίνδυνος διάσπασης, λέγεται, αυξήθηκε με τα αποτελέσματα των εκλογών στην Ιταλία όπου κανένα κόμμα δεν απέσπασε αυτοδυναμία και τα τέσσερα μεγαλύτερα δυσκολεύονται να βρουν κοινά σημεία να συνεργαστούν και να σχηματίσουν κυβέρνηση βιώσιμη.
3. Μακάρι να ήταν αυτός ο μόνος ή πραγματικός κίνδυνος για τη συνοχή κι ευημερία της ΕΕ. Ή να προστεθεί σε αυτόν κι η χρεοκοπία της Κύπρου που ξαφνικά απέκτησε κι αυτή σπουδαιότητα και “συστημική”, βέβαια, αιτία.
Αλλά είναι πασίγνωστο πως τα τελευταία 10-12 χρόνια η Κύπρος είχε (κατά το σύστημα των ΗΠΑ περίπου) Προέδρους και Κυβερνήσεις αριστερής προέλευσης. Ο κ. Χριστόφιας γαλουχήθηκε στους κόλπους του κομμουνιστικού ΑΚΕΛ, τα μέλη του οποίου δεν είναι τόσο πειναλέα κι άγαρμπα, όσο του ΚΚΕ της κας Παπαρήγα ή του Σύριζα του κ. Τσίπρα, αλλά είχαν αποκλεισθεί από αξιώματα και προνόμια για πολλές δεκαετίες μετά την ανεξαρτησία της Μεγαλονήσου λόγω του ότι δεν έλαβαν μέρος στον αγώνα κατά των Βρετανών αλλά συχνά τον επέκριναν. Και βέβαια τις δάφνες, τους θώκους εξουσίας και τα οικονομικά προνόμια, τα απέκτησαν οι οπαδοί της ΕΟΚΑ και του Μακαρίου.
Ο κ. Χριστόφιας προχώρησε, όπως ο δικός μας “αείμνηστος” καταστροφέας Ανδρέας Π, να διογκώσει το κράτος με δικούς του ακελικούς συντρόφους και να αυξήσει μισθούς. Η διαδικασία είχε αρχίσει με τον προηγούμενο Τ. Παπαδόπουλο, αλλά επί Χριστόφια, η διόγκωση έφθασε σε τερατώδεις διαστάσεις.
Ένας τρόπος να συνέλθουν τα οικονομικά της Κύπρου τώρα είναι να «κουρευτούν» οι καταθέσεις στις τράπεζες! Μια ληστεία δηλαδή πρωτοφανής, απίστευτη! Ο κ. Αναστασιάδης εξελέγη να διορθώσει τα εγκλήματα του κ. Χριστόφια και γίνεται ο ίδιος κουστουμαρισμένος λήσταρχος. Με αυτόν τον τρόπο, είπε, ο ανεκδιήγητος υπουργός του των οικονομικών «θα αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη» – με το να καταληστεύσουν τις καταθέσεις του κόσμου!
4. Πολύ αμφιβάλλω αν η χρεοκοπία της Κύπρου ή της Ελλάδας ή όλων των χωρών της νότιας Ευρωζώνης ταυτόχρονα, θα είχε τις σοβαρές συνέπειες που προβάλλονται κάθε τόσο στα ΜΜΕ.
Όλες οι χώρες της Ευρωζώνης, όπως κι οι ΗΠΑ κι άλλες χώρες χρωστούν χρήματα στις χρηματοπιστωτικές εταιρίες που εμπορεύονται χρήματα και δάνεια. Αυτή η κατάσταση δείχνει την απίστευτη βλακεία των διάφορων κυβερνήσεων. Διότι, πολύ απλά, καμιά κυβέρνηση δεν έχει πραγματική ανάγκη αυτές τις επιχειρήσεις αφού η ίδια μπορεί να τυπώσει χρήμα. Ναι, βεβαίως, με την εκτύπωση νωπού χρήματος θα επέλθει (καλπάζων ίσως) πληθωρισμός, αλλά τουλάχιστον οι φορολογούμενοι δεν θα συνεισέφεραν στην αποπληρωμή των δανείων κι έτσι να κάνουν πλουσιότερες και συνεπώς ακόμα ισχυρότερες τις τοκογλυφικές επιχειρήσεις – έτσι που αυτές να κυβερνούν κι όχι οι εκλεγμένοι από τον λαό κυβερνήτες, έστω κι αν είναι ζωντόβολα εν γένει.
Αυτή είναι μια συνέπεια της ανόητης νεοσυντηρητικής πολιτικής που θέλει να αποδυναμώσει αφύσικα το κράτος περιορίζοντας ορισμένες κανονικές λειτουργίες του, όπως η διαχείριση του χρήματος, της άμυνας (ενάντια σε εξωτερικούς κι εσωτερικούς υπονομευτές) και διάφορων κοινωφελών υπηρεσιών (όπως δίκτυο δρόμων με διόδια, ηλεκτροδότηση κλπ). Τα νεοσυντηρητικά κόμματα το κάνουν αυτό επειδή έχει επικρατήσει σε μεγάλο βαθμό η πολιτικο-οικονομική ιδεολογία της Σχολής του Σικάγου, όπως λανθασμένα ονομάζεται, που, πάλι λανθασμένα, ονομάστηκε “νεοφιλελευθερισμός”, αλλά ίσως πιο πρακτικά επειδή αυτά τα επιχειρηματικά μορφώματα χρηματοδοτούν πλουσιοπάροχα αυτές τις πολιτικές παρατάξεις για να εκλέγονται και μετά, ως κυβερνήσεις, να τα ανταμείβουν με ευνοϊκές ρυθμίσεις, σε βάρος των υπόλοιπων πολιτών.
Η ΕΕ κατάλαβε τουλάχιστον την ασύμφορη κι ανόητη πρακτική του δανεισμού από τις “αγορές” (=χρηματοπιστωτικές τοκογλυφικές εταιρίες). Έτσι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τώρα θα παίζει πιο ενεργητικό ρόλο παρέχοντας χρήματα στις χώρες της Ευρωζώνης με ευνοϊκότερους όρους. Κάτι είναι κι αυτό, στη σημερινή σύγχυση, αν και θα περάσει χρόνος για να φανεί κατά πόσο εφαρμόζεται η πολιτική αυτή.
5. Όπως πάντα, το πραγματικό πρόβλημα είναι η ανηθικότητα και η παραγνώρισή του από τους πάντες.
Γιατί αναγκάστηκαν να δανειστούν οι χώρες;… Πολύ απλά διότι ξοδεύουν περισσότερα από όσα παράγουν. Και, ναι μεν, ορισμένες χώρες εξακολουθούν να βρίσκουν σχετικά φθηνά δάνεια στις “αγορές” διότι παράγουν αρκετά ώστε να θεωρούνται φερέγγυες – έστω κι αν είναι φανερό πως μακροπρόθεσμα ούτε αυτές θα μπορέσουν να αποπληρώσουν τα χρέη τους αφού αντί να τα μειώνουν τείνουν μάλλον να τα αυξάνουν.
Γιατί αναγκάζονται να δαπανούν πιο πολλά οι κυβερνήσεις;… Για δύο λόγους. (α) Ο λαός απαιτεί περισσότερη και καλύτερη πρόνοια (παιδεία, νοσοκομειακή περίθαλψη κλπ). (β) Ένα πολύ μεγάλο μέρος της παραγωγής δεν πηγαίνει σε αυτούς που το παράγουν άμεσα, δηλαδή στους παραγωγούς (επιχειρηματίες, διευθυντές, μισθωτούς) και σε αυτούς που συμβάλλουν έμμεσα με υπηρεσίες κάθε τύπου (όπως συγκοινωνίες, υδροδότηση, αποκομιδή απορριμμάτων κλπ κλπ, ή παρουσία εστιατορίων, θεάτρων, σούπερ-μάρκετ κλπ), δηλαδή το κράτος και η κοινότητα. Με άλλα λόγια η πρόσοδος τσεπώνεται από ιδιώτες.
6. Είναι φυσική λειτουργία της κυβέρνησης να τυπώνει το εθνικό νόμισμα αλλά, εξίσου σημαντικό, και να αποκομίζει όλη την πρόσοδο, δηλαδή το πλεόνασμα της παραγωγής που οφείλεται στη συμβολή της ίδιας της κοινότητας και όλων των δημόσιων υπηρεσιών. (Βλ. τα άρθρα μου Φορολογική Μεταρρύθμιση (A) και Καπιταλισμός και Προσοδισμός (Β’).)
Η ανηθικότητα που δημιουργεί τις αγκυλώσεις στην οικονομία και τις δυσκολίες στην κοινωνία εκφράζεται καθαρά και στην αθέτηση του λόγου που δίνουν οι Κυβερνήσεις συμφωνώντας ότι θα τηρήσουν ορισμένα δημοσιονομικά προγράμματα.
Καμιά χώρα, ούτε η Αυστρία, η Γερμανία, η Ολλανδία και η Φινλανδία, δεν τον τηρεί. Καμιά χώρα δεν πρέπει να δανείζεται – εκτός κι αν πρόκειται για βραχυπρόθεσμο χαμηλότοκο δάνειο που θα εξοφληθεί άνετα με (αυξημένη) παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών.
Όπως έγραφα πιο πάνω, καμιά χώρα δεν φροντίζει να έχει αρκετά εισοδήματα ώστε να αποπληρώσει τα δάνειά της στο ακέραιο.
Αυτές είναι οι δυσκολίες στην ΕΕ όχι το μεγάλο ποσοστό ψήφων που πήρε η δική μας Χρυσή Αυγή ή ο Γκρίλο στην Ιταλία.
Η υπερψήφιση μορφωμάτων σαν τα διάφορα αναρχοφασιστικά κόμματα των άκρων (Σύριζα, Χρυσή Αυγή) ή των κλόουν Μπερλουσκόνι και Γκρίλο οφείλεται στην ίδια αιτία των βασικών κινήτρων της εποχής μας – άγνοια, αλαζονεία και απληστία. Οι κκ. Όλι Ρεν, Ολάντ, Σόιμπλε κλπ είναι κουστουμαρισμένοι ληστές, όπως δείχνει πλέον περίτρανα το «κούρεμα» των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες. Αυτή είναι η αληθινή συστημική αδυναμία. Εδώ έχει τις ρίζες της και η γενικότερη σύγχυση.
