Υπάρχουν, Δόξα τω Θεώ, πολλές προτάσεις για τη βελτίωση των κοινωνιών. Υπερέχουν σε αριθμό οι πρακτικές υλιστικές θεωρίες που όλες είναι παραλλαγές σοσιαλισμού και νεοφιλελευθερισμού και όλες έχουν αποτύχει στα 200 χρόνια που η Πολιτική Οικονομία διδάσκεται ως επιστήμη στα ΑΕΙ παντού.
Υπάρχουν και οι θρησκείες και οι φιλοσοφίες με τις δικές τους προτάσεις περί πνευματικής βελτίωσης. Μα κι αυτές έχουν αποτύχει παταγωδώς στις χιλιετίες που κυκλοφορούν.
Μένει λοιπόν το ερώτημα – Πώς θα βελτιωθεί ο κόσμος;
Γνωρίζοντας αυτά όλα ένας καλοπροαίρετος δάσκαλος στην Ινδία πήγε στο καταφύγιο ενός σοφού με φήμη Αγίου ψηλά σε ένα βουνό. Ήταν μια μικρή εγκατάσταση με λιγοστούς ακολούθους του Σουάμι (śvāmi=δάσκαλος, κύριος, μάστερ: γράφεται και swami).
“Τι λείπει από τον κόσμο για να βελτιωθεί;” ρώτησε τον σοφό.
“Λείπει αυτό για το οποίο δεν σκέφτονται και δεν ρωτούν” απάντησε ο σοφός. Βλέποντας να έχει ύφος απορίας ο άλλος, πρόσθεσε. “Συλλογιστείτε: τι ζητούν οι άνθρωποι στις προσευχές τους στον Θεό ή στους Αγίους; Τι συζητούν μεταξύ τους και τι απαιτούν από τα πολιτικά καθεστώτα;… Ευτυχία, πλούτη, δόξα, τιμές, υγειονομική περίθαλψη, ταλέντα, επιτυχία. Μα ζητάει κανείς να γίνει σοφότερος και καλύτερος;”
Ο δάσκαλος είδε αμέσως τι εννοούσε ο σοφός αναχωρητής. Κούνησε λοιπόν το κεφάλι αρνητικά.
“Αυτό είναι!” συνέχισε ο σοφός. “Όλοι θεωρούν τον εαυτό τους αρκετά γνωστικό και καλό, ευγενικό, γενναιόδωρο κλπ.”
“Ευχαριστώ, ευχαριστώ!” φώναξε χαρούμενος ο δάσκαλος. Και καθώς έφευγε είπε στον ακόλουθο που τον οδηγούσε έξω: “Αυτό πρέπει να διδάξω κι εγώ στους μαθητές μου. Αυτό να επιδιώξουν!”
Ο σοφός κούνησε λυπημένα το κεφάλι του. “Βλέπετε;” είπε στους ακολούθους του. “Ούτε αυτός σκέφτηκε να αρχίσει με τον εαυτό του!”
