1. Όσο προσφιλής είναι στους ξένους η αρχαία ελληνική τραγωδία, άλλο τόσο απεχθής είναι η σύγχρονη τραγωδία της χρεοκοπίας. Στην πραγματικότητα η αιτία και των δύο, στο θέατρο και την οικονομία, είναι ίδια: είναι δηλαδή κάποια ανεπάρκεια.
Το ότι πάμπολλοι Έλληνες διαπρέπουν στην αλλοδαπή μάς είναι κοινή γνώση και δεν μας απασχολεί εδώ. Εδώ εξετάζω την εγχώρια κατάσταση.
Δεν έχει κάποιος παρά να διαβάσει οποιαδήποτε εφημερίδα ή να παρακολουθήσει οποιοδήποτε τηλεοπτικό κανάλι για 10 λεπτά ειδήσεων, 10 λεπτά κάποιου πρωινού/μεσημεριανού μαγκαζίνου (Τσαπανίδου, Μενεγάκη, Μελέτη, κ.λπ) ή απογευματινού (Στεφανίδου, Φώτης και Μαρία, κ.λπ) και 10 λεπτά κάποιου σήριαλ, για να μαζέψει πολλών σελίδων υλικό για τη νοητική ανεπάρκειά μας (=κοινώς ηλιθιότητα).
Αν ήθελε κάτι πιο προκλητικό για τη διάνοιά του, ας διαβάσει το Σύνταγμα, το οποίο επικαλούνται οι πάντες σαν να πρόκειται για την τελευταία λέξη της Θείας Αποκάλυψης.
Στην πραγματικότητα αυτές οι σημειώσεις ξεκίνησαν με αφετηρία μια από τις πολλές συντεχνιακές ηλιθιότητες του Συντάγματος.
2. Μάθαμε – χωρίς έκπληξη – πως διάφοροι υπουργοί αρνούνται να κάνουν περικοπές στα υπουργεία-φέουδά τους. Ένας επικαλείται την τραγωδία των ανθρώπων που χάνουν τη δουλειά τους (έχουν ψυχή και οικογένεια)˙ άλλος την υπάρχουσα μαύρη τρύπα στον προϋπολογισμό του˙ τρίτος το Σύνταγμα˙ και πάει λέγοντας.
Λίγοι από τους υπουργούς μού είναι γνωστοί. Π.χ. οι κκ. Αβραμόπουλος, άφθαστος στην αβροφροσύνη• Στυλιανίδης, συμπονετικός προς τους ΟΤΑ έστω κι αν αυτοί ξοδεύονται σε άχρηστα κάγκελα δεξιά κι αριστερά• Χατζηδάκης, χαριτωμένος σε ευφράδεια: όλοι «φεουδάρχες» σε προηγούμενες κυβερνήσεις – και ο κ. Παναγιωτόπουλος, πρώην δημοσιογράφος και πασίγνωστος από τις συχνές εμφανίσεις του στα κανάλια, όπου κάνει, νομίζω, ασυναγώνιστη επίδειξη της ξύλινης γλώσσας των πολιτικάντηδων. Τώρα, τι προσόντα έχει ο κ. Παναγιωτόπουλος, εκτός από την απαράμιλλη γλωσσαλγία του και το στίλβωμα (των παπουτσιών;) του κ. Σαμαρά, ώστε να διορισθεί υπ. Άμυνας, δηλαδή πραγματικός πολέμαρχος, δεν γνωρίζω: υποθέτω πως κάποτε στη στρατιωτική θητεία του έπιασε κάποιο όπλο και πως το γλωσσικό ταλέντο του είναι μεγάλο βοήθημα. Αλλά σπάνια κάποιος υπουργός έχει πραγματική γνώση για το αντικείμενο του υπουργείου του: συνήθως έχει 10,15 συμβούλους που κάνουν τη γαϊδουρίσια δουλειά, ενώ αυτός απλώς μιλάει γι αυτήν και με τραγικότατη ειρωνεία κάθε υπουργός, αγνοώντας κάθε αίσθηση του παροδικού, νομίζει εαυτόν φεουδάρχη … σε μονιμότητα!
3. Ο κ. Ρουπακιώτης, υπ. Δικαιοσύνης, είναι, μαθαίνω, νομικός και μάλιστα πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, οπότε δεν του λείπει και η συνδικαλιστική πείρα. Αυτά τα χαρακτηριστικά – γνώση νομικής και πείρα συνδικαλισμού – διαφαίνονται καθαρά στη δική του άρνηση να κάνει περικοπές και στην αιτιολόγησή του αυτής της άρνησης. Υπενθύμισε τον συνταγματικό διαχωρισμό των εξουσιών (νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική) και άρα το δικαίωμα (! 😉 των δικαστών να καθορίζουν μόνοι το ύψος των απολαβών τους. Αργότερα πρόσθεσε πως αυτοί οι δημόσιοι λειτουργοί έχουν ήδη υποστεί περικοπές 38%. (Αναρωτιέμαι τι πρεσβεύει ο σπλαχνικός αυτός κύριος για το «άνοιγμα» του δικηγορικού επαγγέλματος και κυρίως την κατάργηση της αχρείαστης, αλλά για τους ίδιους μόνο κερδοφόρας, παρουσίας τους σε πάμπολλες περιπτώσεις.)
Σε αυτή την αιτιολόγηση η λογική του καλού νομικού πήγε μακρινό περίπατο για να αφήσει ανενόχλητη τη λογική του συνδικαλιστή. Πάλι μια τραγική ανεπάρκεια. Προσέξτε!
(α) Ενώ επικαλείται τη διάκριση των εξουσιών, δεν λέει τίποτα για την περιφρόνηση από την κυβέρνηση (της οποίας είναι μέλος) αυτής ακριβώς της διάκρισης, αφού τα πλείστα μέλη των υπουργών είναι εκλεγμένοι βουλευτές. Ένας έντιμος νομικός θα εστίαζε τα όποια σχόλιά του σε αυτή την άποψη και όχι στην ανόητη αντίληψη πως δημόσιοι λειτουργοί έχουν «δικαίωμα» (; !) να αποφασίζουν ανεξάρτητα από κάθε έλεγχο τι απολαβές θα έχουν από τα χρήματα των φορολογουμένων. Από πού κι ως πού έχουν τέτοιο «δικαίωμα»;
(β) Το Σύνταγμά μας βρίθει από ανοησίες (βλ Αρχές Διακυβέρνησης: 4. Σύνταγμα – Συντεχνιακό, σε αυτή την ιστοσελίδα). Μία από τις σωστές αντιλήψεις του είναι ακριβώς ο διαχωρισμός εξουσιών και καθόλου το (ανύπαρκτο, ετσιθελικό) «δικαίωμα» δικαστών να καθορίζουν τους μισθούς τους.
(γ) Το ότι οι δικαστικές απολαβές περικόπηκαν κατά 38% δεν αποτελεί λογικό επιχείρημα. Με την ίδια συλλογιστική δεν θα έπρεπε να είχαν περικοπεί επαναληπτικά 3 και 4 φορές οι απολαβές πολλών άλλων ακόμα και χαμηλόμισθων εργαζομένων και οι διάφορες συντάξεις. Οι δικαστικοί έχουν πολύ ψηλές απολαβές και μπορούν κάλλιστα να υποστούν πρόσθετες περικοπές. Είναι παρανοϊκό να έχουν ψηλές απολαβές ενώ η εκτέλεση του λειτουργήματός τους είναι (στην πράξη) πολύ κατώτερη των περιστάσεων. Γράφει ο πρώην Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, κ Β. Α. Κόκκινος (Εστία 6/4/12 ‘Η δικαιοσύνη σήμερα’): «εκδικάζονται κάποιες αποφάσεις που καταπλήσσουν για την προχειρότητα και την έλλειψη κρίσεως… ως προς τις ποινικές [υποθέσεις] η δικαιοσύνη απονέμεται κατά τύχη, αν δεν παραγραφεί το αξιόποινο των πράξεων … Προσφάτως καταδικάστηκε η χώρα μας [από το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων] διότι μια υπόθεση ψευδορκίας καθυστέρησε να δικασθεί 7 έτη».
4. Τα επεισόδια στη Χαλυβουργική (Ασπροπύργου) κατέδειξαν αυτήν ακριβώς την ανικανότητα και αβελτηρία του σύνολου δικαστικού συστήματος. Η απόφαση για την εννεάμηνη παράνομη απεργία βγήκε ενάμιση μήνα προτού αφυπνισθούν οι εισαγγελικές αρχές τόσο που να την επιβάλουν. (Η εξαφάνιση δύο κακοποιών πριν μερικές βδομάδες οφειλόταν, όπως συχνά, στην αστυνομία αλλά και στην απίστευτα αργόρυθμη δικαστική λειτουργία.)
Εδώ συναντάμε άλλη πλευρά της συντεχνιακής ηλιθιότητας που, όντας γενικά καλοδεχούμενη, συνεχίζει με αμείωτη ένταση. Οι εργαζόμενοι απεργούσαν ένεκα περικοπών μισθών και προσωπικού. Αυτό έχει γίνει σε όλο τον ιδιωτικό τομέα αλλά εδώ το ΠΑΜΕ (ΚΚΕ), υποστηριζόμενο φυσικά από τον Σύριζα που ψαρεύει ψηφοφόρους, επέδειξε μουλαρίσιο πείσμα («αγωνιστικότητα» το λένε) επιμένοντας μέχρι την ύστατη στιγμή να επαναπροσληφθούν 40 τόσοι εργαζόμενοι. Η εργοδοσία κάλεσε όλους τους εργαζόμενους στα πόστα τους υποσχόμενη όχι άλλες περικοπές. Πολλοί εργαζόμενοι αποφάσισαν να δεχθούν την πρόταση και πήγαν να εργασθούν.
«Προδότες, απεργοσπάστες» κατηγορήθηκαν από τους σταλινικούς συνδικαλιστές που βρίσκονταν στην πύλη (της παράνοιας και) της Χαλυβουργικής και προσπαθούσαν με τη βία να τους εμποδίσουν να ασκήσουν το νόμιμο και φυσικό δικαίωμα/καθήκον τους ως αρτιμελείς άνθρωποι να εργαστούν, και μάλιστα σε καιρό οικονομικής κρίσης, για να συντηρήσουν τις οικογένειές τους. Ο κ. Τσίπρας κατηγόρησε την κυβέρνηση (23/7/12) πως υπονομεύει το δικαίωμα για εργασία «με βίαιη καταστολή της απεργίας» ενώ ο ίδιος και οι συνδικαλιστές του εμποδίζουν βίαια εργαζομένους να εργάζονται! Οι εργαζόμενοι να εμποδίζονται από άλλους εργαζομένους, πολιτικά υποκινούμενους από τα κόμματα του χάους του άρρωστου αριστερισμού! Ιδού η συντεχνιακή νοοτροπία σε όλη της την ένδοξη ανεπάρκεια.
Ο κ. Ρουπακιώτης συνομίλησε με τους απεργούς κι εξέφρασε την αντίθεσή του για ορισμένες απολύσεις, συνεχίζοντας τη συντεχνιακή του προσέγγιση στο θέμα.
5. Συλλογιστείτε ακόμα ένα παράδειγμα.
Η ΕΣΗΕΑ, το συνδικάτο των δημοσιογράφων, αφού πρότινος επέπληξε τον κ. Κούλογλου της ΕΡΤ για σοβαρή απειθαρχία, πρόσφατα διέγραψε για τρεις μήνες τον κ. Μανδραβέλη της Καθημερινής διότι τόλμησε να εκφράσει ανοικτά τη γνώμη του για την ποιότητα προγραμμάτων της ΕΡΤ γενικά. Ο κ. Μανδραβέλης, έγραψε, για την ακρίβεια, πως, όταν οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ απεργούσαν την τελευταία φορά, κανείς δεν γκρίνιαξε ή παραπονέθηκε για την απουσία των εκπομπών, πράγμα που φανέρωνε πως οι άνθρωποι γενικά δεν τις είχαν σε μεγάλη εκτίμηση.
Τώρα, σε μια Δημοκρατία σαν την Ελλάδα, δεν υπάρχει λογοκρισία, αλλά, αντίθετα, υπάρχει τέτοια «δημοκρατική» ελευθεριότητα στην έκφραση, που λέγονται, γράφονται, εικονίζονται και γενικά παρουσιάζονται ως «τέχνη» τα πιο αισχρά πράγματα, όπως η πορνογραφία, ο ωμός σαδομαζοχισμός, η βία και η φρίκη στις χειρότερες μορφές. Εντούτοις, όταν ένας αξιόλογος δημοσιογράφος εκφράζει σε κόσμια γλώσσα τη γνώμη του για τα κρατικά κανάλια, το «δημοκρατικό» όργανο που είναι ταγμένο, υποτίθεται, να προασπίζεται αυτό το δημοσιογραφικό δικαίωμα τον τιμωρεί!
Πιστεύω πως το κίνητρο αυτής της τιμωρίας ήταν μάλλον κάποιου είδους εκδίκηση, διότι ο κ. Μανδραβέλης κατά κάποιο τρόπο απαξίωνε την εργασία των δημοσιογράφων στα κρατικά ΜΜΕ αλλά έμμεσα υπέδειχνε και την κουφότητα της απεργίας τους και την υποκρισία των ισχυρισμών τους περί προσφοράς στην κοινωνία.
6. Ακόμα και πριν από την κρίση της χρεοκοπίας μας πολλοί συνετοί άνθρωποι διακήρυτταν τη σπατάλη του δημόσιου χρήματος στα υπεράριθμα κρατικά κανάλια. Με την κρίση πλήθυναν οι αντιρρήσεις και ανέβηκαν οι τόνοι. Αλλά, ως συνήθως, οι βολεμένοι αρμόδιοι δεν ακούν, ούτε θέλουν να εξετάσουν λογικά το ζήτημα. Όπως ο νέος πρόεδρος της Βουλής κ. Μεϊμαράκης, όλοι επικαλούνται τον ισχυρισμό πως η πολυφωνία είναι απαραίτητη – ενώ ο πραγματικός λόγος για την ύπαρξη τόσων κρατικών καναλιών δεν σχετίζεται με «δημοκρατική» πολυφωνία ή ανώτερη ποιότητα, αλλά με το βόλεμα «ημετέρων», ειδικά στο κανάλι της Βουλής.
Η «δημοκρατικότητα» εδώ απαιτεί τη μαρτυρία της ακροαματικότητας και αυτή για όλα τα κανάλια της δημόσιας τηλεόρασης είναι πολύ χαμηλή. Αλλά σε άλλη μια εκδήλωση ανεπάρκειας, οι κυβερνώντες (και οι αντιπολιτευόμενοι ακόμα πιο πολύ) δεν θέλουν να θιγούν οι προστατευόμενοί τους στο Δημόσιο. Προτιμούν να έχουν υπεράριθμα ραδιοτηλεοπτικά κανάλια παρά καλύτερα νοσοκομεία ή σχολεία και να μένουν οι φαρμακοποιοί απλήρωτοι.
Ναι, βέβαια, και δέκα και δώδεκα κρατικά κανάλια, που ενδεχομένως υπήρχαν για τους ίδιους πελατειακούς λόγους, θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν ως χρήσιμα και απαραίτητα με σεβάσμιες σοφιστείες. Αλλά με τι κόστος;
7. Ας αλλάξουμε θέμα. Η ανακύκλωση ξεκίνησε δειλά πριν από 10 χρόνια (και 25 χρόνια μετά την Ευρώπη και τις ΗΠΑ.).
Υπάρχουν κάδοι – μπλε για ανακυκλώσιμα υλικά (γυαλικά, πλαστικά, χαρτί, κ.λπ) και γκρίζοι για σκουπίδια μη ανακυκλώσιμα στη χώρα μας. Προσέξτε πόσο συχνά βλέπετε αποφάγια, σάπια λαχανικά και σκουπίδια κάθε είδους στους κάδους ανακύκλωσης και πόσο συχνά βλέπετε χαρτόνια, πλαστικά, κ.λπ. στους κάδους σκουπιδιών.
Υπάρχουν και τριπλοί μεγάλοι κάδοι ανακυκλώσιμων με τρία στόμια – ένα για γυαλικά, ένα για ντενεκεδένια κουτάκια κι ένα για πλαστικά. Προσέξτε πάλι πόσο συχνά βλέπετε πλαστικά στο στόμιο γυαλικών, ντενεκεδάκια στο στόμιο πλαστικών και γυαλικά στο στόμιο πλαστικών.
Ναι, συμφωνώ μαζί σας, τέτοιοι διαχωρισμοί είναι οπωσδήποτε πιο περίπλοκοι από το να χωρίζεις άχυρο για δυο γαϊδάρους.
8. Το πάθος με το οποίο προσκολλούνται σε παρατάξεις οι μάζες είναι προφανές. Βέβαια, ένα μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων παραμένει απροσκόλλητο και ανέκφραστο: απέχει από τις εθνικές εκλογές (πάνω από 35%)! Άλλο ποσοστό μετακινείται για να τιμωρήσει, όπως νομίζει, το κόμμα που πρόδωσε τις ουτοπικές υποσχέσεις του και να στηρίξει κάτι πιο πειστικό, όπως νομίζει.
Παρότι μιλάνε διαφορετικά οι κομματάρχες της Βουλής, ελάχιστα διαφέρουν μεταξύ τους, με εξαίρεση την κα Παπαρήγα που εκπροσωπεί την παράξενη νεκροφιλία του σταλινισμού. Όλοι κόπτονται υπέρ λαού και πατρίδας, υπέρ της επαναδιαπραγμάτευσης του μισητού Μνημονίου (που φταίει για όλα! ;), υπέρ της παραμονής μας στην Ευρωζώνη και υπέρ των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και εναντίον των προηγούμενων κυβερνήσεων που εξαπάτησαν, διασπάθισαν το δημόσιο χρήμα και οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία.
Όλοι βέβαια ψεύδονται. Τα μεγαλύτερα ψεύδη τα εξαπολύει ο κ. Τσίπρας με απίστευτη πειστικότητα. Οι στρεβλώσεις του της πραγματικότητας θα μείνουν παροιμιώδεις: π.χ. κατηγορεί την κυβέρνηση για βίαιη καταστολή της απεργίας στο Χαλυβουργείο Ασπροπύργου και υπονόμευση του δικαιώματος εργασίας, ενώ ο ίδιος και οι στενόμυαλοι συνδικαλιστές του και του ΚΚΕ εμποδίζουν βίαια τους εργαζομένους να εργάζονται! Θα μεταρρυθμίσει, λέει, τη χώρα κρατικοποιώντας τις τράπεζες και ό,τι άλλο μπορέσει. Το ότι όλες οι ΔΕΚΟ λειτουργούν χρεωμένες και υπηρετούν το λαό με σαδιστική γραφειοκρατία δεν απασχολεί ούτε τον ίδιο ούτε τα ασυντόνιστα και ασυνάρτητα στελέχη του. Αλλά το χειρότερο είναι πως, παρά τις ταλαιπωρίες που υφίστανται οι πολίτες σε όλες τις κρατικές «υπηρεσίες», πάρα πολλοί γοητεύονται από τους ηρωισμούς του λαϊκού αυτού λεβεντόπαιδου («δεν θα συνομιλήσω με την τρόικα των καπιταλιστών˙ η Ευρώπη πρέπει να πλεύσει σύμφωνα με τη δική μου πολιτική αλλιώς φεύγω και η Ευρωζώνη διαλύεται» και παρόμοια). Κατανοώ γιατί συνδικαλιστές βολεμένοι στο Δημόσιο (και αλλού), όπως ο απαράμιλλος αγωνιστής Φωτόπουλος, έσπευσαν να εγκαταλείψουν το βυθιζόμενο Πασόκ και να στηρίξουν το τσιπραίικο τσίρκο, που με τη σειρά του, εντός κι εκτός Βουλής, θα στηρίξει τις απαιτήσεις τους για λιγότερη εργασία και μεγαλύτερο εισόδημα. Αλλά δεν κατανοώ γιατί δοκιμαζόμενοι νοικοκυραίοι υπνωτίζονται από τις παραδείσιες πλην ανυπόστατες υποσχέσεις του Σύριζα, που συναγωνίζεται τον κ. Βενιζέλο στο να φάσκει και να αντιφάσκει. Αυτοί και εκατομμύρια άλλοι σαν αυτούς πληρώνουν τώρα τα «κεκτημένα» των συνδικαλιστών και του διογκωμένου Δημοσίου. (Ακούσαμε πως όχι μόνο δεν έγιναν απολύσεις στις ΔΕΚΟ, αλλά ενώ στο στενό Δημόσιο έγιναν μισθολογικές περικοπές με 35%, στις όσιες και σεπτές ΔΕΚΟ οι περικοπές δεν ξεπέρασαν το 10%!)
Όπως έδειξε πολύ καθαρά ο 20ος αιώνας, ο κρατικός παρεμβατισμός, σε καθεστώς κομμουνισμού, σοσιαλισμού, σοσιαλδημοκρατίας και ψευτο-φιλελευθερισμού, είναι αναποτελεσματικός, δαπανηρός και σαδιστικός. Αρέσει στους κυβερνήτες και στους πολυπληθείς πελάτες τους διότι από κοινού πλουτίζουν εύκολα (φωτεινό παράδειγμα οι Τσοχατζόπουλοι) σε βάρος όλων των άλλων.
9. Οι μάζες του λαού μοιάζουν να προτιμούν να ταλαιπωρούνται ώρες ατέλειωτες σε νοσοκομεία, εφορίες, πολεοδομίες και άλλες θλιβερές κρατικές υπηρεσίες παρά να διερευνήσουν υπομονετικά το ζήτημα των αιτιών που έχουν προκαλέσει, και συνεχίζουν, την ανοργανωσιά, τον αυταρχισμό, τη ληστρική και σαδιστική συμπεριφορά του κράτους. Προτιμούν να εντάσσονται στα κοπάδια των κομματόσκυλων και να ακολουθούν τους φιλόδοξους φωνακλάδες που τους υπόσχονται επίγειους παραδείσους. Δεν είναι θέμα λησμονιάς επειδή παρήλθε μια γενιά και ήλθε άλλη. Οι ίδιες γενιές ακριβώς πρέπει να μπούχτισαν, αφού αγανάκτησαν, με ψέματα, κοροϊδίες και απάτες, αλλά δεν παύουν να προσκολλούνται στα γνωστά κοπάδια.
Η ηλιθιότητα δεν είναι αυθύπαρκτη, αυτεξούσια ιδιότητα. Είναι σοβαρή νοητική ανεπάρκεια, φυσικά, αλλά μόνο επειδή στη νοημοσύνη μας επιτρέπουμε να υπερεπιβάλλεται η τριάδα άγνοια-αλαζονεία-απληστία. Οι μάζες προτιμούν την ανάπαυση στην αμάθεια παρά τον μόχθο της μάθησης. Από την άλλη, προτιμούν να νομίζουν πως έχουν παντογνωσία και να αναλύουν τις δυσκολίες σε συνθηματολογίες και κουβέντες καφενείου˙ στις κρίσιμες καταστάσεις προτιμούν να συσσωρεύουν συνεχώς αγαθά σε βάρος άλλων για να ξεγελούν το αίσθημα της ανασφάλειάς τους που τελικά δεν εξουδετερώνεται. Σε κάθε περίπτωση διαφαίνεται η νοητική ανεπάρκεια.
O Κ. Καραμανλής μας κληροδότησε την αξιομνημόνευτη ρήση πως η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο. Δεν είπε όμως και το προφανές – πως οι φρενοβλαβείς τρόφιμοι εκλέγουν δημοκρατικά τους φρενοβλαβείς που κυβερνούν.
Μια άλλη οδυνηρή εκδήλωση της τραγικής βλακείας μας είναι το να αυταπατόμαστε πως, αλλάζοντας τους φρενοβλαμμένους στους θώκους της εξουσίας με άλλους φρενοβλαμμένους, η κατάσταση θα βελτιωθεί.
Άγνοια – αλαζονεία – απληστία, ηλιθιότητα, νοητική ανεπάρκεια – πείτε το όπως θέλετε: εδώ εδράζει η ρίζα της τραγωδίας.
