1. Σήμερα το πρωί (τέλος Φεβρουαρίου) ένιωθα μια υπόκωφη οργή να βαραίνει, ίσως επειδή μια προσδοκία μου απογοητεύθηκε. Θα διαλυθεί σύντομα και δεν θα βασανίζει ούτε θα καθορίσει τη συμπεριφορά μου. Μα οπωσδήποτε είναι βάρος, ένας αχρείαστος μπελάς.
Πώς θα απαλλαγώ από αυτά τα δυσάρεστα συναισθήματα; Είναι μια ερώτηση, ευχή κι ελπίδα εδώ και πολλές δεκαετίες.
Με την πάροδο του χρόνου μαθαίνεις τρία πράγματα. α) Τα συναισθήματα δεν έχουν τίποτα το ιερό ή αδιαπραγμάτευτο, β) Δεν πρέπει να τα εκδηλώνεις – τα δυσάρεστα, που δηλητηριάζουν την ατμόσφαιρα, γ) Τα δυσάρεστα δεν θα πάψουν, όσο κι αν μειωθούν σε συχνότητα, ένταση και διάρκεια, αν δεν πάψουν και τα ευχάριστα.
Διότι όλα προέρχονται από κι εκφράζουν την ανοησία, ανωριμότητα και βαρβαρότητα του εγωισμού μας. Επιπλέον καλύπτουν και συχνά καταπνίγουν λεπτότερες, ευγενικότερες παρορμήσεις.
2. Είναι παράξενο πόσο προσκολλημένοι είμαστε στα συναισθήματα και τις διαθέσεις που προκαλούν.
Βέβαια, στη γενική πλάνη και άγνοια που ζούμε, πολλοί μένουμε φλομωμένοι από αυτά και φυλακισμένοι στην ύπουλη διαχυτικότητά τους που καταλαμβάνει τον νου και τον οργανισμό μας. Και ζούμε πιστεύοντας πως είναι μια φυσιολογική κατάσταση που εκφράζει την ανθρωπινότητά μας.
Δίχως συναισθήματα δεν είσαι άνθρωπος! Έτσι πιστεύουν πάρα πολλοί άνθρωποι κάθε κατηγορίας, ακόμα και «επιστήμονες»!
Όλα τα συναισθήματα είναι παροδικά και γεμάτα κίνηση που καίει ενέργεια – την ζωτική μας ενέργεια. Κανένα δεν είναι γνήσιο. Όλα είναι κίβδηλα – οι αγάπες και τα μίση, οι χαρές, οι απογοητεύσεις και οι οργές, οι ενθουσιασμοί και αηδίες μας κλπ.
Πώς μπορεί να είναι γνήσια μια αίσθηση αγάπης που το απόγευμα της ίδιας μέρας μετατρέπεται σε αηδία ή μίσος; Και ποιο από όλα αυτά παραμένει σταθερό και αναλλοίωτο; Πού είναι οι παλαιοί φόβοι και οι λύπες μας;
3. Οι σοφοί παρομοιάζουν τα συναισθήματα (ή τις συγκινήσεις) μας με σύννεφα που απορροφούν κι εμποδίζουν να λάμψει το φως του ήλιου της αληθινής μας φύσης.
Όλα είναι μεταβαλλόμενη μιζέρια. Διότι κανένα θετικό έστω συναίσθημα δεν παρέχει πραγματική, μόνιμη αγαλλίαση ή γαλήνη κι ευτυχία. Και τα αρνητικά είναι πάντα βασανιστικά – τρόμος, οργή, μίσος, θλίψη, απογοήτευση…
Στην παρομοίωση των σοφών, ο ήλιος είναι ο Εαυτός, ο έσχατος θεατής, η Πρωταρχή της ύπαρξης και ζωής, και η ακτινοβολία του είναι μόνιμη αγαλλίαση και μακαριότητα.
4. Αυτή η ακτινοβολία, αυτή η λεπτή αισθηματική ενέργεια στην οποία ζει κάθε βρέφος και την οποία αναζητάει κάθε άνθρωπος (ιδίως ο πονεμένος), απορροφάται από τα κίβδηλα συναισθήματα που ξεπηδούν από αυταρέσκεια και ματαιοδοξία – τις δυο θανάσιμες απόψεις του εγωισμού μας.
Μόνο η ματαιοδοξία μας ταρακουνιέται και κάποτε καταρρέει· μόνο η αυταρέσκειά μας τραυματίζεται και υποφέρει. Έτσι το «εγώ» πληγώνεται και πονάει.
Είναι όλα κίβδηλα διότι το εγώ έχει σφετερισθεί την ηγεμονία του Εαυτού κι έχει συνηθίσει να διαστρέφει τη ζωτική ακτινοβολία του σε δικές του επιδιώξεις και απολαύσεις σε ένα δικό του καθεστώς.
Πόσο διαφορετικά είναι, όταν αναπάντεχα εξαφανίζεται το εγώ κι η αυταρέσκειά του και μένει απλή επίγνωση-γαλήνη σε μια στιγμή που ο κόσμος ανοίγει διάπλατα, σιωπηλά, και ο χρόνος μοιάζει να σταματά και δεν γνωρίζεις και δεν θέλεις τίποτα!
