1. Πρότινος αναφέρθηκα στον Μανώλη Γλέζο ως έντιμο πατριώτη και προώθησα την πολυετή προσπάθεια του να κάνει τις ελληνικές κυβερνήσεις να απαιτήσουν με κάθε νόμιμο μέσο την αποζημίωση που η χώρα μας δικαιούται από τη Γερμανία για τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξαν εδώ οι Γερμανοί κατακτητές και το περιβόητο Κατοχικό Δάνειο που μας επέβαλαν και δεν το επέστρεψαν.
Μάλλον λάθος έκανα. Ο κ. Γλέζος φαίνεται πως έχει λησμονήσει τα ιδανικά του περί δικαιοσύνης κι ελευθερίας. Αντί να παραμείνει με αυτά και την τιμή και τα εύσημα που του απένειμε ο λαός για τον ηρωισμό του στο να κατεβάσει τη Γερμανική σημαία επί κατοχής και στους παλαιότερους αγώνες του για τα ιδανικά του, προτίμησε να ανακατευτεί με τα πολιτικά πίτουρα και τα αναρχοσταλινικά τσιλιμπουρδίσματα του κ. Τσίπρα. Η λησμονιά οφείλεται είτε σε γεροντική άνοια είτε σε θεληματική αλλαγή πλεύσης με πυξίδα ποταπές προσωπικές επιθυμίες.
Στην ίδια πλεύση βρίσκονται κι άλλοι πατριδοκάπηλοι, που προέρχονται από τον αθλητισμό ή τον χώρο της ηθοποιίας.
Έτσι έχουμε την κ. Σακοράφα, πρώην ακοντίστρια, που με ελάχιστες διεθνείς διακρίσεις (σε αντίθεση με την κ. Πατουλίδου που κέρδισε χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο αλλά δεν πολιτεύεται) έγινε στέλεχος του Σύριζα και θέλει να καταργήσει τα σώματα ασφαλείας και δη τα ΜΑΤ! Και τι περγαμηνές έχει αυτή η κυρία; Τίποτα. Δεν πέτυχε σπουδαίες διακρίσεις ούτε μελέτησε στο ελάχιστο Πολιτική Οικονομία ή έστω κάποιον “μαρξισμό”. Ομοίως ο κ. Πύρος Δήμας, ο αρσιβαρίστας που τίμησε την Ελλάδα με πολλές διεθνείς διακρίσεις (και διορίστηκε αξιωματικός του στρατού ως ανταμοιβή) αποφάσισε να πολιτευτεί με το Πασόκ και βγήκε βουλευτής ενώ, από την άλλη πλευρά, είχαμε τον κ. Παπαγεωργόπουλο, παλιό σπρίντερ, να βγαίνει δήμαρχος Θεσσαλονίκης με το λάβαρο της Νέας Δημοκρατίας και να τελειώνει την πολιτική καριέρα του σε ένα σύννεφο σκανδάλων – από όπου μάλλον θα τη γλιτώσει και θα πληρώσουν οι μικρότεροι λωποδύτες. Από τον χώρο του Θεάτρου έχουμε την επάνοδο της κας Γκερέκου, της οποίας ο σύζυγος, ο τραγουδιστής Βοσκόπουλος, φοροδιέφευγε με εκατομμύρια, τον κ. Πάντζα να πολιτεύεται για πρώτη φορά και πολλούς άλλους ηθοποιούς τρίτης κατηγορίας σε διάφορα κόμματα.
Είναι αντιληπτό, υποθέτω, πως κανένας αγνός αθλητής που σέβεται τα ιδανικά του και κανένας αξιόλογος ηθοποιός που σέβεται την τέχνη του, δεν θα πάει να βυθιστεί στον βούρκο της σύγχρονης πολιτικής – εκτός για να ικανοποιήσει την εγωπάθεια του και τις ποταπές προσωπικές επιδιώξεις. Είναι ολοφάνερο πως κανείς από όλους αυτούς τους τυχάρπαστους πολιτευτές δεν έχει ιδέα για την ορθή διακυβέρνηση μιας χώρας.
Για να μην μείνουμε με τη θεωρητική συζήτηση μόνο, δίνω και το έξοχο παράδειγμα αγνού πνεύματος, ταπεινότητας και φιλοπατρίας ενός σχεδόν ξεχασμένου μαραθωνοδρόμου που υπηρέτησε τα ιδανικά του αθλητισμού και τον Ελληνισμό χωρίς ιδιοτέλεια.
2. Tεράστιος Έλληνας που δεν γνωρίζουμε…
Ακολουθεί κείμενο δημοσιευμένο από τον Βασίλη Γαλούπη στο gazzetta.gr
Στην Πάφο γεννήθηκε, 4 Μαϊου 1910. Πάνω από έναν αιώνα πια. Φτωχόπαιδο ήταν και κάποια στιγμή ξεκίνησε τον αθλητισμό στην Λεμεσό. Του άρεσε να τρέχει από πιτσιρίκι. Κατάφερε, μάλιστα, να πάρει μέρος ως δρομέας με την ελληνική εθνική ομάδα στους ολυμπιακούς αγώνες του 1936! Αγροτόπαιδο, με έρωτα για τον αθλητισμό και ταλέντο, από το 1934 τα μαζεύει και μετακομίζει στο Χαλάνδρι. Έπιασε δουλειά στην ΔΕΗ (τότε Ηλεκτρική Εταιρεία) και πήγαινε να μετράει τα ρολόγια στα σπίτια του κόσμου για να βγάλει το μεροκάματο. Τα’ μπλεξε ο πόλεμος μετά. Υπέφερε ο κόσμος. Έτσι κι αυτός, έτσι και η οικογένειά του. Το 1940 έκοψε το τρέξιμο και κοίταξε μόνο να ζήσει. Παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, τέλειωσε η Κατοχή, άρχισε η φαγωμάρα του Εμφυλίου…
Πούλησε τα μισά έπιπλα για να πάει να τρέξει!
Παίρνει την μεγάλη απόφαση το 1946 να ξανατρέξει. Λίγη προπόνηση, ελάχιστο φαγητό από τους γείτονες, δύσκολα χρόνια. Ήθελε να πάει στην Αμερική. Στην Βοστώνη. Στον φημισμένο μαραθώνιο! Ελπίζοντας ότι και μόνο με την παρουσία του θα μπορέσει να ευαισθητοποιήσει τους Αμερικάνους για να βοηθήσουν τον λαό μας που τα περνούσε δύσκολα όσο ποτέ άλλοτε. Πώς, όμως, να αγοράσει εισιτήριο για την Αμερική; Με τι λεφτά; Μαζεύει και πουλάει τα μισά έπιπλα του σπιτιού. Πιάνει πέντε δραχμές στο χέρι, του δίνουν με τα πολλά και κάμποσα ακόμα από την δουλειά του και πάει και βγάζει αεροπορικό εισιτήριο. Μονό! Δεν είχε λεφτά για «μετ’ επιστροφής»….
«Θα πεθάνεις στα πρώτα χιλιόμετρα»
Ο πιο δύσκολος μαραθώνιος της εποχής – κι ακόμα φημισμένος – ήταν αυτός της Βοστώνης. Φαβορί ο τεράστιος Άγγλος Κένεθ Μπέϊλι και ο Αμερικάνος, νικητής της προηγούμενης χρονιάς, Τζόνι Κέλι. Κι από κοντά ένας Καναδός αθληταράς. Πριν τον αγώνα όλοι οι αθλητές έπρεπε να περάσουν από γιατρό. Πάει και ο Κυριακίδης, τον εξετάζουν οι Αμερικάνοι και του λένε: «Δεν μπορείς να τρέξεις.».
– Μα, γιατί; Γιατί δεν μπορώ, ενώ έκανα τόσο ταξίδι;
– Είσαι πολύ αδύναμος, νεαρέ Έλληνα. Θα πεθάνεις στον δρόμο από την εξάντληση, έτσι κοκαλιάρης όπως είσαι. Δεν θα αντέξεις ούτε για μερικά χιλιόμετρα.
Παίρνει ουσιαστικά την προσωπική ευθύνη και λέει «φέρτε μου το χαρτί να το υπογράψω ότι θα τρέξω κι αναλαμβάνω όποιον κίνδυνο υπάρχει για την ζωή μου. Θα τρέξω κι ας πεθάνω εδώ πέρα.». Αρχίζει ο αγώνας. 20 Απριλίου 1946 ήτανε. Ξεκίνησε αργά ο Στέλιος Κυριακίδης, αλλά ανέβαζε στροφές. Όλο και πλησίαζε τους πρώτους, όλο και πατούσε καλύτερα. Στο 40 χιλιόμετρο έπιασε τον Κέλι, τον πρωτοπόρο. Ναι, κέρδισε! Παραμιλούσε η Αμερική.
«Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου, ο Κυριακίδης για έναν λαό»
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τρούμαν καλεί τον Κυριακίδη στον Λευκό Οίκο, μαζί με τον δεύτερο, τον Αμερικάνο Τζόνι Κέλι. Κι όταν λέμε Κέλι, να αναφέρουμε ότι 15 φορές βγήκε στην καριέρα του μέσα στην πρώτη πεντάδα του μαραθωνίου της Βοστώνης, ενώ το 2000 ανακηρύχθηκε από το «Runner’s World» ο κορυφαίος δρομέας για τον περασμένο αιώνα. Ρωτάει ο Χάρι Τρούμαν τον Τζόνι Κέλι:
«Καλά, βρε παιδί μου. Πώς έχασες απ’ αυτόν τον κοκαλιάρη (σ.σ. έτσι τον έλεγαν οι εφημερίδες) κι αδύναμο Έλληνα;».
Απάντηση Κέλι: «Μόνο εγώ έχασα; Κανένας δεν μπόρεσε να τον κερδίσει. Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου κι αυτός για έναν ολόκληρο λαό, για μια ιδεολογία…».
Ο Τρούμαν χαμογελάει και γυρνάει προς τον Κυριακίδη. «Εσύ, είσαι άξιος συγχαρητηρίων. Για πες μου. Τι θες να κάνω για σένα; Θες ρούχα; Τρόφιμα να δυναμώσεις; Χρήματα; Ό,τι θες από μένα».
«Δεν θέλω τίποτα για μένα, μόνο για τους Έλληνες που λιμοκτονούν»
Απάντηση Κυριακίδη: «Σας ευχαριστώ, πρόεδρε. Δεν θέλω τίποτα για εμένα. Το μόνο που ζητώ, κύριε Τρούμαν, είναι να στείλετε ρούχα και τρόφιμα στα 7 εκατομμύρια Έλληνες που λιμοκτονούν. Αυτό ζητάω. Να βοηθήσετε τον λαό μου που υποφέρει». Αυτό που έγινε μετά ήταν απίστευτο. Από δωρεές των Αμερικάνων μαζεύτηκαν τόνοι από τρόφιμα, φάρμακα, κουβέρτες. Δεν είχαν πώς να τα μεταφέρουν. Μόλις βρέθηκαν έξι καράβια, με τη συνδρομή της οικογένειας Λιβανού, έφτασε η βοήθεια στην Ελλάδα. Το «Πακέτο Κυριακίδη», όπως το ονόμασαν. Συγκεντρώθηκαν, επίσης, 250.000 δολάρια για να δοθούν στους ταλαιπωρημένους Έλληνες από την Κατοχή και τον Εμφύλιο! Ποσό τεράστιο για την εποχή. Όλες οι αμερικάνικες εφημερίδες τον είχαν πρωτοσέλιδο, ενώ ο ίδιος έτρεχε από Πολιτεία σε Πολιτεία της Αμερικής για να φέρει κι άλλη βοήθεια στην τσακισμένη Ελλάδα.
Ένα εκατομμύριο κόσμος στην υποδοχή!
Ένας λαός που πέθαινε στους δρόμους, μπόρεσε να χαμογελάσει ξανά απ’ αυτόν τον τεράστιο Έλληνα. Την μέρα που ήρθε από τις ΗΠΑ στην Αθήνα, στις 23 Μαϊου, ξεχύθηκε στους δρόμους ένα εκατομμύριο κόσμος για να τον υποδεχτεί. Είχαν φτάσει απ’ όλη την Ελλάδα άνθρωποι στην πρωτεύουσα για να τον ευχαριστήσουν. Εκείνη τη μέρα ήταν η πρώτη φορά που φωταγωγήθηκε ξανά η Ακρόπολη από τότε που άρχισε ο πόλεμος. Και θεωρήθηκε το πρώτο χαρμόσυνο γεγονός για τον τόπο ύστερα από τόσα καταραμένα χρόνια. Ο Κυριακίδης έδωσε χαρά, περηφάνια, ανακούφιση στους συνανθρώπους του. Ο γιος του, απλόχερα και χωρίς να ζητήσει ποτέ καμία αμοιβή, προσέφερε χρόνια μετά όλα τα κειμήλια του Στέλιου Κυριακίδη στο Μουσείο του Μαραθωνίου δρόμου στον Μαραθώνα.
Με διαμάντι!
Μέσα σ’ αυτά που έγιναν δωρεά στο Μουσείο είναι και το μετάλλιο τεράστιας αξίας από τον νικητήριο αγώνα στην Βοστώνη. Ένα μετάλλιο που ήταν συλλεκτικό ακόμα! και τότε, αφού για εκείνη και μόνο τη χρονιά είχε τοποθετηθεί στο κέντρο του ένα διαμάντι! Ο Στέλιος Κυριακίδης είναι ακόμα και σήμερα άγνωστος στους περισσότερους Έλληνες φιλάθλους. Στις ΗΠΑ, όμως, έχουν γράψει βιβλία για το κατόρθωμά του, έχουν γυρίσει βραβευμένα ντοκιμαντέρ (NBC), ενώ ετοιμάζουν και μια ταινία από την Disney με παραγωγούς τους Mark Ciardi και Gordon Gray. Άνθρωπος της προσφοράς, με υψηλά ιδεώδη, γνώστης της βαριάς κληρονομιάς αυτού του τόπου στον αθλητισμό και τον πολιτισμό, ένας μοναδικός αθλητής που λατρεύτηκε στην εποχή του. Θα μπορούσε και σήμερα να αποτελεί φάρο έμπνευσης για όλους μας, αλλά μάλλον σε πολλούς το όνομά του δεν λέει κάτι. Κι ας έκανε, πέρα απ’ όλα τα άλλα, κι έναν τεράστιο άθλο από καθαρά αθλητικής άποψης, αφού η νίκη στον μαραθώνιο της Βοστώνης θεωρείται κάτι τρομερά δύσκολο. Ο Φρέντυ Γερμανός είχε κάνει μια εξαιρετική εκπομπή για τον Κυριακίδη το 1981, απόσπασμα της οποίας μπορούμε να δούμε. Αυτός ήταν, λοιπόν, ο Στέλιος Κυριακίδης.
Πηγή: Gazzetta.gr
