1. Μια κοπέλα σηκώθηκε προσφέροντάς μου τη θέση της. Κάθησα λοιπόν ανάμεσα σε έναν ασπρομάλλη της ηλικίας μου περίπου και σε έναν φίκο που κυριολεκτικά φυτοζωούσε σε μια πλαστική γλάστρα τεντωμένος με τρεις ισχνούς κορμούς, μερικά λιγνά κλωνάρια και λιγοστά ασθενικά φύλλα.
Ήμουν στο τοπικό γραφείο της εφορίας μου και περίμενα στην ουρά μαζί με άλλους 35 πολίτες, νέους και νέες, ηλικιωμένους και εγκύους. Τα καθίσματα έξι όλα κι όλα. Δεν μπορούσε να μην κάνει εντύπωση ο νεαρός που καθόταν αναπαυτικά, με μισόκλειστα μάτια και ακουστικά στ’ αυτιά κι απολάμβανε τη μουσική του αγνοώντας και γυναίκες και ηλικιωμένους.
Ήταν η τέταρτη επίσκεψή μου σε αυτά τα περίεργα γραφεία για την “εξυπηρέτηση των φορολογούμενων πολιτών”!
Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική παρότι δεν υπήρχε χτυπητή ακαθαρσία ή ακαταστασία. Αλλά οι τοίχοι χρειάζονταν βάψιμο και τα έπιπλα λίγη φροντίδα.
Οι υπάλληλοι ήταν ομολογουμένως πολύ εξυπηρετικοί. Αλλά η περίπλοκη γραφειοκρατική και, όπως κάθε σύγχρονος ιός, συνεχώς μεταβαλλόμενη φορολογία μας δεν τους βοηθούσε. Πολύ περισσότεροι πολίτες προστίθονταν στην ουρά από αυτούς που έφευγαν.
Εγώ έπρεπε να πάρω έναν “κλειδάριθμο” για να ενημερώσω τους εφοριακούς μέσω διαδικτύου TAXIS (!) πως ένα μικρό περιουσιακό στοιχείο της συζύγου μου είχε πωληθεί το προηγούμενο έτος. Αυτό, για λόγους μυστήριους, όπως τα θρησκευτικά μυστήρια της βάπτισης κλπ, δεν μπορούσε να γίνει με μια σημείωση στην Φορολογική Δήλωσή μου, ούτε καν με το έντυπο Ε9, όπως παλιά. Όχι, εκσυγχρονίστηκε, μεταρρυθμίστηκε το σύστημα και τώρα εγώ έπρεπε να εκτελώ χρέη λογιστού για τους εφοριακούς, τους οποίους πληρώνουμε με τους φόρους μας για να κάνουν αυτή τη δουλειά. (Σημειωτέον ότι λίγες μέρες νωρίτερα είχα επισκεφθεί το ίδιο γραφείο και τον ίδιο υπάλληλο που μου είπε πως έπρεπε πρώτα να κάνω αίτηση μέσω διαδικτύου για να ευνοηθώ με τον κλειδάριθμο και, αφού δεν έχω ούτε μπορώ να χειριστώ υπολογιστή, θα έπρεπε να ζητήσω βοήθεια από φίλο ή κάποιον φοροτεχνικό!)
Στο μεταξύ ανακαλύψαμε πως έπρεπε να γίνει μεταβολή και στα στοιχεία της Φορολογικής Δήλωσής μου, αφού είχα αλλάξει ταυτότητα. Έπρεπε να παρουσιαστεί η νέα ταυτότητα μαζί με ένα φωτοαντίγραφό της, το οποίο θα κρατούσαν στο γραφείο μαζί με το έντυπο Μ1, το οποίο συμπλήρωσα με όλα τα στοιχεία της ταυτότητας.
2. Ο απλοϊκός νους διερωτάται:
Προς τι όλη αυτή η περίπλοκη, κοπιαστική, χρονοβόρα διαδικασία;
Γιατί δεν αρκεί μια σημείωση στη Φορολογική Δήλωση, που περιέχει και όλα τα αποδεικτικά στοιχεία για την πώληση του ακινήτου; (Οι μανδαρίνοι μηχανορράφοι έχουν πολλές δικαιολογίες αλλά καμιά λογική.)
Γιατί, επιπλέον, χρειάζεται και φωτοαντίγραφο της ταυτότητας και το συμπληρωμένο με τα ίδια ακριβώς στοιχεία έντυπο Μ1, αφού ο υπάλληλος ούτως ή άλλως θα περάσει στον υπολογιστή του αυτά τα στοιχεία ελέγχοντάς τα από την ταυτότητα; Δεν θα μπορούσε να τα περάσει άμεσα, εξαρχής από την ταυτότητα; (Βεβαίως μπορούσε – αλλά έτσι ο πολίτης δεν θα κοπίαζε βασανιστικά και δεν θα συνειδητοποιούσε την σαδιστική δύναμη του Κράτους Προνοίας που, υποτίθεται, μας φροντίζει.)
3. Στην Αγγλία, εργάστηκα για κάποιο διάστημα στην Εφορία.
Εκεί, στο γραφείο υπήρχε καθαριότητα και μεγάλη τάξη. Σε κανένα φορολογούμενο δεν επιτρεπόταν να εισέλθει στο γραφείο. Υπήρχε ένας προθάλαμος όπου ο επισκέπτης ζητούσε διευκρίνιση για κάποιο θέμα και του οριζόταν ραντεβού. Τη συγκεκριμένη μέρα και ώρα, σε ένα δωμάτιο συνεντεύξεων ο αρμόδιος υπάλληλος συναντούσε τον φορολογούμενο έχοντας τον φάκελό του, ο οποίος πήγαινε μόνο έξι χρόνια πίσω. Το 95% της εργασίας γινόταν με αλληλογραφία. Σε κάθε περίπτωση, η οποιαδήποτε ειδοποίηση προς τον φορολογούμενο συνοδευόταν από έναν φάκελο με το λογότυπο “Στην Υπηρεσία της Αυτής Μεγαλειότητας” (Οn her Majesty’s service) κι έτσι ο φορολογούμενος μπορούσε να απαντήσει με αυτόν τον φάκελο χωρίς να επιβαρύνεται οικονομικά.
Βέβαια το φορολογικό σύστημα δεν άλλαζε κάθε χρόνο για να ταλαιπωρούνται οι απλοί πολίτες, να ωφελούνται οι φοροτεχνικοί, να φοροδιαφεύγουν οι επιτήδειοι και να μπορούν να παίρνουν μίζες οι εφοριακοί. Ούτε άλλαζαν οι Γενικοί Γραμματείς και προϊστάμενοι με κάθε αλλαγή κυβέρνησης.
Έτσι, άψογα, σε σύγκριση με την Ελλάδα, λειτουργούσε αυτή η δημόσια υπηρεσία κι έτσι έδειχνε τη φροντίδα του για τους πολίτες το Κράτος – όχι με προεκλογικές υποσχέσεις που τις έπαιρνε ο άνεμος.
4. Το θέμα που αναφέρω εδώ είναι μικρό και ασήμαντο. Υπάρχουν πολύ πιο σημαντικές απόψεις, όπως π.χ. το εισόδημα, πραγματικό και τεκμαρτό. Σε αυτό το ζήτημα η πραγματικότητα παραγνωρίζεται και ο Έφορος, συνήθως ένας άξεστος, άπληστος, διεφθαρμένος υπάλληλος, αποφασίζει με τις δικές του φαντασιώσεις ποιό είναι το εισόδημα του πολίτη. Κι αυτό, διότι εφοριακοί και πολιτικοί επί δεκαετίες χρησιμοποιούσαν ένα μιζοφόρο σύστημα όπου πλούτιζαν οι ίδιοι ενώ οι επιτήδειοι επιχειρηματίες φοροδιέφευγαν και το Δημόσιο Ταμείο έχανε εκατομμύρια. Αντί λοιπόν να κυνηγήσουν επιτέλους στα σοβαρά τη φοροδιαφυγή, καταταλαιπωρούν τον τίμιο κόσμο που πάντα πλήρωνε και τον αναγκάζουν να πληρώνει όλο και περισσότερο.
Το ίδιο περίπου συμβαίνει σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες – στην υγεία, στην πολεοδομία, στη δικαιοσύνη κλπ. Παντού αφόρητη παράλογη γραφειοκρατία και δωροληψία. Πχ για να πάρεις καινούριες πινακίδες (διότι για κάποιο λόγο χάθηκε η μία) πρέπει να περιμένεις δύο μήνες αφού ξοδέψεις πολλές ώρες στο ΑΤ της περιοχής ή στο υπουργείο Μεταφορών ή στο ΚΕΠ. (Καθημερινή 7/7/2012, σελ 10, Κ. Ζούλας “Ζητείται Υπουργείο Κοινής Λογικής”)!
Κατά καιρούς από τη Μεταπολίτευση κι έπειτα, εστάλησαν κρατικοί αξιωματούχοι (υπουργοί, βουλευτές κ.α.) στη Βρετανία, στη Γαλλία, στη Γερμανία, για να μελετήσουν τα συστήματα Δημόσιας Διοίκησης εκεί. Αυτοί επέστρεψαν με τις αναφορές τους. Οι αναφορές κλειδώθηκαν σε συρτάρια σιδεροπελέκητα και δεν ξανακούστηκε τίποτα για αυτές.
Ο ήλιος συνεχίζει να δύει και να ανατέλλει μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο και η Γη συνεχίζει τα γυρίσματά της στο διάστημα. Έτσι και οι πολιτικοί μας ακίζονται και φλυαρούν ατελεύτητα βολεμένοι στη βουλιμία και βλακεία τους. Τους νεοδημοκράτες και τους πασόκους με εκφραστή τον χαμαιλέοντα κ. Βενιζέλο τους γνωρίσαμε καλά. Κοιτάξτε και τους σχεδόν παρανοϊκούς αναρχοαριστερούς του κ. Τσίπρα και τους χυδαίους νεο-ναζίδες του κ. Μιχαλολιάκου. Θέλουν να σώσουν την Ελλάδα, θέλουν να μεταρρυθμίσουν την Ευρώπη, θέλουν να βελτιώσουν την υφήλιο! Αλλά δεν είναι ικανοί να ομονοήσουν στα απλούστερα των θεμάτων και να βελτιώσουν τις άθλιες δημόσιες υπηρεσίες που βασανίζουν τον κοσμάκη με την αναποτελεσματική και καταπιεστική γραφειοκρατία τους. Η τρέλα είναι απαράμιλλη!
5. Η τωρινή κυβέρνησή μας (Ιούλιος 2012) θα μειώσει κατά 30% τις απολαβές των υπουργών, θα καταργήσει μερικές Γραμματείες, θα συγχωνεύσει μερικές (άχρηστες) υπηρεσίες και θα μειώσει τους δημόσιους υπαλλήλους όχι με απολύσεις, αλλά προσλαμβάνοντας μόνον ένα για κάθε δέκα που συνταξιοδοτούνται. Έτσι λέγεται.
Είναι κι αυτά χρήσιμα μέτρα, αλλά ανεπαρκέστατα. Ούτε η ακύρωση των €1.000 (επί δύο) ως εκλογικό επίδομα στους 1300 υπαλλήλους της Βουλής (που παραχώρησε ο κ. Πολύδωρας, ακολουθώντας την πρακτική που υιοθέτησε η κ. Μπενάκη με €2.000 επί Κωστάκη) δείχνει πραγματική βούληση για μείωση του υδροκέφαλου πλην όμως ανεγκέφαλου Κράτους. Ο διορισμός διάφορων κομματικών ημετέρων στην κυβέρνηση (πχ η κ. Κεφαλογιάννη) δείχνει πως ούτε ο κ. Σαμαράς, ούτε ο κ. Βενιζέλος αλλά ούτε και ο κ. Κουβέλης επιθυμούν όντως να καθαρίσουν τον στάβλο του πελατειακού συστήματος. Αυτό δε γίνεται ολοφάνερο από τον συνωστισμό των κομματανθρώπων στα κομματικά γραφεία, κυρίως της ΝΔ, οι οποίοι φλέγονται να προσφέρουν τις (αχρείαστες) υπηρεσίες τους στο Έθνος!
Μείωση κράτους σημαίνει πρώτιστα μείωση των βουλευτών και υπουργών τουλάχιστον στον μισό αριθμό, μείωση των μισθών και προνομίων τους και κατάργηση της ασυλίας και ατιμωρησίας τους. Μετά, διάλυση των χρεοκοπημένων ΔΕΚΟ, μείωση των υπαλλήλων και μείωση των μισθών τους. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να παραμεριστούν τα συνδικάτα των Φωτόπουλων και οι απειλές του κ. Τσίπρα και των τσιρακιών του.
Τέτοιο κουράγιο λείπει μου φαίνεται από τους καιροσκόπους κομματάρχες της κυβερνητικής μας τρόικας. Αλλά και από την επαναστατική αντιπολίτευση που με αστείρευτη υστερία απειλεί με ανατροπές, καταπιέσεις και φυλακίσεις όσων δεν συμφωνούν μαζί της!
Ο Θεός να βάλει κάπου το χέρι του, ή έστω ένα δάχτυλο.
