1. Όπως ο Αριστοτέλης και ο δάσκαλός του, έτσι κι εγώ δεν έχω σε υπόληψη το πολίτευμα της δημοκρατίας. Ούτε τις δημοκρατικές κατακτήσεις και προόδους που, στην πραγματικότητα, διάβρωσαν τους λιγοστούς υγιείς θεσμούς που είχαν εναπομείνει στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης.
Αφορμή για τις σκέψεις αυτές, ένα άρθρο της κας Μαρίας Λούκα σχετικά με μια πρόσφατη επίσκεψή της στην Ισλανδία, την απομονωμένη στις ομίχλες της βορειοδυτικής Ευρώπης νήσο των Βίκινγκ (Αποστολή στην Ισλανδία, στο ΒΗMagazino 609 Ιούνιος 2012) . Η δημοσιογράφος τελειώνει το άρθρο της λέγοντας πως ο πρόεδρος της χώρας, Ολαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον,
εξήγησε με λίγες λέξεις τη λύση στην (όχι ανέξοδη κι όχι εύκολη) έξοδο από την κρίση. Είπε: «Δεν είναι η οικονομία, αλλά η δημοκρατία η μεγαλύτερη συνεισφορά της Ευρώπης στον κόσμο». Κι αυτό τα συνοψίζει όλα.
Ο προσεκτικός αναγνώστης διαπιστώνει πως η διατύπωση «λύση στην … έξοδο» είναι ελαττωματική, αφού η μόνη λύση στην κρίση είναι η έξοδος από την κρίση. Αλλά και όπου η σύνταξη είναι ορθή, αυτή εκφράζει έντεχνα μεροληπτικές (αριστερίστικες, «προοδευτικές») αντιλήψεις και αερολογίες. Αυτή η εντύπωση υποστηρίζεται από την επιλεκτική και μάλλον επιπόλαιη συγγραφή του όλου άρθρου. Η έξοδος από την κρίση είναι και δαπανηρή και δύσκολη και το γεγονός θα έπρεπε να είναι κύρια πρόταση, όχι παρενθετική.
2. Τι σημαίνει αυτή η καταπληκτική δήλωση του κ. Προέδρου περί συνεισφοράς της Ευρώπης στον κόσμο; Όχι πολλά. Λέει πως η συνεισφορά δεν είναι η οικονομία. Αλλά ποιος έχει ποτέ ισχυριστεί μια τέτοια ανοησία, ότι δηλαδή η συνεισφορά της Ευρώπης στον κόσμο είναι η οικονομία; Και πώς θα μπορούσε ποτέ «η οικονομία» να είναι συνεισφορά; (Έκανε άραγε αυτή τη δήλωση ο Ισλανδός πρόεδρος, όπως την μεταφέρει η κα Λούκα;)
Το επόμενο σημείο είναι πολύ σκοτεινότερο.
Πρώτον, δημοκρατικά πολιτεύματα υπήρχαν και στη Βόρεια Αμερική και στην Ασία πολύ προτού οι Ευρωπαίοι ανακαλύψουν αυτές τις περιοχές ή τη «δημοκρατία». Δεύτερον, η δήλωση, αν έγινε, δεν συνοψίζει τίποτα. Είναι από τις μπαρούφες που εμπεδώθηκαν στη νοοτροπία των «δημοκρατικών» μαζών (και πολιτικών και δημοσιογράφων και καθηγητών κ.λπ.) ως αξιώματα, ενώ στην πραγματικότητα η λέξη «δημοκρατία» (και κάθε παράγωγό της), αν σημαίνει κάτι, σημαίνει στην καλύτερη των περιπτώσεων «δικαιοσύνη» (όπως έγραψα αναλυτικά στις Αρχές Διακυβέρνησης: 5. Μερικές Έννοιες, § 1, 3, 7-9).
Θα ήταν μου φαίνεται πολύ πιο αληθινό και πρακτικό αν όλοι αυτοί οι σοσιαλιστές και αριστεριστές που λατρεύουν τη δημοκρατία έστρεφαν τη θρησκευτική προσήλωσή τους στη δικαιοσύνη.
3. Αλλά η κα Λούκα μας δίνει πρόσθετο δείγμα της δημοκρατικής ευαισθησίας της. Μας πληροφορεί πως «η Ισλανδία έχει ισχυρή παράδοση δημοκρατικών δικαιωμάτων» (μη γνωρίζοντας προφανώς πως, όπως όλα τα άλλα παρακλάδια της Γερμανικής Φυλής, είχε και ιερείς και αριστοκράτες με προνόμια και κοινές μάζες)˙ επομένως «δεν θα μπορούσε να είναι ομοφοβική (sic!) και σεξιστική χώρα» (άσχετα με το ότι οι γυναίκες ήταν υπάκουες νοικοκυρές και όπου πολεμούσαν και λεηλατούσαν οι Βίκινγκ, βίαζαν αβέρτα τις γυναίκες και τις σκλάβωναν).
Αυτής της δημοκρατικής μη-ομοφοβικής παράδοσης, η κα Λούκα αναφέρει δύο παραδείγματα. Πρώτον, η εν ενεργεία πρωθυπουργός Γιοχάνα Σιγκουρδαντότιρ είναι «ανοιχτά δηλωμένη λεσβία» – παρότι νωρίτερα είχε παντρευτεί και κάνει παιδιά. Δεύτερον, ο δήμαρχος της πρωτεύουσας συμμετέχει στην παρέλαση των γκέι ντυμένος τρανσέξουαλ και προωθεί τον ετήσιο κολυμβητικό διαγωνισμό για ομοφυλόφιλους!
Ευτυχώς η δημοκρατική παράδοση των Ισλανδών δεν εξαντλείται στην ανοχή των ομοφυλοφιλικών σχέσεων. Η κα Λούκα αναφέρει και το γεγονός πως ο πρώην πρωθυπουργός Γκέιρ Χάαρντε παραπέμφθηκε σε δίκη και καταδικάστηκε για αμέλεια – αλλά χωρίς ποτέ να του επιβληθεί ποινή.
4. Το τελευταίο σημείο της δίωξης του πρώην Ισλανδού πρωθυπουργού δείχνει πόσο απέχει η δική μας ιερή αγελάδα της «δημοκρατίας» από την παράδοση δικαιοσύνης των Βίκινγκ και άλλων Βόρειων λαών. Αλλά η κα Λούκα δεν το θεωρεί αυτό αξιοσημείωτο και δεν το αναφέρει πουθενά – πως εμείς δηλαδή δεν διώκουμε πολιτικούς που εγκληματούν κατά του λαού με τις ατασθαλίες τους.
Η δημοσιογράφος καταφανώς επιλέγει τους Ισλανδούς των οποίων τα λόγια μεταφέρει και δεν διευκρινίζει ούτε στο ελάχιστο πως η κρίση στην Ισλανδία ήταν καθαρά τραπεζική κι έτσι εντελώς διαφορετική από την κρίση στην Ελλάδα. Πολύ ορθά λοιπόν ο Ισλανδός πρόεδρος και λαός αρνήθηκαν να πληρώσουν την κατάρρευση των τραπεζών τους μετά από τα κερδοσκοπικά παιχνίδια τους. Και ο πρώην πρωθυπουργός καταδικάστηκε για αμέλεια αλλά και για ανάμειξη στις τραπεζικές ατασθαλίες.
Προφανώς η κα Λούκα δεν γνωρίζει πολλά για τα οικονομικά μιας χώρας και γι αυτό δεν κάνει τις απαραίτητες διευκρινήσεις. Αντίθετα, μας μεταφέρει τα λόγια της κας Λίλια Μοσεντότιρ, που είναι καθηγήτρια της Οικονομολογίας και ανεξάρτητη βουλευτής και φιλέλλην! Εξηγεί, λοιπόν, η καθηγήτρια:
Σε τελική ανάλυση, η αιτία της κρίσης σε Ελλάδα, Ισλανδία και Ιρλανδία είναι ότι είχαν κυκλοφορήσει υπερτιμημένες αξίες εξαιτίας των κερδοσκοπικών παιχνιδιών του χρηματοπιστωτικού συστήματος και μετά οι πραγματικές αξίες υποτιμήθηκαν, ενώ οι δανειακές υποχρεώσεις έμειναν ίδιες.
Αν η κα καθηγήτρια και βουλευτής όντως εξέφρασε τέτοιες σκέψεις, θα πρέπει να παραιτηθεί και από καθηγήτρια και από βουλευτής. Διότι αυτά που λέει δεν έχουν καμιά σχέση με την ελληνική κρίση. Ισχύουν πλήρως για την Ισλανδία και σε μεγάλο βαθμό για την Ιρλανδία, που όντως είχαν προβλήματα με τα τραπεζικά δάνεια και κερδοσκοπικά παιχνίδια. Αλλά το πρόβλημα στην Ελλάδα ήταν και παραμένει ο υπερβολικός κρατικός δανεισμός και το υπερτροφικό διεφθαρμένο Δημόσιο για τη συντήρηση του οποίου γινόταν ο δανεισμός. (Αμφιβάλλω επίσης αν στην Ισλανδία τόσες χιλιάδες πολίτες δηλώνουν ψευδώς πως είναι σακάτηδες ή τυφλοί και παρόμοια ή πως τα 100 γιδοπρόβατά τους είναι μόνο 30 και οι 50 ελιές τους μόνο 5 για να παίρνουν επιδόματα. Ίσως και για τέτοια φαινόμενα στην Ελλάδα φταίνε τα Μνημόνια και οι συνομωσίες των Ευρωπαίων αλλά δεν το παίρνω χαμπάρι!)
Η κα Μοσεντότιρ γνώριζε άραγε πως, ενώ οι Ισλανδοί βουλευτές δέχθηκαν μειώσεις στους μισθούς τους όμοιες με αυτές που επιβλήθηκαν σε άλλους μισθωτούς, οι Έλληνες βουλευτές όχι μόνο δεν υπέστησαν μειώσεις αλλά ζήτησαν και αναδρομικές αυξήσεις – που ευτυχώς ή ατυχώς δεν δόθηκαν; Μια ακόμα διαφορά στη νοοτροπία των δύο λαών που, παραδόξως, αποσιωπάται από τη συγγραφέα.
5. Καταθέτω αυτή την κριτική ως πρόσθετο δείγμα μιας παράξενης δημοσιογραφίας παραπληροφόρησης που ανθεί στη χώρα μας. (Βλ. και προηγούμενο άρθρο Ο τυχοδιωκτισμός δημοσιογράφων)
2 Comments
Ανώνυμος
…δημοκρατικά πολιτεύματα υπήρχαν και στη Βόρεια Αμερική και στην Ασία πολύ προτού οι Ευρωπαίοι ανακαλύψουν αυτές τις περιοχές ή τη «δημοκρατία»…
Πιστεύεται γενικά πως το δημοκρατικό πολίτευμα κατάγεται από την Ευρωπαϊκή ήπειρο και πιο συγκεκριμένα από την αρχαία Ελλάδα του 5ου αιώνα π.Χ. Για μας τους Έλληνες ειδικότερα, είναι σχεδόν …θρησκευτική βλασφημία η αμφισβήτηση αυτού του στοιχείου.
Μοιάζει η παραπάνω πρόταση να βρίσκεται σε αντίθεση με τις κοινές πεποιθήσεις γι αυτό το θέμα. Είναι όντως έτσι;
Νικόδημος
Αγαπητέ Ανώνυμε,
θα είμαι σύντομος.
Νομίζω πως η δημοκρατία εφαρμόστηκε ή εφαρμόζεται σε μια ή άλλη άθλια μορφή της στη χώρα μας. Η λέξη σημαίνει: η απόφαση της πλειοψηφίας (άσχετα με τη γνώση και ορθότητά της) και η συνακόλουθη συμμόρφωση της μειοψηφίας· σταθερότητα στις διακηρυγμένες αποφάσεις· αξιοκρατία, τουλάχιστον στις εξαγγελίες των κυβερνητών· δικαιοσύνη, πάλι στις εξαγγελίες των κυβερνητών. Στην ωμή πραγματικότητα, στη χώρα μας κανένα από αυτά τα στοιχεία δεν εφαρμόζεται με συνέπεια.
Όταν οι Ευρωπαίοι έφτασαν στη Βόρειο Αμερική, ανακάλυψαν πως οι ερυθρόδερμοι εφήρμοζαν λίγο πολύ και τα 4 στοιχεία στην ομαδική ζωή τους αλλά και στις συνομοσπονδίες των διάφορων φυλών. Κανείς δεν γνωρίζει πόσο πίσω πάνε οι παραδόσεις αυτών των φυλών.
Γνωρίζουμε όμως με ακρίβεια και βεβαιότητα πως τουλάχιστον στη 2η χιλιετία πΧ στη Βεδική Ινδία επικρατούσαν δημοκρατικοί θεσμοί: πχ ο βασιλέας εκλεγόταν – και μάλιστα επανεκλεγόταν – από συμβούλια σοφών στα οποία συμετείχαν εκπρόσωποι των πολεμιστών, εμπόρων, κατασκευαστών, καλλιτεχνών κλπ. Δεν ήταν καθόλου το άθλιο πολίτευμα το οποίο καταδικάζουν και ο Πλάτων και, δριμύτερα, ο Αριστοτέλης. Εκεί, τότε, ο βασιλιάς ποτέ δεν έπαιρνε αποφάσεις δίχως τη συμβουλή των σοφών (όχι κατ ανάγκη ιερωμένων)!
Άλλος μύθος για τον αρχαίο πολιτισμό μας αφορά την εξαίρετη αρμονία που εκφράζουν τα κτίρια (Παρθενών κλπ) και τα αγάλματά μας (κόρες και κούροι κλπ). Αν όμως το ψάξετε λίγο, θα βρείτε πως οι Αιγύπτιοι μας είχαν προκαταλάβει από την τρίτη χιλιετία με τα αγάλματά τους (πχ του Kephren και του Menkaure κλπ), τα αγγεία και ορισμένα κτίρια άλλα από τις πυραμίδες. Ακόμα νωρίτερα, στην 5η χιλιετία, στη Μάλτα υπάρχουν τα κατάλοιπα εκπληκτικών ναών, όπου ορισμένα σημεία καθώς πέφτει εκεί το φως του ανατέλλοντος ηλίου, δείχνουν τις ισημερίες και τα ηλιοστάσια.
Χαιρετώ.