1. Για τους σύγχρονους αριστεριστές, κα Κατσέλη, κ.κ. Κουβέλη και Τσίπρα και συντρόφους –η φράση ανήκει στον μέγα μαρξιστή Λένιν. Στα αμαρτωλά νιάτα μου πίστευα, με πολλούς άλλους που ήμασταν ερωτοκτυπημένοι με τον κομμουνισμό, πως αν ο Λένιν έμενε ζωντανός πέντε ακόμα χρόνια, ο Στάλιν θα ξεπροβοδιζόταν από το κόμμα με συνοπτική διαδικασία και η Ρωσία θα μεταλλασσόταν σε πολύ διαφορετική Πολιτεία από τη Σοβιετική Ένωση. Ίσως.
Προτού αναπτύξω στη λογική του ακολουθία αυτό το θέμα, θέτω τρία ερωτήματα σε μορφή αντιφάσεων που δεν εγείρονται κι έτσι δεν έχουν απάντηση στους μονολόγους των αρρωστημένων αριστερών σήμερα στη χώρα μας.
α. Είναι φιλοευρωπαϊστές, λένε, και θέλουν να μείνουν στην Ευρωζώνη, ενώ θα αθετήσουν τις συμφωνίες της χώρας καταγγέλλοντας το Μνημόνιο και τη Δανειακή Σύμβαση, (δηλαδή αγνοώντας πλήρως τα δάνεια που σύναψαν αριστερίστικες κυβερνήσεις για να χρηματίζουν αριστερούς και μη), κάτι που αυτόματα μας βγάζει όχι μόνο εκτός Ευρωζώνης αλλά και εκτός όλων των χρηματοπιστωτικών αγορών. Αναξιοπιστία τέτοιου βαθμού δεν είναι ανεκτή.
β. Περιγράφουν με σκοτεινά λόγια τα επώδυνα μέτρα, την εσωτερική υποτίμηση και τη συνακόλουθη ταλαιπωρία των συνταξιούχων και ανέργων, αλλά δεν λένε τίποτα για την αβυσσαλέα υποτίμηση και τη φρικαλέα φτώχεια που θα έρθουν με τη Δραχμή.
γ. Δεν έχουν, όπως έχει φανεί μετεκλογικά από τις αρλούμπες που αραδιάζουν αθυρόστομα στα κανάλια, κανένα οικονομικό πρόγραμμα ούτε καμιά προοπτική εσόδων από κάπου, εντούτοις τάζουν ουτοπικούς παραδείσους με μειώσεις φόρων, αυξήσεις μισθών και συντάξεων κι επιστροφή στους φορολογούμενους των «παράνομων» χαρατσιών που επέβαλε ο κ. Βενιζέλος.
Θα επανέλθω σε αυτές τις σχιζοφρενικές αντιφάσεις που σημαίνουν ένα και μόνο πράγμα: ψεύδονται ξεδιάντροπα για να έρθουν στην εξουσία και να νέμονται για πάρτη τους όσα η εξουσία μπορεί να προσφέρει σε επιτήδειους απατεώνες.
2. Η σταλινική μετεξέλιξη με την καταρρακτώδη κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων το 1989 κι έπειτα έδειξε, ανάμεσα σε πολλά ευτράπελα και τραγικά: (α) Ότι παρά τις βαρύγδουπες μελέτες (όλες ηλεγμένες από την Κεντρική Επιτροπή και το μολυσματικό μυαλό του Στάλιν) που δημοσίευε το σοβιετικό κράτος περί μαρξισμού, ιστορικού υλισμού, κολλεκτιβικής και σχεδιασμένης οικονομίας κλπ, οι κομμουνιστές δεν ήξεραν τη στόχαση του Μαρξ παρά μόνο στην πιο επιπόλαιη και αμελητέα μορφή της. (β) Την απαράβλεπτη ανεπάρκεια του δικτατορικού κρατισμού πρώτα, με τις κολλεκτίβες, τις μαζικές εκτελέσεις , τις στημένες δίκες, τις μυστικές αστυνομίες, τα σαδιστικά βασανιστήρια και τα στρατόπεδα γκούλαγκ (όπου η παραμικρή βελτίωση στον σιτισμό και ιματισμό των κρατουμένων θα τους ανέβαζε στο επίπεδο των δεσμοφυλάκων τους!), και, μετά, τον τελικό καταποντισμό του όλου απάνθρωπου συστήματος.
Εκτός από τα γνωστά αυτά χαρακτηριστικά, το κύριο συστατικό του σοβιετικού συστήματος ήταν το ψέμα σε κολοσσιαία κλίμακα: ουρανοξύστες από ψέματα για την αδελφοσύνη, δικαιοσύνη, ελευθερία, ευημερία, ισότητα, ταξική πάλη, κατάργηση του κράτους και πρόοδο των λαών (υπό τη μητρική φροντίδα της Μόσχας ή, αργότερα, του Πεκίνου). Μόνο οι ανώτατοι άρχοντες και αξιωματούχοι του κόμματος και των ενόπλων δυνάμεων με τις οικογένειές τους προσέγγιζαν αυτή την ευημερία (χωρίς πολλή αδελφοσύνη). Όσο για τις μάζες του λαού – το 1964 κι έπειτα επισκέφθηκα την Ανατολική Γερμανία, την Ουγγαρία, την Τσεχοσλοβακία, όπως ήταν τότε, και τη Βουλγαρία του Ζίβκωφ και είδα ιδίοις όμμασι την αθλιότητα στην οποία ζούσαν. Ζούσαν ελάχιστα καλύτερα από τους κρατούμενους αντιφρονούντες.
3. Αυτά τα δύο γνωρίσματα, δηλαδή το ψέμα και η άγνοια της μαρξιστικής στόχασης, χαρακτηρίζουν όλα τα αριστερά και σοσιαλιστικά κόμματα ανεξαίρετα.
α. Όταν ισχυρίζονται πως αγωνίζονται για την αγροτιά, την εργατιά και την ευημερία των λαϊκών μαζών γενικά, ψεύδονται. Τίποτα τέτοιο δεν έγινε στη Ρωσία, στους δορυφόρους της Σοβιετικής Ένωσης, στην Κίνα ή στην Κορέα. Οι κομματικές ηγεσίες σε κάθε περίπτωση δημιούργησαν μια νέα ελίτ, άρχουσα τάξη, και ζούσαν σε αριστοκρατική χλιδή και απλούστατα καταπίεζαν τις εξαθλιωμένες μάζες με δικτατορική στυγερότητα. Το ίδιο συμβαίνει σήμερα στη Βόρεια Κορέα, το τελευταίο απομεινάρι του εφιαλτικού κομμουνισμού.
Πάρτε τα τρία κόμματα της Αριστεράς στην Ελλάδα: ΔΗΜ.ΑΡ, ΚΚΕ και ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Υπάρχουν κι άλλα μικρότερα, που όμως δεν διαφέρουν ουσιαστικά από τα τρία. Σε τι ακριβώς διαφέρουν μεταξύ τους;
Η αναλογία της χριστιανικής εκκλησίας εδώ είναι διαφωτιστική. Η Ρωμαιοκαθολική, Προτεσταντική και Ορθόδοξη (με τα διάφορα παρακλάδια τους) έχουν την προέλευσή τους, υποτίθεται, στον θεόπνευστο Λόγο του ενός Θεού, όπως εκφράζεται στην Καινή Διαθήκη (τέσσερα Ευαγγέλια, Πράξεις, κ.λπ.) και στα λόγια των αρχαίων πατέρων. Όλες μιλούν για ενότητα, ειρήνη και αγάπη εν Χριστώ. Γιατί δεν ενώνονται, λοιπόν; Διότι άραγε υπάρχουν διαφορές στην πίστη, στο τελετουργικό και στο δογματικό; Καθόλου. Δεν ενώνονται διότι το πρώτιστο μέλημά τους είναι να διατηρηθεί η ξεχωριστή εξουσία και η ξεχωριστή περιουσία τους. Διότι αν ενώνονταν θα έπρεπε να υπάρχει μόνο ένας οικουμενικός Προκαθήμενος, όπως ο Θεός είναι μόνο ένας. Δεν θα μπορούσαν οι Πατριάρχες και αρχιεπίσκοποι των Ορθόδοξων εκκλησιών να δεχθούν τον Πάπα ως αντιπρόσωπο του Θεού στη γη. Ούτε βέβαια ο Πάπας και οι καρδινάλιοι θα δέχονταν ποτέ κάποιον Ορθόδοξο ή Αγγλικανό επίσκοπο ως Προκαθήμενο.
Η τάση παντού είναι όχι προς συγχώνευση κι ενότητα, αλλά προς διάσπαση, λόγω εγωισμού.
Το ίδιο συμβαίνει και με τα κόμματα της Αριστεράς. Πάει ανεπιστρεπτί εκείνος ο ένδοξος καιρός του μονολιθικού κομμουνισμού, βαμμένου με το αίμα των βασανισμένων και δολοφονημένων αντιφρονούντων (Τρότσκι και εκατομμύρια αγροτών κουλάκων και διάφορων αξιωματούχων). Όταν αποσπάστηκαν η Γιουγκοσλαβία και η Κίνα, ήταν πλέον θέμα χρόνου να ακολουθήσουν και άλλες χώρες (Αλβανία, κ.λπ.). Αν όντως ενδιαφέρονταν για τον λαό και την ευημερία του και αφού είχαν τη σοφία της μαρξιστικής στόχασης να τους καθοδηγεί, θα ενώνονταν «σε μια γροθιά» να χτυπήσουν ανελέητα τον εκμεταλλευτή καπιταλισμό της πλουτοκρατίας. Μόνο που δεν μπορώ να φανταστώ κανέναν ηγέτη να γονατίζει ταπεινά μπροστά σε άλλον – ούτε καν για την πρόοδο του πολυαγαπημένου τους λαού.
Κι εδώ η τάση είναι προς διάσπαση – ΚΚΕ εσ, ΚΚΕ εξ πρώτα, μετά μαοϊστές, τροτσκιστές και τώρα ΣΥ.ΡΙΖ.Α και ΔΗΜ.ΑΡ κ.λπ. Κι εδώ ο εγωισμός κυριαρχεί.
Όλοι επικαλούνται τα «προγράμματά» τους ενώ είναι ολοφάνερο πως εκτός από μια γενική αντίληψη περί αύξησης μισθών και περί κρατικοποιήσεων (και συνακόλουθης διόγκωσης του ήδη διογκωμένου Δημοσίου) δεν έχουν κανένα απολύτως πρόγραμμα.
β. Όσο για τη σοφία του Μαρξ, δεν μοιάζουν να ξέρουν τίποτε άλλο πέρα από την επανάσταση, ειρηνική ή βίαιη, την εκμετάλλευση των προλετάριων από το εγκληματικό κεφάλαιο, την πάλη των τάξεων και κρατικοποιήσεις.
Όμως ο Μαρξ ανασκεύασε πολλές από τις ιδέες του τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Μόνο ελάχιστοι ακαδημαϊκοί γνωρίζουν πως από το 1871 κα έπειτα θεωρούσε πιο πιθανή μια επανάσταση στην αγροτική Ρωσία, παρά στην εκβιομηχανισμένη Ευρώπη. Το 1891 σε Επιστολή του στη Βέρα Ζάσουλιτς εκφράζει βεβαιότητα για την επικείμενη επανάσταση στη Ρωσία• το 1882 στον Πρόλογό του στη δεύτερη Ρωσική έκδοση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου (το τελευταίο πριν τον θάνατο δημοσίευμά του) γράφει «η παρούσα Ρωσική κοινοτική γεωκτησία μπορεί να γίνει η αφετηρία για μια κομμουνιστική ανάπτυξη». Εδώ αναφέρεται στην κοινοκτησία γης (όχι επιχειρήσεων, τραπεζών κλπ) που ήταν κοινός θεσμός στην Τουρκία επίσης, στην Ινδία και στις Αγγλοσαξονικές (Γερμανία, Δανία και νωρίτερα Αγγλία) και Σλαβικές κοινότητες την οποία θαύμαζε διότι συνδυάζουν την ατομική αποκλειστική κατοχή και χρήση ενός μόνο τμήματος γης με την κοινοτική ιδιοκτησία (Padover SK 1980, Karl Marx: Αn Intimate Biography Νέα Υόρκη. Επίσης MacLellan D 1983 Karl Marx Λονδίνο.)
Επειδή ακριβώς άλλαξαν πολλές βασικές ιδέες του, γιαυτό ο Μαρξ δεν έκανε αναθεώρηση και διόρθωση του τελευταίου τόμου του Κεφαλαίου και το άφησε ημιτελές. Η αρχική μεγάλη και σήμερα πασίγνωστη Θεωρία περί επανάστασης στις βιομηχανικές χώρες όπως η προηγμένη Βρετανία (όπου δεν έγινε καμιά επανάσταση), και εγκαθίδρυσης του προλεταριάτου στην εξουσία, ουδέποτε πραγματοποιήθηκε. Αντίθετα, μόνο η αναθεωρημένη αντίληψή του για τις αγροτικές κομμούνες της Ρωσίας επαληθεύτηκε. Πασίγνωστη είναι η θεωρία του πως η αξία (ή τιμή) ενός προϊόντος καθορίζεται από την εργοδύναμη (και αξία κεφαλαίου) που εισέρχεται σε αυτό και ως εκ τούτου ο εργάτης θα έπρεπε να την καρπώνεται πρωτίστως και όχι ο καπιταλιστής: αυτή την αναπτύσσει σε οκτώ κεφάλαια και 300 σελίδες στον 1ο τόμο του Κεφαλαίου• μετά, αντικρούει την όλη θεώρηση στον 3ο τόμο, όγδοο κεφάλαιο! Αργότερα, ο Μαρξ διόρθωσε πάλι αυτή την (εσφαλμένη) αντίληψη στο Κριτική του Προγράμματος Γκότα γράφοντας: «Η εργασία δεν είναι η πηγή όλου του πλούτου. Η Φύση επίσης είναι πηγή αξιών χρήσης (που αποτελούν τον υλικό πλούτο)». Αν λοιπόν ζούσε ο Μαρξ ακόμα πέντε χρόνια και είχε την ευκαιρία να διορθώσει πρώτιστα το Κεφάλαιο και άλλα γραπτά του, ο Μαρξισμός θα ήταν πολύ διαφορετικός. Ο Μαρξ ήταν πρώτιστα ερευνητής.
Δυστυχώς οι σύγχρονοι αριστεροί δικαίως μεν δεν διαβάζουν τις «μαλλιαρές» μεταφράσεις στα Ελληνικά που είναι πολύ δύσκολες για την κατανόηση του κοινού ανθρώπου, αλλά έτσι αποκτούν μόνο νερωμένη αντίληψη ορισμένων στρεβλωμένων ιδεών που ο Μαρξ δεν θα αναγνώριζε ως δικές του. (Βλ. Ν.Καζάνας Ο Προδομένος Μαρξ Αθήνα 1991.)
4. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να εξετάσουμε είναι – Γιατί αυτοί οι άρρωστοι αριστεροί πιστεύουν πως οι κομμουνιστικές ή έστω αριστερές πρακτικές τους θα επιτύχουν στην Ελλάδα ενώ απέτυχαν παταγωδώς μετά από 40-70 χρόνια εφαρμογής τους σε αγροτικές και βιομηχανικές χώρες σε όλο τον πλανήτη;
Η πιο προηγμένη χώρα του κόσμου μας, οι ΗΠΑ, ουδέποτε ακολούθησαν την παραμικρή μαρξιστική ή σοσιαλιστική πρακτική: έχει το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν εισόδημα και υπερέχει σε επιστημονική έρευνα και τεχνολογία, παραγωγή τροφίμων, ιατροφαρμακευτικά και χημικά παρασκευάσματα, οπλικά συστήματα, χρηματοπιστωτικές λειτουργίες και ό,τι άλλο. Έχει το ποσοστό της φτωχών και άστεγων όπως κάθε άλλη χώρα και κατά καιρούς η οικονομία της περνά έντονες κρίσεις και βαθιές υφέσεις, αλλά πάντοτε ανακάμπτει και συνεχίζει. Η Γερμανία παρουσιάζει ακόμα ένα τρανταχτό παράδειγμα της επιτυχίας του καπιταλιστικού συστήματος (ή «ελεύθερης» οικονομίας). Τόσο στη δεκαετία 1930 με τους Ναζί του Χίτλερ, ανέκαμψε από βαθύτατη ύφεση, όσο και μετά τον πόλεμο 1939-45 και την ταπεινωτική της ήττα προόδευσε ραγδαία ώστε να γίνει η ατμομηχανή της οικονομίας της Ευρώπης.
Αντίθετα οι χώρες του «υπαρκτού» σοσιαλισμού (Ρωσία και Κίνα), αναπτύχθηκαν ελάχιστα όσο βασίζονταν στα κομμουνιστικά μοντέλα και παρουσίασαν ραγδαία άνοδο μόνο όταν αντέγραψαν ή έκλεψαν τη θεωρητική γνώση και την τεχνολογία των Δυτικών καπιταλιστικών χωρών. Σήμερα, η Ρωσία επέστρεψε στην καπιταλιστική οικονομία μετά την άτακτη χρεωκοπία του κομμουνισμού, η Κούβα και η Βόρεια Κορέα παραμένουν κομμουνιστικά μα φτωχά κράτη με κληρονομικούς δικτάτορες και η Κίνα υιοθέτησε τον καπιταλισμό πλήρως.
5. Υπάρχει λοιπόν αυτό το βασικό ερώτημα για όλους τους αριστερούς που πρεσβεύουν τα διάφορα αξεδιάλυτα σοσιαλιστικά/κομμουνιστικά οράματα. Κι εδώ ας ξεχωρίσουμε τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α του κ. Τσίπρα. Διότι το ΚΚΕ της κας Παπαρήγα ζει και κινείται ιδεολογικά και ακτιβιστικά στον 19ο αιώνα χωρίς ουσιαστική επαφή με το παρόν και η ΔΗΜ.ΑΡ του κ.Κουβέλη δεν έχει ουσιαστική δυναμική αυτόνομης ανάπτυξης διότι, νομίζω, προσεγγίζει και σε πολλά σημεία ταυτίζεται με τα ηπιότερα στοιχεία του σοσιαλισμού του μεταπαπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ.
Τα τρία σημεία σχιζοφρενικής αντίφασης ισχύουν πιο πολύ για το τσίρκο του κ.Τσίπρα στη σύνολη Αριστερά. Τα παίρνω ένα-ένα.
α. Είναι φιλοευρωπαϊστές, λένε, και θέλουν να μείνουν στην Ευρωζώνη, ενώ θα αθετήσουν τις συμφωνίες της χώρας καταγγέλλοντας το Μνημόνιο και τη Δανειακή Σύμβαση, δηλαδή αγνοώντας πλήρως τα δάνεια που σύναψαν αριστερίστικες κυβερνήσεις για να χρηματίζουν αριστερούς, κάτι που αυτόματα μας βγάζει όχι μόνο εκτός Ευρωζώνης αλλά και εκτός όλων των χρηματοπιστωτικών αγορών.
Ήδη οι συριζίτες άρχισαν να ανασκευάζουν την «καταγγελία» – που σημαίνει «μονομερής ακύρωση» – κλπ. Τώρα (12/5/12) έχει γίνει «επανεξέταση». Αυτή η λέξη «επανεξέταση» είναι ηπιότερη ακόμα και της λέξης «απαγκίστρωση» του κ.Κουβέλη. Διότι η δεύτερη σημαίνει απελευθέρωση ενώ η πρώτη σημαίνει πως το Μνημόνιο μπορεί να παραμείνει με κάποιες όποιες τροποποιήσεις! Σε άλλες στιγμές όμως μιλούν ξεκάθαρα για «ακύρωση»!
β. Περιγράφουν με σκοτεινά λόγια τα επώδυνα μέτρα, την εσωτερική υποτίμηση και τη συνακόλουθη ταλαιπωρία των συνταξιούχων και ανέργων, αλλά δεν λένε τίποτα για την αβυσσαλέα υποτίμηση και τη φρικαλέα φτώχεια που θα έρθουν με τη Δραχμή.
Το ότι δοκιμάζεται άγρια μεγάλη μάζα του ελληνικού λαού είναι αδιαμφισβήτητο. Από την άλλη, οι πλούσιοι και οι πολιτικοί έχουν τη συνηθισμένη αφθονία αγαθών και υπηρεσιών. Αν βγούμε από την Ευρωζώνη ούτε οι πλούσιοι ούτε οι πολιτικοί πρόκειται να στερηθούν τα αγαθά τους – εκτός αν τους τα αρπάξουν δικτατορικές κυβερνήσεις αριστερών. Αλλά τι θα γίνει με τις στερημένες μάζες;… Η Ελλάδα μας δεν είναι Αργεντινή ή Βενεζουέλα με άφθονους φυσικούς πόρους, καλλιέργειες και αγέλες τετραπόδων – όσο πλούσια κι αν είναι σε κομπίνες και αγέλες άλλου είδους. Για να έχουμε σαφέστερη αντίληψη της μετα-Ευρώ ή δραχμικής κατάστασης, πάμε στην τρίτη αντίφαση.
γ. Δεν έχουν, όπως έχει φανεί μετεκλογικά από τις αρλούμπες που αραδιάζουν αθυρόστομα στα κανάλια, κανένα οικονομικό πρόγραμμα ούτε καμιά προοπτική εσόδων από κάπου, εντούτοις τάζουν ουτοπικούς παραδείσους με μειώσεις φόρων, αυξήσεις μισθών και συντάξεων κι επιστροφή στους φορολογούμενους των «παράνομων» χαρατσιών που επέβαλε ο κ. Βενιζέλος.
Από πού λοιπόν θα βρεθούν χρήματα για το αναπτυξιακό (αλλά ανύπαρκτο) πρόγραμμα του συριζικού σουρεαλισμού;… Άκουσα από έναν συριζίτη με τη χαρακτηριστική αμάθεια, παρωπιδική πεισμονή και παραλογική φλυαρία, να λέει πως τα χρήματα του ΔΝΤ και της ΕΕ αποπληρώνουν μόνο τους δανειακούς τόκους (διόλου αληθές!) ενώ οι κυβερνητικές δαπάνες θα καλύπτονται από τους φόρους! Αυτό το σεβαστό συριζικό στέλεχος στον πυρετό της αρρώστιας του, ή σίγουρα δεν ξέρει πως κάθε τρεις μήνες η είσπραξη φόρων λιγοστεύει, ή απλά ψεύδεται. Άλλος αξιοσέβαστος συριζίτης ανακοίνωσε πως θα χρησιμοποιηθούν για όλες τις παραδείσιες εξαγγελίες περί αύξησης μισθών κλπ και ανάπτυξη της οικονομίας οι καταθέσεις στις τράπεζες. Ούτε αυτός έχει επίγνωση της πραγματικότητας – πως δηλαδή δεν είναι αρκετές αυτές οι καταθέσεις και ούτως ή άλλως θα μειωθούν ακόμη περισσότερο τώρα, καθώς όποιος έχει καταθέσεις θα σπεύσει να τις στείλει στο εξωτερικό με πάθος μη πατριωτικό! (Ο Αϊνστάιν είπε πως το σύμπαν και η ηλιθιότητα των ανθρώπων έχουν όρια, αλλά δεν ήταν σίγουρος για το δεύτερο.)
Ο ίδιος ο ηγέτης αυτής της λεγεώνας του αλαλούμ είπε πως θα γίνουν κρατικοποιήσεις τραπεζών και άλλων εταιριών.
Με άλλα λόγια, όχι δεν θα πειράξουμε το υπέροχο κράτος, δεν θα κάνουμε επαχθείς μεταρρυθμίσεις που κοστίζουν καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας έστω κι αν δεν χρειάζονται. Αντίθετα θα το διευρύνουμε έτσι που οι άνεργοι να βρουν απασχόληση.
Μόνο που απλά δεν θα υπάρχουν χρήματα να καλυφθούν όλα αυτά τα έξοδα και αληθινά θα μπούνε νέοι φόροι ακόμα πιο επαχθείς για όλους! Αντί του ξένου, θα έχουμε το Ελληνικό, πατριωτικό Μνημόνιο, αλλά χωρίς χρήματα!
6. Ο Σολζενίτσιν που γνώρισε τη στυγνή σοβιετική σύνθλιψη της ανθρώπινης αξιοπρέπειας έδωσε μια ομιλία στο Χάρβαρντ (8/6/78): Είπε –
“Η καταστροφική και ανεύθυνη ελευθερία απέκτησε απεριόριστο χώρο. Η κοινωνία έχει ελάχιστη άμυνα πλέον ενάντια στην άβυσσο της ανθρώπινης παρακμής… όπως ο βιασμός του νου της νεολαίας με πορνογραφικές ταινίες, έγκλημα και φρίκη. Και τι να πούμε για τις σκοτεινές περιοχές της φανερής εγκληματικότητας;… Ο ένοχος μπορεί να ξεφύγει ατιμώρητος – και μάλιστα με την υποστήριξη χιλιάδων υπερασπιστών. Και όταν μια κυβέρνηση αναλαμβάνει στα σοβαρά να ξεριζώσει την εγκληματικότητα και την τρομοκρατία, η κοινή γνώμη την κατηγορεί για παραβίαση των πολιτικών δικαιωμάτων των εγκληματιών και τρομοκρατών!”
Και στη χώρα μας ποιοί φωνάζουν για τα δικαιώματα μελών τρομοκρατικών ομάδων ή εγκληματιών αγνοώντας τα δικαιώματα των θυμάτων;… Οι αριστεροί.
Υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες Πολλοί από αυτούς είναι κλέφτες, βιαστές, ληστές, δολοφόνοι. Ούτως ή άλλως όλοι αυτοί βρίσκονται στη χώρα παράνομα. Ποιοι φωνάζουν να μην τους αγγίξουν οι αρχές;… Οι αριστεροί.
Οι κουκουλοφόροι αλωνίζουν στο κέντρο της Αθήνας, σπάνε μνημεία και βιτρίνες, κλέβουν, καίνε νεοκλασικά κτίρια και τράπεζες με ανθρώπους μέσα. Οι αριστεροί τους καταδικάζουν φραστικά, διότι πρέπει να τηρούνται τα προσχήματα. Μόλις όμως τα όργανα της ασφάλειάς μας και της έννομης τάξης κινηθούν εναντίον αυτών των κακοποιών, οι αριστεροί τους αποκαλούν πράκτορες της βίας, καταπιεστές, σαδιστές, ράμπο, φασίστες και παρόμοια. Και τα μίντια λαϊκίζουν και αυτά μεταδίνοντας και μεγεθύνοντας τις αριστερές απόψεις ανοχής.
Σε αυτές τις διαμαρτυρίες πρωτοστατεί το Σύριζα του κ.Τσίπρα πάντα υποστηρίζοντας τα δικαιώματα των παραβατών και κατηγορώντας την αστυνομία.
Η εποχή μας θυμίζει σε ορισμένα στοιχεία το 1981 και ο κ. Τσίπρας τον αξεπέραστο Ανδρέα Παπανδρέου. Κι εκείνος 2-3 χρόνια πριν τις εκλογές ήξερε πως είχε ρεύμα υπέρ του, απορροφώντας δυσαρεστημένους από το κέντρο και την αριστερά, όπως σήμερα ο ηγέτης του Σύριζα. Και οι δύο έχουν μεγάλη ευκολία στο να εφευρίσκουν συνθήματα και συναισθηματικές αναφορές που, παρά την κενότητά τους, ελκύουν τις ευσυγκίνητες μάζες των αριστερών ψηφοφόρων. Σε αντίθεση με τον Γιωργάκη, ο πατήρ δεν διακήρυττε ωμά “Λεφτά υπάρχουν: Ελάτε πάρτε!” Αλλά με το “Τσοβόλα δώστα όλα” αυτό ακριβώς εννοούσε. Ομοίως ο κ. Τσίπρας, χωρίς την εκλεπτυσμένη πονηριά, παιδεία και γοητεία του Ανδρέα, όμως με αρκετή εξυπνάδα, με τις υποσχέσεις για ανάπτυξη, για ακύρωση του χρέους και των Μνημονίων, για αυξήσεις συντάξεων κλπ, για δουλειές και για βελτιώσεις παντού, υπαινίσσεται πως θα εισρεύσει ένας πακτωλός χρημάτων για ψηφοφόρους στη νέα πελατειακή τους σχέση.
Γιατί λοιπόν να αναλάβει το Σύριζα τον άχαρο ρόλο μειοψηφικής κυβέρνησης, με την ανοχή των άλλων κομμάτων, και να πάει να επαναδιαπραγματευθεί με τους Εταίρους μας, ή γιατί να συμμετέχει σε μια συγκυβέρνηση; Γνωρίζει πως έχει «ρεύμα» και στις επόμενες εκλογές θα είναι πρώτο κόμμα με μεγαλύτερη δυνατότητα κυβέρνησης της Αριστεράς.
Η δίψα για (νεο-)πλουτισμό σιγοκαίει στο στήθος πολλών συμπατριωτών μας που δεν διδάχθηκαν τίποτα από τη χρεοκοπία της χώρας. Πολλοί νομίζουν πως όντως υπάρχουν λεφτά αλλά οι σκληρόκαρδοι Ευρωπαίοι Εταίροι μας και το κακό ΔΝΤ δεν μας τα δίνουν. Δεν θέλουν να καταλάβουν πως την κρίση την προκάλεσαν οι γονείς τους, οι πασόκοι ψυφοφόροι-πελάτες και οι αριστεροί γενικά που με τους συνδικαλιστές απαιτούσαν ολοένα ψηλότερες αποδοχές. Δεν καταλαβαίνουν πως το υψηλό επίπεδο διαβίωσης ήταν «πλαστό», τεχνουργημένο με λεφτά δανεικά, με παροχές από την ΕΕ και με πάμπολλες δικές μας απάτες και κομπίνες. Δεν δημιουργήσαμε εμείς την εποχή εκείνη των παχιών αγελάδων με την εργασία μας. Και γιαυτό τη χάσαμε.
7. Οι σοβαροφανείς μα ρηχοί αναλυτές, που έβλεπαν και βλέπουν ακόμα μια συντριβή του δικομματισμού και μετάλλαξη του πολιτικού μας συστήματος, έχουν μαύρα μεσάνυχτα. Ο δικομματισμός ζει και βασιλεύει. Απλώς έκανε στην άκρη το πελαγωμένο ΠΑΣΟΚ, που με την ανικανότητα των υπουργών και βουλευτών του και με την απροθυμία του να χειρουργήσει το υπερτροφικό, αιμοσηπτικό Δημόσιο, έφερε τη χώρα στον γκρεμό (μαζί με την ανίκανη κυβέρνηση Καραμανλή νεότερου), καθώς στέρεψε η πηγή των παροχών από την ΕΕ.
Οι αγανακτισμένοι, οργισμένοι, διαμαρτυρόμενοι ψηφοφόροι βρήκαν μια νέα, πολλά υποσχόμενη πηγή που θα ικανοποιήσει τη δίψα τους. Προέβησαν σε μια ψήφο διαμαρτυρίας κλπ, αλλά και μια θεληματική μετατόπιση στην εδραίωση νέων πελατειακών διαπλοκών. Έχουν την αυταπάτη πως ο ΣΥΡΙΖΑ του κ Τσίπρα, ένα νέο τσίρκο τσαρλατάνων, θα τους δώσει όσα έδινε απλόχερα ο Ανδρέας. Αλλά τώρα δεν αντιλαμβάνονται πως δεν θα υπάρχουν οι παροχές της ΕΕ, ούτε ο εύκολος δανεισμός.
Η κατάντια της χώρας οφείλεται μερικώς στο Μνημόνιο, αλλά κυρίως στις εδραιωμένες συνήθειες να μη θέλουμε να εργαστούμε παραγωγικά, να μη θέλουμε να μειώσουμε το δυσκίνητο και πολυδάπανο Δημόσιο, να προτιμάμε κομπίνες και άκοπο πλουτισμό και να δίνουμε πίστη σε σαγηνευτικές σειρήνες σαν τους παλαιούς Πασόκους και τώρα τους Συριζίτες.
Το Έθνος θα ανορθωθεί μόνο αν οι πολλοί κατέλθουν από τις επάλξεις του φθηνού λαϊκισμού και του κίβδηλου πατριωτισμού, της αλαζονείας και της άγνοιας και αν θεραπευθούν οι άρρωστοι αριστεροί.
Κάθε κρατικοποίηση είναι στην πραγματικότητα εκμετάλλευση του μόχθου και κλοπή της αμοιβής των εργαζομένων. Κάθε φόρος επίσης. Εξαιρείται ο φόρος επί των αξιών της γης. Αυτός όχι μόνο δεν κλέβει, απεναντίας προωθεί ραγδαία ανάπτυξη. Μόνο όταν κατανοήσουν αυτές τις απλές αλήθειες, θα θεραπευθούν οι αριστεροί. Βέβαια, και οι (νεο-)συντηρητικοί με την πανούκλα των δήθεν «ελεύθερων αγορών» χρειάζονται θεραπεία, αλλά για αυτούς έχω γράψει επανειλημμένα και θα ξαναγράψω. Η απάντηση και σε αριστερούς και σε ψευτοφιλελεύθερους, δηλαδή (νεο-)συντηρητικούς, είναι ίδια: ήθος εντιμότητας και Γεωφορολόγηση. (Βλ. τα άρθρα περί Φορολογικής Μεταρρύθμισης σε αυτό το blog.)
Ως άμεσα μέτρα για την ανόρθωση της οικονομίας – πρέπει να μειωθεί το Δημόσιο στα δύο πέμπτα περίπου, να ανοίξουν όλα τα επαγγέλματα, να διωχθούν οι επίορκοι κρατικοί λειτουργοί, υπουργοί και βουλευτές. Επίσης να επιβληθεί η Γεωφορολόγηση, δηλαδή ο φόρος επί των αξιών της γης σκέτης (όχι των ακινήτων), που καθώς σταδιακά αυξάνεται μειώνονται άλλοι φόροι. Το τελευταίο μέτρο μόνο θα δώσει ώθηση για σίγουρη και γρήγορη ανάπτυξη.
