1. Υπάρχει μια απλή αλλά δύσπεπτη αλήθεια η οποία υποβόσκει αχώνευτη στη νοοτροπία μας: εμείς οι Νεοέλληνες δεν θέλουμε ν’ αλλάξουμε. Γιατί ν’ αλλάξουμε;… Να αλλάξουν οι άλλοι.
Εντούτοις, πρέπει ν’ αλλάξουμε, ακούμε και διαβάζουμε συνεχώς.
Πολλά λέγονται στα ολόφωτα κανάλια μας, και σοβαροφανή και κουτσομπολίστικα. Πολλά γράφονται στα ημερήσια έντυπα, εκλεκτικά και λαϊκίστικα: από δημοσιογράφους με πλούσια πληροφόρηση αλλά συχνά με σύνταξη ασυλλόγιστη και από εμπειρογνώμονες και ειδικούς με βαρύγδουπους τίτλους. Όλοι κηρύσσουν ακούραστα: πρέπει ν’ αλλάξουμε… το πολιτικό σύστημα πρέπει ν’ αλλάξει… η κρίση θα σαρώσει τους παλιούς πολιτικούς και θα αναδυθούν νέοι και άφθαρτοι…
Μερικοί μάλιστα ρωτάνε – Αλήθεια, πώς αλλάζουμε νοοτροπία; Αμέσως όμως αλλάζουν θέμα, όχι νοοτροπία, ούτε καν φέρσιμο, μήπως και αναγκαστούν να εμβαθύνουν λίγο και όντως αλλάξουν.
Χρέος… κρίση… δανεικά… Ευρωπαίοι Εταίροι… ΔΝΤ… Τρόικα… σκληρά μέτρα… Μνημόνιο… Ναι/Όχι στο Μνημόνιο… νέοι φόροι και αναπάντεχα χαράτσια… περικοπές σε μισθούς και συντάξεις… χρεολύσια, ομόλογα… κούρεμα… Ευρώ ή Δραχμή… PSI… νέα Δανειακή Σύμβαση… βιώσιμο χρέος… κλπ, κλπ…
Και όλο πρέπει να κάνουμε μεταρρυθμίσεις, διαρθρωτικές αλλαγές. Και όλο κραυγάζοντας τρέχουμε και βιαζόμαστε – να μην κάνουμε καμιά διαρθρωτική αλλαγή. Και όλο βρισκόμαστε στο παρά πέντε… στην κρίσιμη εβδομάδα… στην τελευταία ευκαιρία…
Πάνω από δύο χρόνια τώρα.
2. Και ακούστηκε ξαφνικά η ξεχασμένη λέξη – “ηθικό” !
“Είναι νόμιμο αλλά δεν είναι ηθικό, δεν είναι δεοντολογικό”. Το είπαν ο κ. Πετσάλνικος και ο κ. Βενιζέλος στη βουλή των 300 βολεμένων βιοπαλαιστών.
Χρόνια είχαμε να το ακούσουμε. Από την πρωθυπουργία του Καραμανλή νεότερου, σχετικά με Off-shore εταιρείες και τον υπουργό κ. Βουλγαράκη, που (μετά από κάποια πίεση) παραιτήθηκε. Αλλά βέβαια δεν ήταν ο μόνος.
Δεν είναι ηθικό, λοιπόν. Το ότι κάποιος βουλευτής τον Μάρτιο του 2011 φυγάδευσε στο εξωτερικό 1 εκμ. ευρώ. Το έκανε νόμιμα, όμως στις παρούσες συνθήκες δεν είναι δεοντολογικό. Δεν δίνει καλό παράδειγμα άσχετα με το ότι ο εκατομμυριούχος αυτός δεν είναι βουλευτής όπως αποδείχτηκε.
(Πότε και πώς, ρωτά ασέβαστα ένα διαβολάκι, πότε και ποιό καλό παράδειγμα έδωσαν οι νυν βουλευτές μας;)
Τώρα υπάρχει μια ολόκληρη λίστα 40 πολιτικών που έστειλαν ο καθένας στο εξωτερικό το 2011 (αν όχι ακριβώς οι ίδιοι άλλα συγγενικά τους πρόσωπα) 100.000 ευρώ και άνω.
Ανακαλύφθηκε (ή αποκαλύφθηκε) τώρα – από τους φωτισμένους φύλακες των θεσμών και της ηθικής μας.
Σάμπως και δεν έγινε πέρυσι. Σάμπως και είναι οι πρώτες πρώτες φορές. Έστω κι αν ο ελληνικής καταγωγής Ελβετός βουλευτής κοινοποίησε πέρυσι το γεγονός πως Έλληνες πολιτικοί (και βουλευτές) είχαν από καιρό καταθέσεις σε ελβετικές τράπεζες. Μετά από το λιγοστό σούσουρο των εύθικτων θεσμοφυλάκων μας, το θέμα εξαφανίστηκε στον αθόρυβο αιθέρα.
(Υπάρχει μάλιστα και μια λίστα με πολιτικούς που φυγάδευσαν ο καθένας 400.000 ευρώ και πάνω από το 2009!)
Αλλά πόσα χρόνια τώρα οι ευέλικτοι μεγαλοφοροφυγάδες στέλνουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό, σε τράπεζες ή off-shore εταιρείες;
Και πώς δεν το γνώριζαν οι παντογνώστες Πατέρες της πατρίδας;
Και αφού το γνώριζαν γιατί δεν σταματούσαν αυτή τη μορφή του καρκίνου της οικονομίας μας;
Άραγε θα κάνουν κάτι τώρα;
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κ. Παπούλιας, παραχώρησε τον υψηλό μισθό του στις ανάγκες του Έθνους – και οι άλλοι επίσημοι, κυβερνήτες και βουλευτές θορυβήθηκαν τόσο που δεν άκουσαν αυτή την είδηση.
3. Για τη χρεοκοπία μας, και τον μαύρο βάλτο της ύφεσης όπου βουλιάζουμε φταίνε οι δανειστές μας και τα σκληρά μέτρα λιτότητας.
Αλλά πάνω απ’ όλα φταίει το γλυκό, ναρκωτικό δηλητήριο της διαφθοράς – διάχυτο σε ολόκληρο τον οργανισμό του Έθνους και φυσικά σε όλες τις δομές του Δημοσίου, με τους βουλευτές και κομματάρχες στην εμπροσθοφυλακή να αντιστέκονται σε κάθε μνεία αλλαγής.
Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να θεραπευθεί ο οργανισμός. Οι κυβερνήτες πρώτοι να γίνουν αδιάφθοροι για να μπορέσουν απρόσβλητοι να αποβάλουν την αρρώστια από κάθε όργανο και ιστό.
Αντί τούτου, οι 300 εκλεκτοί άρχοντές μας κονταροχτυπιούνται μεταξύ τους εξαπολύοντας σμήνη έπεα πτερόεντα για να σώσουν το Έθνος βρισκόμενοι σε υπνοβασία βαθύτατη. Και μερικοί βρήκαν, όπως παλιά τη νεφελώδη “υπέρβαση”, τώρα τη γενικόλογη “ανάπτυξη”.
4. Και όλο βρισκόμαστε στο παρά πέντε… στην κρίσιμη εβδομάδα… στην τελευταία μας ευκαιρία.
Πάνω από δύο χρόνια τώρα.
Τίποτα δεν έχει αλλάξει, εκτός από το ότι οι μάζες του λαού έχουν γίνει πολύ φτωχότερες, οι άνεργοι έχουν ξεπεράσει το εκατομμύριο, τα ‘φέσια’ και τα ‘κανόνια’ στην αγορά οργιάζουν καθώς η μια μετά την άλλη κλείνουν οι επιχειρήσεις.
Τα κλειστά επαγγέλματα δεν άνοιξαν. Οι δικηγόροι, συμβολαιογράφοι και άλλοι πολλοί συνεχίζουν τον άκοπο πλουτισμό τους σε βάρος των άλλων χάρη στις παράλογες ρυθμίσεις που εμπεδώθηκαν νομοθετικά από τη συντεχνία των βουλευτών. Οι δημόσιες δαπάνες περικόπτονται μόνο με μέτρα οριζόντια σε βάρος μισθωτών και συνταξιούχων. Το κόστος της γραφειοκρατίας αυξάνεται αντί να μειώνεται. Η δικαιοσύνη απονέμεται με τον ίδιο αργό ρυθμό. Τα κυκλώματα διαφθοράς σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος συνεχίζουν το πάρτι τους έχοντας παραγγείλει και άλλα γερμανικά υποβρύχια, ενώ οι απασχολούμενοι στο Σκαραμαγκά μειώθηκαν από 1800 σε 800 μόνο.
Και οι πάντες αντιστέκονται γενναιότατα σε όλες τις προτάσεις διάλυσης της διαφθοράς που εμπεριέχονται στις απαιτήσεις της Τρόικας. Πρώτοι πάντα οι πασοκυπουργοί τύπου Ρέππα, Παπουτσή, κλπ και όλες οι συντεχνίες των βουλευτών, δικηγόρων, φαρμακοποιών, ναρκεμπόρων, γιατρών, ΓΕΝΟΠ, κλπ κλπ.
5. Υπάρχει μια αλλαγή.
Οι κομματάρχες και οι πολιτικάντηδες κάθε απόχρωσης κατόρθωσαν μεταπολιτευτικά να διώξουν όλους τους αξιόπιστους, έντιμους, ικανούς και υπεύθυνους ανθρώπους από την πιάτσα καθώς επιδόθηκαν με τα κυκλώματά τους στην πειρατεία του πλούτου της χώρας. Γι’ αυτό βουλιάζουμε στον βόρβορο. Αλλά τώρα οι απ’ Ευρωπαϊκής μηχανής θεοί έρχονται στα γραφεία και στις υπηρεσίες του σύνολου Δημοσίου για να εποπτεύσουν τα τεκταινόμενα – κι ας μην αρέσει στον κονφερανσιέ της πατριδοκαπηλείας κ. Καρατζαφέρη.
Αυτά που πεισματικά και πασοκικά δεν κάναμε θα μας αναγκάσουν να κάνουμε “οι δυνάμεις κατοχής” του task force του κ. Ράιχενμπαχ.
Ίσως αλλάξουν κι άλλα.
Για την ώρα, στην Ελλάδα μας, “το δόγμα του σοκ” της κας Ναόμι Κλάιν λειτουργεί με καθυστερημένες κοροϊδευτικές αντιδράσεις.
Δεν θέλουμε να γίνουμε πολιτισμένοι Ευρωπαίοι.
Θέλουμε αλλαγή: όπως ο άρρωστος που θέλει να θεραπευθεί, να περάσουν οι μέρες των φαρμάκων και της αυστηρής δίαιτας – για να επιδοθούμε πάλι στα φρενήρη φαγοπότια του παλιού καλού καιρού.
Θέλουμε αλλαγή: θέλουμε απλώς ν’ αλλάξει εμφάνιση ο Μανωλιός φορώντας τα ρούχα του αλλιώς.
Ο κ. Παπανδρέου συνεχίζει να πετά όπου μπορεί να ξεπετά ομιλίες, μελιστάλακτου και μελαγχολικού συναισθηματισμού για το πως προσπάθησε ηρωικά να μας ξεκάνει. Ανεμίζοντας το λάβαρο της ανάπτυξης ο κ. Σαμαράς βαδίζει μειδιώντας αγέρωχα προς την ωριμότητα μαχόμενος μνημειωδώς σε κάθε μέτωπο του (αντι-) μνημονιακού πολέμου. Ο κ. Καρατζαφέρης, όπως ο πιο πολύπειρος παλιάτσος της πολιτικής, στρέφεται πάντα δεξιότεχνα με τον άνεμο των δημοσκοπήσεων. Ο κ. Βενιζέλος, παρότι άλλαξε τα ρούχα του κι αυτός χάρη στο μνημόνιο και την προοπτική κομματαρχηγίας, συνεχίζει σταθερά να αγορεύει ευφραδέστατα. Η Δημοκρατική Αριστερά και όλες οι άλλες αριστερές εκδοχές βροντοφωνάζουν για μεταρρυθμίσεις αλλά καταψηφίζουν και ξεχύνονται στην πλατεία Συντάγματος για να καταπνίξουν κάθε πρόταση μεταρρύθμισης.
Και ο κ. Παπαδήμος χαμογελά, ίσως καλοσυνάτα, ίσως αμήχανα.
Χαμογελώ κι εγώ – χαζά, ομολογώ.
