“Τις πταίει;”

Σήμερα, στη χώρα μας η οικονομική κρίση αποτελεί αντικείμενο συζήτησης από τους περισσότερους. Μαζί με τις μυριάδες αναλύσεις για την σημερινή κατάσταση (από “ειδικούς” και μη), και τις ατελείωτες (και συχνά εντελώς αστήριχτες) υποθέσεις για το πώς θα είναι η αυριανή μέρα, υπάρχει μια σωρεία από “κατηγορώ”. Τα κόμματα κατηγορούν το ένα το άλλο• τα ΜΜΕ από παρουσιαστές πληροφοριών έχουν αυτοανακηρυχθεί σε ελεγκτές και εισαγγελείς όλων των άλλων• κάθε μια δημόσια υπηρεσία απεκδύεται των ευθυνών της, μεταθέτοντας τα λάθη και τις καθυστερήσεις στην άλλη• οι πολιτικοί (ανάλογα με την θέση τους) κατηγορούν τους υφισταμένους τους ή τους προϊσταμένους τους, τους προηγούμενους, την Ευρώπη, την συγκυρία κλπ• και κυρίως οι πολίτες κατηγορούν τους πολιτικούς, άλλοτε όλους, άλλοτε μια μερίδα αυτών. Δικαιολογημένα. Το μερίδιο ευθύνης όλων αυτών είναι μεγάλο. Πάρα πολύ μεγάλο.

Το ψάρι βρομάει από το κεφάλι. Αλλά αφού βρομίσει το κεφάλι του ψαριού εντελώς, αρχίζει να βρομάει και το υπόλοιπο.

Ποιος λογικός άνθρωπος μπορεί να δεχτεί ότι για τα τελευταία 30 περίπου χρόνια κακοδαιμονίας της Χώρας μας φταίνε αποκλειστικά οι 100.000 ή έστω 200.000 πολιτικοί (και με τον όρο “πολιτικοί” αναφέρομαι όχι μόνο στους βουλευτές και υπουργούς αλλά και στους υψηλόβαθμους δημόσιους λειτουργούς, τους δημάρχους, κοινοτάρχες, συμβούλους και όλη την φατρία των πολιτευόμενων και εξουσιομανών) που κρατούσαν και κρατούν την εξουσία όλα αυτά τα χρόνια. Τα υπόλοιπα 9 περίπου εκατομμύρια των Ελλήνων ήταν και είναι αμέτοχοι κάθε ευθύνης;

Κατ’ αρχάς τους πολιτικούς τους εκλέξαμε! Δημοκρατικά! Και ως επί το πλείστον παθιασμένα. Αρχικά υπήρχαν ενδείξεις για την ανικανότητά τους. Αυτές έγιναν αποδείξεις. Αρχικά υπήρχαν υποψίες για την εύκαμπτη ηθική τους. Αυτές έγιναν βεβαιότητα. Αλλά τους ξανά-εκλέξαμε! Πάλι και πάλι! Τους ίδιους! Τα παιδιά τους! Τα εγγόνια τους! Και με το ίδιο πάθος!

Όμως η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος κατ’ αυτόν τον τρόπο είναι το μικρότερο κακό. Ποιος επιτρέπει σ’ αυτόν που διατηρεί την εξουσία να την ασκεί με τον τρόπο που την ασκεί;

Αν οι πολίτες νοιάζονταν για την χώρα τους, αν είχαν ενδιαφέρον για τους άλλους πολίτες, αν γνώμονας της συμπεριφοράς τους ήταν το κοινό καλό θα είχαμε πολιτικούς που ενδιαφέρονται μόνο για την τσέπη τους και την καρέκλα τους; Θα είχαμε πολιτικούς που η φροντίδα για το δημόσιο συμφέρον είναι το τελευταίο πράγμα με το οποίο ασχολούνται;

Μια κοινωνία, ένα κράτος, ένα έθνος δεν είναι στην πραγματικότητα το σύνολο των ανθρώπων που το απαρτίζουν; Μια ομάδα ανθρώπων είναι δυνατό να περνά κρίση, να νοσεί και να σαπίζει αν δεν ισχύει το ίδιο για καθένα από τα ίδια τα μέλη της; Η συμπεριφορά και η στάση καθενός από εμάς συνιστά την συμπεριφορά και τη στάση της κοινωνίας όπου ανήκουμε.

Δίχως αμφιβολία, έχουμε τους κυβερνήτες που μας αξίζουν. Επιτρέπουμε στους πολιτικούς να κάνουν όσα κάνουν επειδή, αν ήμασταν στην θέση τους, αν μπορούσαμε και μεις ατιμώρητα να τα κάνουμε, θα κάναμε τα ίδια. Σε κάποιο βαθμό.

Τι θα εμπόδιζε τον περιπτερά, που δίνει λάθος ρέστα με σκοπό να προσποριστεί άδικα ένα ευρώ, να πάρει “προμήθεια”, αν τυχόν διαχειριζόταν αναθέσεις δημοσίων έργων;

Τι θα σταματούσε τον ελεύθερο επαγγελματία, που δεν κόβει αποδείξεις με σκοπό να αποκρύψει εισοδήματα, να δημιουργήσει offshore εταιρία για να καλύψει “επωφελείς” (αλλά μόνο για τον εαυτό του) συναλλαγές με το δημόσιο;

Τι θα έκανε τον νοικοκύρη, που παίρνει διακοπο-δάνειο, να μην βυθίσει την χώρα στο χρέος προκειμένου να μοιράσει παροχές στους ψηφοφόρους του:

Κατά πόσο διαφέρει ο οδηγός, που παρακάμπτει την ουρά στο φανάρι για να περάσει πρώτος, από αυτόν που δέχεται ή κάνει ρουσφέτια;

Τι εμποδίζει τον ταξιτζή ή τον εστιάτορα ή τον ξενοδόχο, που υπερχρεώνει τον τουρίστα, να εξαπατήσει ολόκληρο τον Ελληνικό λαό αν ήταν πρωθυπουργός;

Οι αναλογίες αυτές δεν είναι υπερβολές. Αυτός που κάνει τα μικρά, όταν έχει την ευκαιρία θα κάνει και τα μεγάλα. Ο καθένας στο είδος του.

Ποιος φταίει λοιπόν;

Γόρδιος