1. Οι μέρες μικραίνουν και ξανακούγεται η λέξη “εκλογές”. Ας αγνοήσουμε την πωρωμένη πρωθυπουργία του Α.Π. Στο μειωμένο φως τώρα ο υιός ΓΠ μας απασχολεί ανησυχητικά ως πιο επικίνδυνος, ίσως θανατερός ιός.
Ο νυν πρωθυπουργός έχει γίνει τώρα περίγελος όχι μόνο της Χώρας μας αλλά και της Ευρώπης όλης – αν δεν τον θεωρούσαν κλόουν προ πολλού.
Με επιπολαιότητα και προχειρότητα δυσεύρετη ακόμα και στους Έλληνες πολιτικούς (εκτός των κουκουέδων), με την στήριξη λίγων εξίσου κουφιοκέφαλων πλην σφοδρά συναισθηματικών υπουργών και δίχως την σύμφωνη γνώμη άλλων όπως ο υπουργός Οικονομίας και αντιπρόεδρος κυβερνησεως, κ. Βενιζέλος, και χωρίς να συζητήσει το θέμα ή έστω να ενημερώσει τους Ευρωπαίους ηγέτες, με τους οποίους είχε πριν λίγες μέρες κάνει ορισμένες σοβαρότατες συμφωνίες, ο ΓΠ αποφάσισε να σπρώξει την χώρα σε νέους δίχως δίχτυ ασφαλείας ακροβατισμούς ανακοινώνοντας ένα δημοψήφισμα για να αποφασίσει δημοκρατικά ο λαός για τις συμφωνίες που ο ίδιος και ο υπουργός Οικονομίας (και το Υπουργικό Συμβούλιο) είχαν ήδη συνάψει! Αυτές δεν ολοκληρώθηκαν σε όλες τις λεπτομέρειες και ούτως ή άλλως τα εκατομμύρια των μαζών δεν μπορούν να καταλάβουν τους όρους των συμφωνιών.
Η αβεβαιότητα που ακολούθησε σε ολόκληρη την Ευρώπη προκάλεσε την επόμενη κατολίσθηση στα χρηματιστήρια – των Αθηνών κοντά 7% και στα άλλα (Μιλάνο, Λονδίνο κλπ) από 3% έως 6,5%! Η αξία του ευρώ επίσης έπεσε σημαντικά έναντι του δολλαρίου.
Αυτά τα αλλοπρόσαλλα σκέρτσα έκανε η Παπανδρεϊκή κυβέρνηση επί δύο χρόνια, από το φθινόπωρο 2009, αποφεύγοντας ευλαβικά να ενοχλήσει το υπέρβαρο ληθαργικό Δημόσιο και σπρώχνοντας την Χώρα και την οικονομία της προς τον γκρεμό της χρεοκοπίας.
Και καλά η συμπεριφορά του ΓΠ φαίνεται να προσιδιάζει σε κάποιον που υποφέρει από νοητική ανεπάρκεια και ψυχικά τραύματα όπως αποκαλύπτεται τώρα. Όμως πώς θα χαρακτηρίσουμε τους (υφ-)υπουργούς, βουλευτές, κομματικούς και γενικότερα οπαδούς του ΠΑΣΟΚ που ανέχονται αυτόν τον αμίμητο μικρομεσαίο στο τιμόνι της χώρας; Τόσα χρόνια δεν τον είχανε πάρει χαμπάρι; … Άραγε τώρα όλοι αυτοί που θέλουν (συν-)κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας θα αδράξουν την ευκαιρία να τον διώξουν; Ή για πολλοστή φορά θα το παίξουν παλιάτσοι της πολιτικής;
Ποιά φερεγγυότητα, ποιά εμπιστοσύνη μπορούν να εμπνεύσουν τέτοιοι πολιτικοί;
2. Ο κ. Σαμαράς, από την άλλη, αρνείται να συμπράξει σε μια (συγ-)κυβέρνηση με πρωθυπουργό κάποια προσωπικότητα κοινής αποδοχής. Αυτή την πρόταση κάνουν διάφορα στελέχη του ΠΑΣΟΚ (όπως η κα Παπανδρέου) και συμφωνούν ο κ. Καρατζαφέρης του ΛΑΟΣ και η κα Μπακογιάννη – που κάποτε ήταν και οι δύο στιβαρά στελέχη της ΝΔ.
Ο κ. Σαμαράς διατείνεται πως συνειδητοποίησε την ιστορική του υπευθυνότητα και θέλει εκλογές εδώ και τώρα. Το ίδιο θέλουν και οι κομματάχες της Αριστεράς. Μόνο που αυτοί έχοντας από καταβολής ιδρύσεως των κομμάτων τους συνειδητοποιήσει την ευθύνη τους στο ιστορικό προτσές (του Μαρξισμού), τώρα συνειδητοποιούν πως μπορούν να εισπράξουν πρόσθετους ψήφους από τους πολλούς δυσαρεστημένους του ΠΑΣΟΚ που μετακινήθηκαν στα αριστερά.
Υποπτεύομαι πως και ο κ. Σαμαράς θέλει μάλλον να εισπράξει τις ψήφους των αγανακτισμένων μαζών και να γίνει αυτός Πρωθυπουργός. Ο ίδιος δεν πρέπει να έχει ξεχάσει αλλά ο πολύς κόσμος, ακόμα και δραστήριοι κομματικοί της ΝΔ, μάλλον έχουν ξεχάσει το δικό του προηγούμενο περιστατικό μεγάλης ιστορικής ευθύνης.
Ήταν τότε, πριν από 20 χρόνια, που ο κ Μητσοτάκης εξελέγη πρόεδρος της ΝΔ και μετά, με οριακή και πιθανόν εξαγορασμένη πλειοψηφία, πρωθυπουργός – για να σημειώσουμε ακόμα μια πελώρια αποτυχία στη διακυβέρνηση της Χώρας – και τότε ο κ. Σαμαράς εγκατέλειψε τη ΝΔ!
Ο ίδιος (και το περιβάλλον του) διατείνεται πως δεν έφυγε από τη ΝΔ και την παράταξη της αλλά από τον κ. Μητσοτάκη.
Αυτός ο ισχνότατος ισχυρισμός θα γινόταν πιστευτός αν ο κ. Μητσοτάκης είχε αρπάξει την αρχηγία πραξικοπηματικά. Είχε όμως εκλεγεί δημοκρατικότατα με μεγάλη πλειοψηφία. Επιπλέον, ο κ. Σαμαράς τόσο πολύ νοιαζόταν για την παράταξη που τον είχε γαλουχήσει στο πολιτικό πεδίο και τέτοιο ήταν το αίσθημα του ευθύνης, που σχημάτισε δικό του κόμμα, την ‘Πολιτική Άνοιξη’, με το σύνθημα ‘υπέρβαση’ – που ακόμα και τότε διέβλεπες πως δεν σημαίνει τίποτα. Αυτό ήταν ένα καθαρά εγωιστικό, φιλόδοξο εγχείρημα δίχως, είμαι βέβαιος, την παραμικρή αίσθηση ευθύνης ιστορικής ή άλλης. Και δικαίως η παράταξη της Δεξιάς τον αγνόησε και η Πολιτική Άνοιξη καταποντίστηκε στην αφάνεια.
Μετά από 15 τόσα χρόνια αδράνειας, ο κ. Σαμαράς επανήλθε και ο κ. Καραμανλής νεώτερος τον δέχθηκε, ως επιστρέψαντα άσωτο υιό, στους κόλπους της ΝΔ και μετά τον υπουργοποίησε. Ας σημειωθεί πως ο κ. Καραμανλής δέχτηκε στο κόμμα και δεύτερο άσωτο υιό, τον κ. Αβραμόπουλο, πρώην δήμαρχο Αθηνών, ο οποίος επίσης αποσκίρτησε όταν η παράταξη έδειξε αποφασιστικά πως δεν τον ήθελε αρχηγό της κι έφτιαξε δικό του κόμμα, για να διαλυθεί κι αυτό άδοξα.
Τώρα λοιπόν, ο κ. Σαμαράς βλέπει την ευκαιρία, που παλαιότερα του αρνήθηκε η παράταξη του, να γίνει πρωθυπουργός επιτέλους, έχοντας σθεναρό υποστηρικτή – υπασπιστή τον κ. Αβραμόπουλο. Κι ο κ. Καραμανλής κάθεται στα μπροστινά έδρανα της Νεοδημοκρατικής ομάδας, έχοντας άνετο γραφείο στη Βουλή και διαβεβαιώνοντάς μας πως θα “μιλήσει” όταν έρθει η ώρα και θα εξηγήσει τα διάφορα μυστήρια της πρωθυπουργίας του. (Αλλά τί να εξηγήσει τώρα; Ό,τι κι αν πει θα μας θυμίζει τα σκάνδαλα, τις αγριότητες και τους πυρπολισμούς στο κέντρο της Αθήνας και τη δική του ατολμία και αναποφασιστικότητα.)
Έχουμε και την κα Μπακογιάννη που μη αντέχοντας τον κ. Σαμαρά τον μιμήθηκε φτυστά αποχωρώντας από τη ΝΔ και ιδρύοντας δικό της κόμμα.
Ποια φερεγγυότητα, ποια εμπιστοσύνη μπορούν να εμπνεύσουν τέτοιοι πολιτικοί;
3. Είναι βέβαια και το (ακρο-)δεξιό ΛΑΟΣ του κ. Καρατζαφέρη, ο οποίος επίσης αποχώρησε από τη ΝΔ κι επέτυχε να αποκτήσει μερικά έδρανα στη Βουλή. Παρότι λέει μερικά ορθότατα πράγματα, δυστυχώς περιβάλλεται από μερικούς φλύαρους φωνακλάδες και κανείς τους δεν μπορεί να αποκολληθεί κάπως από την καπηλεία της ενδοξότατης αρχαιότητάς μας και του Ορθόδοξου Χριστιανισμού μας.
Για τα κόμματα των κ. Τσίπρα και Κουβέλη δεν μπορώ να πω πολλά διότι έχουν εγκλωβισθεί σε έναν στείρο και στενό σοσιαλισμό με μια φόρτιση δικαίου πολύ συναισθηματική. Μοιάζουν με πληγωμένα πουλιά που χτυπάνε αδύναμα τα φτερά τους σε κενό αέρα.
Το μονολιθικό ΚΚΕ έχει την κα Παπαρήγα σε ένα αχρηστευμένο πηδάλιο πλοίου που προσάραξε σε ξέρες μακριά από λιμάνι. Αυτοί οι σχετικά πολυπληθείς και αφοσιωμένοι σύντροφοι επαναλαμβάνουν ακούραστα παμπάλαια συνθήματα κακόηχα και φάλτσα, ζώντας σε ένα σκοτεινό παρόν στοιχειωμένο από φαντάσματα μιας παρωχημένης εποχής. Μόλις πρόσφατα ανάστησαν και αγιοποίησαν τον … Ζαχαριάδη(!) – τον αχρείο αρχηγό που (εκ του ασφαλούς) αιματοκύλησε την Ελλάδα παρά τις έντονες διαφωνίες των άλλων Ευρωπαίων κομμουνιστών ηγετών συμπεριλαμβανομένου και του μεγάλου Στάλιν.
Οι κουκουέδες σύντροφοι δεν έχουν ακόμα χωνέψει το ιστορικό γεγονός πως ο κομμουνισμός ή, όπως τον έλεγαν, “υπαρκτός σοσιαλισμός” κατέρρευσε σαν άθλιο κτίσμα θεμελιωμένο σε λάσπη. Υπάρχει ακόμα στην Κούβα μα έχει ξεθωριάσει ενώ η Βόρειος Κορέα είναι μια στυγνή δικτατορία. Άλλες χώρες ψάχνονται και η Κίνα έχει μπολιαστεί με μπόλικο καπιταλισμό.
Οι δικοί μας κομμουνιστές (σε συμμαχία με τους εργοπατέρες των συνδικάτων) φωνάζουν πως επιθυμούν την ανύψωση των εργαζομένων κυρίως σε χειρονακτικές και ανειδίκευτες εργασίες. Αλλά το επιδιώκουν με μέσα και μεθόδους (απεργίες, αποκλεισμοί, διαδηλώσεις) που ταρακουνούν την εθνική οικονομία και ροκανίζουν την κοινωνική συνοχή, ακόμα και τώρα που η Χώρα προσπαθεί να αποτινάξει το βαρύτατο χρέος της ισορροπώντας στο χείλος γκρεμού. Και, όπως έδειξαν, δεν έχουν δισταγμούς, τύψεις ή ενοχές. Κάνουν ό,τι μπορούν για να καταστρέψουν τον τουρισμό, τη βιομηχανία, το εμπόριο και κάθε παραγωγική δραστηριότητα υπονομεύοντας έτσι τις θέσεις εργασίας, που ολοένα μειώνονται, καθώς και τα κρατικά έσοδα.
Η καταστροφή, όχι η μεταρρύθμιση, όχι η βελτίωση, των υφιστάμενων θεσμών και δομών της κοινωνίας είναι ο διακηρυγμένος στόχος τους. Πιστεύουν κι αυτοί, όπως οι πλείστοι παραπλανημένοι επαναστάτες, πως από τις στάχτες της καταστροφής θα αναπηδήσει ο ανανεωμένος φοίνικας μιας Αναγέννησης. Όσο πιο γρήγορα και ριζικά τόσο το καλύτερο. Γι αυτό θα κάνουν ό,τι μπορούν για να βγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη και να επαναφέρει μια (υποτιμημένη, μίζερη) Δραχμή.
Που και που μιλάνε για το ιστορικό προτσές, αλλά δεν έχουν μάθει τίποτα από τα ανακυκλώματα ή σκαμπανεβάσματα της Ιστορίας.
Αυτά τα απολιθώματα του σταλινισμού, ομολογώ πως το βρίσκω δύσκολο να τα ονομάσω πολιτικούς. Η μόνη αξιόπιστη ένδειξη πολιτικής είναι πως και οι δικοί τους εκλεγμένοι αντιπρόσωποι συμφωνούν στις διευθετήσεις που δίνουν στην κάστα των βουλευτών παχυλούς μισθούς, προνόμια και ασυλία.
4. Και τα σοσιαλδημοκρατικά καθεστώτα και τα κομμουνιστικά (βλέπετε τα σκάνδαλα της οικογένειας Μπρεζνιέφ) βρίθουν από διαφθορά. Δεν είναι το καθεστώς, ή πολίτευμα (ή Σύνταγμα), που κάνει τη διαφορά αλλά ο χαρακτήρας των πολιτών.
Όταν φωνάζουμε για ισότητα, δημοκρατία, ελευθερία και άλλα δικαιώματα, βασικά ζητάμε δικαιοσύνη.
Η δικαιοσύνη έχει δύο σκέλη – τιμιότητα και σταθερότητα.
Η σημερινή έλλειψη δικαιοσύνης στην κοινωνία οφείλεται στο σακάτεμα της τιμιότητας και τα κατάγματα της σταθερότητας. Αλλά αυτή η γενικότερη αναπηρία δεν οφείλεται μόνο στους πολιτικούς, που, όπως εύκολα διαπιστώνουμε από τον κατακερματισμό των μεγάλων παρατάξεων σε μικροκόμματα φιλόδοξων αρχηγίσκων, είναι σαλταδόροι σαλτιμπάγκοι, ευμετάβλητοι οπορτουνιστές. Ποιοί τους βάζουν στους θώκους της εξουσίας;
Εμείς, που δεν επιθυμούμε να κυβερνούμε αλλά θέλουμε να κυβερνόμαστε σε κλίμα δικαιοσύνης. Αλλά εμείς είμαστε άραγε δίκαιοι; Είμαστε τίμιοι στις συναλλαγές μας και σταθεροί στην εντιμότητα μας; … Οι πράξεις μας άραγε είναι σε ευθεία με τα λόγια μας; Δηλαδή κάνουμε αυτό που λέμε;
Είναι πολύ εύκολο να περιμένουμε αρετή και σοφία από τους κυβερνήτες μας. Είναι δύσκολο να εφαρμόσουμε στη δική μας συμπεριφορά σοφία και αρετή. Αλλά εφόσον εμείς βάζουμε στην κυβέρνηση ανθρώπους της επιλογής μας, ας μην παραπονιόμαστε κι ας βεβαιωθούμε πως συμπεριφερόμαστε στη δική μας σφαίρα έτσι όπως απαιτούμε να συμπεριφέρονται εκείνοι στη δική τους.
Υπάρχει αναμφισβήτητη δικαιοσύνη αφού εμείς περίκλειστοι στην άγνοια και λησμοσύνη μας βάζουμε στην εξουσία ανήθικους ματαιόδοξους εγωλάτρεις.
5. Στο μέλλον όταν γίνουν εκλογές, ζητείστε από όλους τους υποψηφίους να δεσμευτούν να αλλάξουν τα ανόητα άρθρα του Συντάγματος.
Να μειωθεί ο αριθμός των βουλευτών σε 120.
Να μειωθούν οι υπουργοί και υφυπουργοί και αναπληρωτές.
Να αναλάβουν τα υπουργεία έμπειροι, έντιμοι τεχνοκράτες που δεν θα χρειάζονται τόσους φίλους-συμβούλους.
Οι Γενικοί Γραμματείς στα υπουργεία να είναι εξωκομματικοί και μόνιμοι, εκτός κι αν αποδειχθούν ανίκανοι.
Να αρθεί η ασυλία και ατιμωρησία των βουλευτών και (υφ-)υπουργών.
Να επιτρέπεται και να εφαρμόζεται η δήμευση περιουσίας όλων των κρατικών αξιωματούχων αν υπάρξει καταδίκη για οποιαδήποτε ατασθαλία.
Αυτές είναι μερικές ικανοποιητικές δεσμεύσεις, αν θέλουμε αληθινή αλλαγή.
Αλλά πρέπει να δεσμευθούμε κι εμείς πως δεν θα ζητήσουμε κανένα ρουσφέτι και δεν θα δώσουμε καμιά μίζα για να προωθήσουμε δική μας υπόθεση.
Ο Διογένης Λαέρτιος (Βιβλίο Ε, κεφΑ, §20) έγραψε πως ο Αριστοτέλης έλεγε σε απάντηση για το τι αποκόμισε από τις φιλοσοφικές του έρευνες:
“Κάνω χωρίς να με διατάζει κανείς αυτά που άλλοι κάνουν από φόβο των νόμων. (Τό ανεπιτάκτως ποιείν ά τινες διά τόν από των νόμων φόβον ποιούσιν.)
