Ανησυχούν για τη βία οι κυβερνώντες και οι λαλίστατοι αρθρογράφοι που πληρώνονται για να την προβάλλουν όσο μελανότερα μπορούν στα ΜΜΕ, αφού τότε το αναγνωστικό κοινό ξαφνικά γίνεται τόσο πολυάριθμο και φυσικά τα ΜΜΕ πουλούν!
Στον κινηματογράφο και στην τιβί τα περισσότερα μη-χαζοχαρούμενα ρομαντικά θεάματα για νεαρές και νοικοκυρές που βαριούνται τη μουντή ρουτίνα τους έχουν πάντα αρκετή βία. Πολλά δε παρουσιάζουν μπόλικη για να μην υπάρχει αμφιβολία. Και αυτές οι ταινίες παρά τη θέση τους στην 3η κατηγορία αποδεικνύονται δημοφιλέστατες (No 1, 2, 3, 4 στους διάφορους δείκτες θέασης και ακροαματικότητας). Στην πραγματικότητα είναι ζήτημα να βρεις μια ταινία της προκοπής στις 20!
Η βία αρέσει στον κοσμάκη που την βλέπει εκ του ασφαλούς στο καθιστικό του με το ποτάκι και τα πατατάκια του. Αίμα, βασανισμός, σαδισμός…
Γιατί λοιπόν παραξενεύει, αν όντως παραξενεύει ή εκπλήσσει, ορισμένους αρθρογράφους και κοτσομπόλους η αυξανόμενη βία που εμφανίστηκε στα οπαδικά κατορθώματα στη Θεσσαλονίκη με τον θάνατο του 19ου Άλκη;
Τρεις δολοφονίες μέσα σε 5 έτη!…
Καλά, μα η βία πρέπει να φθάσει σε δολοφονία για να επισημανθεί και να αναγκασθεί ο υπνοβάτης πρωθυπουργός να προβεί σε οδηγίες για την επείγουσα διαλεύκανση; Δεν του περνά από το μυαλό (και δεν αμφιβάλλω πως έχει) να δώσει οδηγίες για την πάταξη άμεσα μα και για την πρόληψη πιο μακροπρόθεσμα.
Μυαλό μπορεί να έχουν οι κομματάρχες και πρωτοκλασάτοι. Μα ποια είναι η κατάστασή του; Βλέπετε, λειτουργεί με έναν κύριο στόχο: πώς να έχουμε την εξουσία έτσι που να επωφελείται το κόμμα και οι φίλοι, γνωστοί, συγγενείς και προσκείμενοι.
Χρόνια τώρα συγκρούονται οι οπαδικοί χούλιγκλαν όπως οι «αντιεξουσιαστές», δηλαδή χούλιγκαν του Αναρχοαριστερισμού. Φασίστες, παρακρατικοί, επαναστάτες, ρέμπελοι κάθε απόχρωσης από φτωχαδάκια ως βουτυρόπαιδα των ευκατάστατων προαστίων (και σε Θεσσαλονίκη και σε Αθήνα)!
Και αντιγράφω από τη Δώρα Αντωνίου Καθημερινή (Mη δεχθούμε τη βία ως κανονικότητα):
Μάλλον από τύχη δεν θρηνούμε πιο συχνά θύματα. Οταν αυτό συμβαίνει, πάντως, ο προβολέας της προσοχής στρέφεται εκεί και το πανηγύρι της υποκρισίας στήνεται αμέσως: δακρύβρεχτες ανακοινώσεις από σωματεία, αποκήρυξη της βίας και χαιρετισμός στα αθλητικά ιδεώδη. Και τεράστια έκπληξη που συμβαίνουν αυτά τα πράγματα. Αντίστοιχα, μεγαλόστομες ανακοινώσεις από την πλευρά των αρμοδίων, για πάταξη κάθε έκνομης συμπεριφοράς, για ξερίζωμα της βίας, για μαχαίρι που θα φτάσει στο κόκαλο. Πριν το επόμενο μαχαίρι αφήσει πίσω νεκρό, για να στηθεί και πάλι το γαϊτανάκι των ευθυνών, της υποκρισίας, των διακηρύξεων…. Εντονη είναι η φημολογία στην πόλη για εργαλειοποίηση των συνδέσμων φιλάθλων ακόμη και στην υπηρεσία εγκληματικών δράσεων. Οτι υπό τον μανδύα του οπαδισμού οργανωμένες ομάδες καλύπτουν πολύπλευρη έκνομη δράση, με τον φόβο και τις απειλές να κλείνουν στόματα.
Αυτά όλα είναι πολύ αστεία. Διότι όλα είναι πολύ κατόπιν εορτής. Κοιτάξτε να δείτε αν γίνεται το παραμικρό στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση (και πιο νωρίς στα νηπιαγωγεία) να αναγνωριστεί η βία από τα μικρά, να εντοπιστεί στις διάφορες εκδηλώσεις της και να αναχαιτιστεί με σοβαρή, συστηματική παιδεία.
Όχι δεν θα βρείτε τίποτα εκτός από ελάχιστους εκπαιδευτικούς και νηπιαγωγούς που προσπαθούν να εμφυτεύσουν κάποια σπορίδια ευγένειας, ευθύνης κι ευσυνειδησίας στα μικρά, ενάντια στο άθλιο κύκλωμα συνδικαλιστών και ευθυνόφοβων υπνοβατών στα υψηλά κλιμάκια του υπ. Παιδείας.
