Οι Αμερικανοί, όπως όλοι οι λαοί, και ιδίως αυτοί που δεν έχουν μια ενιαία σταθερή, μακρόχρονη παράδοση, πάσχουν από συγκλονιστική σύγχυση. Λένε πως έχουν π.χ. “δημοκρατικές αρχές”, μα κι αυτές είναι σχεδόν θανάσιμα νοθευμένες από το πάθος για κέρδος και το πάθος για εξουσία (και ηγεμονία).
Το κέρδος είναι (και ήταν από τον 18ο αιώνα) ο μεγάλος θεός των Αμερικανών. Είναι καλοί χριστιανοί οι πολλοί πολίτες, ιδίως στις μεσο-Πολιτείες (Κολοράντο, Κάνσας, Μισούρι, Νεμπράσκα, Οκλαχόμα κλπ.) και ακμάζουν όλες οι γνωστές και μερικές άγνωστες σέχτες του Χριστιανισμού (ιδίως οι Ευαγγελιστές). Μα το κέρδος και το χρήμα επίσης ακμάζει ως πίστη.
Δυστυχώς την εύνοια του θεού του κέρδους δεν την έχουν παρά μόνο όσοι ήδη έχουν μεγάλο πλούτο και μερικοί τυχεροί που είναι στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή με το σωστό σχέδιο ή εμπόρευμα ή δουλειά.
Οι Πρόεδροι με αποκορύφωση τον τρελάρα Τραμπ είναι, μετά τον φυστικά Κάρτερ, να χτυπάς τον έναν πάνω στον άλλο. Το σκάνδαλο του Νίξον είναι γνωστό. Ο Κλίντον έκανε πολύ περισσότερα για τους πλουτοκράτες από ό,τι οι Ρεπουμπλικάνοι.
Και τώρα ήρθε ο Μπάιντεν (γεν 20/11/1942) που μοιάζει έντιμος σαν τον Κάρτερ, τον Τρούμαν, τον Κούλιτζ, που παρότι Ρεπουμπλικάνος ήταν φιλελεύθερα Δημοκρατικός στις πολιτικές του (Πρόεδρος 1923-29).
Πολλοί τον παρομοιάζουν με τον Ρούζβελτ (Φραγκλίνο). Ελπίζω πως δεν θα του μοιάσει. Επαναλαμβάνω πως το περίφημο New Deal έφερε προσωρινή μόνο κι ελάχιστη ανακούφιση στις κατώτερες και μεσαίες τάξεις που υπέφεραν μετά το κραχ του 1929. Πραγματική ανάπτυξη παρουσιάστηκε μετά το 1940 όταν ξεκίνησε ο πόλεμος και ξύπνησε η τεράστια παραγωγική δύναμη των ΗΠΑ.
Ο Μπάιντεν δεν είναι φαντασμένος (σαν τον Τραμπ ή τον Κλίντον) ούτε επιφυλακτικός (σαν τον Ομπάμα που έκανε πολύ λίγα έξω από την κοινωνική ασφάλιση, κι αυτή τσιγγούνικη).
Είναι πια μεγάλος κι ενδιαφέρεται όντως για το Έθνος και για τις κατώτερες τάξεις (όπως οι Κινέζοι Ντεγκ και Χσι Τζιαοπίνγκ). Ενδιαφέρεται περισσότερο για το τώρα, όχι για να προσελκύσει ψήφους. Είναι αμφίβολο αν θα προχωρήσει σε δεύτερη τετραετία.
Και προχωράει ακάθεκτος σε ορθές μεταρρυθμίσεις, αγνοώντας πλήρως και πολύ σωστά την “πολιτική ορθότητα” που τόσο έχει παγιώσει και πελαγώσει τους πάντες και ιδίως τους Δημοκρατικούς.
Ο Τραμπ και άλλοι νωρίτερα υποσχέθηκαν να ανοικοδομήσουν τις υποδομές σε όλη την επικράτεια. Ο Μπάιντεν έχει κιόλας προωθήσει το εγχείρημα. Και καλά κάνει. Διότι οι αντίπαλοι Κινέζοι δείχνουν να υπερέχουν σε σύγχρονες υποδομές τρομακτικά! Επίσης ανήγγειλε τη φορολόγηση μεγάλων κερδών και μεγάλου πλούτου, κάτι που σχεδόν όλοι οι πρόσφατοι Πρόεδροι απέφευγαν με θρησκευτική προσήλωση.
Στις πρώτες δυο βδομάδες του, ο Μπάιντεν υπέγραψε περισσότερες εκτελεστικές εντολές από οποιονδήποτε Πρόεδρο από την εποχή του Ρούζβελτ στον πρώτο μήνα τους. Προσχώρησε ξανά στη Συμφωνία του Παρισιού για το Κλίμα. Έδωσε εντολή για επαναπροσέγγιση με του ΠΟΥ, για την ανάγκη να φορούν μάσκες στα Ομοσπονδιακά γραφεία και για σχέδιο για την καταπολέμηση της φτώχειας στις ΗΠΑ. Σταμάτησε την κρίση στα σύνορα με το Μεξικό μα εξακολούθησε να στέλνει πίσω παράνομους μετανάστες.
Σταμάτησε να υποστηρίζει τον πόλεμο της Σαουδαραβίας στην Υεμένη. Διέταξε να πληγούν (25 Φεβ.) δυο ομάδες υποστηριζόμενες από το Ιράν στη Συρία και ανέβαλε την απόσυρση των Αμερικανών από το Αφγανιστάν ως τον Σεπτέμβριο.
Θεσπίστηκε ο Νόμος για το Σχέδιο Σωτηρίας με οικονομικά κίνητρα ύψους 1,9 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Το Απρίλιο (22-23) οργάνωσε τη διεθνή σύνοδο κορυφής για το κλίμα όπου δεσμεύτηκε να ελαττώσει τις εκπομπές ρυπογόνων αερίων κατά 50% ως το 2030! Οι άλλες χώρες επίσης ανέλαβαν ανάλογες δεσμεύσεις.
Αυτά και άλλα έχει κάνει ο Μπάιντεν ήδη για να ανατρέψει το αρνητικό κλίμα βάλτωσης και διχασμού που είχε δημιουργήσει ο Τραμπ, ελπίζοντας να λύσει τα πιο ζωτικά προβλήματα της μεσαίας και κατώτερης τάξης μα και να ξαναβάλει την Αμερική μπροστά και αποφασιστικά στη σκακιέρα των διεθνών σχέσεων. Η αναγνώρισή του της γενοκτονίας των Αρμενίων και το χαστούκι στον Ερντογάν είναι μόνο ένα δείγμα της προσπάθειάς του σε αυτόν τον τομέα.
