1. Ας μη νομισθεί πως δεν αναγνωρίζω τις βιαιότητες των Ισραηλινών κατά Αράβων είτε εκτός είτε εντός Ισραήλ. Δεν είναι άγγελοι. Μερικοί ανήκουν σε φανατικούς Σιωνιστές και άλλους παραδοσιακούς θρησκόληπτους. Άλλοι είναι ακραίοι στις αντιδράσεις τους και δεν θα δίσταζαν να εξολοθρεύσουν τους Αραβοπαλαιστινίους και να βομβαρδίζουν το Ιράν με πυρηνικά. Μα γενικά επικρατεί στην Κνέσετ και στην κυβέρνηση μια μετριοπαθής νοοτροπία του «Ζήσε και άσε τους άλλους επίσης να ζήσουν».
Δέχονται δίχως δυσκολία (εκτός από τους λιγοστούς φανατικούς, που υπάρχουν σε κάθε χώρα) τους Άραβες ως πολίτες του Ισραήλ. Παλαιότερα βοήθησαν στην παροχή κοινόχρηστων υπηρεσιών (ηλεκτροδότηση, υδροδότηση κ.λπ.) στη Δυτική Όχθη και στη Γάζα, ενώ οι άλλοι πλούσιοι Άραβες αδιαφορούσαν. Πρόσφατα βοήθησαν πάλι δίνοντας βοήθεια για τον κορωνοϊό (ενώ πάλι άλλοι Άραβες αδιαφόρησαν).
2. Μέσα στο Ισραήλ οι Άραβες ξεκίνησαν ως ένα ποσοστό 8% μα τώρα (Ιουλ 2020) είναι 22%. Μα οι ρυθμοί αύξησης των πληθυσμών Αράβων κι Εβραίων δεν δείχνουν να αλλάζουν έτσι που οι Άραβες με απότομη και υπερβολική διόγκωση να αποτελέσουν απειλή. Οι ίδιοι οι Άραβες του Ισραήλ δεν έχουν καμιά τέτοια επιθυμία και είναι ικανοποιημένοι ως Ισραηλινοί υπήκοοι.
Όπως έχω σημειώσει και αλλού όταν πρότινος ο Ehud Barak είχε προτείνει μικρή αλλαγή συνόρων ώστε μερικές αραβικές πόλεις στην περιοχή Wadi Ara (Umim, Arara, Musmus κ.λπ.) να περάσουν στην Αραβοπαλαιστίνια πλευρά (Δυτική Όχθη), ήταν οι ίδιοι οι Άραβες κάτοικοι που σε λίγες ώρες άρχισαν να διαμαρτύρονται στα πιο κοντινά κυβερνητικά γραφεία με τηλεφωνήματα, ιμέιλ και αυτοπροσώπως.
Δεν ήθελαν με κανένα τρόπο την αλλαγή!
3. Υπάρχουν διαλλακτικοί Άραβες στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη που, όπως δείχνουν αρκετές δημοσιεύσεις στο Διαδίκτυο, θα ήθελαν την ένωση με το Ισραήλ ή τουλάχιστον μια μόνιμη ειρήνευση και συμβίωση. Και είναι πολλοί αυτοί.
Μα οι ηγέτες δεν υποχωρούν από τις ακραίες θέσεις και την αδιαλλαξία τους. Αυτοί ελέγχουν τις τρομοκρατικές οπλισμένες ομάδες και τους άλλους φανατικούς. Αυτοί υποδαυλίζουν το μίσος και την αδιαλλαξία. Αρνούνται να έρθουν σε λογικές διαπραγματεύσεις και συμφωνίες ειρηνικής συμβίωσης. Επιπλέον φροντίζουν να υπενθυμίζουν παλαιές συγκρούσεις και ισραηλινές επιθέσεις ενώ με τις τρομοκρατικές ομάδες δημιουργούν νέα επεισόδια.
Αν οι μετριοπαθείς Άραβες (όπως οι Αιγύπτιοι) δεν πάρουν την εξουσία στα χέρια τους, η εμπόλεμη κατάσταση θα συνεχίζεται.
4. Στο τμήμα §1 ανέφερα τους φανατικούς Ισραηλινούς – τύπους που υπάρχουν σε κάθε χώρα, ανισόρροποι, αλαζόνες, ρατσιστές και παρόμοιοι.
Υπάρχουν πολλά άρθρα στο Διαδίκτυο από Άραβες του Ισραήλ που είναι Χριστιανοί, γεννήματα και θρέμματα στη χώρα με οικογένειες και δουλειές με φίλους Εβραίους και Χριστιανούς και άλλους Άραβες. Πολλοί από αυτούς υποδείχνουν πως σε ορισμένες περιπτώσεις, στο θέατρο ή σε εστιατόριο, αν τύχει να μιλήσουν Αραβικά, κάποιοι παρόντες Εβραίοι θα τους βρίσουν ως Άραβες, όχι ως Χριστιανούς (ή Μουσουλμάνους).
Ο ρατσισμός μοιάζει να είναι ζήτημα εθνικό, όχι θρησκευτικό. Όχι ότι δεν υπάρχει και θρησκευτικό θέμα. Διότι άλλοι, Μουσουλμάνοι, δέχονται αγένεια και βρίσιμο από ορισμένους.
Υποθέτω παντού υπάρχουν παράλογοι πολίτες, σουπερ-εθνικιστές, με τέτοιου είδους περιορισμούς, που πυροδοτούν εύκολα εκρήξεις οργής κι έχθρας.
