1. Το Χονγκ Κονγκ, μια περιοχή και μεγαλούπολη 7εκμ κατοίκων, ήταν ως το 1997 μια Βρετανική αποικία από τον 19ο αιώνα. Φυσικά, απολάμβανε όλα τα αγαθά της Βρετανικής αποικιοκρατίας – τις δημοκρατικές διαδικασίες και κυρίως το «κράτος δικαίου» που σημαίνει πως όλοι είναι ίσοι στον Νόμο της χώρας. (Ίσως να μην το γνωρίζετε μα όταν η κα Θάτσερ ήταν η κραταιά πρωθυπουργός, κάποτε ο σοφέρ πάρκαρε το αμάξι της σε απαγορευμένη θέση κι ένας ευσυνείδητος αστυφύλακας τους έκοψε πρόστιμο! Με το «κράτος δικαίου» δεν ισχύει το δικό μας γνωστό «ξέρεις ποιος είμ’ εγώ;» και άφεση αμαρτιών)
Υπήρχε όμως μια συμφωνία πως η αποικία θα μεταβιβαζόταν στην Κίνα το 1997. Ο Ντενγκ το υπενθύμισε στην κα Θάτσερ αρκετά νωρίτερα και η πρωθυπουργός δεν μπορούσε να μη συμφωνήσει. Έτσι το 1997 η Κίνα απέκτησε το μεγάλο αυτό χρηματοπιστωτικό και εμπορικό κέντρο, συμφωνώντας να διατηρήσει το δημοκρατικό του στάτους κβο. (Στην πραγματικότητα πολλές επιχειρήσεις άρχισαν να φεύγουν διότι δεν εμπιστεύονταν τους Κινέζους.)
2. Πράγματι, κάποιες μικρές αλλαγές απαραίτητες για την ασφάλεια της Κίνας επιβλήθηκαν αρχικά μα δεν επηρέασαν το γενικό κλίμα του Χονγκ Κονγκ. Μα βαθμιαία τα μέτρα ασφαλείας έγιναν πιο καταπιεστικά, όπως στην ευρύτερη χώρα περιορίζοντας την ελεύθερη έκφραση και μερικώς τη μετακίνηση.
Άρχισαν τότε διαδηλώσεις από τη δεκαετία 2000 μα όχι σοβαρές. Σοβαρές έγιναν το 2019. Διότι η ημιαυτόνομη μεγαλούπολη θα έπρεπε κατά τη συμφωνία να έχει μεγάλες ελευθερίες κι εκλογές προυχόντων ως το 2047 (50 έτη μετά τη μεταβίβαση). Μα αυτές οι συνθήκες ελευθερίας βαθμιαία περιορίστηκαν.
Τον Μάρτιο 2019 οι Τοπικές Αρχές πέρασαν γοργά μέτρα που περιόρισαν τις ελευθερίες που εγγυήθηκε η κυβέρνηση Πεκίνου.
Οι διαδηλώσεις διαμαρτυρίας αυξήθηκαν σε συχνότητα κι ένταση φτάνοντας στο σημείο να διαδηλώσουν σχεδόν 2 εκμ. πολίτες!
3. Η κατάσταση άρχισε να εκτραχύνεται και το Πεκίνο αναγκάστηκε να στείλει δικές του δυνάμεις καταστολής για να επιβάλουν τάξη και να συλλαμβάνουν τους ακτιβιστές διαδηλωτές. Διότι τα τοπικά όργανα αρνούνταν να επέμβουν δυναμικά και μαζί με τον φοιτητόκοσμο άρχισαν να κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις νομικοί, καθηγητές και αστυνομικοί!
Αυτές δεν έγιναν ευρέως γνωστές διότι στις ειδήσεις παντού κυριαρχούσε η πανδημία που τότε ήταν στην αρχή της. Πολύ βολικά για την Κίνα!
Καθώς οι ταραχές αυξήθηκαν και άλλες επιχειρήσεις έφευγαν (προς τη Σιγκαπούρη), το εμπορικό και χρηματοπιστωτικό κέντρο άρχισε να χάνει την αίγλη και δύναμή του.
Για ένα έτος πολλοί κεντρικοί δρόμοι γίνονταν ζώνες πολέμου καθώς οι ήπιες, ειρηνικές διαδηλώσεις ξαφνικά ξέσπασαν σε βία – που πολλοί αποδίδουν σε προβοκατόρικη ενέργεια των Αρχών.
4. Τα καταστήματα κλείνουν. Χιλιάδες διαδηλωτές συλλαμβάνονται και φυλακίζονται δίχως δίκη. Πολλοί εξαφανίζονται δίχως ίχνος. Άλλοι αυτοκτονούν και άλλοι βρίσκονται πνιγμένοι ή νεκροί από κάποιο «ατύχημα».
Η κα Carrie Lam, η Ανώτατη Εκτελεστική αξιωματούχος, έχει χάσει τον σεβασμό των πολιτών της. Η δημοτικότητά της δεν φτάνει το 10% και θεωρείται πλέον ανδρείκελο της κυβέρνησης στο Πεκίνο.
Η κατάσταση δεν βελτιώνεται και δεν θα βελτιωθεί, υποθέτω, ωσότου οι συμφωνηθείσες ελευθερίες επανέλθουν. Ο Xi Jinping δεν νιώθει καθόλου άνετα καθώς πολλές χώρες (Αυστραλία, Βρετανία, Νέα Ζηλανδία κ.λπ.) διαμαρτύρονται όλο και πιο έντονα.
Ναι, προώθησαν τον Κομφουκισμό, μα ως φαίνεται και στη χλιαρή μάλλον φιλορωσική στάση τους απέναντι στη Ρωσική Εισβολή στην Ουκρανία, είναι μια επιδερμική προσπάθεια για το θεαθήναι. Διότι εδώ υπάρχει μια κατάφορη αθέτηση συμφωνίας ενώ η Ρωσική Εισβολή είναι μια αισχρή παράβαση Διεθνούς Δικαίου τη οποία η Κίνα δεν καταδικάζει – που δείχνει μια απεχθέστατη πλευρά της Κίνας, μια πλευρά που πολύ επιμελώς ο Χi κι ένα μεγάλο μέρος του ΚΚΚ προσπαθούν να αποκρύψουν μα δεν μπορούν!
