Η Κίνα δείχνει να ολισθαίνει στην παραδοσιακή στάση των κομμουνιστικών καθεστώτων παρά τη μεγάλη μεταρρύθμιση που έκανε εισάγοντας καπιταλισμό και (κάποιο) φιλελευθερισμό στο μονοκομματικό καθεστώς της. Δεν καταδίκασε ευθέως τη ρωσική εισβολή και νιαουρίζει διάφορα κλισέ περί ειρήνης και ανεξαρτησίας των εθνών. Έτσι στο ψήφισμα του ΟΗΕ δήλωσε αποχή, διότι δεν μπορούσε, από την άλλη, να ψηφίσει υπέρ μιας κατάφορης παραβίασης του διεθνούς δικαίου. Μα ίσως να έχει και άλλες βλέψεις.
Η ίδια η Κίνα επί Μάο κατέλαβε το Θιβέτ, μια άλλη ανεξάρτητη χώρα με τον αβάσιμο ισχυρισμό πως το Θιβέτ κάποτε ήταν κινεζικό, ακριβώς σαν τον ισχυρισμό του Πούτιν πως η Ουκρανία ήταν κάποτε ρωσική.
Το Θιβέτ ήταν μια μεγάλη αυτοκρατορία τον 9ο αιώνα ΚΕ που κάλυπτε όλο το θιβετανικό οροπέδιο στα Ιμαλάια, έφτανε ως τη Βεγγάλη νοτιοανατολικά και κάλυπτε τα εδάφη του λεκανοπεδίου Tarim και των Panur στην Κεντρική Ασία στα βορειοδυτικά ως και την επαρχία Yunnan της Κίνας στα ανατολικά. Οπότε οι διεκδικήσεις της Κίνας είναι εντελώς ψευδείς. Όπως και της πουτινικής Ρωσίας σχετικά με την Ουκρανία και άλλες χώρες, ανεξάρτητες από το 1991 όταν διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση. Καμιά από αυτές δεν ήθελε σχέση με τη Ρωσία. Ακόμα και η Λευκορωσία (Belarus) υποτάχτηκε στον Πούτιν, διότι ο φοβερά διεφθαρμένος Λουκασένκο βασίστηκε στη στήριξη του για να παραμείνει για σχεδόν 30 χρόνια πρόεδρος δικτάτορας.
Γιατί η Δύση ανέχθηκε την κατάληψη του Θιβέτ από τους κομμουνιστές του μισότρελου και διεφθαρμένου Μάο είναι ακόμα ένα μυστήριο, που εξηγείται μόνο από την επιθυμία και το βόλεμα καλοπέρασης που παράγει τη δειλία, η προσκόλληση στη ζωή τρυφηλότητας. Βέβαια, υπήρχε στο Θιβέτ καθεστώς άγριας εκμετάλλευσης του απλού λαού από τους γαιοκτήμονες και το βουδιστικό ιερατείο: καθεστώς σκλαβιάς. Μα αυτό δεν έδινε κανένα δικαίωμα στην Κίνα να εισβάλει και να καταλάβει το Θιβέτ με τον χαλκευμένο ισχυρισμό πως κάποτε της ανήκε.
Η Κίνα φιλελευθεροποιήθηκε με τις ριζικές μεταρρυθμίσεις του Ντενγκ στη δεκαετία 1980 και κατόπιν στη δεκαετία 1990. Έκτοτε ακολούθησε ραγδαία ανάπτυξη χάρη στην ελεύθερη οικονομία ενός σχετικά καπιταλιστικού συστήματος, με την οποία εκατοντάδες εκατομμύρια Κινέζοι των φτωχότερων τάξεων ανήλθαν στη Μεσαία Τάξη πλούτου. Συγχρόνως έγινε μια μεγάλη ελευθεροποίηση στη μετακίνηση ακόμα και στο εξωτερικό και στην έκφραση που, όμως, η τελευταία περιορίστηκε μετά τις ανοικτές επικρίσεις και τις βίαιες διαμαρτυρίες που οδήγησαν στις βιαιοπραγίες της πλατείας Τιενανμέν, Πεκίνο, το 1989.
Νομίζω πως η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση ήταν η εγκαθίδρυση της διδασκαλίας του Κομφούκιου σε όλες τις βαθμίδες Παιδείας. Αυτό, αποτελούσε μέρος ενός μεγαλύτερου διεθνούς κύματος μεταρρύθμισης που συμπεριλάμβανε τη Σιγκαπούρη, την Ταϊβάν, την Κίνα και τη Νότιο Κορέα. Ο άξονας αυτής της φιλοσοφίας είναι η αρετή με τον ‘χρυσό κανόνα’ (του Χριστιανισμού) – Μην κάνεις σε άλλους αυτό που άλλοι δεν θέλεις να κάνουν σε σένα.
Φυσικά, στη θεωρία αυτός είναι ένας εξαιρετικός κανόνας. Μα μόνο αν εφαρμόζεται στην καθημερινή συμπεριφορά των πολιτών θα έχει αξία. Αλλιώς είναι μια ακόμα θεώρηση για συζήτηση και συγγραφή άρθρων μεταξύ πανεπιστημιακών και άλλων θεωρητικών.
Κατά πόσον η σημερινή ηγεσία του ΚΚ Κίνας ενστερνίζεται και θέλει να εφαρμόζεται στην πράξη το κομφουκιανό σύστημα (ό,τι έχει άμεση σχέση τουλάχιστον με τις σημερινές συνθήκες ζωής), θα φανεί στη στάση που η Κίνα θα κρατήσει απέναντι στη Δύση και τη Ρωσία. Αν υποστηρίξει έμπρακτα τη Ρωσία στη ληστρική επιδρομή της και το τερατωδώς διεφθαρμένο κλεπτοκρατικό, δικτατορικό, γκανγκστερικό καθεστώς της, θα σημαίνει πως θα ακολουθήσει όχι τον Κομφουκιανισμό της παράδοσης, μα τον Μαοϊσμό της μοντέρνας παράνοιας.
Τα πρόσφατα δείγματα σχετικά με την βίαιη καταστολή των έντονων ταραχών στο Χονγκ Κονγκ, όπου οι πολίτες ζητούν την επαναφορά των συμφωνηθεισών δημοκρατικών ελευθεριών, όταν έγινε η μεταβίβαση της πρώην βρετανικής αποικίας το 1997 στην Κίνα, και η φιλορωσική στάση της απέναντι στην επαίσχυντη Ρωσική Εισβολή στην Ουκρανία (που παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο) δεν είναι πολύ καλά. Ίσως να θέλει να διαφυλάξει ένα δικαίωμα να πράξει και η ίδια εισβολή και κατάληψη της Ταϊβάν. Μα από την άλλη, οι Κινέζοι από την εποχή του Ντενγκ είναι πάντα πολύ προσεκτικοί στις δηλώσεις τους. Διότι δεν τους αρέσουν πραγματικά ούτε οι Ρώσοι ούτε οι Δυτικοί και κυρίως οι Αμερικανοί μετά τον Τραμπ.
