Ο Misha Firer είναι Ρώσος, γέννημα και θρέμμα της Αγ. Πετρούπολης, μα ταξιδεύει μόνος ή με την οικογένειά του στη Μόσχα, σε άλλα μέρη της χώρας του, κάποτε και στο εξωτερικό. Αναρτά συχνά άρθρα και φωτογραφίες από τη Ρωσία στο Διαδίκτυο. Στα τέλη Μαρτίου ανάρτησε αυτήν την εξομολογητική επιστολή – στα Αγγλικά.
Πέρυσι το καλοκαίρι κάναμε διακοπές στην Τουρκία σε ένα παραθαλάσσιο ξενοδοχείο Βασιλικός Πήγασος. Η κόρη μου έπαιζε στην ακρογιαλιά με μια συνομήλική της από την Ουκρανία ενώ εγώ συνομιλούσα με τον πατέρα της που ήταν κι αυτός στο φαρμακευτικό εμπόριο. Η μητέρα, Ουκρανή από τη δυτική περιοχή της Ουκρανίας, φρόντιζε τα δυο κορίτσια ενώ εμείς οι δυο κολυμπούσαμε.
Αυτή και η επόμενη είναι του M. Firrer
Μιλούσαμε όλοι άνετα στη Ρωσική, εκτός από τη μητέρα που όμως τα κατάφερνε με την Ουκρανική και λίγες ρωσικές λέξεις.
Δεν ξέρω τι απέγινε η οικογένεια εκείνη. Θλίβομαι όταν καμιά φορά, όπως τώρα, σκέφτομαι τι θα μπορούσαν να έχουν πάθει με την “ειδική στρατιωτική επιχείρηση”. Είναι τόσο δειλό το καθεστώς μας που δεν τολμούν να χρησιμοποιήσουν την ορθή ονομασία “εισβολή”.
Μα γνωρίζω καλά πως ο “Ρωσικός Κόσμος” που ο Πούτιν και οι προπαγανδιστές του προβάλλουν με λόγια και τώρα με βόμβες θα θρυμματιστεί για πάντα.
Κατανοείστε πως γλωσσικά, η νοτιοανατολική Ουκρανία διαφέρει πολύ λιγότερο από τη γειτονική, νοτιοδυτική Ρωσία παρά η βόρεια Ρωσία. Όχι μόνο η γλώσσα μα και τα έθιμα είναι τόσο όμοια.
Είναι δύσκολο για μένα να συλλάβω πλήρως αυτήν την εισβολή. Πριν τρεις δεκαετίες ήταν η ίδια χώρα η Σοβιετική Ένωση. Και τώρα η μια, η μεγάλη, επιτίθεται στη μικρή επειδή αυτή δεν θέλει να ζει ή να σχετίζεται με τη μεγάλη που είναι μια δικτατορία με ξεδιάντροπο νταηλίκι.
Κάποτε αυτοί οι άνθρωποι, ή έστω οι πατεράδες τους και από τις δυο πλευρές, πολεμούσαν μαζί, πλάι πλάι ενάντια στους Ναζί εισβολείς και γιόρτασαν μαζί, πλάι πλάι, τα αγαθά της νίκης τους. Ενώ τώρα;…
Τώρα τα ρωσικά τανκς βαμμένα με το Ζ που θυμίζει το μισό της χιτλερικής σβάστικα και τα κανόνια φτύνουν φωτιά και ισοπεδώνουν ολόκληρες πόλεις στην Ουκρανία, τόσες βδομάδες, μέρα και νύχτα επειδή ο λαός και ο στρατός της, που κατηγορούνται με παράλογη προπαγάνδα ως Ναζί, δεν θέλουν να παραδοθούν και να συρθούν βίαια σε υποταγή σε μια δικτατορία.
Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ, ειλικρινά, τρεις νύχτες μετά την εισβολή. Ακόμα και τώρα, 5 βδομάδες αργότερα, ξυπνώ τα βράδια με τον ακατανόητο εφιάλτη ότι η Ρωσία πολεμά την Ουκρανία. Μου φαίνεται ψέμα κι όμως είναι αλήθεια.
Κι ο νους προσπαθεί να δεχτεί, να χωνέψει, την κλίμακα της βαρβαρότητας και αγριότητας, την κλίμακα του κακού, καθώς οι συμπατριώτες μου βομβαρδίζουν νοσοκομεία, μαιευτήρια, σχολεία, παιδικές χαρές, θέατρα και πολυκατοικίες, ενός λαού που έχει την ίδια ή παρόμοια γλώσσα και μοιράζεται την ίδια ιστορία και πολιτισμική κληρονομιά. Γιατί; Γιατί οι Ουκρανοί δεν θέλουν τον Πούτιν για πρόεδρό τους. Γιατί προτιμούν το φιλελεύθερο καθεστώς της Ευρώπης. Νιώθω αδύναμος, άρρωστος, αηδιασμένος. Σωματικά, νοητικά, ηθικά. Είναι τρέλα!
Οι συμπατριώτες μου επίσης με αηδιάζουν καθώς, στην πλειοψηφία τους υποστηρίζουν την “ειδική στρατιωτική επιχείρηση”. Το αρχικό σχέδιο ήταν η κατάληψη της πρωτεύουσας, του Κιέβου, μα τώρα έχει ξεφύγει σε ένα επιταχυνόμενο σπιράλ ανεξέλεγκτης καθόδου σε μια θεοσκότεινη περιοχή. Το Κίεβο μένει απόρθητο και η προ-ρωσική κυβέρνηση-μαριονέτα ένα μακρινό όνειρο.
Με ξάφνιασαν οι αλλαγές σε αυτούς τους ανθρώπους που δίνουν τόσο ολόκαρδη υποστήριξη σε μια αποτρόπαια πράξη σφαγής και καταστροφής. Το καταλαβαίνω, διότι βλέπουν άλλες εικόνες στην τηλεόραση, ακούνε άλλες ειδήσεις, πως οι στρατιώτες μας καθαρίζουν την αδελφή χώρα από Νέο-Ναζί που εγώ ξέρω πως είναι ανύπαρκτοι, μα αυτοί το πιστεύουν. Κι έχουν τώρα έναν παράξενο ενθουσιασμό που είναι δίψα για αίμα.
Με τρομάζουν οι συμπατριώτες μου στην κατάστασή τους, γιατί μπορούν να φερθούν με ίδιο τρόπο και σε μένα και σε όποιους άλλους που δεν αποδέχονται τη μηδενιστική, τυφλή ιδεοληψία τους και την εθνική ανωτερότητά τους που παράγουν τόσο ξαφνικό μίσος. Είναι το μίσος με το οποίο γέμισαν τα μυαλά τους αφού άδειασαν από πραγματισμό και λογική χάρη στον βομβαρδισμό προπαγάνδας και ψευδών ειδήσεων που δέχονται από την τηλεόραση και άλλα ΜΜΕ.
Μα την ίδια ώρα νιώθω θλίψη και συμπόνια για τους συμπατριώτες μου διότι ξέρω τι τους περιμένει και πώς θα τους χτυπήσει σαν βαρύ σφυρί, ανελέητα, η αδήριτη συνειδητοποίηση πως το μυαλό και η καρδιά τους δηλητηριάστηκαν, μούδιασαν και υποχώρησαν στη δύναμη του Κακού.
Διότι κάποια ώρα θα ξυπνήσουν από τη μαγγανεία που τόσο περίτεχνα εξύφανε ο πρόεδρος και οι προπαγανδιστές του με τις ιδεοληψίες περί ανωτερότητας και καθαρότητας. Θα καταλάβουν τότε τι υποστήριζαν τόσο βίαια, τόσο παθιασμένα και ζητούσαν από τις Ένοπλες Δυνάμεις μας περισσότερη σφαγή, περισσότερο αίμα ανθρώπων, γειτόνων μας, άμαχων και αθώων, ανθρώπων ίδιας φυλής και ίδιου αίματος. Τότε θα τους χτυπήσει η φρίκη στην πιο τρομακτική, στην πιο τραυματική της διάσταση. Και τότε θα εμπειραθούν το ισχυρό χτύπημα της κτηνωδίας που προηγήθηκε – μια οδύνη δυνατότερη από ότι ένιωσαν ποτέ.
Θυμάμαι τη φράση από το βιβλίο του Τζόζεφ Κόνραντ Η Καρδιά του Σκότους: “Η φρίκη! Η φρίκη!”
Η μαζική κατάρρευση σε αυτήν τη μετα-τραυματική συλλογική και ατομική οδύνη του Ρωσικού λαού είναι αναπόφευκτη και μας έρχεται όλο και πιο κοντά με κάθε μέρα αυτής της “ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης”.
