Είναι μια ακόμα ένδειξη του άρρωστου ψυχισμού των Ελλήνων να μην ενδιαφέρονται για την καταστροφή της Ουκρανίας (με 3εκμ γυναικόπαιδα και ηλικιωμένους στην προσφυγιά και πάνω από 100 μικρά παιδιά βομβαρδισμένα!) από τα ρωσικά στρατεύματα. Οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, ειδικά στη Θεσσαλονίκη, ήταν αναιμικές και οι αριθμοί απίστευτα χαμηλοί. Αν ήταν οι Αμερικανοί ή Βρετανοί που πολεμούσαν και βομβάρδιζαν μια μικρότερη χώρα, οι δρόμοι και οι πλατείες θα ξεχείλιζαν και θα υπήρχαν μόνιμα πορείες προς και γύρω από την Αμερικανική Πρεσβεία.
Η αναρχοαριστερά στην Ελλάδα είναι πάνω από 45% του πληθυσμού. Οι οπαδοί του Πασόκ-ΚΙΝΑΛ είναι διχασμένοι: άλλοι είναι προς και με την Αναρχοαριστερά και άλλοι με το Κέντρο. Οι κεντροδεξιοί δεν θέλουν να χάσουν το ραχάτι τους. Οι σίγουροι είναι μόλις 33%. Μα είναι πλούσιοι και “νοικοκυραίοι” και ούτε αυτοί θα κατέβουν στο πεζοδρόμιο ή στους δρόμους.
Οι αναρχοαριστεροί υποκρίνονται τώρα πως είναι αμερόληπτα εναντίον κάθε πολέμου. Σάμπως και η ληστρική, γενοκτονική επιδρομή στην Ουκρανία από τους σιδερόφρακτους βάρβαρους Ρώσους δεν είναι “πόλεμος”! Το νέο σύνθημα ήταν:
Όχι στον πόλεμο, καμιά συμμετοχή. Ειρήνη και φιλία ζητούνε οι λαοί.
Εσύ βέβαια, αν είσαι ηλίθιος, το πιστεύεις.
Η Αναρχοαριστερά του 45% πάντοτε ήταν και είναι αντι-Δυτική εκτός όταν πιέζουν τα πράγματα και βλέπεις πως μόνο η ΕΕ και η Αμερική σε σώζουν.
Αποτελεί πατροπαράδοτο αριστερό καθήκον να μην είναι με το ΝΑΤΟ. Κατανοητό, διότι πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Ο αντινατοϊσμός, ο αντιαμερικανισμός, ο αντιευρωπαϊσμός, ο αντιδυτικισμός εν γένει, είναι βαθιά ριζωμένοι στην Αριστερά. Το πρόβλημα, όμως, εν προκειμένω είναι πραγματολογικό. Το ΝΑΤΟ δεν είναι στους εμπόλεμους. Δεν είναι νατοϊκές οι πολυκατοικίες που βομβαρδίζει ο Βλαδίμηρος Πούτιν. Δεν πεθαίνουν νατοϊκοί στρατιώτες· γυναικόπαιδα βλέπουμε σκεπασμένα σε ματωμένες κουβέρτες. Όμως η κ. Νατάσσα Μποφίλου είναι γενικώς υπέρ των λαών. Σιγά μην ασχοληθεί με τη σφαγή ενός συγκεκριμένου λαού. (Π. Μανδραβέλης, Καθημερινή, 18/3/22)
Αυτοί οι αναρχοαριστεροί έχουν συνηθίσει στην τρυφηλότητα των (σχετικά) πολιτισμένων σοσιαλδημοκρατιών της Δύσης: έχουν καλομάθει κι εθιστεί και δείχνουν την ευγνωμοσύνη τους δημιουργώντας ταραχές – μα ποτέ την επανάσταση που θα τις καταστρέψει! Έγιναν πολλές μεταναστεύσεις από την Ελλάδα χιλιάδων ανθρώπων – σε ΗΠΑ, Καναδά, Γερμανία, Αυστραλία, Νότια Αφρική. Ποτέ όμως στη Ρωσία ή Σοβιετία. Μόνο μετά τον Εμφύλιο, μετά το 1949 οι ηττημένοι και καταρρακωμένοι κομμουνιστές αναγκάστηκαν να φυγαδεύσουν εαυτόν στις κομμουνιστικές χώρες και στη Ρωσία όπου δεινοπάθησαν όλοι εκτός από τους επιτήδειους κομματικούς κουκουέδες. Οι εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι πήγαιναν στις Δυτικές σοσιαλδημοκρατίες – πάντα. Διότι μόνο εκεί μπορούσαν να ορθοποδήσουν και να διαπρέψουν!
Αυτή είναι η τρέλα που ταλανίζει αυτό το έθνος σούπερ-ηλιθίων.
Συγχρόνως αυτοί οι λάτρεις της λαοκρατίας πάντα αρνούνταν να αφήσουν έναν λαό να αποφασίσει τον γεωπολιτικό προσανατολισμό του – προς τη φιλελεύθερη Δύση. Και τώρα η Ρωσία θέλει να εμποδίσει τους Ουκρανούς να επιλέξουν το δικό τους μέλλον, τη δική τους γεωπολιτική κατεύθυνση και καλλιέργεια. Όχι, πρέπει να είναι με τη Ρωσία (είναι δήθεν Ρώσοι ενώ αυτοί, τα εκατομμύριά τους, μισούν τους Ρώσους!) ή το πολύ–πολύ να είναι αποστρατικοποιημένοι ουδέτεροι, έτσι που μόλις η Ρωσία το αποφασίσει, να γίνουν βορά στα βομβαρδιστικά τους – αεροπλάνα, τανκς, κανόνια!
Είναι σχιζοφρενείς. Δεν μπορούν να ζήσουν αλλού σε άλλο καθεστώς, γιατί έχουν εθιστεί αθεράπευτα, ως φαίνεται. Μα δεν μπορούν και να αποτινάξουν από τη νοοτροπία και τον ψυχισμό τους αυτήν την κληρονομημένη αποστροφή προς τη Δύση η οποία δεν είναι της μοντέρνας εποχής.
Πάει πίσω στο Βυζάντιο που σχεδόν δεν ήξερε πως υπήρχαν άλλα πολιτισμένα βασίλεια στα δυτικά (μετά τον 9ο αιώνα). Υπήρχαν μόνο οι σχισματικοί, αιρετικοί Ρωμαιοκαθολικοί. Και αυτή η μνησικακία έχει παραμείνει. Υπάρχουν εκατοντάδες (ή είναι εκατοντάδες χιλιάδες;) λαϊκοί και, κυρίως, φανατικοί καλόγεροι που οραματίζονται ακόμα, ή πιστεύουν, πως θα έρθει “το ξανθό γένος του βορρά” και θα μας σώσει από τους Τούρκους – ενώ αυτό συμμαχεί με, και οπλίζει, τους Τούρκους.
Απεχθάνονται με έντονη σιχασιά τη Δύση και τη σοσιαλδημοκρατία, όχι για τα πραγματικά μειονεκτήματά της, που θα έπρεπε να τα επισημάνουν και να συνεισφέρουν στην αλλαγή τους, μα μόνο με την ψευδαίσθηση και ουτοπία ενός άκαρπου, νεκρού παρελθόντος.
