1. Αυτή είναι η γνώμη των γαλαζόαιμων αναρχοαριστερών, σταλινιστών, μαοϊστών και άλλων “ιστών”. Απειλούν οι Δυτικοί τη Ρωσία, χώρα ειρήνης και φιλίας, και αυτή εξ ανάγκης πρέπει να αμυνθεί.
Αυτή είναι και μια γραμμή δικαιολογιών που προτάσσει ο Πούτιν και το συνεργείο των αυλοκολάκων – Λαβρόφ, Πεσκόφ, Ζαχάροβα, Μεντβέντεφ κλπ. Από το 2012 άρχισε να γίνεται απειλητική η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ, και φυσικά, η Αμερική. Μα οι Βαλτικές χώρες που έχουν (η Εσθονία και η Λετονία) σύνορα με τη Ρωσία μπήκαν στο ΝΑΤΟ το 2004. Η Ρωσία τότε δεν εξέφρασε καμιά αντίρρηση, καμιά διαμαρτυρία. Απεναντίας ο Πούτιν προσέγγιζε τη Δύση με μεγάλη εγκαρδιότητα κι επέτρεπε στους Αμερικανούς να πετούν πάνω απ’ την ρωσική επικράτεια και να ανεφοδιάζουν τα στρατεύματά τους στο Αφγανιστάν!
2. Αλλά από το 2012 κι έπειτα η Δύση έγινε ο μεγάλος εχθρός. Διότι αυτό είχε γράψει και ο Ρώσος φιλόσοφος και νομικός Ivan Ilyin πριν από 70 τόσα χρόνια. Και όντως πριν από 71 έτη οι χιτλερικές ορδές εισέβαλαν στα εδάφη της ΕΣΣΔ από τη Δύση κυρίως –Ουκρανία, Λευκορωσία και μέσω των Βαλτικών χωρών τις οποίες πήραν από την ΕΣΣΔ. Και το ρωσικό αφήγημα χρειάζεται κάποιον εύκολα αναγνωρίσιμο εχθρό για να έχει τον ισχυρό, απολυταρχικό ηγέτη.
Αυτές όμως είναι παιδαριώδεις δικαιολογίες. Δεν είναι αφύσικο για τους Ρώσους πουτινιστές να τις διαλαλούν και για τους αναρχοαριστερούς και φιλοκινέζους ή άλλους αντι-δυτικούς να τις αναμασούν και να τις φτύσουν όπου λάχει. Μα δεν μπορούν εχέφρονες άνθρωποι να τις πάρουν στα σοβαρά.
3. Και όμως ένας καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου είχε το 2014 ήδη αποφασίσει πως η Αμερική και το ΝΑΤΟ με τη συνεργασία της ΕΕ επεκτείνονταν “απειλητικά” κατά της Ρωσίας κι έτσι η χώρα αυτή αποφάσισε να προσαρτήσει (ληστρικά) την Κριμαία το 2014. Το ίδιο είχε κάνει το 2008 με τις δυτικές περιοχές Αμπχαζία και Οσετία για να κρατήσει αδύναμη και διχασμένη τη Γεωργία.
Ο καθηγητής είναι ο Τζον Mερσχάιμερ, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και το άρθρο του φιλοξενήθηκε στο Foreign Affairs Σεπτ. 2014. Μέρη του άρθρου αναδημοσιεύθηκαν στην Κυριακάτικη Καθημερινή, 20 Μαρτίου 2022.
Όμως αυτή η θεώρηση [πως οι Ρώσοι είναι επιθετικοί] είναι λανθασμένη: οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους μοιράζονται το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για την κρίση. Η ρίζα του προβλήματος είναι η διεύρυνση του ΝΑΤΟ, το κεντρικό στοιχείο μιας ευρύτερης στρατηγικής για την απομάκρυνση της Ουκρανίας από την τροχιά της Ρωσίας και την ενσωμάτωσή της στη Δύση. Ταυτόχρονα, η επέκταση της ΕΕ προς ανατολάς και η υποστήριξη της Δύσης προς το φιλοδημοκρατικό κίνημα στην Ουκρανία – αρχής γενομένης από την Πορτοκαλί Επανάσταση το 2004 – ήταν επίσης κρίσιμα στοιχεία. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, οι Ρώσοι ηγέτες αντιτάχθηκαν σθεναρά στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ και τα τελευταία χρόνια κατέστησαν σαφές ότι δεν θα παρέμεναν αδιάφοροι….
4. Η ανάλυση του καθηγητή που έγινε το 2014 έχει κάποια αληθοφάνεια μα δεν αναφέρει καθόλου τις εγκάρδιες σχέσεις του Πούτιν με τη Δύση ως το 2011 (για την ακρίβεια), ούτε τις ιστορικο-φιλοσοφικές αντιλήψεις που πήραν κυρίαρχη θέση στον νου του Ρώσου ηγέτη κι άρχισαν να εκφράζονται όλο και πιο ξεκάθαρα καθώς τα χρόνια περνούσαν.
Στις 22/2/2022 ο Πούτιν είπε σαφέστατα αυτό που έγραψε το 2021, και που η ρωσική πολιτική πίστευε μα δεν διαλαλούσε, πως η Ουκρανία είναι μέρος της Ρωσίας και ο ουκρανικός λαός είναι αδελφός λαός των Ρώσων κι έτσι πρέπει να ενωθούν πάλι! Υπήρχε όπως υπάρχει, επιπλέον, ο ανομολόγητος φόβος της Δυτικής σοσιαλδημοκρατίας προς την οποία είχαν στραφεί όλες οι πρώην χώρες δορυφόροι της ΕΣΣΔ (πλην της δικτατορίας του Lukashenko στη Λευκορωσία). Βέβαια ο καθηγητής δεν γνώριζε τα μελλούμενα γεγονότα μα γνώριζε πολλά άλλα (όπως §1 και 2) που, όμως, επέλεξε να αγνοήσει! Δυστυχώς πολλοί καθηγητές αυτό κάνουν – επιχειρούν να δείξουν ανωτερότητα στις αναλύσεις τους μα αγνοούν στοιχεία που δεν ταιριάζουν και τονίζουν τα επιλεγμένα!
Ο Καθηγητής πρέπει να γνώριζε και για τον Δεκέμβριο του 2013 οπότε ο Πούτιν έκανε την ομιλία του στην ετήσια ομοσπονδιακή συνέλευση η οποία έδειξε τη στόχευσή του στην ανασύσταση της (Μεγάλης) Ρωσίας, επαναφέροντας στο προσκήνιο την έννοια της Ευρασίας ως “ζωτικού χώρου”. Είναι δε μια έννοια που με την εισβολή στην Ουκρανία σήμερα θυμίζει τον “ζωτικό χώρο” όπως τον καθόρισε η ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ.
Και, τελικά, γιατί πρέπει μια ανεξάρτητη χώρα μέλος του ΟΗΕ να μη μπορεί να συμμαχήσει με άλλες πολιτισμένες χώρες και να ενταχθεί στην ΕΕ επειδή κάποιοι κομπλεξικοί Ρώσοι δεν αντέχουν την ιδέα της Δυτικής Δημοκρατίας κι έτσι να σκλαβώνεται στην απαίτηση των αυταρχικών γειτόνων. Αυτή είναι μια βασική και ουσιαστική αρχή για όλες τις διεθνείς σχέσεις – μια χώρα να επιλέγει τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της ανεξάρτητα.
