Η παρομοίωση με τον Χίτλερ είναι πλέον κοινός τόπος: ψεύτης, φιλόδοξος, ματαιόδοξος, εθνικιστής, άρπαγας, αδίστακτος. Επιπλέον – ερωτύλος: ο γάμος και τα νόμιμα παιδιά του δεν τον εμπόδισαν να έχει ερωμένες και νόθα. Αυτή και μόνο η άποψη δηλώνει πολλά για τον Ρώσο πρόεδρο. Το ότι βρίσκεται στην ηγετική θέση ως πρόεδρος ή πρωθυπουργός για 25+ χρόνια δηλώνει επίσης πολλά για τον χαρακτήρα του. Το ότι επί εβδομάδες ψευδόταν στους ηγέτες με τους οποίους συνομιλούσε διαβεβαιώνοντάς τους πως δεν σχεδίαζε καμιά εισβολή στην Ουκρανία, και μάλιστα κορόιδευε τους Αμερικανούς και Βρετανούς που καθόρισαν με σχετική ακρίβεια την εισβολή, δηλώνει έναν αισχρό απατεώνα.
Γράφω σε σχέση με άρθρο από Αμερικανό για τον Πούτιν που τον περιγράφει ως “ανεξιχνίαστο” (inscrutable) και ως “έναν πολιτικό που διαχειρίζεται μια ασταθή ολιγαρχία”, κι επομένως δικαιολογείται για τις πολιτικές του και την εισβολή!
Μια πολύ γνωστή μου κυρία με πληροφόρησε πως ο Πούτιν έχει αίσθηση Δικαιοσύνης και μόνο όταν οι άλλοι δεν ακούνε (=δηλ. αγνοούν) αυτά που λέει καταφεύγει σε βία! Δεν ακούς τι λέω, τι θέλω, οπότε θα το πάρω με τη βία. Κι άλλη σπουδαία δικαιολογία.
Τα πάντα δικαιολογούνται τελικά αν τα ανάγουμε στο γεγονός πως αφού συμβαίνουν, οι νόμοι του σύμπαντος, η Φύση, ο Θεός, τα επιτρέπουν!
Μα ο συγγραφέας ειρωνεύεται και τους Αμερικανούς συμπατριώτες του λέγοντας πως και οι Αμερικανοί πολιτικοί “διαχειρίζονται μια ολιγαρχία” μα οι Αμερικανοί δεν το παραδέχονται και χρησιμοποιούν άλλους όρους για τα δικά τους. Αυτό βέβαια δεν είναι καθόλου αλήθεια και ο συγγραφέας είναι ασυνάρτητος. Ειδικά όταν από τη μια λέει πως ο Πούτιν δεν είναι Χιτλερικός ή Σατανικός και από την άλλη πως είναι “απολυταρχικός” και πως η εισβολή δεν δικαιολογείται!
Δεν είναι νέος πια στο παιχνίδι ο Πούτιν και ξέρει πως τουλάχιστον στη χώρα του πρέπει να παρουσιάζει ένα ίματζ το οποίο οι μάζες, παρά την φτώχια και τη μιζέρια τους, μπορούν να λατρέψουν σαν εικόνισμα, όπως των πολλών αγίων στις εκκλησίες τους. Λόγω καλής προπαγάνδας εκ μέρους οργάνων σαν την κα Ζαχάροβα (και πολλούς αφανείς μα καλύτερους πράκτορες) αυτό το πετυχαίνει πολύ καλά. Μα και λόγω αμορφωσιάς των μαζών που τον βλέπουν σαν ήρωα, συνεχιστή των μεγάλων ηγετών (Ιβάν ο Τρομερός, Πέτρος, Λένιν, Στάλιν), αυτός που ξαναζωντάνεψε τη Ρωσική Αυτοκρατορία παίρνοντας σχεδόν αναίμακτα κομμάτια της Γεωργίας, άλλες ασιατικές πρώην Σοβιετικές “δημοκρατίες” και την πολυτιμότατη Κριμαία (2014) – και τώρα την Ουκρανία “που ήταν πάντα Ρωσία” (όπως ο ίδιος έγραψε στην ανιστόρητη φυλλάδα του το 2021, μα κανείς σχεδόν δεν τη διάβασε ή δεν την κατάλαβε).
Όταν δεν θέλεις να δεις κάτι, σίγουρα μπορείς να μην το δεις και δεν θα το δεις, χωρίς καν να κρατάς τα μάτια σου κλειστά. Αυτό έκαναν οι ηγέτες των φιλελεύθερων κρατών στη δεκαετία 1930: (έκαναν πως) δεν έβλεπαν την παραφροσύνη του Χίτλερ. Απέφευγαν να τον εξαγριώσουν/προκαλέσουν, καθώς εξοπλιζόταν (οι Σοβιετικοί του παραχώρησαν διευκολύνσεις για τους εξοπλισμούς και τις δοκιμές αεροπλάνων!) και άρπαζε μια ή άλλη φέτα από ανεξάρτητες χώρες, ακόμα και όταν κατάπιε ολόκληρη την Αυστρία και τη Τσεχοσλοβακία. “Ειρήνη στην εποχή μας με τιμή!” το ίδιο κάνουν και σήμερα οι Δυτικοί, ενώ η Ουκρανία συνθλίβεται.
Δεν είναι μόνο το άρθρο του Πούτιν που είναι αναρτημένο σε σύνοψη στη Wikipedia. Δεν είναι μόνο οι σκοτεινές, ύπουλες σχέσεις του με διάφορους ολιγάρχες γκάγκστερ που λεηλάτησαν τον εθνικό πλούτο της Ρωσίας. Είναι και οι επεκτατικές επιδρομές του (σαν του Χίτλερ ή του Μουσολίνι και, νωρίτερα, των Ρώσων Μπολσεβίκων υπό τον Λένιν) σε άλλες χώρες. Μα είναι και τα λεπτότερα στοιχεία της παιδείας, της όχι κα τόσο επιτυχημένης καριέρας του στην Κα-Κε-Μπε και ο τρόπος διακυβέρνησης – ιδίως όσον αφορά την παιδεία του λαού. Διότι δίχως ορθή παιδεία τίποτα δε θα ευδοκιμήσει στη χώρα.
Το ότι ο Πούτιν και οι ολιγάρχες γκάνγκστερ – επιχειρηματίες και ομοϊδεάτες του (γκάνγκστερ) πολιτικοί έδωσαν μια επίφαση δυτικής δήθεν σοσιαλδημοκρατίας και αναζωογονημένου κράτους, κυρίως χάρη στο εισόδημα από καύσιμα, δεν λέει και πολλά. Υπάρχουν και τα άλλα κριτήρια. Να δύο: α) Ο ίδιος ο Πούτιν είχε οργανώσει την ανατίναξη κτηρίων που αποδόθηκε στους Τσετσένους για να έχει δικαιολογία να τους πολεμήσει και να καταστρέψει τις πόλεις τους. β) Όταν έγινε πρόεδρος ξανά τον Μάιο 2012 πέρασε μέτρα που για συζητήσεις όπως η μαζική εκτέλεση Πολωνών ελίτ στο Κατίν (1940) και άλλα σταλινικά εγκλήματα θα θεωρούνταν εγκληματικές παραβάσεις. Τέτοιος ήταν και είναι ο “αιώνιος πρόεδρος”.
Μερικοί οξυδερκείς ιστορικοί και αναλυτές διέβλεψαν το κλεπτοκρατικό καθεστώς της Ρωσίας που είχε ξεκινήσει νωρίτερα μα τσιμεντώθηκε το 2010 – 2012 (Timothy Snyder 2018: The Road to Unfreedom, κεφ 1). Μα κανείς δεν έδωσε την πρέπουσα προσοχή. Όπως στη δεκαετία 1930 ελάχιστοι πρόσεχαν τι έλεγε ο Τσώρτσιλ για τον Χίτλερ.
Έτσι και σήμερα. Αγνοούμε το μάθημα της Ιστορίας και αφήνουμε έναν φασίστα να ποδοπατάει μια ανεξάρτητη χώρα.
Θα αργήσει πολύ να ποδοπατήσει και άλλους;
