1. «Υπάρχουν όρια στην ενσαρκωμένη ζωή, μα δεν υπάρχουν όρια στη Γνώση. Επιδιώκοντας με το περιορισμένο να καλύψεις το απεριόριστο, θα επιφέρεις ίσως συμφορά. Η δράση καλοσύνης δεν φέρνει θερμή ανταπόκριση ή φήμη. Η δράση κακίας δεν φέρνει κατ’ ανάγκη τιμωρία. Αν διευθετήσεις την πορεία σου ως Μέση Οδό σε όσα προσφέρει το Πεπρωμένο, η ενσάρκωσή σου προστατεύεται, οι αγαπημένοι σου συντηρούνται, η ζωή σου θα έχει τη φυσική της διάρκεια και θα αναπτυχθεί.»
Έτσι αρχίζει το 3ο κεφάλαιο του Zhoungzi, γνωστό ως «Περί συντήρησης της ζωής». Και συνεχίζει με τον πρίγκιπα και τον μάγειρά του.
2. Ο μάγειρας Ντινγκ κομμάτιαζε το μοσχάρι για τον κύριό του, Wen Huei. Με τα χέρια στη θέση τους, με ώμους σκυμμένους, το ένα πόδι μπροστά: κάθε λύγισμα μέσης και γονάτου, κάθε πίεση ποδιού, κάθε ώθηση του ώμου και τίναγμα χεριού, κάθε «σουίχ» της σάρκας που κοβόταν και το «χουάκ» της μπαλταδιάς: όλα ήταν λεπτά και αρμονικά, σαν μελωδία με βιολιά, λένε, σαν τον χορό του αέρα στην ανοιξιάτικη μουριά.
«Θαυμάσια!» είπε ο άρχοντας Χουέι. «Πώς απέκτησες τέτοια τέλεια τεχνική;»
Ο μάγειρας άφησε κάτω τον μπαλτά του κι απάντησε:
«Κύριε, ο υπηρέτης σου ήταν πάντα αφοσιωμένος στο Τάο κι αυτή είναι πολύ ανώτερη από μια σκέτη δεξιότητα. Κι όταν άρχισα ως μάγειρας να κόβω το κρέας, έβλεπα μπροστά μου το μοσχάρι ολόκληρο. Μετά από τρία χρόνια πρακτική δεν έβλεπα πια ολόκληρο το ζώο.
3. Τώρα νιώθω με το πνεύμα αντί να κοιτώ μόνο με το μάτι. Η αίσθηση και η νόηση σταματούν και λειτουργεί το πνεύμα. Με οδηγό μια αιώνια αρχή, ακολουθώ τη φυσική δομή μέσα από τα κενά και τις συνδέσεις του ψαχνού. Όπου όμως συνδέεται κρέας με κόκαλο, εκεί μόνο πιέζω δυνατά.
Ένας καλός μάγειρας αλλάζει τον μπαλτά του μια φορά τον χρόνο – γιατί κόβει καλά. Ο κοινός μάγειρας τον αλλάζει κάθε μήνα γιατί το λεπίδι στομώνει καθώς πετσοκόβει.
Εγώ κατακρεούργησα χιλιάδες ζώα δίχως βιαιότητα έχοντας δεκαεννιά χρόνια τον ίδιο μπαλτά. Και είναι το ίδιο κοφτερός όπως όταν τον πρωτακόνισα!
Δεν έκοβα τη σάρκα, δεν χτυπούσα κόκαλα, δεν έσπαγα αρμούς. Το κενό, εκεί που η κόψη του μπαλτά χάνεται στο τίποτα, εκείνο έμπαινε στο κενό μες τις ρωγμές στα κρέατα και συγχωνευόταν. Σμίγοντας έτσι, το κενό μεγάλωνε το κενό καθώς η λάμα βυθιζόταν και η σάρκα χωριζόταν. Γι’ αυτό έχω 19 χρόνια το λεπίδι αυτό κι είναι ακόμα σαν καινούριο κοφτερό.
4. Όταν, ωστόσο, φτάνω σε μία σύνδεση σκληρή, συγκρατιέμαι, νιώθω τη δύσκολη περιοχή και προχωρώ αργά, πάντα με προσοχή. Σπρώχνω την κόψη μόνο όσο χρειάζεται και η σάρκα υποχωρεί, διχάζεται.
Έτσι γίνεται με κάθε κομμάτι. Τότε, αποσύρω τον μπαλτά μου και στέκω ίσιος παύοντας να βεβαιωθώ πως όλο το έργο είναι ικανοποιητικό.
Μετά, καθαρίζω τον μπαλτά και τον βάζω στη θέση του αστραφτερό.»
«Μπράβο!» ενθουσιάστηκε ο πρίγκιπας. «Από τα λόγια του μάγειρά μου έμαθα πώς να ενδυναμώνω τη ζωή μου… Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να δρουν έτσι που να έχουν την αναγνώριση των άλλων. Αυτός προτιμά την κατανόηση του Ουρανού παρά των ανθρώπων.»
