1. Υπάρχει ένα πρόβλημα στη Βιολογία (μοριακή/γενετική) εδώ και μια δεκαετία (Μάιος 2020) περίπου: problem of missing heritability “πρόβλημα της αγνοούμενης κληρονομικότητας” (ορίστηκε το 2008).
Οι εξειδικευμένοι βρήκαν πως πολλά χαρακτηριστικά, που νόμιζαν ότι περνούσαν από γονείς σε γόνους δεν περνούν και ιδίως τάσεις για ασθένειες. Και παρότι έχουν προταθεί 7 ή 8 λύσεις (και όλες μαζί σε συνδυασμό) το πρόβλημα σε μεγάλο βαθμό παραμένει.
Μα προτού εξετάσουμε αυτή τη γενετική άποψη, ας πάμε στην αρχική θεωρία της γένεσης του μεγάλου σύμπαντος να επισημάνουμε μερικά δύσκολα και ανεξήγητα σημεία.
2. Όλος ο μορφωμένος κόσμος σχεδόν έχει μάθει για το Big Bang, τη Μεγάλη Έκρηξη με την οποία προέκυψε το γνωστό μας σύμπαν – στο οποίο βρίσκονται πολλοί Γαλαξίες μα και ο Γαλαξίας στον οποίο ανήκει το δικό μας ηλιακό σύστημα.
Παλαιότερα οι κοσμολόγοι μιλούσαν για ένα μόριο που είχε απίστευτη συμπυκνωμένη ενέργεια και με την έκρηξη και διεύρυνση των συστατικών του έγινε η γένεση που εξελίχθηκε βαθμιαία στο σύμπαν. (G. Lemaitre το 1927 “το πρωταρχικό άτομο”.)
Τώρα μιλούν για μια singularity ‘ενότητα, μοναδικότητα’ που, ουσιαστικά είναι μια αρχική κατάσταση, μα ούτε η ίδια η οντότητα που εξερράγη ούτε η έκρηξη ούτε οι πρώτες πρώτες καταστάσεις μετά την έκρηξη! Διότι έχουν αναγνωρίσει πως καθώς το φως έχει περιορισμένη ταχύτητα και καθώς οι κόσμοι διευρύνονται στον χωροχρόνο και απομακρύνονται, η πρωταρχική κατάσταση, που μεταφέρεται σε μας από το φως, μπορεί να μη φτάσει σε μας ποτέ!
3. Ας είναι. Μα η λέξη singularity προδίδει την άγνοια των κοσμολόγων, φυσικών και άλλων, διότι είναι διαλεγμένη ακριβώς για την αοριστία της. Θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε, ακόμα και ο Θεός!
Κι έτσι δεν θα ρωτήσουμε τι ακριβώς ήταν αυτή η singularity. Αλλά δικαιούμαστε να ρωτήσουμε γιατί και πώς βρέθηκε στο απόλυτο κενό, υποθέτω, κι εξερράγη και διευρύνθηκε και αναπτύχθηκε – τότε που οι εξειδικευμένοι μας λένε πως έγινε – 13,8 δις έτη.
Δεύτερη ερώτηση αφορά το περιεχόμενο ή τα συστατικά εκείνης της πρωταρχικής “μοναδικότητας”. Όλα όσα έχουν παρουσιαστεί στο σύμπαν (πολλαπλότητα κόσμων, πλασμάτων και φαινομένων) πρέπει να υπήρχαν εν δυνάμει σε κείνη τη “μοναδικότητα” – με την τρομερή πυκνότητα και φοβερή θερμοκρασία της, την ακτινοβολία, το φόντο μικροκυμάτων κλπ. Υπήρχε συγχρόνως ζωή και νοημοσύνη, αφού οι 2 ιδιότητες παρουσιάστηκαν μετά;
Μια τρίτη ερώτηση αφορά τους νόμους που προφανώς άρχισαν να λειτουργούν στα πρώτα δευτερόλεπτα δίνοντας τα πρώτα φαινόμενα υλικών σωμάτων, συστημάτων κι ενεργειών. Πώς παρουσιάστηκαν αυτοί οι νόμοι, πού κρατιούνταν και πού κρατιούνται ακόμα αφού ακόμα ενεργούν; Πού κρατιούνταν η ζωή και η νοημοσύνη;
4. Επιπλέον, τώρα οι φυσικοί παίρνουν ως δεδομένο το ότι το 96% της υλικής τους πραγματικότητας είναι “σκοτεινή ύλη” και “σκοτεινή ενέργεια”, η φύση των οποίων παραμένει “σκοτεινή”.
Το σύμπαν “σκοτεινό” και “φωτεινό” είναι σφαιρικό. Τα ηλιακά συστήματα και τα γαλακτικά μέσα σε αυτή τη σφαίρα διευρύνονται με μεγάλη ταχύτητα σε κάθε κατεύθυνση.
Ο χώρος στον οποίο διευρύνονται οι κόσμοι είναι απόλυτο κενό ή περιέχει κάτι; Τι είναι ο χώρος (αστρονομικών διαστάσεων) ανάμεσα στους Γαλαξίες; Είναι αυτός απόλυτο κενό, ή περιέχει κάτι;
Και όταν ενσκήψουμε στον υποατομικό χώρο όπου κινούνται τα υποατομικά σωματίδια, ηλεκτρόνια, κουάρκς, φωτόνια κλπ. – τι είναι αυτός ο χώρος; Είναι και αυτός απόλυτο κενό ή περιέχει κάτι;
Και πώς ένα ηλεκτρόνιο, π.χ., εξαφανίζεται από την τροχιά του παντελώς κι επανεμφανίζεται σε άλλη τροχιά χωρίς να περάσει από τον ενδιάμεσο χώρο; Πού εξαφανίζεται; Είναι το ίδιο πάλι μορίδιο που επανεμφανίζεται;
Πίσω στα γονίδια. Το 70% της κληρονομικότητας, ανακάλυψαν οι εξειδικευμένοι γενετικοί/μοριακοί βιολόγοι, δεν παρουσιάζεται στα γονίδια. Η σημασία τους είχε υπερτιμηθεί. Δεν κατέχουν τη δύναμη να προγραμματίσουν με τους κώδικες DNA/RNA πολλά γνωρίσματα όπως το σχήμα μιας ορχιδέας ή την ικανότητα του χελιδονιού να φτιάξει τη φωλιά του!
Η νεοδαρβινική θεωρία της εξέλιξης σταδιακά μα γοργά αναδιοργανώνεται. Διότι ως τώρα η εξελικτική θεωρία βασιζόταν στην ανωτερότητα και ισχύ της περιεκτικότητας των γονιδίων και απέρριπτε την κληρονομιά νέων κεκτημένων χαρακτηριστικών. Αλλά αφού τώρα έχει αποδειχτεί (π.χ. E. Gallway “Fearful Memories passed down …” Nature, 1/12/2013) πως νέο-αποκτημένα χαρακτηριστικά περνούν σε γόνους, η εξέλιξη επηρεάζεται από τις δεξιότητες του οργανισμού να μάθει και να αναπροσαρμοστεί.
5. Δεν αμφισβητώ ολοκληρωτικά ούτε την επιστημονική μέθοδο, ούτε το υλικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εργάζεται ούτε τα ευρήματα, ούτε τις θεωρίες που εκκολάπτει.
Λέω πως όλα είναι λανθασμένα διότι είναι περιορισμένα και από τη νοητική κατάσταση των ερευνητών και από το πλαίσιο το οποίο αυτοί περιχάραξαν και όρισαν για τις μελέτες τους αγνοώντας θεληματικά και κυνικότατα άλλα φαινόμενα, που δεν είναι μετρήσιμα με τις καθιερωμένες μεθόδους και συσκευές τους.
Κι επειδή τα ευρήματά τους είναι περιορισμένα και λειψά, είναι συνεπώς και λάθος.
