Φιλ345: Το αμύγδαλο!

1. Τέλος Ιουνίου, καλοκαίρι στο σίγουρο έμπα του με βροχές όμως και καταιγίδες ακόμα και στην Αττική. Οι αμυγδαλιές φορτωμένες με τον καρπό που ωριμάζει και σκληραίνει.

Πάνε τα μούσμουλα και τα μούρα. Λιγοστά πάνω στα δέντρα και αφυδατωμένα πια. Οι βερικοκιές έχουν ακόμα τον χρυσό καρπό τους που και αυτός μαλακώνει τώρα και φθίνει. Μόνο οι κορομηλιές στέκουν φορτωμένες στην κορύφωση της καρποφορίας τους με τα ήσυχα φρούτα τους, κίτρινα και πράσινα και βαθιά μαβιά. Και οι βανίλιες…

Την ίδια ώρα δένουν τα άνθη της ροδιάς και στα ξινά δένουν και μεγαλώνουν τα νιόβγαλτα μανταρίνια και πορτοκάλια για το φθινόπωρο. Οι νεραντζιές ακολουθούν τον δικό τους ρυθμό ζωής.

2. Στο εδάφιο 113 στο Γνωστικό Ευαγγέλιο του Θωμά – “Πότε θα έρθει η βασιλεία” ρωτούν οι μαθητές. Και ο Ιησούς απαντά: “Η βασιλεία του πατέρα είναι απλωμένη πάνω στη γη και οι άνθρωποι δεν την βλέπουν”.

Είναι μια δύναμη αόρατη, επαναληπτική δίχως ανία και κόπωση, πανίσχυρη με την “Εντολή του Ουρανού” όπως έλεγαν παλιά οι Κινέζοι.

Ναι βέβαια, στα τέλη του 19ου αιώνα ο Μέντελ και μετά οι άλλοι επιστήμονες με τις εξελιγμένες συσκευές τους βρήκαν τα γονίδια που κρατούν, λένε, πληροφορίες και μνήμες και μεταδίδονται από καρπό σε δέντρο και πολλούς καρπούς κι άλλα δέντρα. Κι εμείς απολαμβάνουμε αυτή την γλυκιά τροφή ανακουφίζοντας τα βαρυφορτωμένα δέντρα στον ακατάπαυστο κύκλο της κύησης και καρποφορίας τους. Εμείς που έχουμε απομακρυνθεί από αυτόν τον κύκλο και τον έχουμε ξεχάσει, σχεδόν εντελώς.

Τι είναι αυτά τα γενεσιουργά γονίδια;

Όταν εισδύσεις στην καρδιά της υλικής ύπαρξής τους με τις συσκευές της πιο ανεπτυγμένης μας τεχνολογίας, χάνεσαι σε μαύρο και ανεξερεύνητο κενό. Εκεί σπιθίζουν στιγμιαία στροβιλιζόμενες ελάχιστες δέσμες άγνωστης ενέργειας που κι αυτές μοιάζουν να διαλύονται στο τίποτα.

Και όμως κάποια δύναμη άγνωστη πάλι εδώ τις οδηγεί να συνταχτούν στον σπόρο που γίνεται το ιδιαίτερο δέντρο, η αχλαδιά, βερικοκιά, μανταρινιά, πορτοκαλιά, μουριά, κορομηλιά και αμυγδαλιά.

3. Μ’ αρέσουν αυτή την εποχή τα αμύγδαλα.

Μικρά, μέτριου μεγέθους και μεγάλα σαν αχλάδια. Πολλά σχεδόν σφαιρικά, τα πλείστα όμως αμυγδαλωτά.

Μα στη δομή τους όλα ίδια. Πράσινη φλούδα μαλακιά με κέλυφος σκληρό πιο κάτω και πιο μέσα ο λευκός καρπός τυλιγμένος στη μεμβράνη του γλυκός και θρεπτικός.

Ο σπόρος που πεθαίνοντας μεταβιβάζει ακέραια τη ζωή του στη νέα μορφή του δένδρου που θα μεγαλώσει και θα καρποφορήσει πάλι, ή στον άνθρωπο που θα τον φάει, ή κάποτε στο σκουλήκι της αρρώστιας, ή ως λίπασμα στο χώμα.

Είναι αέναος για μας αυτός ο κύκλος του αμυγδάλου. Και συνεχίζει απορροφώντας ηλιαχτίδες, εισπνέοντας αέρα και πίνοντας απ’ τη βροχή.

Μα πως ξεκίνησε, άραγε, το δένδρο ή ο πρώτος σπόρος;

Ή τα πρώτα γονίδια ή εκείνες οι απειροελάχιστες στροβιλιζόμενες δέσμες ενέργειας στο ανεξερεύνητο, απέραντο κενό;

4. Και ο άνθρωπος, που κάποτε χαιρόταν με την ανθισμένη αμυγδαλιά κι εκείνος που κάπως την φροντίζει για τον καρπό της κι αυτός που δεν την βλέπει ούτε καν την αναγνωρίζει– πώς, άραγε, ξεκίνησε ο άνθρωπος;

Τον βλέπεις παντού πια. Έχει την προσωπικότητα του, χυδαία και τραχιά ή καλλιεργημένη, μαλακιά σαν του αμυγδάλου την πράσινη φλούδα. Έχει το σκληρό κέλυφος, πιο κάτω, των συνηθειών και των αξιών του (που συχνά δεν τις ξέρει) και τη μεμβράνη των προτιμήσεων κι απεχθειών που κρυσταλλώνει τη θέληση του για ζωή και γνώση κι ευτυχία.

Και πιο βαθιά ο γλυκός καρπός, ίδιος σε όλα τα αμύγδαλα, ίδιος εαυτός σε όλους: ο σπόρος που πεθαίνει και μεταμορφώνεται, ανάλογα….

Τι εστί, ο άνθρωπος, λοιπόν; Τι εστί το απεριόριστο σύμπαν; Κι εκείνες οι δεσμίδες που αναδύονται από το κενό στιγμή με στιγμή δίνοντάς μας ενέργεια, ζωή, νοημοσύνη;

Δεν έρχεται με την προσδοκία ή την ευχή. Η Βασιλεία του Πατέρα είναι απλωμένη στη γη και οι άνθρωποι δεν τη βλέπουν.

Κρίμα να μένουμε κλεισμένοι σε σύγχυση και ακατανοησία, σε φθόνο και μοχθηρία, σε πόνο και δυστυχία, ενώ ενέργεια, ζωή και νοημοσύνη λάμπουν παντού γύρω και λίγο βαθύτερα μέσα μας στον άφθαστο εαυτό μας.