1. Στο προηγούμενο 304. Φιλοσοφία: Το ευφυές κύτταρο κοιτάξαμε τη νοημοσύνη του κυττάρου λέγοντας πως τώρα πιστεύεται πως αυτή δεν εδράζει, ή δεν εδράζει εξολοκλήρου, στον πυρήνα, αφού και τα προκαρυωτικά έχουν αρκετή νοημοσύνη μα δεν έχουν πυρήνα. Επίσης, ακόμα και αν αφαιρεθεί ο πυρήνας, το κύτταρο μπορεί να ζήσει για αρκετό διάστημα, ενώ αν αφαιρεθεί η μεμβράνη, ή αν ορισμένες πρωτεΐνες (οι υποδοχείς) στη μεμβράνη πάθουν σοβαρή ζημιά έστω, το κύτταρο πεθαίνει.
Οι βιολόγοι φτιάχνουν τώρα τεχνητά κύτταρα που μπορούν να επικοινωνούν χημικά με βακτήρια. Μπορούν να αισθανθούν τη χημική έκκριση του βακτηρίου και σε ανταπόκριση συνθέτουν κι εκκρίνουν κάποιο δικό τους χημικό. Και το αντίθετο.
Μα και τα φανάρια στα σταυροδρόμια στην πόλη, καθώς αλλάζουν από κόκκινο σε πράσινο ή το αντίθετο, και αυτά επίσης προκαλούν ανταπόκριση στους οδηγούς – αν και οι οδηγοί δεν μπορούν να τα επηρεάσουν. Αλλά τώρα υπάρχουν υπολογιστές που μιλούν άνετα και παίζουν σκάκι (και άλλα παιχνίδια) και σαφώς επικοινωνούμε!
Δεν μπορεί να εξισωθούν τα τεχνητά πράγματα με όντα που έχουν ζωή και νοημοσύνη εκ φύσεως και ανεξαρτησία στην κίνηση και δράση τους. Ούτε αυτονομία έχουν ούτε αυτο-ανάπτυξη.
2. Όπως υπέδειξα στο 304. Φιλοσοφία: Το ευφυές κύτταρο υπάρχει μια νέα γενιά βιολόγων με διαφορετικές ειδικότητες που όμως έχουν απομακρυνθεί από την επικρατούσα (mainstream) απλουστευτική/μειωτική (reductionist) μέθοδο των νεοδαρβινιστών.
Αυτή η προσέγγιση στο ζωντανό κύτταρο (και οποιονδήποτε άλλο ζωντανό οργανισμό) έχει την αφετηρία της στο μηχανιστικό, υλιστικό μοντέλο του κόσμου που αναπτύχθηκε από τον René Descartes. O Γάλλος αυτός χρησιμοποίησε την ύλη και την κίνηση για να εξηγήσει όλα τα φαινόμενα μέσω μηχανιστικών μοντέλων και χοντρών φυσικών διαδικασιών. Τα πράγματα κινούνται ή μετακινούνται ή αλλάζουν κατεύθυνση μόνο αν τα χτυπήσει κάποιο άλλο υλικό σώμα.
Αυτή η αντίληψη φαίνεται να ισχύει καθολικά στον γνωστό κόσμο που εμείς εμπειρόμαστε με τις αισθήσεις μας αβοήθητες από μικροσκόπια και τηλεσκόπια.
Μα οπωσδήποτε δεν ισχύει στον κβαντικό κόσμο των υποατομικών μοριδίων και πεδίων ενέργειας. Δυστυχώς, οι βιολόγοι δεν έχουν γενικά εντρυφήσει στον κβαντικό κόσμο και δεν χρησιμοποιούν την κβαντική φυσική στις έρευνές τους. Ακολουθούν τις μηχανιστικές διαδικασίες των χημικών στοιχείων κι επιδράσεων.
3. Αλλά υπήρξαν ευθύς εξαρχής από τον 19ο αιώνα βιολόγοι που δεν δέχθηκαν τη θεωρία του Δαρβίνου δίχως σοβαρές τροποποιήσεις – όπως ο νεαρός φυσιοδίφης A.R.Wallace που από το 1854 είχε στείλει στον Δαρβίνο τα χειρόγραφα με τη δική του θεώρηση της εξέλιξης – 5 έτη πριν τη δημοσίευση του Δαρβίνου – μα για διάφορους λόγους δεν ενδιαφέρθηκε να δημοσιεύσει πρώτος. Έτσι ο Δαρβίνος πήρε όλα τα εύσημα.
Σπάνια όμως οι βιολογικές δημοσιεύσεις αναφέρουν πως ο Wallace ενδιαφερόταν για τις υπερφυσικές ή παραψυχολογικές δυνάμεις του ανθρώπου παράλληλα με τη θεωρία της εξέλιξης. Αν δημοσίευε πρώτος, οι βιολογικές και ανθρωπολογικές/παλαιοντολογικές έρευνες θα έπαιρναν πολύ διαφορετική κατεύθυνση με διαφορετικά αποτελέσματα.
Ακολούθησαν και άλλοι που δεν αιχμαλωτίστηκαν στο μηχανιστικό, μειωτικό μοντέλο της υλιστικής θεώρησης. Υπάρχουν και στις μέρες μας πολλοί.
Αναφέρω ενδεικτικά μερικούς: Barbara Mc Clintock (1902-1992) με Νόμπελ 1983, στο Missouri University και Carnegie Institute· B. Lipton στο Πανεπιστήμιο Wisconsin & Stanford· Peter Hay στο Πανεπιστήμιο της Tasmania· η Lynn Margulis στα Πανεπιστήμια Boston & Massachusetts· Denis Noble στην Οξφόρδη· TM Lenton στο Exeter (climate & Earth systems)· Candace Pert στο Georgetown University & National Institute of Mental Health· BJ Ford στο Cambridge. Είναι και οι επιστήμονες που προωθούν τον “ευφυή σχεδιασμό” Intelligent Design όπως οι Michael Behe, SC Myer, R Dembski και πολλοί άλλοι πανεπιστημιακοί και ανεξάρτητοι.
4. Μια νέα ενδιαφέρουσα προσέγγιση αυτών των ερευνητών είναι ότι χωρίς να αγνοούν τη βασική λειτουργία του DNA ως σκληρή μνήμη στην κληροδότηση, εξετάζουν τον ζωντανό οργανισμό, στις πλείστες περιπτώσεις εδώ το ζωντανό κύτταρο, ως έναν συνολικό, ενιαίο οργανισμό.
Μια ευπρόσδεκτη άποψη σε αυτές τις έρευνες επίσης είναι η παραδοχή εκ μέρους των επιστημόνων πως υπάρχουν ακόμα πάρα πολλά που δεν ξέρουν!
Ο Denis Noble ρωτούσε “Πώς επικοινωνεί το κύτταρο με το γονιδίωμά του (genome) όταν βρίσκεται υπό πίεση; Πώς καταλαβαίνει πως είναι υπό πίεση; Και τι είναι ‘πίεση’ για ένα ζωντανό κύτταρο;”
O BJ Ford γράφει: “Το άγχος (=πίεση) είναι μια ιδιότητα συστημική του σύνολου οργανισμού και δεν επιμερίζεται στο μοριακό επίπεδο”. Με άλλα λόγια δεν υπάρχουν ειδικά μόρια που αντιλαμβάνονται το άγχος (stress). Και προσθέτει: “Πρέπει να υπάρχει εδώ ένας μηχανισμός που εξηγεί την αποδεδειγμένη επιτυχία του βελονισμού… Η εξέλιξη πρέπει σίγουρα να είναι καθοδηγούμενη… ” (Cellular Intelligence…2017, Progress in Biophysics & Molecular Biology 30, 1-15).
5. Οι βιολόγοι αυτοί δίνουν στις δημοσιεύσεις τους, όπως ο Ford, πολλά παραδείγματα της νοημοσύνης του απλού κυττάρου, μιας μονοκύτταρης αμοιβάδας π.χ., που αφενός φτιάχνει ένα κέλυφος από χαλαζία και αφετέρου ρυθμίζει την αναπαραγωγή της ανάλογα με τη διαθέσιμη τροφή στο περιβάλλον της! Μα δεν γνωρίζουν πως οι οργανισμοί αυτοί κάνουν αυτά τα πράγματα.
Παρασιτικά φυτά όπως ο “βίσκος λευκός” (γκι) σμίγουν με τον ξενιστή τους, οι μυζητήρες τους (=ριζίδια που εισχωρούν στον ξενιστή) εισδύουν στο άλλο σώμα σε τέλειο σμίξιμο – μα κι εδώ οι επιστήμονες δεν ξέρουν πώς ακριβώς γίνεται!
Τα θαλασσινά άλγη (=φύκια) Rhodophyte Antithamnion παρότι πρωτόγονα, μπορούν να αυτοθεραπεύονται. Αν ένα κύτταρο τραυματιστεί (ή μια ομάδα) αμέσως τα παρακείμενα κύτταρα αναπαράγονται (με την κανονική διαίρεση) και θεραπεύουν το τραύμα. Είναι όπως μια αμυχή στην παλάμη μας, όπου τα κύτταρα αναπαράγονται και κλείνουν την πληγή, χωρίς την παρέμβαση του εγκεφάλου ή ορμονών.
Τα κύτταρα φαίνονται να έχουν αυτονομία ακόμα και σε έναν μεγαλύτερο οργανισμό (=άνθρωπος): αξιολογούν, διακρίνουν, αποφασίζουν κι ενεργούν για τη συντήρηση της ζωής.
