Φιλ289: Στιγματισμένες, κακόφημες κάστες

1. Ο καθένας και η καθεμιά νομίζουμε πως είμαστε (είμαι!) το κέντρο του κόσμου. Βλέπουμε μόνο τον εαυτούλη μας και το άμεσο περιβάλλον μας ως εκεί που εκτείνονται η δουλειά, η οικογένεια και τα συμφέροντα, οι αρέσκειες και απαρέσκειες μας.

Μα στην πραγματικότητα είμαστε μέλη της Ανθρωπότητας και φυσικά της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Όπως τα κύτταρα είναι μέλη κάποιου οργάνου (ή κάποιας περιοχής του σώματος – δέρμα, κόκκαλο κλπ.) και ολόκληρου του σωματικού οργανισμού. Χιλιάδες κύτταρα πεθαίνουν καθημερινά και χιλιάδες άλλα γεννιούνται (με διαίρεση) για να τα αναπληρώσουν στις λειτουργίες τους.

Δεν έχουν όλα τα κύτταρα την ίδια λειτουργία. Μερικά μάλιστα όπως αυτά του εγκεφάλου υπάρχουν από τη γέννηση και αναπληρώνονται αραιά και που. Δεν είναι όμοια ούτε ισότιμα κατά την ευρεία σοσιαλιστική θεώρηση των πιο ηλίθιων ανθρώπων.

2. Οι κάστες ήταν πρώτιστα λειτουργίες απαραίτητες σε μια κοινωνία και Πολιτεία. Αλλά για κάποιο διάστημα παγιώνονται και οι άνθρωποι δένονται με αυτές τις λειτουργίες και γίνονται τάξεις ή στρώματα ή κάστες. Υπάρχει μια ολοφάνερη αναλογία με το οργανικό μας σώμα. 4 λειτουργίες στην κοινωνία και 4 λειτουργίες στο σώμα.

α) Το κορμί έχει τα εξωτερικά άκρα, δυο χέρια και δυο πόδια που υπηρετούν τις χοντρές ανάγκες του οργανισμού. Τα πόδια (και τα χέρια όταν οδηγούν όχημα) μεταφέρουν τον οργανισμό εδώ κι εκεί. Τα χέρια υπηρετούν ντύνοντας, ξύνοντας, ταΐζοντας, πλένοντας το σώμα, προστατεύοντας το κλπ.

β) Τα όργανα του πεπτικού συστήματος παράγουν τα υλικά που χρειάζεται ο σύνολος οργανισμός ξεκινώντας με χυλό που θα γίνει αίμα, σάρκα, λίπος κλπ., δέρμα και τρίχωμα ξανθό ή μελαχρινό.

γ) Μετά είναι ο εγκέφαλος με το διοικητικό μέρος που παίρνει συνεχώς πληροφορίες από τα αισθητήρια όργανα (αυτιά, μάτια κλπ.) και δίνει εντολές για εξωτερικές κινήσεις και για την εσωτερική οικονομία του οργανισμού, θερμότητα, διατροφή, εύρυθμη λειτουργία οργάνων.

δ) Είναι και το άλλο μέρος που συνδέεται με αδένες, οι εκκρίσεις των οποίων μας δίνουν τις συγκινήσεις και τα συναισθήματά μας.

3. Από την αυγή της ιστορικής περιόδου γύρω στο 3.000 πκχ σε όλες τις κοινωνίες, χώρες, βασιλείες, αυτοκρατορίες, υπάρχει ο πολιτικός ηγεμόνας με το δίκτυο δημόσιας διοίκησης και τις ένοπλες δυνάμεις, μα και ο θρησκευτικός ηγεμόνας με το ιερατείο. Στην Αίγυπτο ο Φαραώ συνδύαζε στο πρόσωπό του και τις δυο εξουσίες ως υπέρτατος Άρχοντας (ύψιστος δικαστής, κυβερνήτης και αρχιστράτηγος) και ως Αρχιερέας σε όλους τους ναούς. Μα το ιερατείο με τους ναούς και τις τελετουργίες του ήταν διαφορετικοί άνθρωποι και με διαφορετική λειτουργία από την πολιτική και στρατιωτική διοίκηση.

Μετά ήταν η παραγωγική τάξη πολιτών (αγροκτηνοτρόφοι, βιοτέχνες κι έμποροι).

Μετά ήταν οι ανειδίκευτοι χειρώνακτες που εργάζονταν ως υπηρέτες ή βοηθοί σε χοντρές εργασίες. Συχνά, σε πολλές χώρες, αυτοί ήταν σε καθεστώς δουλείας, καταπιεστικής και σκληρής ή πεφωτισμένης κι ελαφριάς.

4. Αυτή, όπως η φυσική δομή του σώματος, είναι μια εξαίρετη και αναπόφευκτη διάταξη στην κοινωνία. Οι λειτουργίες αυτές δεν μπορούν να απουσιάσουν ή να παρακαμφθούν.

Ο πολίτης γνωρίζει ποια είναι τα καθήκοντά του, ποιοι είναι οι ανώτεροι και ποιοι οι κατώτεροι και πώς να συμπεριφέρεται. Σήμερα συχνά νιώθουμε χαμένοι διότι τα πράγματα είναι συγκεχυμένα.

Αλλά μας ενοχλεί το στοιχείο της κληρονομικότητας. Το θεωρούμε, λόγω σοσιαλιστικών, δημοκρατικών, ανθρωπιστικών/ουμανιστικών αντιλήψεων, άδικο (unfair!) ή και απαράδεκτο, οι άνθρωποι στα κατώτερα στρώματα να ξεκινούν τη ζωή τους σε τέτοια περιοριστικά δεσμά. Ειδικά όταν ξέρουμε πως πολλοί στις κατώτερες τάξεις ήταν αξιοπρόσεκτοι, ταλαντούχοι άνθρωποι, ενώ πολλοί στα ανώτερα προνομιούχα στρώματα ήταν ανάξιοι, έκλυτοι, ανίκανοι, φαύλοι.

Δεν υπάρχουν ξεκάθαρα ιστορικά τεκμήρια, μα σε μια ευνομούμενη κοινωνία, για το καλό του συνόλου θα υπήρχαν μέτρα με τα οποία οι ταλαντούχοι και ικανοί θα μπορούσαν να προαχθούν ενώ οι φαύλοι και ανίκανοι θα μπορούσαν να υποβιβαστούν.

5. Αν υπάρχει δικαιοσύνη στο σύμπαν και στον κόσμο του ανθρώπου, τότε η γέννηση και θέση κάποιου σε κάποια κοινωνική τάξη, σε μια ή άλλη χώρα, είναι αποτέλεσμα της δικαιοσύνης.

Εφόσον υπάρχουν νόμοι, πρέπει να υπάρχει δικαιοσύνη κι έτσι να εκφράζεται μια νομοτελειακή, δίκαιη, αμερόληπτη νοημοσύνη.

Εμείς νομίζουμε γενικά και δίχως πολλή λογική, επειδή οι επιθυμίες μας δεν εκπληρώνονται και οι προσδοκίες μας δεν δικαιώνονται, πως τα πράγματα και γεγονότα συμβαίνουν τυχαία, χαοτικά και δεν υπάρχει δικαιοσύνη (θεωρία του χάους). Διότι δεν βλέπουμε ολόκληρη την εικόνα, την αληθινή σχέση μας με το Σύνολο της κοινωνίας, της ανθρωπότητας και του σύμπαντος.