Αυτό που εμπειρώμαστε δεν είναι η πραγματικότητα. Βλέπεις τη γαλάζια θάλασσα να ξεδιπλώνεται στον ορίζοντα και κάποια στιγμή καταλαβαίνεις πως το χρώμα της είναι αντανάκλαση του ουρανού.
Μα και ο γαλανός ουρανός δεν υπάρχει. Σου φαίνεται να είναι ένα βαθουλωτό, σφαιρικό, γαλάζιο κάλυμμα, μα κάποτε μαθαίνεις πως είναι μόνο το κατώτερο μέρος της στρατόσφαιρας, φως και αέρας και χώρος ενώ το διάστημα (χώρος) εκτείνεται πιο πέρα απεριόριστα.
Όλα τα χρώματα που βλέπουμε, όλα τα σχήματα, είναι κινήσεις απειροελάχιστων σωματιδίων, ηλεκτρονίων και φωτονίων που δεν μπορούμε να δούμε με γυμνό οφθαλμό.
Είναι μια άποψη της Μάγια, όπως τη λένε οι ανατολικές φιλοσοφίες. Πλάνη, ψευδαίσθηση, απάτη.
Τότε που είναι η πραγματικότητα, η αλήθεια;
Λέξεις, λόγια. Ήχοι που επιχειρούν να εκφράσουν τα βουβά νοήματα του Ανέκφραστου.
Λόγια, ήχοι, κυματισμοί στον αέρα που προσλαμβάνεις μα μένεις με τη δική σου ερμηνεία.
Ποια είναι η πραγματικότητα, ποια η αλήθεια;
Ποιος κοιτάει, ποιος ακροάζεται; Ποιος βλέπει, ποιος ακούει;
Ποιος αισθάνεται κι εκφράζεται; Ποιος προσλαμβάνει κι ερμηνεύει;
Και η νόηση πίσω από τον νου; Η θέαση πίσω από την όραση; Η κατανόηση πίσω από την ακοή;
Αυτά όλα είναι ίδια σε κάθε άνθρωπο, ακόμα και στον τυφλό και στον κουφό και στον βουβό και στον καθυστερημένο.
Και πέρα από όλα η σιωπηλή απροσδιόριστη συνειδησία, απλή επίγνωση!
Η πηγή και πρωταρχή παραμένει στην αφανέρωτη φύση της. Εκεί παραμένεις κι εσύ όντας η ίδια φύση.
Μα προβάλλεις άλλο όνομα, άλλη μορφή βλέποντας ατέλειωτες σκέψεις να τρέχουν, να ελίσσονται κυνηγώντας σαν φίδια την ουρά τους, βλέποντας συγκινήσεις να ξεσηκώνονται και να καταλαγιάζουν σαν σκαμπανεβάσματα κυμάτων – και συχνά τρικυμίες!
Άλλο το τι είσαι και άλλο το τι θεάσαι…
Είναι η εμπειρία κατανόησης κι απλότητας τόσο σύντομη, μια στιγμή φευγαλέας λάμψης, χαμένη πάλι στην πλάνη των ηλεκτρονίων.
“Τι είμαι;” ρωτά ο νους. “Τι είμαι;” ρωτά ο ίσκιος που νοιώθει και φλυαρεί “εγώ, εγώ” κάνοντας πως θέλει να μάθει – ο ίδιος ίσκιος που διεκδικεί αδιάκοπα και σφετερίζεται την ταυτότητα την ίδια την ύπαρξη!
Και όμως το έχει ακούσει, το έχει διαβάσει μύριες φορές στα λόγια των σοφών που λάμπουν με υπομονή στη διαδοχή των αιώνων.
Τι είσαι πράγματι;
Απάντηση – μια σιγή που βαθαίνει μέσα σου, βαθαίνει και ολόγυρα: απύθμενη σιωπή.
Εκείνο είσαι. Tat tvam asi – λέει η πανάρχαια Βεδική Παράδοση της Ινδίας. “Εκείνο το άγνωστο, απερινόητο Ον που θεάται τα πάντα, όλη την ώρα, ανεπηρέαστο – όνειρα και βαθύ ύπνο, ακόμα και τον θάνατο”!
