Φιλ254.1: Φόβος θανάτου (1)

1. Ο φόβος θανάτου, όπως παρατηρούμε, εγείρεται περίπου σε ηλικία 5 ετών, μα και τότε είναι μια φοβία που το παιδί απορροφά από τους ενήλικες γύρω του. Φυσικά, δεν είναι ίδια με την επιθυμία για αθάνατη ζωή.

Αυτή η φοβία είναι μια από τις πολλές φοβίες, νευρώσεις και άλλες αγχώδεις καταστάσεις που ταλαιπωρούν τους νεωτερικούς ανθρώπους με όλες τις γνωστές ανομολόγητες ψυχοπαθήσεις τους.

Άνθρωποι εδώ και χιλιάδες έτη γεννιούνται και πεθαίνουν. Δισεκατομμύρια, σε όλο τον πλανήτη. Αναπόδραστα.

Οπότε γιατί αυτή η φοβία φτερουγίζει στα φυλλοκάρδια μας;

Είναι απόλυτος νόμος της Φύσης: ό,τι γεννιέται θα πεθάνει, όπως ό,τι κατασκευάζεται θα καταστραφεί.

Αυτή η απλή αρχή θα έπρεπε να διδάσκεται στα μικρά παιδιά νωρίς από τους γονείς, μετά από τους νηπιαγωγούς και μετά από δασκάλους έτσι που οι νέοι να μπορέσουν ίσως να ξεπεράσουν αυτή την ταλαιπωρία.

2. Γράφω με αφορμή ορισμένα κείμενα εμβριθών μα, κατά την άποψή μου, κουτών επιστημόνων που, αντί να μείνουν με τα δεδομένα και μέσα στα πλαίσια των επιστημών τους, γνωμοδοτούν, χωρίς να τους το έχει ζητήσει κανείς, πως η θρησκεία επινοήθηκε για να ξεπεραστεί αυτός ο φόβος και να βρει παρηγοριά στη μεταθανάτια ζωή ο άνθρωπος.

Τους λέω “κουτούς” διότι εκφέρουν μια λογικοφανή γνώμη που όμως είναι παντελώς ανυπόστατη.

Υλιστές χοντροκομμένοι και τυχάρπαστοι (=οπαδοί του “τυχαίου” ή της “τυχαιότητας”: chance, accident-al), θεωρούν τη θρησκευτική ή μυστικιστική εμπειρία του ανθρώπου ως ψυχολογική ανωμαλία, αυταπάτη, νεύρωση!

Είναι κάποιος “νοολόγος” που ανάρτησε στο Διαδίκτυο το “Γιατί υπάρχει η θρησκεία;…” και γράφει εκτεταμένα για το θέμα για να διακηρύξει τον δικό του αθεϊσμό και την ανώτερη ευφυΐα του ως επιστήμων “νοολόγος”, ό,τι κι αν σημαίνει αυτή η λόξα που αναπτύχθηκε στις απαρχές του δικού μας αιώνα.

3. Φυσικά δεν είναι ο μόνος. Οι πλείστοι γενετιστές, βιολόγοι και ανθρωπολόγοι πάσης απόχρωσης, αποδομούν σε κάθε ευκαιρία τη θρησκεία μα και ένα σύστημα ερμηνείας της επιστήμης και κυρίως της εξέλιξης στη Βιολογία και Ανθρωπολογία που ξεκίνησε τη δεκαετία 1960 και αναπτύχθηκε με τον τίτλο “ευφυής σχεδιασμός” (Intelligent Design).

Αυτή η θεώρηση βρίσκει πως πολλά φαινόμενα στην εξελικτική διαδικασία (του ανθρώπου και άλλων ζωντανών πλασμάτων), στη γενική Βιολογία και στη δομή του υλικού κόσμου, προϋποθέτουν Νοημοσύνη.

Η επικρατούσα πανεπιστημιακή θεώρηση αρνείται την ύπαρξη της νοημοσύνης σε μετα-φυσικό επίπεδο, δηλαδή πεδίο λεπτότερο του υλικού τρισδιάστατου κόσμου που ξέρουμε με τις αισθήσεις μας και τα διάφορα υποβοηθητικά σύνεργά τους (φακοί, ακουστικά, μικροσκόπια κλπ).

Την αρνούνται όχι γιατί γνωρίζουν στα σίγουρα πως δεν υπάρχει μα επειδή βρίσκεται έξω από τη σφαίρα του υλικού πεδίου το οποίο καθόρισαν ως μόνο πεδίο για τις μελέτες κι έρευνές τους.

4. Είναι κουτοί αφού δεν αντιλαμβάνονται πως έχοντας καθορίσει το υλικό ως μόνο πεδίο μελέτης τους κάνουν δυο τεράστια σφάλματα.

Πρώτον, αποκλείουν εξαρχής τη νοημοσύνη, (το νοητικό πεδίο ή ψυχικό ή πνευματικό) θεωρώντας την επιφαινόμενο, εποικοδόμημα, παράγωγο του εγκεφάλου (που “εξελίχθηκε” στην πάροδο χιλιετιών μετά από αναρίθμητες “τυχαίες” διαδικασίες, συμμείξεις, συγκρούσεις, συνενώσεις, διαιρέσεις κλπ). Έτσι ερμηνεύουν όλα τα μη-υλικά φαινόμενα ως παράγωγα ηλεκτροχημικών διεργασιών του εγκεφάλου και των αδένων.

Πάσχουν, παρά την πολυδιαφημισμένη “αντικειμενικότητα” και “αμεροληψία” τους, στην πραγματικότητα, από προκατάληψη και δεισιδαιμονία!

Δεύτερον, με τους ισχυρισμούς τους πως κατέχουν την απόλυτη, μόνη αλήθεια (=αποτέλεσμα της “επιστημονικής” μεθόδου) αγνοούν την αρχή που διατύπωσε στη μοντέρνα εποχή ο Ιμάνιουελ Καντ (Γερμανός 1724-1804) στο πόνημά του Κριτική του Καθαρού Λόγου και την οποία ενστερνίζονται!

“Τίποτα που εμείς διαισθανόμαστε στον χώρο είναι το πράγμα καθαυτό (Ding an Sich)… Τα αντικείμενα είναι για μας εντελώς άγνωστα καθαυτά και αυτό που αποκαλούμε εξωτερικά αντικείμενα δεν είναι παρά απλές αναπαραστάσεις της αισθαντικότητάς μας… Μας είναι εντελώς άγνωστη… η φύση των αντικειμένων αν εξεταστούν ως πράγματα καθαυτά δίχως αναφορά στη δεκτικότητα της δικής μας αντιληπτικότητας”.

5. Τελικά, όμως, τι πραγματικά είναι ο θάνατος; Γιατί ο φόβος;

Αλλά γιατί δεν αναρωτιόμαστε – Τι είναι η σύλληψη και γέννηση;

Γιατί μας ενδιαφέρει μόνο το τέλος της ζωής μας σε αυτόν τον υλικό κόσμο και όχι το ξεκίνημά της με τη γέννηση;

Αν γνωρίζαμε από πού ερχόμαστε ως ενσωματωμένα όντα, ίσως να μη φοβόμασταν τη μεταθανάτια έκβαση.

Και γιατί ορισμένα βρέφη γεννιούνται ανάπηρα ή καθυστερημένα ενώ συχνά γονείς και παππούδες, από ό,τι φαίνεται τουλάχιστο να μπορεί να εξακριβωθεί, δεν έχουν τέτοιες ατέλειες; Και αν τα ταλέντα είναι παράγωγα γονιδίων, πώς και κανένας απόγονος του Μότσαρτ ή του Ελ Γκρέκο δεν το εκδήλωσε;

Ο θάνατος είναι απλά η απαρχή της διάλυσης του ενσώματου οργανισμού καθώς ο εγκέφαλος και η καρδιά παύουν να λειτουργούν.

Γιατί φοβόμαστε λοιπόν; (Θα επανέλθω!)