1. Ο Χριστιανισμός δεν δέχεται τη μετενσάρκωση (μετενσωμάτωση, μετεμψύχωση). Το ίδιο και ο Μωαμεθανισμός και ο Ιουδαϊσμός.
Στην πραγματικότητα όμως η μετενσωμάτωση είναι μια πολύ πιο λογική εξήγηση για τη μεταθανάτια ζωή ή την προγεννητική ύπαρξη, από τα δόγματα περί παραδείσου και κόλασης με όλες τις διάφορες παραλλαγές στις τρεις (αβρααμικές) θρησκείες.
2. Η ιδέα της μετενσωμάτωσης απαντάται και στον Χριστιανισμό. Υπάρχουν μερικές νύξεις που είναι σαφώς απομεινάρια τα οποία δεν εξάλειψαν επιτυχώς οι μεταγενέστεροι χριστιανοί από τα «ορθόδοξα κανονικά ευαγγέλια» (βλ. 60. Φιλοσοφία: Μετενσωμάτωση, §3). Μα υπάρχει και πλήρης διατύπωση της ιδέας όπως στους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους (60. Φιλοσοφία: Μετενσωμάτωση §1) και στις ανατολικές φιλοσοφίες (§1).
Σήμερα όμως δεν θα ασχοληθώ με όλες αυτές τις μαρτυρίες. Θα κοιτάξω το θέμα σαν να μην έχει αναφερθεί ποτέ, πουθενά, από άλλους.
Πώς θα εξηγήσουμε την ατομικότητα με τις μύριες τόσες διαφορές από πρόσωπο σε πρόσωπο; Και πώς συνδυάζεται αυτό το γεγονός με τον γνωστό Νόμο αιτίας και αποτελέσματος, που λειτουργεί τόσο αμείλικτα στη Φύση;
Δεν μπορούμε να σπείρουμε σιτάρι και να βλαστήσουν φύκια ή να φυτέψουμε ένα βαλανίδι και να ξεφυτρώσει μια μηλιά.
3. Οι διάφορες επιστήμες μας βεβαιώνουν πως υπάρχουν νόμοι στον κόσμο μας και όλα τα φαινόμενα κυβερνώνται από αυτούς τους νόμους. Το ότι το μήλο μπορεί κάποτε να μην πέσει στο έδαφος και να εκτοξευθεί στη σελήνη είναι οπωσδήποτε μια δυνατότητα που όμως πρέπει να παραμεριστεί ως αναπόδεικτη θεωρία.
Οπότε μένουμε με τη βεβαιότητα πως υπάρχει δικαιοσύνη στο σύμπαν.
Τώρα, πώς γίνεται κάποιος να γεννιέται με μεγάλο ταλέντο στη μουσική ή στα μαθηματικά και άλλος παντελώς καθυστερημένος;
Στον Χριστιανισμό ο Θεός και Υπέρτατος Άρχων είναι δίκαιος, πανάγαθος, παντογνώστης και φιλεύσπλαχνος οπότε δεν είναι δυνατό να αδικεί τόσο απροκάλυπτα τόσα πολλά πλάσματα. Και φυσικά δεν ευσταθούν οι θεολογικές σοφιστείες περί δοκιμασίας ή πίστευε και μη ερεύνα.
Από την επιστημονική πλευρά, το DNA εξηγεί σωματική κληρονομικότητα όπως αναπηρία, τυφλότητα ή ανίατη νόσο, μα όχι την εμφάνιση μεγάλου ταλέντου σε ατάλαντη οικογένεια ή την απουσία του σε απογόνους ταλαντούχων γονέων.
4. Μόνο αν δεχθούμε πως τα πάντα συμβαίνουν εντελώς τυχαία μπορούμε να παρακάμψουμε την ιδέα της μετενσωμάτωσης στις περιπτώσεις εμφάνισης ή απουσίας ταλέντου.
Μα «το τυχαίο» αντιβαίνει στην πραγματικότητα της ύπαρξης νόμων και κυρίως στην αδιαμφισβήτητη λειτουργία του νόμου αιτίας και αποτελέσματος.
Είναι πολλά που δεν γνωρίζουμε και δεν κατανοούμε για τη γέννηση και τον θάνατο των ανθρώπων. Το υλικό σώμα γεννιέται, αναπτύσσεται, φθείρεται και πεθαίνει. Μα μαζί με το υλικό σώμα υπάρχει και κάτι μη-υλικό – νους, ψυχή, συνειδησία. Πώς αυτό το στοιχείο μετενσωματώνεται δεν γνωρίζουμε.
Μα η μετενσωμάτωσή του μπορεί να εξηγήσει το γιατί κάποιος γεννιέται με ταλέντο που είναι η συσσώρευση πρακτικής (εξ)άσκησης σε προηγούμενες ενσωματώσεις.
Κάποιος ασκεί έντονα, με πάθος, ας πούμε, το παίξιμο του βιολιού. Στη μνήμη κάτι μένει και μεταφέρεται στην επόμενη ενσωμάτωση. Μπορεί να είναι μια επιτυχημένη επιχείρηση ή κάποιο σπορ.
Η πρακτική (εξ)άσκηση και σωρευμένη εμπειρία μεταφέρεται ως μνήμη, μα όχι κάθε προηγούμενη εμπειρία και η ζωή όλη. Ακριβώς όπως σήμερα θυμόμαστε μερικές από τις χθεσινές εμπειρίες μα όχι τη σύνολη μέρα.
Σε πολλές περιπτώσεις βέβαια δεν γίνεται πολλή, έντονη εξάσκηση λειτουργιών κι έτσι δεν μεταφέρεται κάτι πολύ ιδιαίτερο.
Η ατομικότητα μας με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της γίνεται έτσι μια ένδειξη για την επανενσωμάτωση.
