1. Στην πραγματικότητα ο σοσιαλισμός είναι, σύμφωνα με τη θεωρητική βάση του, κρατικός καπιταλισμός. Στις κομμουνιστικές χώρες μάλιστα όπου εφαρμόστηκε πρακτικά, το καθεστώς ήταν μια τρομακτική δικτατορία, στυγνή, καταπιεστική, απάνθρωπη. Δεν υπήρξε σοσιαλισμός, όπως γνωρίζουμε στα σίγουρα τώρα, μετά το άνοιγμα των κρατικών αρχείων μετά το 1991 σε αυτές τις χώρες (εκτός από Κίνα, Βόρεια Κορέα, Καμπότζη, Κούβα που ακόμα δεν ανοίγουν τα Αρχεία τους).
Η νοοτροπία του αναρχοαριστερού/κομμουνιστή/μαρξιστή/σοσιαλιστή περιέχει αυταπάτη, βία, εξαπάτηση, κρυψίνοια και ασυμμάζευτη ψευδολογία. Μόνο έτσι μπορεί ένας νους να αποδεχθεί και να προσκολληθεί στην καθαρή σοσιαλιστική ιδεολογία.
Για να ενστερνίζεται και να προωθεί αυτήν την ιδεολογία (ας την λέει αναρχία, κομμουνισμό, κεντρο-αριστερά ή ό,τι άλλο), ο άνθρωπος πρέπει να έχει αρχικά αποδεχθεί, άθελα ίσως, μα αργότερα θεληματικά, την εντελώς παράλογη, εντελώς αβάσιμη, θεωρία το ιστορικού υλισμού (Μαρξ, Ένγκελς και ακολούθων) που είναι, όπως έχω δείξει, γεμάτη κραυγαλέες αντιφάσεις.
2. Η εξουσία διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα: είναι πλέον πασίγνωστη η ρήση του Βρετανού ιστορικού, λόρδου Άκτον. (19ος αιώνας).
Αυτή τη διαφθορά την είδαμε όχι μόνο στα κομμουνιστικά καθεστώτα (Σοβιετία, Κίνα κ.λπ.), ιδίως στη φρίκη της Καμπότζης του Πολ Ποτ (1975-79) μα και σε ηπιότερες εκδοχές αριστερών/σοσιαλιστικών κυβερνήσεων. Η εξουσιολαγνεία των ηγετών αυτών φθάνει στα όρια της παράνοιας ή και σχιζοφρένειας.
Δεν είναι αφύσικη αυτή η κατάσταση του νου σε τέτοιους ηγέτες. Είναι φανερό πως, ακόμα και σε δημοκρατικά/φιλελεύθερα καθεστώτα, το κύριο μέλημά τους δεν είναι η εδραίωση δικαιοσύνης, ελευθερίας κι ευημερίας του σύνολου λαού (άσχετα με το τι διαλαλούν), μα η κατάληψη της εξουσίας και η διακράτηση της με κάθε μέσο για όσο το δυνατόν περισσότερο.
Επιπλέον, αφού ενστερνίζονται την αναρχοαριστερή ιδεολογία πρέπει να εθιστούν στην εύκολη δημαγωγία («για το καλό του λαού») και, συνεπώς, την εξαπάτηση και την ξέφρενη ψευδολογία.
3. Κλασικό παράδειγμα θα γίνει πλέον η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα στην Ελλάδα, 2015-2019.
Ποτέ στη σύγχρονη ιστορία της χώρας από το 1830 και δώθε, ούτε από τον Ανδρέα Παπανδρέου (1981 κι έπειτα), δεν ειπώθηκαν τόσα πολλά και χυδαία ψέματα όσα από τον κ. Τσίπρα και τους συντρόφους του. Σε αυτά τα 5 χρόνια ο κ. Τσίπρας εξεδήλωσε όλα τα προαναφερθέντα ελαττώματα της σοσιαλιστικής νοοτροπίας. Το κόμμα του Συ-ριζ-α (=Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς) είναι αντιπροσωπευτικό της λενινιστικής παράδοσης – όχι εκείνης του Κάουτσκι που ήθελε πάντα έντιμες κοινοβουλευτικές διαδικασίες (και γι’ αυτό εγκαταλείφθηκε!).
Το ότι το τσιπρικό κίνημα, όπως αρέσει σε πολλούς να το θεωρούν, δεν έκανε βίαιη επανάσταση οφείλεται στη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, όπου επαναστάσεις απαγορεύονται, και στην αναγνώριση των αριστερών αυτών τσαρλατάνων πως μόνο στην Ευρώπη μπορούν αν έχουν τα οφέλη που απόλαυσαν. Αλλιώς ως αντιπολίτευση ενεθάρρυναν βίαιες πράξεις όπως διαδηλώσεις και καταλήψεις και αναρχικές δραστηριότητες («δεν – πληρώνω», καταστροφές, πυρκαγιές). Ως κυβέρνηση πάλι ενεθάρρυναν αναρχοαριστερά στοιχεία να επιδοθούν σε βίαιες πράξεις εναντίον της αντιπολίτευσης και συστημικών προσώπων και ινστιτούτων.
4. Αφού ο σκοπός μιας καλής διακυβέρνησης είναι η σταδιακή μα γρήγορη εδραίωση της δικαιοσύνης, ελευθερίας κι ευημερίας στο σύνολο της Πολιτείας, όπως υπονοούμε με τους όρους «δημοκρατία, ελευθερία, ισότητα» κ.λπ. (216. Φιλοσοφία: Καπιταλισμός και Σοσιαλισμός: §2-4), δεν είναι δυνατό για αναρχοαριστερά κόμματα με τη νοοτροπία που περιγράψαμε και τη συνακόλουθη συμπεριφορά να οδηγήσουν σε δημοκρατία, ελευθερία κι ευημερία.
Από την εποχή του Λένιν και του δικού του μαρξισμού ως σήμερα, την εποχή της νοοτροπίας του κ. Τσίπρα (ή αυτοί [μη–τσιπριστές] ή εμείς… θα τους τελειώσουμε [τους μη-τσιπριστές]), ούτε αποδοχή της δημοκρατικής ιδέας της πλειοψηφικής γνώμης ούτε του σεβασμού προς τις μειοψηφίες και τις παραδοσιακές δημοκρατικές διαδικασίες υπάρχουν σε τέτοια κόμματα. Επομένως τέτοια κόμματα δεν θα οδηγήσουν σε δικαιοσύνη, ελευθερία κι ευημερία.
5. Η απολυταρχική τάση τους διχασμού, μίσους κι εξόντωσης των αντιπάλων τους (θα τους τελειώσουμε) διαφαίνεται και από το ακόλουθο περιστατικό. Η δεξιά/καπιταλιστική/φιλελεύθερη παράταξη έθαψε στη Μεταπολίτευση το δικό της μίσος και ζήτησε συμφιλίωση. Ο Παύλος Μπακογιάννης την επεδίωξε με ζήλο. Τον δολοφόνησαν αναρχοαριστεροί τρομοκράτες με τον κ. Κουφοντίνα (η οργάνωση 17 Νοέμβρη, 26/9/ 1989). Ο γιος του, Κώστας Μπακογιάννης, στέλεχος της καπιταλιστικής Νέας Δημοκρατίας δήλωσε στις 19.7.2017 (Athens Voice) «Δεν υπάρχουν δεξιά και αριστερά νεκροταφεία. Η δεξιά μάνα δεν πονάει περισσότερο από την αριστερή, ούτε η αριστερή μάνα περισσότερο από τη δεξιά. Είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε όλοι μαζί. Εμείς και τα παιδιά μας. Και, γιατί όχι; Κάποια μέρα ο γιος μου να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τον εγγονό του Κουφοντίνα».
Χωρίς να ντρέπεται, ο γιος του καταδικασμένου δολοφόνου Κουφοντίνα απάντησε: «Κώστα, αν ο γιος μου καθόταν στο ίδιο τραπέζι με τον δικό σου θα τον αποκλήρωνα»!
Η παράδοση του μίσους συνεχίστηκε. Σύζυγος του Παύλου Μπακογιάννη και τώρα χήρα του είναι η κα Ντόρα Μπακογιάννη (μητέρα του Κώστα), κι αυτή πρωτοκλασάτο στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας. Τον Μάιο 2019, στην προεκλογική περίοδο, κάποιο αναρχοαριστεροί στα Γιάννενα έγραψαν το αισχρό σύνθημα «Ντόρα, το ’89 έγινε η μισή δουλειά. 17Ν». Λίγο αργότερα «άγνωστοι» κατέστρεψαν το προεκλογικό περίπτερο του γιού της ως υποψηφίου Δημάρχου στην Αθήνα (2019).
6. Η δεξιά/καπιταλιστική/φιλελεύθερη νοοτροπία δεν διαπνέεται από τέτοιο μίσος. Θέλει συμφιλίωση, συναίνεση, αρμονική, ειρηνική συμβίωση. Το έδειξε σαφέστατα με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ και την αποδοχή όλων των αναρχοαριστερών κινημάτων, κομμάτων, και οργανισμών που δεν επιχειρούν τρομοκρατία και τη βίαιη ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος – στην Ελλάδα και αλλού.
Μόνο από αυτή τη νοοτροπία θα επέλθει πρόοδος και η κοινωνία θα μπορέσει να μεταρρυθμιστεί προς την κατάσταση δικαιοσύνης, ελευθερίας και ευημερίας για όλους! Όχι ο ίδιος ο καπιταλισμός ως έχει, μα μεταρρυθμισμένος με Γεωφορολόγηση!
