1. Ο καπιταλισμός σε σχέση με τον σοσιαλισμό (ή κομμουνισμό) είναι ένα καθεστώς ελεύθερης σχετικά οικονομίας και ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Γράφω «σχετικά» διότι όντως η οικονομία δεν είναι τόσο ελεύθερη όσο οι οπαδοί του καθεστώτος θέλουν να πιστεύουμε. Και η πρωτοβουλία και η οικονομία έχουν αρκετούς περιορισμούς στη βάση του συστήματος. Επίσης έχει δηλητηριαστεί από την αριστερή προπαγάνδα και θέλει τους πολίτες εξαρτημένους από κρατικές ελεημοσύνες!
Κατά τα άλλα όμως, οι άνθρωποι μπορούν να διαθέσουν την περιουσία τους όπως οι ίδιοι θέλουν. Οι άνθρωποι έχουν ιδιωτική περιουσία, προσωπική, ατομική, και μπορούν να την αυξήσουν με γενικούς νόμιμους τρόπους.
Η μόνη προϋπόθεση είναι πως δεν παραβαίνουν τους νόμους του κράτους που απαιτούν εντιμότητα: δηλαδή δεν εξαπατούν, δεν κλέβουν και δεν σπάνε τα συμβόλαια και τις συμφωνίες όπου μετέχουν με τη βούλησή τους. Δυστυχώς, η απάτη έχει γίνει ευρέως αποδεκτή χάρη στην πρακτική των πολιτικών – παρότι δεν αρέσει σε κανένα.
Αλλά σε αυτό το σημείο βρίσκεται και ο περιορισμός, το ελάττωμα που χαρίζει ένα σοβαρό πλεονέκτημα σε μερικούς κι επιβάλλει μειονέκτημα σε άλλους. Το σημείο αυτό, το ελάττωμα στο σύστημα, είναι η ιδιοκτησία της γης (=στέρεης επιφάνειας του πλανήτη).
2. Ο σοσιαλισμός επίσης θέλει ελευθερία μα και ισότητα.
Οι οπαδοί του σοσιαλισμού αρχίζουν με δύο ψεύδη. (α) Αναγνωρίζοντας ίσως πως η επιδίωξη κι επιβολή της ισότητας περιορίζει την ελευθερία και φέρνει στην πραγματικότητα ορισμένες αδικίες, λένε πως πρόκειται για ισότητα μπροστά στον νόμο, ή για ισότητα ευκαιριών. (β) Δίνουν δήθεν ελευθερίες στους πολίτες μα επιτρέπουν μόνο ένα κόμμα και τους θέλουν εξαρτημένους από το κράτος: μια τρομακτική αντίφαση!
Η ισότητα μπροστά στον νόμο υπάρχει εξίσου στον καπιταλισμό. Σε μεγάλο βαθμό υπάρχει και ισότητα ευκαιριών μα αυτή περιορίζεται από την ιδιοκτησία της γης – όχι από το κεφάλαιο (capital) που είναι δευτερεύον.
Αλλά όπου επικράτησε ο σοσιαλισμός (κι επικράτησε ή τουλάχιστον εισχώρησε και στον καπιταλισμό), η σοσιαλιστική κυβέρνηση προωθεί την ισότητα στο υλικό, περιουσιακό/χρηματικό επίπεδο. Μέσω της νομοθεσίας και κυρίως της φορολογίας αφαιρεί πλούτο από τα πιο εύρωστα στρώματα της κοινωνίας και τον δίνει στα φτωχότερα.
3. Είναι καθαρό μα παραγνωρισμένο σημάδι της διανοητικής ασθένειας των καιρών μας πως ούτε οι οπαδοί του καπιταλισμού ούτε αυτοί του σοσιαλισμού δείχνουν λίγο έστω ζήλο να ανακαλύψουν τις πραγματικές αιτίες για τη διαφορά αυτή μεταξύ πλούσιων και φτωχών. «Ποια είναι τα αίτια της φτώχειας;»
Εσωτερικά, ψυχολογικά, η βασική αιτία είναι η απληστία και η άγνοια. Εξωτερικά, πολιτικο-οικονομικά, είναι η ιδιοκτησία της γης. Η αναλυτική επεξήγηση της άνισης γαιοκτησίας έχει δοθεί εκτενώς σε πολλά προηγούμενα άρθρα και δεν χρειάζεται να μας απασχολήσει εδώ.
Στην πραγματικότητα με «ισότητα», οι σοσιαλιστές εννοούν «δικαιοσύνη». Διότι στη φύση γενικά δεν υπάρχει ούτε μπορεί να επιβληθεί ισότητα. Τα πάντα στον υλικό κόσμο μας είναι ξεχωριστά, διαφορετικά, άνισα. Και θα ήταν μια πολύ ανιαρή κατάσταση αν όλα ήταν όμοια και ίσα.
Οι καπιταλιστές πάλι με «ελευθερία» εννοούν και αυτοί «δικαιοσύνη». Δηλαδή ο κάθε πολίτης να διαχειρίζεται την περιουσία του όπως θέλει μέσα στα πλαίσια των πολιτειακών νόμων κι εφόσον δεν βλάπτει άλλο πολίτη και να διατηρεί τη φυσική αμοιβή της εργασίας του.
4. Είναι παράξενο. Και οι δύο νοοτροπίες θέλουν ακριβώς το ίδιο πράγμα: μια κοινωνία όπου επικρατεί δικαιοσύνη κι ευημερία για όλους. Μα αδυνατούν να συμφωνήσουν. Διότι και οι δυο έχουν υπνωτιστεί από τα φλύαρα συνθήματά τους.
Είναι παράξενο επίσης πως δεν βλέπουν τη διαφωνία τους να είναι θέμα γλωσσικό και ψυχολογικό που θα μπορούσε να κατανοηθεί με λογική συζήτηση και καλή θέληση. Αλλά η έντονη προσκόλληση στις αντιλήψεις τους, τους εμποδίζει.
Δεν βλέπουν επίσης τη βασική αιτία της κακοδαιμονίας (εσωτερικά να είναι άγνοια και απληστία κι εξωτερικά ιδιοκτησία της γης). Οι σοσιαλιστές θεωρούν βασικό κακό την ιδιοκτησία γενικά ενώ είναι παντελώς αδύνατο να ζούμε δίχως κάποια ιδιοκτησία.
Από την άλλη και οι δυο συμφωνούν πως υπάρχουν αδικίες που προκαλούν τη διαφορά μεταξύ πλουσίων και φτωχών και προσεγγίζουν η μια ιδεολογία την άλλη στην αποδοχή της κρατικής παρέμβασης και πρόνοιας υπέρ των ασθενέστερων.
Έτσι γεννήθηκε η «σοσιαλ-δημοκρατία», όπου οι δύο τάσεις συνενώνονται.
Κι εδώ υπάρχει μια διαφορά. Οι μεν καπιταλιστές θέλουν όσο το δυνατό λιγότερη κρατική παρέμβαση. Οι δε σοσιαλιστές όσο το δυνατό πιο πολλή παρέμβαση και πρόνοια.
5. Και οι καπιταλιστές και οι σοσιαλιστές και οι σοσιαλδημοκράτες λένε πάρα πολλές σαχλαμάρες καθώς αγνοούν άθελα ή θεληματικά (λόγω συμφέροντος) τις πραγματικές αιτίες της αδικίας και, φανερά ή, συνηθέστερα, πολύ καλυμμένα, επιδιώκουν στην πράξη ωμές εγωιστικές φιλοδοξίες για εξουσία.
Η εξουσιολαγνεία ή αρχομανία είναι το κίνητρο σε πολιτικούς και όχι πλέον η επικράτηση της δικαιοσύνης κι ευημερίας για όλη την Πολιτεία.
Η καπιταλιστική νοοτροπία έχει παράξενη ανικανότητα να δει πως η γη δεν είναι κεφάλαιο (όπως είναι τα μηχανήματα, κτήρια και χρήματα, που αναπαράγονται) και πως κάθε άνθρωπος έχει φυσική ανάγκη να κατέχει κάποιον χώρο για να υπάρχει, να κατοικεί και να εργάζεται δίχως να πληρώνει άλλον για τον χώρο!
Η σοσιαλιστική νοοτροπία μειονεκτεί στο ότι είναι πολύ θολή, μπερδεμένη καθώς περιέχει πολλά διασπαστικά στοιχεία. Μια άποψη θέλει κρατικοποίηση της γης, της παραγωγής και του εμπορίου γενικά. Μια άλλη θέλει να επιφέρει δικαιοσύνη, ευημερία και ισότητα με βίαια μέσα, δηλαδή επανάσταση.
Έτσι και οι δύο νοοτροπίες έχουν περιορισμούς κι ελαττώματα.
Μα μόνο σε καπιταλιστικό καθεστώς μπορεί να επέλθει μια ριζική αλλαγή προς τη δικαιοσύνη κι ευημερία. Διότι αυτό δίνει περισσότερη ελευθερία.
