1. Είναι πολύ θλιβερό που τόσοι ακαδημαϊκοί στη Δύση εξακολουθούν (Φεβρουάριος 2019) να πιστεύουν πως, αν ο Λένιν δεν πέθαινε νωρίς (Ιανουάριος 1924) και δεν αναλάμβανε τα ηνία ο Στάλιν, ο Μπολσεβικισμός θα εξελισσόταν διαφορετικά – με πιο ανθρώπινο πρόσωπο. Και υιοθετούν τη γνώμη γνωστών ακαδημαϊκών ειδικών για τη Σοβιετία που έγραψαν “Η προέλευση του απολυταρχισμού και της απολυταρχικής ποινικής πρακτικής δεν ανήκε ούτε στο πρώιμο πρόγραμμα των Μπολσεβίκων ούτε στη συλλογιστική του Λένιν” (σ100, P. Beirne & A. Hunt στο Revolution in Law…, 1990, Armonk, New York).
Είδαμε στο προηγούμενο άρθρο πως ο Λένιν επανειλημμένα έγραψε πως ήθελε μια “εξουσία που βασίζεται άμεσα στη βία και δεν περιορίζεται από κανένα νόμο”! Και αυτό εφάρμοσε στην πράξη. Διότι σύντομα οι “λαϊκοί δικαστές” που θα εκδίκαζαν με την επαναστατική συνείδηση της εργατιάς αποδείχθηκαν ανεπαρκέστατοι. Άλλοτε ήταν επιεικείς κι άλλοτε αυστηρότατοι και σπάνια οι αποφάσεις τους εναρμονίζονταν με τις προσδοκίες της κομματικής ηγεσίας.
Έτσι επιβλήθηκε ένα καταπιεστικό συγκεντρωτικό σύστημα δικαιοσύνης που υπάκουε άμεσα στα κελεύσματα της κομματικής ηγεσίας.
2. Στις 7/12/1917 ο Λένιν έγραψε στον Φ. Ντζερζίνσκι, (Πολωνό) αριστοκράτη Μπολσεβίκο, για την ανάγκη να περάσουν διάταγμα “Για τον Αγώνα ενάντια στους Αντι-επαναστάτες και Δολιοφθορείς” και οδηγίες που κυοφόρησαν τη διαβόητη Μυστική Αστυνομία Τσεκά.
Όσοι πολίτες είχαν εισόδημα 500 ρούβλια και άνω τον μήνα ή όσοι είχαν ακίνητα ή κεφάλαια θα έπρεπε σε 24 ώρες να τα δηλώσουν στις Οικιακές Επιτροπές της γειτονιάς – θα έπρεπε να έχουν βιβλιάρια να καταγράφουν τα εισοδήματα και τα έξοδά τους και τις υπηρεσίες τους στην κοινότητα. Αυτοί τώρα έγιναν οι παρίες της κοινωνίας που εργάζονταν στις πιο ακάθαρτες χειρονακτικές δουλειές, έπαιρναν τους χαμηλότερους μισθούς και τις μικρότερες μερίδες τροφίμων.
Το 1918, το 5ο Συνέδριο των Σοβιέτ ψήφισε το Σύνταγμα του 1918 με το οποίο η Τσεκά εφάρμοζε τις διατάξεις περί Αντιεπαναστατών και νέες περί ταξικών εχθρών που δεν θα είχαν δικαίωμα ψήφου ή δημόσιας θέσης. Ταξικοί εχθροί ήταν οι εύποροι αγρότες (κουλάκοι), όσοι απασχολούσαν εργάτες για κέρδος, έμποροι και καταστηματάρχες, όσοι είχαν μη δεδουλευμένο εισόδημα και κληρικοί όλων των θρησκευμάτων. Αυτός ήταν ο Πολέμιος Κομμουνισμός που συμπεριλάμβανε την κρατικοποίηση όλων των βιομηχανιών, την επίταξη όλων των γεωργικών προϊόντων, την κατάργηση ελεύθερου εμπορίου και τον πλήρη έλεγχο διανομής αγαθών.
3. Τα οικονομικά αποτελέσματα αυτής της σοσιαλιστικής πολιτικής ήταν καταστροφικά. Η βιομηχανία όλη κατέρρευσε. Το 1919 η παραγωγικότητα έπεσε απότομα στο 22% των προηγούμενων ετών. Οι δε αγρότες στασίαζαν στις περισσότερες επαρχίες. Και την ίδια χρονιά έγινε η εξέγερση των ναυτικών στην Κροστάνδη. Ακόμα κι ένθερμοι Μπολσεβίκοι απογοητεύθηκαν από την αποτυχία του Πολέμιου Κομμουνισμού.
Έτσι ο Λένιν στράφηκε στη Νέα Οικονομική Πολιτική επιτρέποντας την ιδιωτική παραγωγή και τις ελεύθερες εμπορικές συναλλαγές. Όχι όμως πολιτικές ελευθερίες. Ο ιεραρχικός συγκεντρωτισμός και η σιδερένια εφαρμογή του ίσχυαν.
Σε επιστολή του στον Στάλιν αργότερα (20/5/1922) παραπονέθηκε για την “έλλειψη κουλτούρας” στη Ρωσία: “Ζούμε σε έναν ωκεανό παρανομίας”, έγραψε, και βασικό καθήκον του Κόμματος ήταν “αδιάκοπα να προωθεί σεβασμό στον νόμο”. Κι εδώ βλέπουμε τη συνήθη αντιφατικότητα της αριστερής νοοτροπίας: δεν θέλει νόμο, μα νόμοι είναι απαραίτητοι.
Ο τίτλος της επιστολής ήταν “Διπλή Υποταγή και Νομιμότητα”. Αλλά ιεραρχία και συγκεντρωτισμός σήμαιναν όχι οριζόντιες σχέσεις μεταξύ ελεύθερων και ισότιμων πολιτών μα ιεραρχική κάθετη επίδραση του νόμου. Νομιμότητα ήταν η απόλυτη πειθάρχηση στις διαταγές της κομματικής ηγεσίας.
4. Στο υπόμνημά του “Στο Επαναστατικό Δικαστήριο Μόσχας” (20/10/1921) είχε εξηγήσει πως η επιβολή του Τρόμου ήταν κυρίως εκπαιδευτική. Δεν στρεφόταν μόνο κατά των αντιφρονούντων που έπρεπε να υποταχθούν στην Επανάσταση, μα έδινε μάθημα και στους κομματικούς. Οι ποινές για διαφθορά στους κομματικούς ήταν τριπλάσιες από ό,τι στους ταξικούς εχθρούς! (Πολύ σπάνια, βέβαια, οι ανώτεροι αξιωματούχοι τιμωρούνταν για διαφθορά την εποχή εκείνη.)
Το 1922 έγραψε στον υπουργό Δικαιοσύνης Ντμίτρι Κούρσκι (12/5/1922): “Τα δικαστήρια δεν θα χαλαρώσουν τον τρόμο… αλλά να τον νομιμοποιήσουν ως αρχή, απλά δίχως παραμυθίες και στολίδια. Πρέπει να διατυπωθεί με όσο το δυνατόν ευρύτερους όρους σύμφωνα με τον νόμο της Επανάστασης…”.
Οι ευρύτεροι όροι και ο νόμος της Επανάστασης υποδήλωναν ελαστικότητα ερμηνείας κι εύρος ώστε να καλύπτει οποιαδήποτε περίπτωση ήθελε το Κόμμα. Και η θανατική ποινή (στο ίδιο έγγραφο) θα επιβαλλόταν ακόμα και στους Μενσεβίκους (που είχαν μειοψηφήσει) κομμουνιστές και κάθε μη Μπολσεβίκο σοσιαλιστή.
5. Το έγγραφο στον Κούρσκι είναι ξεκάθαρο στην ωμότητά του: “Δημιουργούμε νέο Κοινωνικό Δίκαιο… Δεν αναγνωρίζουμε τίποτα “ιδιωτικό”… Επιτρέπουμε μόνο κρατικό καπιταλισμό… Εμείς είμαστε το κράτος. Έτσι το καθήκον μας είναι να εκτείνουμε το δικαίωμα του κράτους να καταργήσει “ιδιωτικά συμβόλαια”. Εφαρμόζουμε στις σχέσεις μεταξύ πολιτών όχι τον Ρωμαϊκό κώδικα νόμων αλλά τη δική μας ιδέα νόμου της Επανάστασης… Εκδιώχνουμε όσους δικαστές δεν το μαθαίνουν αυτό”.
Το έγγραφο ήταν αυστηρά εμπιστευτικό. Διότι σύμφωνα με την πρακτική των Μπολσεβίκων (και όλων των αναρχοαριστερών) άλλα δείχνεις ή επιτρέπεις να φαίνονται κι άλλα κάνεις. Και ο Λένιν δεν ήθελε να χαλάσει η εμφάνιση της Νέας Οικονομικής Πολιτικής. Μα όχι μόνο δεν θα χαλάρωνε η πολιτική καταπίεση και ο τρόμος, μα οι οδηγίες ήταν να εντατικοποιηθούν.
