1. Ο Αβρααμικός Θεός είναι ο Θεός του Αβραάμ, ο Ιεχωβάς ή, ποιο σωστά, Γιαχβέ. Επειδή ο Αβραάμ (όπως και η Παλαιά Διαθήκη, δηλαδή το Πεντάτευχο) είναι αποδεκτός από Ιουδαίους, Χριστιανούς και Μουσουλμάνους, ο Θεός είναι κοινός στις 3 αυτές θρησκείες.
Ο Θεός αυτός είναι πολύ ανθρωπόμορφος και πάσχει από ασυναρτησία. Στο βιβλίο της Γένεσης λέει στους πρωτόπλαστους πως θα πεθάνουν αν φάνε τον απαγορευμένο καρπό (2.17: θανάτω αποθανείσθε), μα ο Όφις, που εμφανίστηκε από πουθενά, τους είπε πως δεν θα πεθάνουν – και όντως έφαγαν και δεν πέθαναν κι έτσι ο Όφις είπε την αλήθεια και ο Θεός ψέματα! Στο κεφ. 22 ο Θεός δοκιμάζει την πίστη του Αβραάμ διατάζοντας τον να θυσιάσει τον γιο του Ισαάκ, σαν να μην ήξερε τη συνέχεια, μα μετά εμποδίζει τη θυσία! Πολύ παράξενη δοκιμασία!
Είναι οργίλος και σκληρόκαρδος. Ζητάει την εξόντωση όσων αλλόθρησκων δεν τον λατρεύουν έστω και αν δεν τον ξέρουν – ακόμα και τα βρέφη και τα ζώα τους (όπως με τον Σαμουήλ και τον Σαούλ, και τον αλλόπιστο λαό Αμαλήκ, Βασιλείων Α, κεφ.15). Μετά πάλι, βασανίζει επί χρόνια τον ενάρετο Ιώβ, ξανά σαν να μην ήξερε το ποιόν του Ιώβ, στέλνοντας επί τούτω τον Διάβολο!
Επίσης, ενώ οι θεολόγοι των τριών θρησκειών τον θέλουν Μόνο Θεό, τα κείμενα τον έχουν να μιλάει στον πληθυντικό σαν να είναι πολλοί θεοί και σε ορισμένα εδάφια λέγεται πως είναι ένας Θεός μα σε “συναγωγή θεών” (Ψαλμός 81 ή 82) – οπότε δέχεται και άλλους (κατώτερους) θεούς!
2. Στον Ινδουισμό κανένας θεός δεν είναι τόσο σκληρόκαρδος ώστε να εξοντώνει ολόκληρο λαό (γυναικόπαιδα και ζώα), ή να βασανίζει ανθρώπους για να δοκιμάσει την πίστη τους. Μόνο ο Rudra φαίνεται να εκδηλώνει οργή και κακία προς τους θνητούς, ακόμα και οπαδούς του (Ṛgveda 2.33.4-14, 4.3.6 κ.λπ.), οι οποίοι σε πολλούς ύμνους ικετεύουν για καλοσύνη κι έλεος.
Στον Ινδουισμό χρησιμοποιούνται τα Ζώδια και οι πλανήτες ως δυνάμεις που επηρεάζουν ανθρώπους και ανθρώπινα γεγονότα (στην Αστρολογία). Ο πλανήτης Κρόνος Śani (προφέρεται Shani), είναι σκοτεινός (όπως και στη Δυτική Παράδοση) απόμακρος και αυστηρός, δίχως χιούμορ. Το χρώμα του είναι το μαύρο. Κινείται αργά, πλήττει όποιους δεν του αρέσουν, απαιτεί σεβασμό και ικεσία. Ιερή του ημέρα είναι το Σάββατο, μέρα που γενικά θεωρείται ως πιο δυσοίωνη: καμία εορτή ή γάμος δεν γίνεται. Στα Λατινικά ήταν γνωστή ως ημέρα του Κρόνου Saturni dies και, βέβαια, συμπίπτει με το Sabbath των Ιουδαίων!
Ο Αβρααμικός Θεός είναι και δημιουργός. Αυτή του η λειτουργία δίνεται στον Brahmā (Μπραχμά, όχι το Μπράχμα-ν).
Οι θεολόγοι του δίνουν και μια υπερβατική υπόσταση ως παντοδύναμος, παντογνώστης, πανταχού παρών και τα πάντα πληρών (που, βέβαια, δεν είναι συμβατή με τα άλλα ευτράπελα χαρακτηριστικά του). Ως τέτοιο απερινόητο Πνεύμα Απόλυτο είναι στον Ινδουισμό το Μπράχμαν.
3. Στον Χριστιανισμό έχουμε τον Ιησού Χριστό, υιό θεό εκ Θεού.
Ο Χριστός θα ταίριαζε με τον θεό Ήλιο Sūrya, και το ουράνιο σώμα στην αστρολογία. Στις παγανιστικές θρησκείες η μέρα του ήταν το αντίστοιχο της Κυριακής =Sun[s] day αγγλιστί, Sonn-tag γερμανιστί, στα Λατινικά Solis dies. Η γέννηση του 25/12 συμπίπτει με το χειμερινό ηλιοστάσιο, οπότε ο Ήλιος γεννιέται για ένα νέο έτος, με την πλήρη κι ένδοξη ανάτασή του την Άνοιξη και την ακόλουθη ανάληψή του.
Μα στον Ινδουισμό ο θεός Ήλιος είναι και ο Savitar, αυτός που ενεργοποιεί τα πλάσματα και τελικά δίνει μακροζωία και αθανασία. Αλλά επίσης αίρει τις αμαρτίες των ανθρώπων (Ṛgveda 4.54.3). Έτσι είναι το Φως που φωτίζει όλα τα πλάσματα που έρχονται στον κόσμο (Ευαγγ. Ιωάννη, κεφ. 1.9)
Είναι επίσης ο Θεός Λόγος (Ιωάννη 1.1). Ο Λόγος είναι στον Ινδουισμό θηλυκή θεότητα Vāc, αλλά υπάρχει και ο Θεός της προσευχής, επίσης θεός του Λόγου, ο ιερέας των θεών, ο Bṛhaspati.
4. Ο Αλλάχ του Ισλάμ έχει πολλά από τα προηγούμενα ανθρωπόμορφα χαρακτηριστικά (εκδικητικός, ζηλωτής, αυστηρός, μα και πολυεύσπλαχνος θεολογικά). Ταιριάζει στην Αστρολογία με τον πλανήτη Αφροδίτη καθώς υπόσχεται στους πιστούς έναν παράδεισο με αισθητήριες απολαύσεις (γυναίκες, και ποτάμια κρασί και μέλι, με λόφους πιλάφι). Στον Ινδουισμό λέγεται Śukra (προφέρεται.Shukra).
Η ιερή μέρα του ινδουιστικού αυτού θεού είναι η Παρασκευή – γαλλιστί Vendredi, Λατινικά Veneris dies, καθώς ο πλανήτης και η θεά λέγεται Venus, που αντιστοιχεί στην ελληνική Αφροδίτη.
Και στον Ινδουισμό υπάρχει ένας παράδεισος όπου οι εκλεκτοί πίνουν Soma, το ελιξίριο της αθανασίας. Αλλά δεν υπάρχουν οι άλλες μωαμεθανικές χοντρές, αισθητήριες απολαύσεις.
Έτσι στο Ινδουιστικό Πάνθεον οι απόψεις του Αβρααμικού Θεού βρίσκουν όλες τις αντιστοιχίες με τις δικές του ιδιότητες. Αλλά εκεί, στη Βεδική Παράδοση, όλες είναι εκδηλώσεις, πάντα θετικές για την εδραίωση της τάξης και την ομαλή λειτουργία των κόσμων και των πλασμάτων, όλες εκφράσεις της Βούλησης του απερινόητου Πνεύματος Απολύτου Brahman!
