1. Στις 10 Ιουνίου 2018 ο κ. Α. Δρυμώτης (σ 9, Οικονομική Καθημερινή) εξετάζει την αυξανόμενη παρακμή στο άρθρο του “Ο μύθος των δυο λύκων”. Εδώ αναφέρει έναν μύθο των Ινδιάνων Τσερόκι για τους δυο λύκους μέσα μας: ο ένας τρέφεται με μίσος, θυμό, φθόνο, βία, απληστία, αλαζονεία, εγωισμό και παρόμοια, ο άλλος είναι καλός και τρέφεται με αγάπη, χαρά, γαλήνη, ταπεινότητα, καλοσύνη και παρόμοια. Το ποιος θα επικρατήσει τελικά εξαρτάται από τις πράξεις με τις οποίες τους τρέφουμε.
Και ο συνετός αρθρογράφος περιγράφει τις πράξεις μίσους, καταστροφής και διχασμού στις οποίες επιδόθηκαν οι αναρχοαριστεροί, κυρίως τσιπριστές από το 2009, όταν ακόμα ήταν μια πολιτικά αμελητέα, μα κοινωνικά διασπαστική, τρομακτική αντιπολίτευση – όπως τα ανδραγαθήματα των “Δεν πληρώνω”, των “αγανακτισμένων” που έκαψαν τους τρεις νέους (συμπεριλαμβανομένης και μιας εγκύου), το βρίσιμο του Προέδρου κου Παπούλια στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου 2011 και παρόμοια.
Αναφέρει και τα κυκλώματα – πέρα από Συριζαίους ή αναρχοαριστερούς – που καταλήστευαν τα φάρμακα καρκινοπαθών. Σε αυτό ήταν μπλεγμένοι, όχι κακοποιοί “νονοί της νύχτας”, μα γιατροί, φαρμακοποιοί και νοσηλευτές, που υποτίθεται έχουν κάποια παιδεία και καλλιέργεια και εισέρχονται σε αυτούς τους κλάδους για να φροντίσουν ασθενείς. Και αντί αυτοί να φροντίζουν τους ασθενείς, τους καταδίκαζαν σε θάνατο σαν άπληστοι, άκαρδοι εκτελεστές.
2. Σε άρθρο του στη Καθημερινή (σ 24, 10/6/2018) ο κ. Α. Στάγκος επίσης εξετάζει σε άρθρο του το ίδιο θέμα: “Η παρακμή το μεγαλύτερο πρόβλημα”. Και αυτός βρίσκει πως ο μεγάλος φταίχτης είναι το κράτος, η Δημόσια Διοίκηση, τόσο η κεντρική όσο και η τοπική αυτοδιοίκηση.
Επιφανειακά τα οικονομικά και άλλα “εθνικά” θέματα όπως τα ελληνοτουρκικά και το μακεδονικό, μονοπωλούν, λόγω του περίτεχνου τακτικισμού των πολιτικάντηδων, το ενδιαφέρον των πλείστων πολιτών.
Αλλά αυτά συναποτελούν τη κορυφή ενός παγόβουνου, που απλώς έχει πλεύσει στο παρόν σκηνικό λόγω της ανίκανης διαχείρισης όλων των θεμάτων με εξαίρεση τη προπαγάνδα των τσιπριστών.
Θέματα που υποκρύπτονται και αναφέρονται από λιγοστούς έγκριτους αναλυτές αρθρογράφους, κι έτσι δεν απασχολούν τη στομωμένη νοημοσύνη του μέσου πολίτη της μάζας, είναι κυρίως η Παιδεία, η δημόσια ασφάλεια, η τρισάθλια κατάσταση στα δημόσια νοσοκομεία, η περιφρόνηση του νόμου, το αστικό περιβάλλον γενικότερα, οι άθλιες δημόσιες συγκοινωνίες και η καθολική ανεπάρκεια των κρατικών μηχανισμών ενός υπερτροφικού και αδηφάγου Δημοσίου.
3. Υπάρχουν εξαιρέσεις τόσο στην αυτοδιοίκηση και σε περιφερειάρχες (μια μάλλον άχρηστη βαθμίδα διοίκησης για βόλεμα ημετέρων) όπως και σε πολλές άλλες υπηρεσίες. Μα εδώ πρόκειται για μεμονωμένα άτομα που συχνά δεν αναγνωρίζονται ή προάγονται, διότι δεν είναι κομματόσκυλα ή συγγενείς υπουργών ή βουλευτών.
Ο κ. Στάγκος αναρωτιέται σε ποια κατάσταση βρίσκονται και πώς λειτουργούν (αν βρίσκονται και αν λειτουργούν) αεροδρόμια, βιολογικοί καθαρισμοί, λιμάνια, πολιτιστικά κέντρα κλπ κλπ, τα οποία δημιουργήθηκαν με τα λεφτά που μας χάρισαν (όχι δάνεια) τα ευρωπαϊκά ταμεία και προγράμματα.
Ποιοι όμως θα κάνουν τους ελέγχους;
Έμαθα πως στην Πελοπόννησο μπήκαν ράγες σιδηροδρομικές, όχι όμως τρένα κι έτσι το δίκτυο μένει αδρανές! Μια νέα “εθνική οδός” κατασκευάστηκε αρκετά στενότερη από τις προδιαγραφές (τα κονδύλια τσεπώθηκαν από επιτήδειους) και αυτό ανακαλύφθηκε τυχαία από ευρωπαίους επιθεωρητές, που απαίτησαν και πέτυχαν την ανακατασκευή. Τέλος στο Δημοτικό Συμβούλιο της Καλαμάτας πέφτουν μπουνιές (Ιούλιος 2018: ήμουν εκεί για λίγες μέρες διακοπών) διότι ο βιολογικός καθαρισμός είναι ανεπαρκέστατος έως ανύπαρκτος!
Ελάχιστα ψήγματα από την καθολική, πανεθνική παρακμή!
