1. Παραδόξως το μίσος ξεκινά ως αγαθό συναίσθημα και ανάμνηση της μεγαλοπρέπειας του ανθρώπου. Αυτός ο σύνθετος παλμός γίνεται αστραπιαία λαχτάρα για κείνο το μεγαλείο. Επειδή εκείνο μοιάζει τώρα άφθαστο, ο θετικός παλμός μετατρέπεται σε άρνηση: μισείς τον εαυτούλη που βλέπεις γεμάτο με ελαττώματα και μισείς το σύμπαν νομίζοντας πως αυτό σε εμποδίζει να είσαι το μεγαλείο εκείνο και σε απειλεί ποικιλότροπα.
Η μοχθηρία είναι η προέκταση του μίσους, η ενεργητική εκδήλωσή του σε λόγια και πράξεις που υποβιβάζουν, καταρρακώνουν κι ευτελίζουν άλλους.
Σε προηγούμενο άρθρο “Μ82. Οι διωγμοί της δεξιάς” έγραψα για τους ανήλεους διωγμούς που η δεξιά μοναρχοφασιστική παράταξη εξαπέλυσε κατά των αριστερών στη μεταξική και μετεμφυλιακή περίοδο: υπήρξε πολύ μίσος και μοχθηρία.
Μα αυτό το είδαμε πρόσφατα και από την αριστερή παράταξη του δήθεν ανανεωτικού Σύριζα του κ. Τσίπρα. Το σύνθημα “ Ή αυτοί ή εμείς ” εξέφραζε μίσος και διχασμό, παρά τις προσπάθειες ορισμένων δεξιών (Καραμανλής, Μπακογιάννης κ.α.) και αριστερών (Κύρκος, Δημητρίου-Νικηφόρος κ.α.) για συμφιλίωση που αγνοήθηκαν κυνικότατα.
2. Όλες αυτές οι αντιεξουσιαστικές οργανώσεις (17η Νοέμβρη, Πυρήνες της Φωτιάς, Ρουβίκωνας) και οι χύμα μπαχαλάκηδες και κουκουλοφόροι, διαπνέονται από μίσος και γίνονται “αγωνιστές” ή “επαναστάτες” στη δική τους αναρχοαριστερή αργκό.
Πρόκειται για θρασύδειλα άτομα που μισούν και χαίρονται όταν ταλαιπωρούν άλλους ή καταστρέφουν.
Το 2010 τέτοιοι “αγανακτισμένοι” έβαζαν φωτιές στην Αθήνα κι έκαψαν τρεις νέους ανθρώπους (η μια γυναίκα ήταν έγκυος) στο υποκατάστημα της Μαρφίν. “Κάψτε τους, κάψτε τους!” φώναζαν. Γιατί να καούν; Διότι ασκούσαν το φυσικό δικαίωμά τους να εργάζονται και όχι να κοπροσκυλιάζουν σε απρόσφορη απεργία.
Οι δράστες-εμπρηστές-δολοφόνοι παραμένουν ελεύθεροι. Αυτοί αγωνίζονταν με αγάπη για αδελφοσύνη, αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη, ευημερία, ισότητα κλπ;
3. Ήταν η εποχή που ο κ. Τσίπρας ως θλιβερότατη και αρνητικότατη αντιπολίτευση παρότρυνε τους πιστούς του “αγανακτισμένους” σε πολλές περιοχές της Ελλάδας από την Αττική ως τη Χαλκιδική να απεργούν, να διαδηλώνουν, να καίνε και να καταστρέφουν δημόσια ή άλλη περιουσία και να μην πληρώνουν!
Στις 28 Οκτ 2011 ένας χυδαίος όχλος εμπόδισε τη στρατιωτική παρέλαση πετώντας βρισιές και σαχλά συνθήματα κατά του Προέδρου της Δημοκρατίας, κ. Παπούλια, αναγκάζοντάς τον να φύγει.
Οι οπαδοί του κ. Τσίπρα φώναζαν “Προδότη Παπούλια”!
Κι εδώ αναρωτιέται ο κοινός λογικός πολίτης: ήταν αυτές οι παροτρύνσεις του κ. Τσίπρα καλύτερες από τις κατάρες και βρισιές που εκτόξευε ο κ. Λεβέντης στην περίοδο της παραφροσύνης του; Εκφράζουν τέτοιες πρακτικές αδελφοσύνη, αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια και τις άλλες αρετές που υποκρίνεται πως υποστηρίζει, ή εκφράζουν μίσος, μνησικακία και μοχθηρία;
4. Αυτό το μαύρο συναίσθημα δεν είναι αυθύπαρκτο, φυσιολογικό ορμέφυτο. Ξεκινά ως αγαθό αίσθημα που αναθυμάται τη μεγαλοπρέπεια του ανθρώπου και αποβλέπει στην επαναφορά της με κάποια ευγενή πράξη. Μα αυτό γρήγορα στις σύγχρονες συνθήκες μας μολύνεται από εγωισμό και φιλοδοξία και γίνεται προσωπική εμμονή για επιτυχία, κυριαρχία, πλούτο και παρόμοια.
Όταν αυτή η προσωπική πια επιθυμία φράζεται, ανατρέπεται ή εμποδίζεται με οποιονδήποτε τρόπο, τότε παράγεται οργή και μετατρέπεται σε μίσος και μνησικακία.
Αυτή η μαύρη διάθεση διαπνέει και μολύνει όλη την πολιτική του κ. Τσίπρα και των συντρόφων του. Αυτό έδειξε ξεκάθαρα η παρουσίαση του σκανδάλου Νοβάρτις στη Βουλή. Με αυτή, χάρη στη δήθεν μαρτυρία άγνωστων “μαρτύρων” (προστατευόμενων όμως από τη τσιπρική πρακτική της κουκούλας), σπιλώθηκαν αντίπαλοι πολιτικοί και ο κ. Πικραμένος που υπηρέτησε την Πολιτεία τόσα χρόνια με τόση ανιδιοτέλεια.
Και όλα αυτά για να “ευημερεί” ως πρωθυπουργός ένας αμόρφωτος κομμουνιστάκος που νομίζει πως Λέσβος και Μυτιλήνη είναι δυο διαφορετικά νησιά και πως οι θάλασσες δεν έχουν σύνορα. Όμως φοβάται, γιατί γνωρίζει την απύθμενη άγνοιά του!
