1. Ο συναισθηματισμός είναι η γλυκερότητα του εγωισμού που έχει λησμονήσει το αληθινό (συν)αίσθημα και τώρα προσποιείται. Είναι η αντιμετώπιση περιστάσεων με γλυκερό θυμικό αντί με λογική και ρεαλισμό. Φέρνει σύγχυση και σήψη σε κάθε σχέση.
Ο συναισθηματισμός μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί αρρώστια της αισθηματικής λειτουργίας του ανθρώπου που τον συνδέει άμεσα με άλλους ανθρώπους και με το ευρύτερο περιβάλλον του.
Αυτή η αρρώστια αρχίζει νωρίς στη ψυχολογία μας καθώς την “κολλάμε” (ή την μιμούμαστε) από το άμεσο οικογενειακό περιβάλλον και κυρίως από τη μαμά (ή τη γιαγιά) που δεν αντιμετωπίζει το παιδί με πραγματικό αίσθημα κι ευαισθησία μα με τη γλυκερότητα που εκχύνεται σε εκφράσεις όπως “καρδούλα μου” ή “ματάκια μου” και παρόμοιες.
2. Αναμφίβολα έχετε δει τη διαφήμιση (στην τιβί) όπου η μαμά περιμένει μέσα στο ψυγείο(!) να δώσει νωρίς στον κανακάρη της φρέσκια πορτοκαλάδα. Στην τιβί επίσης προβαλλόταν μια άλλη διαφήμιση με διάφορους ηθοποιούς να λένε με σοβαροφάνεια και σε πλήρες διαζύγιο από την πραγματικότητα “ποτέ το παιδί” (δηλαδή μην το χαστουκίσεις ή τιμωρήσεις)!
Τέτοιες διαφημίσεις βασίζονται σε και είναι διάχυτες με συναισθηματισμό, ο οποίος δυστυχώς έχει διεισδύσει παντού και περνά ως αληθινή ευαισθησία, συναίσθηση, συμπάθεια, φροντίδα. Δεν είναι τίποτα τέτοιο, φυσικά. Είναι μηχανική προσποίηση, φουσκωμένη από εγωισμό.
Παλιά υπήρχε η τιμωρία, η σφαλιάρα που αντιστάθμιζε τη συναισθηματική υπερβολή. Συχνά ίσως σε ορισμένες οικογένειες η τιμωρία ήταν σκληρή κι εξευτελιστική και δεν υπήρχε η αναμενόμενη στοργή και φροντίδα. Μα σήμερα έχουμε πάει στο άλλο άκρο ως φυσιολογικό κανόνα.
Αυτή η παραφουσκωμένη από συναισθηματισμό φροντίδα ενθαρρύνει και τρέφει την εξάρτηση των νέων και την συνακόλουθη αβουλία εμποδίζοντας την ωρίμανση και την ανάπτυξη πρωτοβουλίας και πραγματισμού.
3. Στην Ελλάδα οι νέοι μένουν αγκυροβολημένοι στην οικογενειακή εστία μέχρι και τα 30 ή και 40 κάποτε. Ο μέσος όρος για τους Έλληνες νέους που φεύγουν από την πατρική (ή μητρική) αγκαλιά είναι 30. Στην Ευρώπη είναι 26, ενώ οι Σκανδιναβοί ανεξαρτητοποιούνται στα 21 και οι Βρετανοί, Γάλλοι, Γερμανοί και Ολλανδοί πριν τα 25.
Στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης οι γονείς ωθούν τους νέους στη συνειδητοποίηση πως είναι ενήλικες και πως πρέπει να αποφασίζουν οι ίδιοι. Στην Ελλάδα οι γονείς κρατούν τους νέους κοντά τους στην οικογενειακή θαλπωρή και νομίζουν πως πρέπει να τους ταΐζουν, να τους πλένουν και να τους σπουδάσουν (ακόμα και με δικές τους θυσίες), μα και να τους βρουν δουλειά ή να τους εγκαταστήσουν σε κάποια δική τους μικρή ή μεγάλη επιχείρηση.
Όλη αυτή η φοβερή, μάλλον αφύσικη φροντίδα κάνει τους νέους αφενός αδύναμους για επίπονη κι επίμονη εργασία και αφετέρου εγωιστές με μεγάλη δόση μαγκιάς που νομίζουν πως οι επιθυμίες τους πρέπει να ικανοποιούνται δίχως δική τους προσωπική προσπάθεια.
4. Παρότι έχουμε 1 εκατομμύριο άνεργους, εντούτοις οι επιχειρήσεις δεν βρίσκουν ικανούς εργαζόμενους ούτε για διευθυντικά ή οργανωτικά στελέχη μα ούτε για πιο χοντρές, λιγότερο απαιτητικές θέσεις. Οι πιο πολλοί έχουν αξιώσεις μα είναι άτομα ανίκανα να πάρουν ορθές πρωτοβουλίες και αποφάσεις ή να καταβάλουν μεγαλύτερη προσπάθεια.
Αγρότες δύσκολα βρίσκουν εργατικά χέρια να μαζέψουν φράουλες ή κεράσια ή ελιές. Στις πόλεις δύσκολα οι νέοι πάνε καθαριστές. Προτιμούν να ζούνε με το χαρτζιλίκι από γονείς ή παππούδες παρά να εργαστούν για 25 ή 30 ευρώ τη μέρα.
Η άλλη άποψη αυτού του συναισθηματικού λαπά είναι πως οι νέοι (με την παρότρυνση των γονιών) δείχνουν ακόμα να προτιμούν σπουδές για δικηγορία, οικονομικά, φιλολογία και παρόμοια, και πολύ λίγοι πάνε για τεχνικές σπουδές (ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί κλπ.) στα ΤΕΙ. Πολύ λίγοι το κάνουν παρότι ένας καλός ηλεκτρολόγος κερδίζει πολύ περισσότερα από έναν φιλόλογο ή δικηγόρο (στην αρχή της καριέρας του μα και αργότερα εκτός και αν έχει ειδίκευση και φήμη).
Η Ελλάδα είναι η χώρα με τους λιγότερους τεχνίτες στην Ευρώπη. Περίπου 50% των επιχειρήσεων αδυνατούν να βρουν τους τεχνικούς που χρειάζονται.
Όπου ο συναισθηματισμός δίνει τόπο στον ρεαλισμό, οι νέοι μεταμορφώνονται και, όπως φαίνεται με όσους ξενιτεύονται, σε ικανότατα, σκληρά εργαζόμενα άτομα και λαμπρούς επαγγελματίες.
