1. Πολλοί άνθρωποι αναμασούν στο μυαλό τους δυσάρεστα επικείμενα γεγονότα παρότι συχνά αυτά είναι αδύνατο να συμβούν. Πιπιλώντας μια μελλοντική ατυχία, αρρώστια ή ανημποριά, τυλιγμένοι ασφυκτικά σε σκέψεις γύρω από αυτό το θέμα, βυθίζονται σε όνειρα ή εφιάλτες στον ξύπνιο τους, στον κόσμο όπου ζουν και κινούνται.
Συχνά οι σκέψεις και τα προαισθήματά τους προκαλούν κάποιο ατύχημα ή και μια αρρώστια ή οργανική ενόχληση και τότε νιώθουν περήφανοι και δικαιωμένοι στις συννεφιασμένες προσδοκίες τους, παρά τη δυσάρεστη κατάστασή τους.
Άλλοτε τίποτα δεν συμβαίνει και αν συγγενείς και φίλοι τους δείξουν πως τίποτα δεν θα συμβεί, νιώθουν κάποια απογοήτευση, που η προσδοκία τους ακυρώνεται.
2. Οι χωρικοί, γενικά οι άνθρωποι της υπαίθρου, δεν υποφέρουν συνήθως από τέτοια φαινόμενα. Συνήθως είναι οι άνθρωποι της (μεγαλού)πολης. Και αν σταθούμε για λίγο και κοιτάξουμε τη συναισθηματική μας κατάσταση πιο εκτεταμένα θα δούμε κάτι που στη ροή της καθημερινότητας δεν πολυπροσέχουμε.
Θα δούμε πως όλη την ώρα υπάρχει ένα αόριστο υπόστρωμα φόβου. Μα δεν θα καταλάβουμε πόσο ισχυρό είναι αυτό και πόσο μεγάλο ρόλο παίζει στη ζωή μας.
Ο μέσος άνθρωπος της πόλης φοβάται σχεδόν τα πάντα. Όχι μόνο πολύ πραγματικές απειλές, όπως τα φαινόμενα της φύσης (ή ανομβρία ή χαλάζι) που φοβάται ο χωρικός, μα τα πιο απίθανα πρόσωπα και πράγματα: τη γυναίκα (ή ερωμένη) του˙ τους συγγενείς του˙ τα παιδιά του γείτονα˙ τους ενοίκους της πολυκατοικίας˙ τον θυρωρό˙ τον ταξιτζή˙ τον δημόσιο υπάλληλο˙ την υπάλληλο στο μαγαζί˙ τον περιπτερά˙ ακόμα κι έναν συνάδελφο που βλέπει στον δρόμο και αλλάζει πλευρά και περνά όσο το δυνατόν απαρατήρητος!
Είναι τόσο εγκλωβισμένος στους φόβους του, που δεν αντιλαμβάνεται πως όλοι αυτοί φοβούνται τον ίδιο!
3. Αυτός ο φόβος, που υφέρπει και συχνά μας υφαρπάζει σε παραλυσιακή λαβή, είναι συνέπεια της ονειρικής μας αφύπνισης και της αδιάκοπης ταύτισής μας με καθετί που μας ελκύει ή μας απωθεί κι εξάπαντος μας συναρπάζει.
Βλέπουμε ένα ελκυστικό ρούχο και αμέσως εγείρεται η επιθυμία γι’ αυτό και το αεικίνητο μυαλό περιστρέφεται πυρετωδώς κι εξυφαίνει δράση απόκτησης και παράσταση επίδειξής του.
Ή ανοίγουμε μια συνομιλία προσεκτικά, γιατί θέλουμε να αποσπάσουμε κάποια πληροφορία από κάποιον. Κάποτε πετυχαίνουμε. Συχνά όμως, μόλις ακούσουμε τη φωνή μας ταυτιζόμαστε και τόσο μεθάμε με τον ήχο, που εμείς παραχωρούμε πληροφορίες που δεν είχαμε καμιά πρόθεση να δώσουμε, ενώ δεν παίρνουμε την πληροφόρηση που εμείς θέλουμε.
Τέτοια είναι η ταύτιση: χανόμαστε στο αντικείμενο που ενδιαφέρει τον νου!
Φόβος και ταύτιση: και τα δύο είναι προϊόντα της άγνοιας και της συνακόλουθης αποφυγής μας να βγούμε από τον ονειρόκοσμο του ξύπνιου μας.
Μετά είναι η συνήθεια, προϊόν του εθισμού μας σε αυτές τις καταστάσεις, που στην άγνοιά μας αμετάπειστα θεωρούμε φυσιολογικές. Πολύ δύσκολο να ξεφύγει κανείς.
Πώς πέσαμε σ΄ αυτό το λαγούμι άγνοιας, συνήθειας, ταύτισης, φόβου; Πώς βγαίνουμε;
