Στο κλασικό εγχειρίδιο του Γιόγκα (Yoga-sūtra) του αρχαίου Ινδού Patañjali, στο 3ο κεφάλαιο περιγράφονται και ορισμένες υπερδυνάμεις που ένας επιμελής γιόγκι μπορεί ν’ αποκτήσει: αλλαγή μορφής, αορασία, αιώρηση και πτήση, τηλεκίνηση αντικειμένων κ.λπ. Υπάρχει, όμως, προειδοποίηση πως αυτές οι επιδιώξεις πρέπει ν’ αποφεύγονται – διότι – εμποδίζουν τον γιόγκι να φτάσει στον αληθινό στόχο που είναι Αυτοσυνειδησία ή Ένωση με τον Ύψιστο Εαυτό.
Πολλοί σήμερα θεωρούν πως οι υπερδυνάμεις που είχαν οι θεότητες στην αρχαία μυθολογία ή σουπερήρωες (ή ακόμα και γιόγκι σε ιστορίες) είναι φαντασιακές υπάρξεις που έτσι μπορούσαν να ξεπεράσουν δυσκολίες στον κόσμο ή να νικήσουν τέρατα και υπεράνθρωπες οντότητες.
Οι ίδιες οι θεότητες ήταν επινοήσεις των ανθρώπων που τότε δεν ήξεραν για τις ενέργειες της Φύσης όπως ο κεραυνός ή μια θύελλα (με τις ηλεκτρικές κενώσεις κλπ.) κι επινοούσαν υπεράνθρωπες υπάρξεις με θαυμαστές δυνάμεις που προκαλούσαν αυτά τα φαινόμενα.
1. Αλλαγή μορφής. Ο Ζευς/Δίας του ελληνικού πανθέου, ο θεός του κεραυνού και της αστραπής, χρησιμοποιούσε αυτήν την υπερδύναμη για διάφορους λόγους, κυρίως όμως για ν’ αποπλανήσει όμορφες θνητές. Στη μεσαία φωτό απαγάγει την Ευρώπη ως ταύρος και στην επόμενη ως κύκνος αποπλανά την όμορφη Λήδα (που γέννησε την ωραία Ελένη και τους δυο Διόσκουρους).
Μα και η Δήμητρα πήρε τη μορφή φοράδας για να ξεφύγει από τις ερωτικές παρενοχλήσεις του Ποσειδόνα. Οπότε κι εκείνος αφού το έμαθε από τον πανόπτη Ήλιο έγινε ίππος κι έσμιξε μαζί της. Όμοιος μύθος υπάρχει και στην Βεδική Παράδοση όπου η θεά Σαρανιού γίνεται φοράδα και ο Βιβασβάτ (= μορφή Ήλιου) την ανακαλύπτει γίνεται ίππος και σμίγει μαζί της και γεννιούνται οι Ιππόθεοι (Aśvinau).
2.Πτήση. Οι Ιππόθεοι είχαν, όπως και οι άλλοι θεοί στην Ινδική μυθολογία, τη δύναμη να πετούν και να σώζουν ανθρώπους σε δύσκολες συνθήκες, όπως σε μια τρικυμία, ή να μεταφέρουν την κόρη του Ήλιου στον γάμο της.
Στην ελληνική μυθολογία έχουμε το υπέροχο φτερωτό άλογο Πήγασο (γέννημα της γοργόνας Μέδουσας και του Ποσειδόνα), το οποίο δαμάζει ο ημίθεος γιος του Δία Βελλεροφόντης για να νικήσει το τέρας Χίμαιρα (κεφάλι λιονταριού, σώμα κατσίκας και ουρά φιδιού).
Μετά ο Περσέας δάμασε τον Πήγασο κι έσωσε την Ανδρομέδα (πάνω φωτό).
Στη Σκανδιναβική μυθολογία η θεά Γκνά (Gna) υπηρετεί τη μεγάλη θεά Φριγκ η οποία τη στέλνει σε διάφορες αποστολές. Η Γκνά εκτελεί αυτές τις αποστολές με τη βοήθεια του φτερωτού αλόγου της Hófvarpnir, μα δεν έχουν διασωθεί αφηγήσεις για τις αποστολές της. Στη φωτογραφία η Γκνά φεύγει με το Hófvarpnir από την ενθρονισμένη Φριγκ.
3. Αθανασία. Αυτήν την ιδιότητα ο Πατάντζαλι δεν την αναφέρει στο Εγχειρίδιο Γιόγκα. Αυτή είναι ιδιότητα των θεών σε όλες τις μυθολογίες.
Τη συναντάμε, βέβαια, συχνότατα στην ελληνική μυθολογία. Παρότι όλες οι θεότητες στη Θεογονία του Ησιόδου έχουν γέννηση, εκτός του Ουρανού και της Γης που είναι οι πρώτοι γεννήτορες όλων των θεοτήτων, εντούτοις δεν πεθαίνουν. Και αν κάποιος πεθάνει, ανασταίνεται.
Το πιο γνωστό παράδειγμα, έξω από τον Ησίοδο, είναι του Ιησού Χριστού που αναστήθηκε μετά από τρεις μέρες αφού πέθανε πάνω στον σταυρό.
Μα πολύ νωρίτερα, στη Μέση Ανατολή, στη Μεσοποταμία, ο θεός Ταμμούζ όμορφος εραστής της θεάς Ishtar πέθαινε τον χειμώνα και πήγαινε στον κάτω κόσμο της θεάς Allatuma, μετά εκείνη με την άφιξη της Ishtar τον ράντιζε με ύδωρ της ζωής και το ζευγάρι επέστρεφε (αριστερή φωτό). Στη Φρυγία ο Άττις ανασταινόταν από τη θεά Κυβέλη. Στην Αίγυπτο ο θεός Όσιρις από τη θεά Ίσιδα (δεξιά φωτό).
Η νεκρανάσταση του Θεανθρώπου, λοιπόν, ήταν γνωστή αιώνες πριν τον Ιησού Χριστό.
Στην Ελλάδα η Περσεφόνη πήγαινε στον Άδη για μισό έτος και την άνοιξη ξαναρχόταν στην επιφάνεια στη μητέρα της Δήμητρα.
Ο Όντιν της Σκανδιναβίας αυτό-κρεμάστηκε στο δέντρο Yggdrasil και αφού απέκτησε ανώτερη γνώση αναστήθηκε μετά από 9 μέρες.
(Το θέμα της αθανασίας εξετάστηκε στο Φιλ 781: Αθανασία).
